อารยายอดรัก

"สวัสดีครับพี่สวย พี่สาว ป้าส้ม"

เสียงทักทายคุ้นเคยที่ได้ยินเกือบทุกวันนำรอยยิ้มมาประดับบนริมฝีปากของเจ้าของชื่อ และผู้คนที่อยู่รอบๆ บริเวณเฉกเช่นทุกครั้งที่หนุ่มน้อยปรากฏตัวที่โรงพยาบาล

"สวัสดีค่ะน้องอาร์ม"

สามสาวต่างวัยเงยหน้าขึ้นมาทักทายขวัญใจของคนในโรงพยาบาล

"วันนี้ทำไมเลิกเรียนเร็วล่ะคะ"

ป้าส้มคนสวยถามกลับเมื่อเห็นว่ายังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนของเจ้าตัวเล็ก ซึ่งปกติจะแวะมาหาคุณแม่ทุกวันหลังโรงเรียนเลิก

"คุณครูประชุมครับก็เลยปล่อยก่อน"

"เหรอคะ...แล้วนั่นหอบอะไรมาเต็มอ้อมแขนเลยคะ"

"ของแม่อายครับ ไปรษณีย์มาส่งเมื่อกี้นี้เอง"

"อ๋อ! วันวาเลนไทน์"

สามสาวร้องออกมาพร้อมเพรียงเรียกรอยยิ้มจากเจ้าตัวเล็กบ้าง เพราะตั้งแต่คุณหมออารยามาอยู่ที่โรงพยาบาลเล็กๆ ประจำอำเภอบ้านเกิด คนที่ทำงานในโรงพยาบาลก็จะทราบกันเป็นอย่างดีว่าทุกเทศกาล หรือวันสำคัญต่างๆ จะมีของส่งมาถึงคุณหมอคนสวยไม่ได้ขาด จนเป็นที่โจษจันกันไปทั้งโรงพยาบาล ส่วนพยาบาลสาวๆ ที่ทำงานอยู่ด้วยกันก็จะพากันกรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่ในตอนแรกๆ ที่เห็น แต่ตอนนี้ทุกคนเห็นเป็นเรื่องปกติไปแล้ว และเมื่อไหร่ที่คุณไปรษณีย์นำของมาส่งให้คุณหมอคนสวย ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลก็เป็นอันรู้กันเลยว่าของในกล่องนั้นมาจาก 'หนุ่มนิรนาม' ที่แม้แต่ตัวผู้รับเองก็ยังไม่รู้ที่มาที่ไป

"แม่อายอยู่ห้องตรวจใช่ไหมครับ"

"ค่ะ"

"งั้นอาร์มไปนั่งทำการบ้านรอที่สนามด้านหลังนะครับ"

"ค่ะ...น้องอาร์มเอาขนมไปกินด้วยไหมคะ" พี่สวยถามอย่างมีน้ำใจ

"ขอบคุณครับ แต่ว่าวันนี้อาร์มขออนุญาตปฏิเสธดีกว่า...จะเก็บท้องไว้รอกินของในกล่องน่ะครับ" หนุ่มน้อยชะโงกหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบกับสามสาวเรียกรอยยิ้มจากสาวๆ ได้อีกครั้ง

"แล้วน้องอาร์มรู้ได้ยังไงคะว่าในนั้นคือของกิน" ป้าส้มแกล้งถาม

"ช็อกโกแลตชัวร์ครับ เพราะวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ เมื่อเช้าอาร์มยังก็ได้มาตั้งสามกล่อง"

หนุ่มน้อยถือโอกาสอวดซะเลย

"แล้วไม่เห็นเอามาฝากพี่ๆ บ้างหรอก"

"อยากเอามาครับ แต่เพื่อนๆ แย่งกันกินหมดเลย"

เจ้าหนูทำหน้าตาแบบรู้สึกผิดเต็มที่ให้สามสาวต่างวัยส่ายหน้าไปมาทั้งรอยยิ้ม

"แล้วสาวที่ไหนให้มาคะ"

"ความลับครับ บอกไม่ได้เดี๋ยวผู้หญิงเขาเสียหาย"

หนุ่มน้อยกระซิบกลับ ผู้ใหญ่ก็เลยได้หัวเราะไปตามๆ กัน ก่อนเจ้าตัวจะขออนุญาตไปนั่งทำการบ้านรอเวลาเลิกงานของผู้เป็นแม่

"อาร์ม"

"แม่อาย สวัสดีครับ"

ลูกชายวางมือจากดินสอยกมือไหว้มารดา

"แม่อายเลิกงานแล้วเหรอครับ"

"จ้ะ...แล้วนี่ทำอะไรอยู่"

