/0/28687/coverbig.jpg?v=351f86aa515565f5091d433f7e0a0ee1&imageMogr2/format/webp)
“หมาป่าที่อ่อนแออย่างเธอ ก็ควรกินขยะ” พ่อเลี้ยงของฉันกำลังบังคับให้ฉันกินเปลือกผลไม้ที่เต็มไปด้วยอสุจิของเขา ฉันดิ้นสุดชีวิต พยายามจะหนีออกจากเงื้อมมือของเขา แต่กลับถูกเขาหักมือทั้งสองข้าง น้ำตาไหลคลอเบ้า ในใจของฉันเต็มไปด้วยความกลัวและสิ้นหวัง “หยุดนะ! ” และในเวลานี้ เสียงที่คุ้นเคยหนักแน่นก็ดังขึ้น ชายคนหนึ่งไม่รู้ว่าปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เป็นอัลฟ่าที่แข็งแกร่งอีกท่าน! พ่อเลี้ยงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ปล่อยฉันทันที ในแววตาปรากฏความตื่นตระหนกขึ้นเล็กน้อย ฉันใช้โอกาสนี้ดิ้นจนหลุด เดินโซซัดโซเซไปหลบข้างหลังเขาอย่างตัวสั่น “นายทำแบบนี้กับลูกสาวของตัวเองได้ยังไง! ” อเล็กซานเดอร์จ้องมองพ่อเลี้ยงของฉันด้วยความโกรธ พ่อเลี้ยงไม่ตอบ แค่จ้องฉันด้วยความโกรธแวบหนึ่ง จากนั้นก็ออกไปจากบ้านทันที ฉันกอดอเล็กซานเดอร์ไว้แน่น เขาตบหลังฉันเบา ๆ ปลอบใจฉันว่า “ไม่ต้องกลัว เขาจะไม่ทำร้ายเธออีก” ในเวลานั้น ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ต่อมา ฉันได้เป็นลูน่าคู่ชีวิตของเขาตามปรารถนา และคิดว่าจะมีความสุขตลอดไป แต่ทั้งหมดนี้ ก็เปลี่ยนไปในวันครบรอบการแต่งงานสิบปี รักแรกของเขากลับมาที่เผ่า เขาทิ้งฉันไปหาเธอ และยังฆ่าลูกหมาป่าตัวแรกของเราตายด้วย แต่เขากลับไม่สนใจ บอกว่าสักวันหนึ่งเราจะมีลูกหมาป่าตัวที่สอง แต่เขาไม่รู้ว่า ฉันได้ป่วยด้วยภาวะพิษจากเงินแล้ว ยังเหลืออีกหกสิบหกวัน ฉันก็จะตาย
"แกมันหมาป่าขี้ขลาด กินของเหลือไปเถอะ"
พ่อเลี้ยงของฉันบังคับให้ฉันกินเปลือกผลไม้ที่แช่ในน้ำอสุจิของเขา ฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลบหนีจากเงื้อมมือของเขา
แต่เขาก็ทำลายมือของฉัน น้ำตาคลอเบ้าด้วยความกลัวและหมดหนทาง
"หยุดเดี๋ยวนี้!"
ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยและหนักแน่นดังขึ้น
ชายคนหนึ่งปรากฏตัวที่ประตูห้อง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เป็นอัลฟ่าที่แข็งแกร่ง! พ่อเลี้ยงของฉันชะงักไปชั่วครู่
แล้วปล่อยฉันพร้อมกับความตื่นตระหนกในแววตา
ฉันฉวยโอกาสหลบหนีไปซ่อนตัวอยู่หลังเขา ตัวสั่นด้วยความกลัว
"คุณทำแบบนี้กับลูกสาวของคุณได้ยังไง!"
อเล็กซานเดอร์จ้องมองพ่อเลี้ยงของฉันอย่างโกรธจัด พ่อเลี้ยงไม่ตอบ เขาเพียงแค่จ้องมองฉันอย่างโกรธเคืองก่อนจะออกจากบ้านไป
ฉันกอดอเล็กซานเดอร์แน่น เขาตบหลังฉันเบา ๆ เพื่อปลอบโยน "อย่ากลัว เขาจะไม่ทำร้ายเธออีกแล้ว" ในช่วงเวลานั้น ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ต่อมา ฉันได้กลายเป็นลูน่าของเขาตามที่หวัง และคิดว่าคงจะมีความสุขตลอดไป
แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปในวันครบรอบสิบปีของเรา อดีตคนรักของเขากลับมาที่กลุ่ม เขาทิ้งฉันเพื่อไปหาเธอ
และทำให้ลูกหมาป่าตัวแรกของเราจากไป
แต่เขาไม่สนใจ บอกว่าสักวันเราจะมีลูกหมาป่าตัวที่สอง
แต่เขาไม่รู้ว่าฉันติดโรคพิษร้ายแรง
และเหลือเวลาอีกแค่หกสิบหกวัน ฉันก็จะตาย
วันนี้เป็นวันครบรอบการผูกพันของเรา แต่สามีอัลฟ่าของฉันยังไม่กลับบ้าน
ฉันมองดูอาหารค่ำที่เตรียมไว้อย่างดีด้วยความกังวล
และลูบท้องที่บวมเล็กน้อยอย่างไม่หยุดยั้ง
