ใยลวงของสามีมหาเศรษฐี

Name: ใยลวงของสามีมหาเศรษฐี
Rating: 5.0 (1 reviews)

Gavin

มหาเศรษฐี | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

ชม

บท

ฉันคือหลักยึดของคีริน สามีมหาเศรษฐีสายเทคของฉัน เป็นคนเดียวที่สามารถฉุดรั้งจิตวิญญาณอันบ้าคลั่งของเขาไว้ได้ แต่ตอนที่น้องชายของฉันกำลังจะตาย คีรินกลับเอาเงินค่ารักษาพยาบาลไปให้เมียน้อยของเขาสร้างสถานสงเคราะห์แมวจรจัดมูลค่าหลายร้อยล้าน หลังจากน้องชายฉันตาย เขาทิ้งให้ฉันเลือดอาบอยู่ในซากรถเพื่อไปช่วยหล่อน และการหักหลังครั้งสุดท้ายก็มาถึง เมื่อฉันพยายามจะฟ้องหย่าและพบว่าการแต่งงานทั้งหมดของเราเป็นเรื่องโกหก ทะเบียนสมรสเป็นของปลอมที่ทำขึ้นมาอย่างแนบเนียน เขาจงใจสร้างโลกทั้งใบของฉันขึ้นมาบนฐานของคำหลอกลวง เพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะไม่มีวันหนีไปได้ และไม่มีวันมีอะไรเป็นของตัวเอง ฉันจึงโทรหาผู้ชายคนเดียวที่ฉันเคยปฏิเสธเมื่อหลายปีก่อน และเริ่มแผนการเผาอาณาจักรของเขาให้มอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน

การทรยศ แก้แค้น ดราม่า โอกาสครั้งที่สอง ชายเลว

บทที่ 24

11-07 18:01

บทที่ 1

ฉันคือหลักยึดของคีริน สามีมหาเศรษฐีสายเทคของฉัน เป็นคนเดียวที่สามารถฉุดรั้งจิตวิญญาณอันบ้าคลั่งของเขาไว้ได้

แต่ตอนที่น้องชายของฉันกำลังจะตาย คีรินกลับเอาเงินค่ารักษาพยาบาลไปให้เมียน้อยของเขาสร้างสถานสงเคราะห์แมวจรจัดมูลค่าหลายร้อยล้าน

หลังจากน้องชายฉันตาย เขาทิ้งให้ฉันเลือดอาบอยู่ในซากรถเพื่อไปช่วยหล่อน

และการหักหลังครั้งสุดท้ายก็มาถึง เมื่อฉันพยายามจะฟ้องหย่าและพบว่าการแต่งงานทั้งหมดของเราเป็นเรื่องโกหก ทะเบียนสมรสเป็นของปลอมที่ทำขึ้นมาอย่างแนบเนียน

เขาจงใจสร้างโลกทั้งใบของฉันขึ้นมาบนฐานของคำหลอกลวง เพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะไม่มีวันหนีไปได้ และไม่มีวันมีอะไรเป็นของตัวเอง

ฉันจึงโทรหาผู้ชายคนเดียวที่ฉันเคยปฏิเสธเมื่อหลายปีก่อน และเริ่มแผนการเผาอาณาจักรของเขาให้มอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน

บทที่ 1

เอมิกา POV:

ใครๆ ก็ว่าอสูรร้ายทุกตนย่อมมีจุดอ่อน สำหรับคีริน อัศวเมธานนท์ อสูรร้ายที่ฉลาดและบ้าคลั่งที่สุดในโลกเทคโนโลยี จุดอ่อนนั้นควรจะเป็นฉัน ฉันคือหลักยึดของเขา เป็นคนเดียวที่สามารถเหนี่ยวรั้งจิตวิญญาณอันปั่นป่วนของเขาไว้กับพื้นดินได้ นั่นคือเรื่องราวที่เราบอกตัวเอง เป็นตำนานที่สร้างอาณาจักรของเขาและโลกทั้งใบของฉันขึ้นมา

จนกระทั่งมันไม่ใช่โลกของฉันอีกต่อไป

ข่าวลือหนาหูมาหลายเดือนแล้ว เสียงกระซิบในกรงทองของสังคมชั้นสูง พาดหัวข่าวในเว็บซุบซิบที่ฉันไม่เคยอ่านแต่ถูกส่งมาให้โดยเพื่อนๆ ที่ “เป็นห่วง” คีริน คนที่เคยซื้อเกาะทั้งเกาะเพียงเพราะฉันเปรยว่าชอบสีของหาดทรายที่นั่น ตอนนี้กลับถูกพบเห็นอยู่กับดาริน วรโชติ ทุกที่

