เธอคือคนที่เขาเลือกแล้วที่จะหายใจร่วมกันไปจนวันตาย "นะจ๊ะ...อย่ารออีกเลยนะ ผมบอกเรื่องของเรากับคุณพ่อคุณแม่แล้ว แล้วท่านก็อนุญาตแล้วด้วย" คำบอกเล่าของเขา ทำให้มาธวีมองใบหน้าคมด้วยความแปลกใจปนค้นคว้ากลายๆ เพราะไม่คิดว่าแม่ของเขาจะยอมรับเธอได้ง่ายๆ "ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่ที่เมย์แล้วว่าจะเห็นผมเป็นทางผ่าน ของเล่นชั่วคราว หรือว่า...เพื่อนคลายเหงา" ถ้าตอนที่เขาพูดไม่มีรอยยิ้มติดอยู่ที่ริมฝีปาก คงไม่แค่เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อเท่านั้น ที่จะตามมาหลังคำพูดของคนกวนประสาท "แล้วถ้าเห็นเป็นทางผ่าน" สายตาของเขาทำให้มาธวีนึกอยากเอาคืนเขาบ้าง ทั้งที่ตอนนี้เวลาล่วงเลยเที่ยงคืนมาแล้ว "ก็รักแบบผ่านๆ" พอได้คำตอบกับจุมพิตเฉียดฉิวบนริมฝีปาก คนถามก็แทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่ "แล้วถ้าเห็นเป็นของเล่นชั่วคราว" "ก็รักกันชั่วคราว...จากนี้ไปถึงเช้า" ริมฝีปากสีหวานแยกยิ้ม เมื่อได้คำตอบ... ชั่วคราวของเขา หลายชั่วโมงน่าดูเลย "แล้วเพื่อนคลายเหงา" "ก็รักกันทุกครั้งที่ผมรู้สึกเหงา...แล้วผมก็สะสมความเหงาเอาไว้ตั้งแต่เราจากกัน เมย์ลองคิดดูสิว่าจะรักผมกี่ครั้ง ความเหงาถึงจะหมดไปจากใจผม...แต่ถ้ารับผมเป็นสามี เมย์ไม่ต้องรักผมเลย" "...?" "เดี๋ยวผมรักเมย์เอง"
แผ่นหลังเนียนลออกับแรงสะอื้นจนร่างบางสั่นไหวหากไร้เสียงร้องไห้นั้น ทำให้ปวีณเกิดความลังเลจนได้ หลังจากตัดใจผละห่างคนบนเตียงลุกมาเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นขึ้นมาใส่ เพราะสายเรียกเข้าโทรศัพท์จากทางบ้าน
"เมย์จะกลับเลยไหม เดี๋ยวผมไปส่ง"
แม้อยากจะอยู่ปลอบ อยากจะขอโทษเพียงใด โดยเฉพาะเมื่อสายตาปะทะเข้ากับคราบเลือดสีแดงเด่นชัดบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา หากภาพที่แฟนสาวรับเงินมาจากมือมารดาก็เหมือนจะเหนี่ยวรั้งทุกอย่างเอาไว้ คงเหลือไว้แต่ความเย็นชา แข็งกระด้างเท่านั้นในตอนนี้ที่ชายหนุ่มมีให้กับสาวคนรัก
"ที่บ้านโทร.มาบอกว่าคุณแม่ไม่สบาย ผมจะต้องรีบไปดูท่าน ถ้าเมย์ไม่กลับผมไปแล้วนะ"
ปวีณขู่กลายๆ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาจากคนนอนหันหลังให้ก็ยังคงเป็นความเงียบเหมือนเดิม สุดท้ายก็เป็นปวีณที่เป็นฝ่ายทนไม่ได้เสียเอง เพราะถึงจะโกรธสักแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหมดรัก
"เดี๋ยวเราจะคุยกันเรื่องนี้อีกที...ไม่ว่าจะยังไง ผมก็จะไม่ยอมให้เมย์ทิ้งผมเด็ดขาด"
ปวีณจบคำพูดพร้อมจุมพิตอ่อนโยนบนขมับกับกลุ่มผมนุ่มสลวย แล้วก็ตัดใจลงจากเตียง ชะงักเล็กน้อยเมื่อสะดุดกับแบงก์สีเทาหลายสิบใบที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นจากฝีมือของตัวเอง
สายตาคมกริบหันกลับไปมองคนบนเตียงอีกจนได้ ก่อนจะเมินหน้าหนี แล้วก็ก้าวขาออกมาจากห้องด้วยหัวใจรวดร้าว โดยไม่ได้รู้เลยว่า สิ่งที่ตนกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้ มันเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกของคนที่เพิ่งสูญเสียหนึ่งในสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิงไปจากน้ำมือของคนที่ตนรัก..
