Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
5.0
ความคิดเห็น
ชม
5
บท

โกนัมจุนคือคนดีที่ตายแล้วได้เกิดเป็นยมฑูต มีหน้าที่สังหารคนเลวที่ถึงคราวต้องตายเพื่อเอาวิญญาณมันไปลงโทษในนรก และรับวิญญาณคนดีที่เสียชีวิตเพื่อส่งขึ้นสวรรค์ เขามีพี่เลี้ยงยมฑูตรุ่นพี่ชื่อเด็กหญิงจีวอน เธอเป็นเด็กแปดขวบมาร้อยปีแล้วและไม่โตขึ้นอีกเลย

บทที่ 1 มีรุ่นพี่เป็นเด็กอายุ100ปี

ยมทูตก๊องแก๊ง

ตอน มีรุ่นพี่เป็นเด็กอายุ100ปี

สายลมเย็นเฉียบพัดผ่านร่างของโกนัมจุน เขายืนงงงวยอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้สีขาวโพลนสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าเหนือศีรษะไม่ใช่สีฟ้าสดใสอย่างที่คุ้นเคย แต่เป็นสีม่วงอ่อนระยิบระยับคล้ายมีละอองดาวโปรยปรายอยู่ทั่ว เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่มิใช่ชุดทำงานสูทผูกไทที่เขาใส่เป็นประจำ แต่เป็นชุดฮันบกสีขาวบริสุทธิ์เนื้อนุ่มละเอียด สัมผัสได้ถึงความเบาสบายอย่างประหลาด

"ที่นี่มันที่ไหนกัน?" นัมจุนพึมพำกับตัวเอง ความทรงจำสุดท้ายของเขาคือภาพรถบรรทุกคันหนึ่งพุ่งฝ่าสัญญาณไฟแดงเข้ามา จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบ

"ที่นี่คือ 'ทุ่งพักวิญญาณ' น่ะสิ เจ้าหนุ่ม"

เสียงเล็กแหลมดังขึ้นจากด้านหลัง นัมจุนหันขวับไปมอง ร่างเล็กจ้อยของเด็กหญิงในชุดฮันบกสีชมพูหวานแหววยืนกอดอกมองเขาอยู่ ดวงตากลมโตสีนิลเป็นประกายวิบวับ ผมยาวสลวยสีดำขลับถูกรวบเป็นเปียสองข้างประดับด้วยปิ่นดอกไม้เล็กๆ ดูแล้วอายุไม่น่าเกินแปดขวบ

"หนูเป็นใครน่ะ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉัน..." นัมจุนยังพูดไม่ทันจบ เด็กหญิงก็พูดแทรกขึ้น

"ข้าชื่อจีวอน เป็นยมทูตระดับอาวุโส และเป็นพี่เลี้ยงของเจ้ายังไงล่ะ โกนัมจุน" เธอยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มบุ๋มที่แก้ม "ยินดีต้อนรับสู่ชีวิตหลังความตาย และการเริ่มต้นใหม่ในฐานะยมทูตฝึกหัด!"

นัมจุนอ้าปากค้าง "ยม ยมทูต หมายความว่าฉันตายแล้วเหรอ บ้าน่ะอีหนู?"

"เออสิ ไม่ตายแล้วจะมาเดินเล่นในทุ่งพักวิญญาณได้ยังไงล่ะ" จีวอนทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ

"ไม่ต้องทำหน้าเหมือนเห็นผีขนาดนั้นก็ได้น่า ถึงเจ้าจะกลายเป็นผีไปแล้วก็เถอะ แต่เป็นผีมีเกียรตินะจะบอกให้"

"แต่ว่า ฉันยังไม่อยากตายเลยนะ ยังมีอะไรต้องทำอีกตั้งเยอะ" นัมจุนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลาย เขาเป็นคนดีมาตลอดชีวิต ทำบุญใส่บาตร ช่วยเหลือคนแก่ข้ามถนน ไม่เคยเบียดเบียนใคร ทำไมสวรรค์ถึงได้กลั่นแกล้งเขานัก