ดาริน...แค่ชื่อก็รู้สึกเหมือนกรดราดลงบนลิ้น เธอคือทายาทสาวโซเชียลมีเดียที่โด่งดังจากการที่มีชื่อเสียง และเป็นฝันร้ายสมัยมัธยมของฉันโดยเฉพาะ เธอคือสาเหตุของรอยแผลเป็นสีเงินจางๆ บนข้อมือของฉัน สิ่งเตือนใจถึงความเจ็บปวดที่ฉันคิดว่าฝังกลบไปแล้ว

และคีริน...คีรินของฉัน...ก็หลงใหลเธออย่างหัวปักหัวปำ

การตบหน้าฉันในที่สาธารณะครั้งแรกเกิดขึ้นในงานกาลาการกุศล เขาควรจะเป็นคู่ควงของฉัน ฉันรออยู่สามชั่วโมงในชุดราตรีที่เขาสั่งตัดให้เป็นพิเศษ แต่แล้วภาพหนึ่งก็แวบขึ้นมาบนหน้าจอมือถือ: คีริน...มือของเขาวางอย่างแสดงความเป็นเจ้าของบนบั้นเอวของดาริน ส่วนเธอก็แหงนหน้าหัวเราะร่า คำบรรยายใต้ภาพเขียนว่า: เจ้าพ่อเทค คีริน อัศวเมธานนท์ และอินฟลูเอนเซอร์สาว ดาริน วรโชติ เปิดตัวคู่กันอย่างน่าทึ่ง

ส่วนการเปิดตัวของฉันคือการนั่งแท็กซี่กลับบ้านเงียบๆ เนื้อผ้าไหมของชุดราตรีให้ความรู้สึกเหมือนผ้าห่อศพ

จากนั้นก็เป็นการเชือดเฉือนเล็กๆ น้อยๆ ที่เจ็บแสบยิ่งกว่า เขาเริ่มยกเลิกมื้อค่ำประจำสัปดาห์ของเรา ซึ่งเป็นธรรมเนียมศักดิ์สิทธิ์เพียงอย่างเดียวที่เราทำกันมาตั้งแต่สมัยยังจนและต้องแบ่งมาม่าซองเดียวกันกิน ข้อความของเขาสั้นลง โทรศัพท์ก็น้อยลง เขาเป็นเหมือนวิญญาณในคฤหาสน์สไตล์มินิมัลที่กว้างขวางของเรา เตียงฝั่งของเขาเย็นเฉียบอยู่เสมอ

ในขณะเดียวกัน ดารินก็รุกไม่หยุด เธอส่งข้อความส่วนตัวเป็นรูปที่เธอใส่ชุดชั้นในยี่ห้อโปรดของฉัน พร้อมแท็กสถานที่ว่าเป็นเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของคีริน เธอ “เผลอ” ส่งพัสดุมาที่บ้านเรา ข้างในเป็นรูปคู่ของเธอกับคีรินในกรอบ เป็นภาพเซลฟี่ที่ดูสนิทสนมจนน่าคลื่นไส้ การกระทำแต่ละอย่างคือมีดที่ลับมาอย่างดี ถูกออกแบบมาเพื่อบิดคว้านแผลในใจฉัน

แต่การกระทำที่พังทลายทุกสิ่งทุกอย่าง การกระทำที่เปลี่ยนความโศกเศร้าของฉันให้กลายเป็นความเย็นชา แข็งกระด้าง และเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น กลับไม่เกี่ยวกับฉันเลย

มันเกี่ยวกับลีโอ

น้องชายของฉัน ลีโอผู้สดใสและเต็มไปด้วยความหวังของฉัน กำลังจะตาย โรคทางพันธุกรรมที่หายากกำลังทำลายร่างกายของเขาอย่างช้าๆ แต่การรักษาด้วยวิธีทดลองแบบใหม่มอบความหวังอันริบหรี่ให้ มันแพงมหาศาล ต้องใช้ทั้งเงินและเส้นสายซึ่งมีเพียงคีรินเท่านั้นที่ทำได้ เขาเคยสัญญากับฉัน เขาประคองใบหน้าฉันไว้ในมือ สบตาฉัน แล้วพูดว่า “เอม พี่จะพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินเพื่อลีโอ ไม่ว่าจะต้องทำอะไรก็ตาม”

