จากแผ่นฟ้าจรดผืนน้ำ P.S.Love II

ปัง!

แว่วเสียงปืนดัง แม้เพียงนัดเดียว หากรอบบริเวณเต็มไปด้วยความเงียบสงัด ก็ทำให้เรือยางลำเล็กที่กำลังลอยตัวอยู่บนผืนน้ำขณะล่องสำรวจอยู่รอบๆ เกาะหยุดชะงักทันที ในขณะที่เรือเร็วอีกลำกำลังพุ่งตัวออกไปกลางทะเลด้วยความเร็ว ท่ามกลางแสงโรยราของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า

เป็นที่รู้กันของคนในพื้นที่ว่าเกาะแห่งนี้ยังไม่เปิดให้นักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชมธรรมชาติแสนงดงามของที่นี่ เพราะฉะนั้นคนที่มาที่นี่ก็คือชาวบ้านหรือว่าคนในพื้นที่เท่านั้น

แต่ถึงธรรมชาติจะเสกสรรปั้นแต่งออกมางดงามสักเพียงใด หากความสวยงามเพียงอย่างเดียว มันไม่ได้ช่วยให้ท้องอิ่มได้ ดังนั้นชาวบ้านหรือว่าคนส่วนใหญ่ที่ต่างต้องทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องจึงพากันไปกระจุกตัวอยู่ตามหมู่เกาะต่างๆ ที่มีนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและต่างประเทศเสียเป็นส่วนมาก

เรือยางลำเล็กเบนหัวเรือไปยังเกาะที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางผืนน้ำโอบล้อมทันทีเมื่อสำนึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล...

เด็กสาวขับเรือพุ่งไปยังทิศทางของเสียงที่ได้ยินเมื่อสักครู่...

แสงตะวันที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าไปพร้อมๆ กับอาทิตย์ดวงโตค่อยๆ จมหายไปในท้องทะเลกว้างทำให้เด็กสาวต้องเร่งสปีดความเร็วขึ้นอีกเท่าตัว

แล้วเธอก็ได้เห็นจริงๆ เมื่อขับเรืออ้อมมาอีกฟากของเกาะ....

มีคนนอนฟุบอยู่บนหาดทรายสีขาวละเอียด

เห็นคนได้รับบาดเจ็บอยู่ตรงหน้า ทิพย์วารีก็แทบไม่เสียเวลาคิดหน้าคิดหลัง ไม่แม้แต่จะฉุกใจคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเป็นคนร้ายหรือพวกลักลอบเข้าเมือง ซึ่งล้วนแต่เป็นไปได้ทั้งนั้นในพื้นที่แห่งนี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนวิญญาณของลูกน้ำเค็มที่มีใจเอื้อเฟื้อและไม่นิ่งดูดายกับคนที่ประสบความเดือดร้อนจะเอาชนะทุกสิ่ง จนลืมคำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองไปจนหมดสิ้น

ร่างเล็กกระโดดลงจากเรือทันทีหลังจัดการกับเรือของตัวเองเรียบร้อย

“คุณ..คุณ”

เด็กสาวลองเรียกคนเจ็บ แต่ไม่มีเสียงหรือปฏิกิริยาใดๆ ตอบรับกลับมาทั้งสิ้น ทิพย์วารีก็เลยตัดสินใจพลิกร่างใหญ่โตที่มีเพียงกางเกงขาสั้นสวมอยู่ เปิดเปลือยกายท่อนบนให้เธอได้เห็นเลือดแดงฉานจากบาดแผลที่ถูกยิงมากยิ่งขึ้น

เขาถูกยิงที่หัวไหล่ หากเลือดที่ไหลทะลักออกมาเป็นทางอาบเนื้อตัวทำให้เด็กสาวรีบยกหลังมือขึ้นอังกับจมูกโด่งสวยของคนเจ็บ มืออีกข้างจับชีพจรตรงข้อมือ...

เด็กสาวเป่าลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อรู้ว่าเขายังไม่ตาย

“คุณ..คุณ”

จากภาษาไทยในตอนแรกถูกเปลี่ยนมาเป็นภาษาอังกฤษเมื่อเห็นชัดแล้วว่าหนุ่มตรงหน้าเป็นชาวต่างชาติแน่ๆ

แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน แต่ด้วยหน้าตาและรูปร่างของคนนอนหมดสติอยู่บนผืนทรายก็ทำให้หยุดพิจารณามองไม่ได้

ตั้งแต่เด็กจนโต ชีวิตของเธอคลุกคลีอยู่กับผู้คนมากมายไม่ว่าจะเป็นชาวไทยหรือชาวต่างชาติ...หลายชาติหลายภาษาที่แวะเวียนมาเที่ยวยังหมู่เกาะและท้องทะเลแถบนี้ แต่เธอก็ไม่เคยเห็นว่าใครจะมีรูปร่างหน้าตาชวนสะดุดตาผู้คนเท่าเขา...