จีวอนถอนหายใจยาว "ฟังนะนัมจุน การตายไม่ใช่จุดจบเสมอไปหรอก โดยเฉพาะสำหรับคนดีอย่างเจ้า"

เธอกระโดดขึ้นไปนั่งบนก้อนหินใหญ่ใกล้ๆ แล้วตบแปะๆ ที่ว่างข้างตัวเป็นเชิงเรียกให้นัมจุนนั่งลง

"ด้วยคุณงามความดีที่เจ้าสะสมมาตอนมีชีวิต ท่านพญายมเลยเมตตาให้เจ้าได้มาเป็นยมทูต มีหน้าที่สำคัญสองอย่าง"

นัมจุนค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เด็กหญิง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ลอยมาแตะจมูก "หน้าที่อะไรเหรอ"

"อย่างแรก คือการไปรับวิญญาณคนดีที่หมดอายุขัย เพื่อนำทางพวกเขาไปสู่สวรรค์" จีวอนชี้ไปยังปลายทุ่งดอกไม้ที่ดูเหมือนจะมีแสงสีทองส่องประกายอยู่รำไร

"ส่วนอย่างที่สองคือการไป 'เก็บ' วิญญาณคนชั่วที่ถึงฆาต เพื่อลากคอมันลงไปรับโทษในนรกภูมิ" เด็กหญิงทำเสียงเข้มขึ้น ดวงตาเป็นประกายอย่างมุ่งมั่น

"เก็บวิญญาณคนชั่ว หมายถึง ฆ่าพวกมันเหรอ?" นัมจุนเบิกตากว้าง เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาทำอะไรแบบนี้

"จะเรียกว่าสังหารก็ได้ หรือจะเรียกว่าปลดปล่อยโลกจากภาระก็ไม่ผิด" จีวอนยักไหล่

"พวกมันทำเลวมามากพอแล้ว ถึงเวลาต้องชดใช้กรรมซะบ้าง อีกอย่างเจ้าจะมีอาวุธประจำกาย ไม่ต้องห่วงว่าจะสู้มือเปล่า"

ทันใดนั้นเอง ที่เอวของนัมจุนก็ปรากฏดาบเล่มยาวสีเงินวาววับขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ ฝักดาบทำจากไม้สีดำสนิทแกะสลักลวดลายเมฆไหลอย่างงดงาม ด้ามจับพันด้วยไหมสีแดงสด เมื่อลองชักดาบออกมา ใบดาบก็ส่องประกายเย็นเยียบ มีอักขระโบราณสลักอยู่บนนั้น มันเบามืออย่างไม่น่าเชื่อ แต่กลับรู้สึกได้ถึงพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ที่แฝงอยู่

"ว้าว ตายแล้วเป็นแบบนี้ก็ไม่เลวว่ะ" นัมจุนอุทานออกมาเบาๆ เขาลองควงดาบไปมาสองสามครั้ง รู้สึกคล่องแคล่วราวกับเคยใช้มันมานานนับปี ด้วยอำนาจของร่างกายทิพย์

"นั่นคือ 'ดาบพิพากษา' อาวุธคู่กายของยมทูตทุกคน" จีวอนอธิบาย

"มันจะปรากฏขึ้นเมื่อเจ้าพร้อม และจะเปลี่ยนรูปร่างไปตามความถนัดของแต่ละคน ของข้าเป็นเคียวอันใหญ่ยักษ์เท่กว่าของเจ้าเยอะ"

เด็กหญิงพูดพลางเสกเคียวสีดำทมิฬด้ามยาวออกมาอวด มันยาวเกือบสองเมตรดูน่าเกรงขามเกินกว่าที่เด็กตัวเล็กๆ เช่นเธอจะถือไหว

นัมจุนมองดาบในมือสลับกับมองใบหน้าไร้เดียงสาแต่แฝงไว้ด้วยความเก๋าของจีวอน "แล้ว... ผมต้องทำยังไงต่อคุณ เอ่อหนูจีวอน?"