ฉันเชื่อเขา ฉันยึดมั่นในคำสัญญานั้นเหมือนคนจมน้ำที่เกาะแพชูชีพ

สัปดาห์ที่แล้ว หมอของลีโอโทรมา มันมีช่วงเวลาสำคัญที่ต้องรีบคว้าไว้ การรักษาต้องใช้เงินทันที ต้องหาอุปกรณ์ให้ได้ภายในเจ็ดสิบสองชั่วโมง ฉันโทรหาคีริน เสียงสั่นเทาด้วยความกลัวและความหวัง

“คีริน ถึงเวลาแล้วนะ เราต้องใช้เงินแล้ว หมอบอกว่า...”

“พี่ประชุมอยู่เอม” เขาตัดบท น้ำเสียงห่างเหินและรำคาญ ฉันได้ยินเสียงแมวร้องเหมียวๆ เบาๆ อยู่ข้างหลัง เป็นเสียงที่ฉันรู้ว่าคือลูกแมวเปอร์เซียที่เขาเพิ่งซื้อให้ดาริน “เดี๋ยวพี่ดูอีเมลทีหลัง”

เขาไม่เคยดู

สองวันต่อมา การแจ้งเตือนข่าวก็เด้งขึ้นมาบนมือถือของฉัน *ความใจบุญของคีริน อัศวเมธานนท์ ไร้ขีดจำกัด: มหาเศรษฐีสายเทคทุ่มเงินหลายร้อยล้านบาทสนับสนุนโปรเจกต์สัตว์เลี้ยงของดาริน วรโชติ สร้างสถานสงเคราะห์แมวจรจัด*

แพชูชีพแตกเป็นล้านชิ้น ทิ้งให้ฉันจมดิ่งลงในผืนน้ำที่เย็นยะเยือกของการหักหลัง

ลีโอเพิ่งเสียชีวิตเมื่อวานนี้

ตอนนี้นั่งอยู่บนพื้นเย็นๆ ในห้องพักผู้ป่วยที่ว่างเปล่าของเขา กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ฉุนจนแสบจมูก ฉันเลื่อนดูรายชื่อในมือถือ นิ้วโป้งของฉันค้างอยู่เหนือชื่อที่ฉันไม่ได้โทรหามาแปดปีแล้ว เป็นเบอร์ที่ฉันบันทึกไว้ตามอารมณ์ชั่ววูบ ไม่มีชื่อ มีเพียงตัวเลขเรียงกันซึ่งเป็นตัวแทนของเส้นทางที่แตกต่าง ชีวิตที่ฉันไม่ได้เลือก

นิ้วของฉันสั่นขณะที่พิมพ์ *ฉันต้องการความช่วยเหลือ*

ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการตอบกลับ มันเป็นการโยนหินถามทาง เป็นการกรีดร้องอย่างสิ้นหวังลงไปในความว่างเปล่า

แต่ไม่ถึงหนึ่งนาทีต่อมา มือถือของฉันก็สั่น

*ได้ทุกอย่าง บอกมาว่าอยู่ที่ไหน เดี๋ยวไปหา*

น้ำตาหยดหนึ่ง ร้อนและหนักหน่วง ไหลลงมาบนแก้มและหยดลงบนหน้าจอ มันเป็นความปลอบใจที่แปลกและว่างเปล่า

ฉันเงยหน้าขึ้นมองทีวีเล็กๆ ที่ติดอยู่มุมห้อง ซึ่งปิดเสียงไว้แต่ยังคงฉายข่าวตลอด 24 ชั่วโมง เขาอยู่บนนั้น...คีริน เขากำลังแถลงข่าวเรื่องสถานสงเคราะห์แมว เขากำลังยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่จริงใจและหาได้ยากซึ่งฉันไม่ได้เห็นมาหลายเดือนแล้ว เขาค่อยๆ ปัดปอยผมที่หลุดลุ่ยออกจากใบหน้าของดาริน สัมผัสของเขาอ่อนโยนจนทำให้ฉันปั่นป่วนในท้อง

ตัวอักษรวิ่งที่ด้านล่างของหน้าจอเขียนว่า: *ชีวิตใหม่บนเส้นทางใหม่: ดาริน วรโชติ ฉลองการเริ่มต้นครั้งใหม่*