"วาดรูปครับ...อาร์มทำการบ้านเสร็จแล้ว"

"แม่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"

คุณแม่คนสวยระบายยิ้ม วางมือบนศีรษะลูกชายแล้วก็โยกเบาๆ

"วันนี้ได้ข่าวว่าลูกชายของแม่ได้ช็อกโกแลตตั้งสามกล่องเลยหรือ"

"กล่องเล็กนิดเดียวเองครับ สู้ของแม่อายไม่ได้หรอก"

คนเป็นแม่มองไปที่กล่องตรงหน้าแล้วก็ยิ้ม เพราะสายรายงานให้ทราบตั้งแต่ก้าวขาออกมาจากห้องตรวจแล้ว

"โรแมนติกนะครับ"

"หืม...เดี๋ยวนี้รู้จักคำนี้ด้วยนะ"

คนเป็นแม่อดแซวไม่ได้

"อาร์มอายุสิบเอ็ดแล้วนะครับ"

"ถึงว่าแก่แดดเชียว"

"โธ่!"

"โธ่อะไร"

"เปล่าครับ โธ่เฉยๆ"

พอลูกชายเลี่ยงคัมภีร์ คนเป็นแม่ก็เลยส่ายหน้าให้เห็นบ้าง แต่รอยยิ้มยังเปี่ยมสุข แววตายังเต็มไปด้วยความเอ็นดูไม่ต่างจากทุกครั้งที่แม่ลูกมีเวลาอยู่พูดคุยกัน

"จะกลับบ้านกันหรือยัง"

"แม่อายไม่แกะดูหน่อยหรือครับ"

"อยากรู้หรือว่าอยากกิน"

คนเป็นแม่ถามกลับอย่างรู้ทัน เพราะลายมือบนกล่องบอกที่มาของของได้เป็นอย่างดี เพียงแต่ว่าไม่มีชื่อผู้ส่งเท่านั้น ส่วนที่อยู่ ก็เป็นที่อยู่เดิม...

คอนโดหรูกลางกรุงที่ไม่ปรากฏชื่อคนเป็นเจ้าของ

หลังจากพยายามตามหาเจ้าของของตามที่อยู่อยู่พักใหญ่ ตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้าย เธอก็เลิกล้มความพยายาม เพราะไม่มีร่องรอยอะไรให้เธอแกะไปถึงเจ้าของของที่ส่งมาให้ทุกปีได้เลย สุดท้ายเธอก็เลยได้แต่เซ็นรับเอาไว้ด้วยความจำใจ เพราะครั้นจะส่งคืนเจ้าของ ข้อความในการ์ดใบเล็กที่แนบมากับของ ก็ทำให้เธอไม่สามารถทำอย่างที่คิดได้

'ห้ามส่งคืนนะครับ เพราะถ้าส่งกลับผมจะถือว่าอายรับรักผมแล้ว'

เพราะแบบนี้เธอถึงได้แต่รับและรับเรื่อยมา โดยไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมาให้ เพราะทุกปีของวันคล้ายวันเกิดเธอจะได้การ์ด ดอกไม้และน้ำหอม...

วันปีใหม่ วันคริสต์มาส จะเป็นการ์ดกับน้ำหอม...วาเลนไทน์เธอจะได้การ์ด ช็อกโกแลตกับน้ำหอม เป็นแบบนี้มาหลายปีจนเพื่อนร่วมงานรู้กันทั้งโรงพยาบาล

"หิ้วท้องรอตั้งแต่เห็นกล่องเลยครับ"

ลูกชายสารภาพหน้าเป็น ให้คนเป็นแม่ส่ายหน้าทั้งยิ้ม

"งั้นก็แกะเอง"

"ไม่มีความลับนะครับ" เจ้าตัวเล็กยังไม่วายหยอก

"เดี๋ยวอด"

คุณแม่ยังสาวโต้กลับไม่จริงจัง ลูกชายก็เลยรับมุกด้วยการคว้ากล่องมาแกะกระตือรือร้นให้มารดายิ้มแล้วยิ้มอีก

"อันนี้ของแม่อายชัวร์ครับ"

อารยายื่นมือออกไปรับน้ำหอมกลิ่นเดิมที่เคยได้รับเป็นของกำนัลกับการ์ดในซองสีเขียวอ่อนที่ลูกชายส่งให้

"ส่วนช็อกโกแลต ขอกินเลยนะครับ"

คนเป็นแม่พยักหน้าให้เจ้าตัวเล็ก แล้วก็ดึงการ์ดออกมาจากซอง คิ้วเรียวสวยได้รูปขมวดทันทีเมื่อกวาดสายตาไปตามข้อความสั้นๆ ในการ์ด

'ในที่สุดก็ได้เจอ'