"เรียกพี่จีวอนสิยะ!" เด็กหญิงทำตาเขียวปั๊ด "ถึงตัวข้าจะเล็ก แต่ข้าเป็นยมทูตมาร้อยกว่าปีแล้วนะยะ เป็นรุ่นพี่ของเจ้าหลายขุม"

"เออ ๆ ขอโทษครับ พี่จีวอน" นัมจุนรีบแก้ไขคำพูด

"เอาล่ะ ตามข้ามา" จีวอนกระโดดลงจากก้อนหิน ชุดฮันบกสีชมพูของเธอพลิ้วไหวตามการเคลื่อนไหว "ได้เวลาไปดูสถานที่ทำงานใหม่ของเจ้า และทำความรู้จักกับกฎระเบียบต่างๆ ของยมโลกแล้วล่ะ เจ้าหนูยมทูตฝึกหัด"

โกนัมจุนสูดหายใจเข้าลึก มองดาบพิพากษาในมืออีกครั้ง ถึงแม้จะยังสับสนและใจหายกับการตายของตัวเอง แต่เขาก็รู้สึกถึงความท้าทายและความรับผิดชอบใหม่ที่กำลังรออยู่ บางที การเป็นยมทูตก็อาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้กระมัง

เขาก้าวตามร่างเล็กของจีวอนไป ทุ่งดอกไม้สีขาวเริ่มเลือนหาย กลายเป็นทางเดินหินขรุขระที่ทอดยาวเข้าไปในอุโมงค์มืดทะมึน จีวอนพาเขาไปย้งนรกภูมิ พาดูคนชั่วที่ถูกทำโทษต่างๆตามขุมนรกแต่ละขุมก่อนจะนำมายังห้องสมุดที่อยู่ในถ้ำ โยนหนังสือคู่มือการเป็นยมทูตให้หนุ่มหล่ออ่าน เขาจำได้เพียงว่านั่งอ่านอยู่ตรงนั้นจนลืมวันลืมคืน ไม่รู้สึกหิวหรืออ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย...