หลังจากผ่านเที่ยงคืน อเล็กซานเดอร์กลับมาถึงบ้าน ฉันไม่ได้ถามว่าเขาไปไหนมา เพียงแค่ยิ้มให้เขานั่งลง
เมื่อเห็นอาหารค่ำที่ต่างจากปกติ เขาหยุดการถอดเสื้อชั่วครู่
ฉันเตรียมอาหารให้เขา แต่เขากินเพียงไม่กี่คำแล้ววางมีดและส้อมลง "ฉันกินอาหารค่ำแล้ว เธอกินเองเถอะ" ฉันหยิบกล่องของขวัญออกมา
ข้างในเป็นแท่งตรวจการตั้งครรภ์
การตรวจพบว่าตั้งครรภ์ในวันครบรอบนี้ ต้องเป็นของขวัญจากเทพธิดาแห่งแสงจันทร์ ฉันมองเขาด้วยความหวัง
นิ้วมือสั่นเล็กน้อย
ความสัมพันธ์ระหว่างเราเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ บางทีการมาของลูกหมาป่าอาจช่วยได้บ้าง
อเล็กซานเดอร์มองฉันอย่างไม่เข้าใจ สายตาของเขาตกลงบนกล่องของขวัญ และยื่นมือออกไปจะรับมัน
แต่ในขณะที่อเล็กซานเดอร์กำลังจะสัมผัสกล่อง
โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น "อเล็กซานเดอร์ คุณมาอยู่กับฉันได้ไหม" เป็นเสียงของผู้หญิง เสียงที่คุ้นเคย ฉันรู้ทันทีว่าเธอคือใคร อดีตคนรักของอเล็กซานเดอร์ เซลีน่า
อเล็กซานเดอร์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเร่งรีบ "คุณอยู่ที่ไหน" เขาเมินฉันไปทันที และเดินไปที่ระเบียง ฉันมองดูแผ่นหลังของเขาที่รีบร้อน
ใจฉันค่อย ๆ จมลง เสียงโทรศัพท์เบามาก แต่ฉันยังได้ยินการสนทนาของพวกเขา
"คุณเช้ามาแรงเกินไป ทำให้ฉันเจ็บ ฉันโกรธมากตอนนี้"
"คุณจะอยู่กับลูน่าของคุณไม่ได้เหรอ มาอยู่กับฉันเถอะ"
"ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เพราะเธอ ตอนนี้ฉันก็คงเป็นลูน่าของคุณ"
อเล็กซานเดอร์ยืนอยู่บนระเบียง หันหลังให้ฉัน มือของเขาลูบขอบโทรศัพท์อย่างไม่รู้ตัว ฉันกลั้นหายใจ
แต่ก็ยังไม่ได้ยินคำตอบของเขา
แต่รอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเขาทำให้หมาป่าในใจของฉันร้องโหยหวน สามีของฉันทรยศฉัน หมาป่าของฉันรู้
ฉันบีบกล่องบรรจุแท่งตรวจการตั้งครรภ์จนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในฝ่ามือ
อาการกระตุกจากท้องทำให้ฉันรู้สึกตัว
ขณะที่ฉันกำลังจะละสายตา ฉันก็จ้องตาอเล็กซานเดอร์ ฉันไม่ได้พูดอะไร
เพียงแค่เงยหน้ามองเขา สายตาเต็มไปด้วยความหวัง
ฉันหวังว่าเขาจะปฏิเสธผู้หญิงคนนั้น
แต่ความจริงกลับทำให้ฉันผิดหวัง
เขาหลีกเลี่ยงสายตาของฉัน และพูดเบา ๆ ว่า "เธอพักผ่อนเถอะ ฉันจะออกไปข้างนอก" ฉันยืนอึ้งอยู่ที่เดิม อเล็กซานเดอร์ไม่มองฉันเลย
แม้แต่กล่องของขวัญที่อยู่ในมือฉันก็ไม่รับ เขาออกไปแล้ว
ฉันมองดูห้องอาหารที่ว่างเปล่า มือที่ถือกล่องของขวัญหลุดจากความหวัง ณ ตอนนี้ ของขวัญที่เตรียมไว้อย่างดีกลายเป็นเรื่องตลก
สิบปีแล้ว อเล็กซานเดอร์ยังไม่รักฉันเลย
เมื่ออดีตคนรักของเขากลับมา ฉันก็กลายเป็นขยะที่เขาทิ้งอย่างไม่ใยดี
บทที่ 1
15/10/2025
บทที่ 2
15/10/2025
บทที่ 3
15/10/2025
บทที่ 4
15/10/2025
บทที่ 5
15/10/2025
บทที่ 6
15/10/2025
บทที่ 7
15/10/2025
บทที่ 8
15/10/2025
บทที่ 9
15/10/2025
บทที่ 10
15/10/2025
บทที่ 11
15/10/2025
บทที่ 12
15/10/2025
บทที่ 13
15/10/2025
บทที่ 14
15/10/2025
บทที่ 15
15/10/2025
บทที่ 16
15/10/2025
บทที่ 17
15/10/2025
บทที่ 18
15/10/2025
บทที่ 19
15/10/2025
บทที่ 20
15/10/2025
บทที่ 21
15/10/2025
บทที่ 22
15/10/2025
บทที่ 23
15/10/2025
บทที่ 24
15/10/2025
บทที่ 25
15/10/2025
บทที่ 26
15/10/2025