รวมทั้งเธอด้วย

ผู้ชายตรงหน้าอายุไม่น่าจะเกินสามสิบปี...

ผมของเขาเปียกลู่แทบหาทรงไม่ได้ แต่สีดำของมันก็ส่งให้ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มเด่นสะดุดตาขึ้นอีกหลายเท่าตัวทีเดียว ในขณะที่ปาก จมูก คิ้ว คาง ดูรับกันไปหมด ยิ่งเขามีผิวที่ขาวละเอียดลออไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้ ผิวเขาสวยเสียจนทำให้เธออดมองมาที่ตัวเองไม่ได้...

ผิวคล้ำจากแดดลมที่หลายคนเคยบอกว่าชอบ และอยากจะมีผิวสีน้ำผึ้งแบบเธอบ้าง แต่เธอกลับไม่ชอบมันสักนิด

เธออยากตัวขาวเหมือนผู้ชายคนนี้...

ผิวของเขาเรียกว่าขาวใสอมชมพูเลยก็ว่าได้ ขาวไปทั้งหน้าตาเนื้อตัว เวลาได้มองแบบนี้ มันให้ความรู้สึกเหมือนเวลามองเจ้าชายยังไงอย่างนั้น

‘ผู้ชายผิวบาง’

สำหรับหนุ่มตรงหน้าต้องให้นิยามนี้เลย และหน้าตาแบบนี้ รูปร่างแบบนี้ ทำให้เธอนึกไปทางอื่นไม่ได้เลย

‘เจ้าชาย’

เขาเหมือนเจ้าชายจริงๆ นั่นแหละ แต่ว่าเจ้าชายที่ไหนจะเดินทางมาคนเดียวตามลำพัง เพราะเวลาเธอเห็นบรรดาเจ้าชายเจ้าหญิงเสด็จทีก็มักจะมีองครักษ์เป็นสิบเป็นร้อยคอยติดสอยห้อยตามอารักขาความปลอดภัยอยู่ตลอดเวลา ไม่มีทางถูกปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียว แล้วตกเป็นเป้าล่อปืนแบบหนุ่มหล่อคนนี้หรอก

ทิพย์วารีหันไปมองเรือยางลำเล็กของตัวเองที่ลอยอยู่ห่างจากฝั่งพอสมควร แล้วก็หันกลับมามองคนเจ็บตรงหน้าที่ยังคงนอนหายใจรวยรินไม่ได้สติ

ตัวเขาใหญ่ขนาดนี้ไม่มีทางที่เธอจะแบกเขาไปใส่เรือยางของเธอได้แน่นอน...

อย่าว่าแต่พาขึ้นไปบนเรือเลย แค่เธอลากเขาพ้นจากพื้นทราย เธอก็คงไม่แคล้วปล่อยให้เขาจมดิ่งไปนอนนิ่งอยู่ที่ก้นทะเลอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะเขาไม่ได้สติแบบนี้ แรงของเธอไม่พอรับน้ำหนักของเขาเอาไว้ได้แน่ๆ

ก่อนจะมาที่นี่ เธอบอกกับพลรบว่าจะมาแวะที่เกาะแห่งนี้ จากนั้นก็จะขอติดเรือเพื่อนบ้านที่มาส่งนักท่องเที่ยวกลับเข้าฝั่งเลย เพราะฉะนั้นจะหวังให้มีคนมาช่วยหรือว่ามาตามหาตัวเธอนั้น ตัดทิ้งไปได้เลย

ปัญหาของเธอตอนนี้คือหนุ่มตรงหน้า เธอจะเอายังไงกับเขา เพราะเรื่องจะปล่อยเขาทิ้งไว้แบบนี้ ให้นอนรอความตาย หรือไม่ก็ปล่อยให้คลื่นซัดหอบเอาร่างสมบูรณ์แบบนี้ลงไปในทะเล ล้วนไม่อยู่ในความคิดของเธอทั้งสิ้น

ทางเดียวที่จะหยุดเลือดที่กำลังไหลทะลัก ก่อนที่มันจะหมดจากตัวเขานั่นก็คือ เธอจะต้องเอาตัวเขาขึ้นไปไว้ที่เกาะให้ได้จากนั้นก็ค่อยหาสมุนไพรมาใส่แผลให้เขา ก่อนที่ความมืดจะปกคลุมแล้วเธอไม่สามารถมองเห็นและแยกแยะออกว่าต้นอะไรเป็นต้นอะไร แล้วเอาอะไรก็ไม่รู้มาใส่แผลให้เขา

แต่ปัญหาคือ เธอจะแบกร่างใหญ่ยักษ์นี้ไปยังไง