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ nugkeanransawat

ข้อมูลเพิ่มเติม

หนังสือที่คุณอาจชอบ

พิษรักร้าย Toxic Love

พิษรักร้าย Toxic Love

Kim Nayeol
5.0

"พี่ริก" นินิวเรียกคนที่เข้ามาในห้องเธอ ฉันอยากจะกรี๊ดและกัดลิ้นตัวเองให้ขาด ฉันลืมไปสนิทว่าริกเป็นคนที่เข้าออกคอนโดของเธอได้อย่างง่ายดาย "ออกไป ถ้าไม่อยากโดนข้อหาบุกรุกห้องคนอื่นในยามวิกาล" นินิวบอกริกมาเสียดังด้วยสีหน้าโกรธจัด ที่ริกเข้าห้องเธออย่างถือวิสะ "ไม่ไป ในเมื่อที่นี่คือห้องเมียฉัน ทำไมฉันต้องออก" ร่างสูงบอกมาด้วยเสียงแข็งด้วยความไม่พอใจ "ห้องฉันไม่ใช่ห้องของยัยโมเน่ เมียคนปัจจุบันของพี่ ถ้าพี่ยังหลงเหลือความเป็นคนอยู่บ้างก็ออกไปจากห้องฉันคะ" แต่ริกกับไม่สนใจคำพูดนินิวเลยซักนิด ร่างสูงเดินเข้ามาหาคนตรงหน้า นินิวที่เห็นเช่นนั้นถึงกับจับที่ชายผ้าขนหนูเอาไว้แน่นขึ้น เพราะคนตรงหน้านั่นดูอันตรายสำหรับเธอ "อย่านะพี่ริก เรื่องของเรามันจบไปแล้ว" นินิวบอกมาด้วยเสียงสั่นเพราะสายตาที่เขามองเธอมามันน่ากลัวมากจริงๆ "ชอบฉันไม่ใช่เหรอ เอาฉันแล้วจะไปอ่อยคนอื่น อีกทำไม ฉันเห็นเต็มสองตาว่าเธอจูบกับไอ้ไทม์" "ในเมื่อพี่เห็นเช่นนั้น พี่ก็เลิกยุ่งกับฉันเสียสิ ฉันจะอ่อยจะจูบกับใครมันก็เรื่องของฉันไหม ฉันบอกพี่ไม่กี่ร้อยครั้งแล้วว่าเราเลิกกันแล้ว เพราะพี่มันเลว ฉันเลยไม่อยากได้พี่แล้ว " นินิวบอกคนใจร้ายอย่างคนเหลืออด เธอระเบิดอารมณ์ใส่คนตรงหน้าอย่างไม่มีท่าทีเกรงกลัว สำหรับริกตอนนี้เธอมองเขาเป็นแค่เศษฝุ่นที่รู้สึกขยะแขยงยิ่งกว่าแมลงสาบ ริกถึงกับกัดฟันกอดด้วยความโกรธและโมโห เชตเรื่องหนุ่มๆวิศวะทั้ง 4 หนุ่มนะคะ พันธะร้ายนายวิศวะ เรียวตะ x เชอรีน (มีให้อ่านจบเรื่อง) พิษรักร้าย Toxic Love ริกกี้ x นินิว พลาดรักร้ายนายวิศวะ อรัณ x มิริณ คลั่งรักร้ายนายวิศวะ ริว x เจนิส โลกสวยไม่เหมาะกับนิยายเรื่องนี้ ข้ามไปได้เลยจ้า นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นตามจิตนาการของผู้แต่ง ห้ามขัดลอกเรียนแบบใดๆ ทั้งสิ้นเขียนขึ้นตามจิตนาการของผู้เขียนเท่านั้น นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหารุนแรงในบางตอน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน อายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ

บุตรเช่นข้า หาได้ต้องการบิดาเช่นท่าน

บุตรเช่นข้า หาได้ต้องการบิดาเช่นท่าน

จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ
5.0

หลินตงหยาง อายุ 27 ปี เติบโตมากับแม่เพียงสองคน ในวัยเด็กหลินตงหยางเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดแต่หลังจากที่พ่อได้งานใหม่ในเมืองหลวงพ่อที่เคยมีก็ไม่มีอีกแล้ว พ่อกลับมาหย่าขาดกับแม่ทันทีที่ไปทำงานในเมืองหลวงได้เพียง 2 เดือน ด้วยให้เหตุผลในการหย่าว่า แม่กับและเขาคือตัวถ่วงความเจริญในชีวิตพ่อ สาเหตุก็ไม่มีอะไรมากแค่พ่อหน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ถูกใจของลูกสาวหัวหน้างาน เพื่อตำแหน่งงานและความเป็นอยู่ที่สบายขึ้น พ่อเลือกที่จะทิ้งภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมาด้วยกัน หย่าขาดกับภรรยาเพื่อไปแต่งงานใหม่ มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง โดยทิ้งคนข้างหลัง ทิ้งภรรยาที่เคยสาบานว่าจะอยู่ครองคู่กันตลอดไป ในปีที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ก็ล้มป่วยและจากเขาไปในที่สุด สาเหตุที่หลินตงหยางเสียชีวิต เพราะทำงานหนัก อาชีพโปรแกรมเมอร์ตัวเล็กๆ อย่างเขา ต้องพยายามทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าสั่งมา ในที่สุดเขาก็พัฒนาเกมกำลังภายในของบริษัทได้สำเร็จ หลินตงหยางนอนหลับไปด้วยความสบายใจ แต่ทว่าพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที นี่ไม่ใช่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองปักกิ่ง หลังคามุงหญ้านี่คืออะไร มันควรจะเป็นเพดานสีขาวสิ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนี่คืออะไร นี่มันไม่ใช่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีต มันคือดินเหนียว หลินตงหยางคิดว่าตัวเองฝันไป เขาหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มารดามันเถอะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไมไ่ด้ฝัน ตอนนั้นเองเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง และในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ของเด็กชายที่ชื่อเดียวกับเขา หลินตงหยาง อายุ 10 ขวบ เรื่องราวชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายไปของเด็กชาย ทำเอาหลินตงหยางกำมือแน่น ก่อนจะสบถออกมา “พ่อสารเลว เฉินซื่อเหม่ยชัดๆ” และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของน้องสาว สาเหตุที่เด็กชายหลินตงหยางเสียชีวิต เพราะถูกผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าแย่งผักป่าและทุบตี ทั้งๆ ที่คนพวกนั้นได้ตัดขาดพับพวกเขาสามแม่ลูกแล้ว แต่ยังมิวายข่มเหงรังแก

