เรื่องราวของเอมิ ภรรยาสาวสวยของหนุ่มออฟฟิศที่เปิดร้านกาแฟเล็กๆอยู่หน้าบ้าน วันนึงเธอเกิดใจอ่อนกำสารวัตรหนุ่มที่เข้ามาจีบ ยิ่งสามีเย็นชากับเธอยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ลับของเธอกับชายชู้ประทุขึ้นจนหยุดความใคร่เอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป
(เช้าวันหนึ่ง ณ หมู่บ้านเล็กๆ ชานเมือง)
แสงแดดอ่อนๆ ของยามเช้าเพิ่งเริ่มทาบทาลงบนหลังคาบ้านเรือนในหมู่บ้านเล็กๆ อันเงียบสงบ กลิ่นดินชื้นหลังฝนตกเมื่อคืนยังคงลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ ผสมผสานกับกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟคั่วสดใหม่ที่เริ่มลอยออกมาจาก "ละมุนใจ คาเฟ่" ร้านกาแฟเล็กๆ แต่ตกแต่งอย่างอบอุ่น ซึ่งตั้งอยู่หน้าบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ กึ่งกลางหมู่บ้าน
เอมิกา หรือ เอมิ หญิงสาวเจ้าของร้าน วัยยี่สิบปลายๆ กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมเปิดร้าน เรือนร่างอรชรในชุดผ้ากันเปื้อนสีครีมอ่อน เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ผมยาวสลวยถูกรวบเก็บเป็นมวยง่ายๆ เผยให้เห็นต้นคอระหงและใบหน้าเรียวรูปไข่ที่แม้จะไม่ได้แต่งแต้มสีสันจัดจ้าน แต่ก็มีเสน่ห์ชวนมองด้วยผิวพรรณละเอียดและดวงตาคู่สวยที่ฉายแววอ่อนโยนอยู่เสมอ
เสียงเครื่องบดกาแฟดังขึ้นเป็นจังหวะ ตามด้วยเสียงเคาะก้านชง และเสียงฟู่ฟ่าของเครื่องทำกาแฟเอสเปรสโซ่คู่ใจ กลิ่นหอมเข้มข้นของกาแฟอาราบิก้าชั้นดีฟุ้งกระจายไปทั่วร้าน ปลุกประสาทสัมผัสและเป็นสัญญาณว่าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เอมิก้มลงบรรจงวาดลวดลายลาเต้อาร์ตรูปหัวใจลงบนฟองนมนุ่มฟูอย่างชำนาญ นิ้วเรียวขยับอย่างแผ่วเบาแต่แม่นยำ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากอิ่มเมื่อเห็นผลงานที่น่าพอใจ นี่คือสิ่งที่เธอรักและภาคภูมิใจ – การสร้างสรรค์กาแฟแก้วพิเศษที่มอบความสุขให้ผู้คน
"หอมจังเลยเมียจ๋า" เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบรอบเอวบางจากด้านหลัง เอมิเอียงแก้มซบกับแผ่นอกอุ่นๆ ของ ศิวัฒน์ สามีหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้านเดี่ยวหลังร้าน เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตทำงานเรียบร้อย กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของเขาผสมกับกลิ่นกาแฟ กลายเป็นกลิ่นอายที่คุ้นเคยและทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย
"กาแฟยามเช้าสำหรับคุณวัฒน์ค่ะ" เอมิหมุนตัวกลับมายิ้มหวาน ยื่นแก้วลาเต้ที่เพิ่งทำเสร็จให้เขา
ศิวัฒน์รับแก้วกาแฟไป จิบเบาๆ พลางพยักหน้าอย่างพอใจ "ชื่นใจที่สุด กาแฟฝีมือเมียใครก็ไม่รู้ เก่งจริงๆ" เขาชม วางแก้วกาแฟลงบนเคาน์เตอร์ แล้วโน้มตัวลงหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ "ตั้งใจทำงานนะ พี่ไปก่อน กว่าจะฝ่ารถติดเข้าเมืองไปถึงออฟฟิศคงสายพอดี เย็นนี้อาจจะกลับดึกหน่อยนะ มีประชุมต่อยาวเลย ไม่ต้องรอนะจ๊ะ"
"ขับรถดีๆ นะคะคุณ" เอมิบอก ยิ้มรับ แต่ในแววตากลับฉายแวววูบไหวเล็กน้อยกับประโยค "กลับดึก...ไม่ต้องรอ" ที่ได้ยินจนคุ้นชิน เธอยืนมองแผ่นหลังกว้างของสามีที่เดินเร็วๆ ออกไปขึ้นรถเก๋งคันหรู ขับเคลื่อนออกไปจากหน้าบ้าน ทิ้งไว้เพียงกลิ่นไอเสียจางๆ และความเงียบที่กลับเข้ามาแทนที่ชั่วขณะ
เสียงกริ่งหน้าร้านดังขึ้น ปลุกเอมิจากภวังค์ พลอยกับมิ้นท์ ลูกจ้างสาวสองคนเดินเข้ามาในร้านพร้อมรอยยิ้มสดใส พลอย สาวน้อยช่างพูด ทักทายเจ้านายเสียงเจื้อยแจ้ว ขณะที่มิ้นท์ สาวเรียบร้อย ยิ้มบางๆ แล้วรีบเข้าไปประจำที่หลังเคาน์เตอร์ ช่วยเอมิจัดเตรียมขนมและเบเกอรี่ที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆ กลิ่นหอมหวานของเนยและวานิลลาเริ่มเข้ามาผสมโรงกับกลิ่นกาแฟ ทำให้ "ละมุนใจ คาเฟ่" พร้อมต้อนรับลูกค้าคนแรกของวัน
ไม่นานนัก ลูกค้าประจำก็เริ่มทยอยเข้ามา ทั้งข้าราชการที่แวะซื้อกาแฟก่อนไปทำงาน หนุ่มสาวออฟฟิศที่ทำงานในละแวกใกล้เคียง หรือแม้แต่คุณป้าคุณยายที่มานั่งจิบชา พูดคุยกันยามเช้า เอมิกลับสู่โหมดเจ้าของร้านคนเก่ง ต้อนรับลูกค้าด้วยรอยยิ้มและคำทักทายที่เป็นกันเอง จดจำเมนูโปรดของแต่ละคนได้แม่นยำ ชงกาแฟด้วยความใส่ใจ เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงเครื่องชงกาแฟ ทำให้ร้านเล็กๆ แห่งนี้ดูมีชีวิตชีวา
แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ในบางขณะที่ว่างเว้นจากการรับออเดอร์หรือชงกาแฟ เอมิจะเผลอทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูผู้คนที่ผ่านไปมา มองดูความเงียบสงบของหมู่บ้านที่เธอใช้ชีวิตอยู่มาหลายปีหลังแต่งงาน... ชีวิตที่ดูเหมือนจะสมบูรณ์พร้อม มีสามีที่รัก มีธุรกิจของตัวเองที่ไปได้ดี แต่ลึกลงไปในหัวใจ เธอกลับรู้สึกถึงความว่างเปล่าบางอย่าง... ความรู้สึกเหมือนบางสิ่งบางอย่างขาดหายไปในกิจวัตรที่หมุนวนซ้ำๆ เดิมๆ นี้ กลิ่นกาแฟที่หอมกรุ่นทุกเช้า ไม่อาจกลบกลิ่นอายของความเงียบเหงาที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ในใจเธอได้เลย
หนังสืออื่นๆ ของ nugkeanransawat
ข้อมูลเพิ่มเติม