สายตาของฉันตกลงบนกล่องดนตรีไม้เล็กๆ ที่เก่าคร่ำคร่าบนโต๊ะข้างเตียง เป็นของชิ้นเดียวของลีโอที่ฉันทนเก็บไปไม่ไหว มันเล่นเพลง “Twinkle, Twinkle, Little Star” ในเวอร์ชันที่แปร่งๆ และเพี้ยน คีรินเป็นคนซื้อมันให้เขา

เขาเจอมันในโรงรับจำนำฝุ่นเขรอะในปีที่อัลกอริทึมตัวแรกของเขาขายได้ ตอนนั้นเรายังอยู่ในอพาร์ตเมนต์ห้องนอนเดียวแคบๆ เหนือร้านซักผ้าหยอดเหรียญที่มักจะมีกลิ่นอับชื้นและกลิ่นคลอรีนอยู่เสมอ ตอนนั้นคีรินเป็นเหมือนอากาศธาตุ เป็นเด็กหนุ่มอัจฉริยะที่เกรี้ยวกราด ซึ่งออกจากบ้านพักเด็กกำพร้ามาโดยไม่มีอะไรเลยนอกจากเสื้อผ้าติดตัวและแววตาที่ลุกเป็นไฟซึ่งสามารถเผาโลกทั้งใบได้

ฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารที่เขามักจะมานั่งเป็นชั่วโมงๆ จิบกาแฟแก้วเดียว และร่างโค้ดที่ซับซ้อนลงบนกระดาษเช็ดปาก ฉันเริ่มเก็บอาหารเหลือไว้ให้เขา แล้วก็ให้เขามานอนที่โซฟาของฉันตอนที่เขาถูกไล่ออกจากที่พัก ฉันเป็นคนแรกที่เชื่อในตัวเขา ที่มองเห็นอัจฉริยภาพภายใต้ความเกรี้ยวกราดนั้น

จากที่เคยแบ่งมาม่าซองเดียวกัน เราก็กลายมาเป็นเจ้าของพอร์ตการลงทุนมูลค่าหลายพันล้าน ชีวิตของเราเปลี่ยนไป แต่แก่นแท้ของความผูกพันของเรา ฉันคิดว่ามันยังคงอยู่

“เราจะมีครอบครัวกันนะเอม” เขาเคยกระซิบกับฉันในคืนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ในป้อมปราการเหล็กและกระจกที่เราเรียกว่าบ้าน “ครอบครัวจริงๆ สิ่งที่เราสองคนไม่เคยมี พี่จะสร้างโลกที่ปลอดภัยสำหรับเอมกับลูกๆ ของเราจนไม่มีอะไรมาแตะต้องเราได้”

คำสัญญานั้นตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องตลกร้าย เขากำลังสร้างโลกให้ดาริน สร้างสถานสงเคราะห์ให้แมวของเธอ ในขณะที่โลกของน้องชายฉันดับวูบไปแล้ว

ร่างกายของฉันสั่นสะท้านด้วยเสียงสะอื้นที่รู้สึกเหมือนถูกฉีกออกมาจากจิตวิญญาณ ฉันหยิบกล่องดนตรีของลีโอขึ้นมา ไม้ราคาถูกของมันเย็นเฉียบเมื่อสัมผัสกับผิวของฉัน และกอดมันไว้แนบอก

ฉันเปิดมือถืออีกครั้ง นิ้วโป้งเลื่อนดูข้อความล่าสุดที่คุยกับคีรินอย่างเหม่อลอย คำวิงวอนอย่างสิ้นหวังของฉันให้เขาโทรหาโรงพยาบาล ให้เขารับสายฉัน คำตอบของเขากระท่อนกระแท่นและไม่ใส่ใจ

*ยุ่งอยู่*

*ประชุม*

*คุยไม่ได้*

แล้วฉันก็เห็นวันที่ของการแจ้งเตือนข่าวเกี่ยวกับสถานสงเคราะห์แมว มันคือวันครบรอบของเรา วันที่เขาขอฉันแต่งงานบนหน้าผาสูงชันในภูเก็ต พร้อมกับสัญญาว่าจะรักฉันไปชั่วชีวิต เขาใช้เวลานั้นอยู่กับเธอ ฉลองให้เธอ ทุ่มเงินให้กับความต้องการของเธอด้วยเงินที่ควรจะช่วยชีวิตน้องชายของฉัน

ข้อความสุดท้ายที่ฉันส่งหาเขาคือเมื่อสองวันก่อน *ลีโออาการแย่ลงนะคีริน ได้โปรดเถอะ ฉันต้องการคุณ*

เขาไม่เคยตอบกลับ

อ่านต่อ