สุดที่รักของจักรพรรดิ

สุดที่รักของจักรพรรดิ

Berne Beer
4.9

หลังจากดูแลสามีมาเป็นเวลาสามปี เมื่อเห็นสามีสอบติดขุนนาง เฉียวชูเยว่ก็นึกว่าชีวิตดีๆ จะมาแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าสามีเป็นคนโลภ และเจ้าชู้ เพื่อจัดการปัญหาให้สามี เฉียวชูเยว่เสียตัวให้กับจักรพรรดิโหดร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ เพื่อชีวิตและอนาคตของสามี นางได้แต่อดทนเอาไว้ จากนั้น สามีของนางก็ได้รับการยกย่องจากจักรพรรดิ และถูกเลื่อนตำแหน่งเรื่อยๆ เมื่อสามีของนางกำลังเพลิดเพลินอำนาจและสาวสวยนั้น นางกำลังรับใช้กับจักรพรรดิอย่าง้อยใจ แต่ไม่คาดคิดว่าความพยายามของนางได้แลกกับใบหย่าจากสามี ในวันแต่งงานของสามี นางถูกฆาตกรไล่ตามและตกลงไปในโคลน เมื่อนางหมดหวังนั้น จักรพรรดิก็มายืนอยู่ตรงหน้านาง "มาเป็นคนของข้าสิ และจะไม่มีใครกล้ารังแกเจ้าอีก!"

ภรรยากระดูกเหล็ก

ภรรยากระดูกเหล็ก

Kaleb Mugnai
4.9

[แนวลูกเด็กน่ารัก+สาวเก่ง+แก้แค้น]ฉวี่ชิงเกอแต่งงานกับฟู่หนานจิ่นมาเป็นเวลา 5 ปี เธอใช้ชีวิตเหมือนแม่บ้าน เธอคิดว่าตัวเองท้องแล้วจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาดีขึ้น แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้มาคือ ข้อตกลงการหย่า เมื่อคลอดลูก ฉวี่ชิงเกอแทบจะไม่รอดเพราะมีคนทำร้าย เธอถึงรู้สํานึก ห้าปีต่อมา เธอกลายเป็น"ท่านประธานฉวี่"แล้วกลับมาแก้แค้น คนที่เคยรังแกเธอต่างก็ได้รับการสั่งสอนอย่างสะหัส และความจริงที่ถูกปิดบังไว้ก็ค่อย ๆ ถูกเปิดเผยออกมาก อดีตสามีคิดจะขอคืนดีกับเธอเหรอ คิดง่ายไปหน่อยไหม? ฟู่หนานจิ่นอ้อนวอน"ที่รัก ลูกต้องการหม่ามี๊ ขอแต่งงานใหม่ได้ไหม?"

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