เพราะความโกรธ
'หนึ่งแสนบาทสำหรับค่าจ้างให้เธอเลิกกับลูกชายของฉัน...ปล่อยเขาไปซะ เขาควรจะได้เจอคนที่ดี ที่เหมาะสมกับเขามากกว่าเธอแล้วถ้าเธอยังเกาะติดเขาอยู่แบบนี้ เขาจะไม่ยอมไปเรียนต่อที่เมืองนอก...ถ้าเธอรักเขาจริง เธอก็ไม่ควรจะเห็นแก่ตัวรั้งเขาเอาไว้กับเธอ'
หลังจากคบกันมาปีกว่า เธอไม่อยากจะคิดว่านี่คือเหตุผลที่เขาไม่ยอมพาเธอไปรู้จักกับที่บ้านเสียที จนกระทั่งแม่ของเขามาปรากฏตัวที่ทำงาน ซึ่งเธอพึ่งจะเริ่มงานได้ไม่ถึงเดือนหลังจากเรียนจบ แล้วมันก็เป็นช่วงเวลาที่ประจวบเหมาะกันเป็นอย่างยิ่ง ราวกับฝ่ายนั้นทราบว่าเธอกำลังเดือดร้อนและต้องการเงิน หลังจากเช้ามืดเมื่อวานมารดาล้มหัวฟาดพื้นในห้องน้ำเส้นเลือดในสมองแตกและต้องรับการผ่าตัดด่วน
ชีวิตของมารดาทำให้เธอลังเลไม่นานกับข้อเสนอของฝ่ายนั้น เพราะเงินเก็บของมารดาที่เหลือจากการส่งเธอเรียนก็มีอยู่ไม่มาก นาทีนั้นเธอจึงตัดสินใจเลือกชีวิตของมารดาแทนรักษาหัวใจของตัวเอง
และนี่ก็คงจะเป็นผลตอบแทนของคนทรยศเช่นเธอ...
จากที่ตั้งใจว่าจะหนีหายไปจากชีวิตของเขาเงียบๆ หลังรับเงินมาจากแม่ของเขา...
พามารดาไปอยู่ที่ไหนสักแห่งในต่างจังหวัด หลังมารดาหายป่วย กาลกลับไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจเอาไว้เมื่อเขามาเจอเข้าเสียก่อน
'อยากได้เงินทำไมไม่บอกผม...เมย์ไปรับเงินคุณแม่มาทำไม'
เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เธอเห็นเขาโกรธจัดขนาดนี้ แต่จะโทษเขาก็ไม่ได้ เพราะถ้าเธอเป็นเขา เธอก็คงจะรู้สึกไม่ต่างจากเขาเหมือนกัน เธอก็เลยไม่เถียงเขาสักคำ ไม่ว่าเขาจะตะโกนใส่หน้าว่ายังไงบ้าง
'ผมให้เมย์มากกว่าแสนอีกถ้าเมย์อยู่กับผม เมย์ไม่ฉลาดเลยนะที่ทำแบบนี้...ตีค่าความรักของเราแค่แสนเดียว เมย์ทำได้ยังไง หรือว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยมีความหมายกับเมย์เลย เมย์ถึงตัดผมออกไปจากชีวิตได้ง่ายๆ แบบนี้'
ไม่ว่าเขาจะว่า จะวอนขอเหตุผลยังไง เธอก็ไม่มีคำตอบให้กับเขา เพราะว่าเธอรับปากกับมารดาของเขาไปแล้ว หลังจากรับเงินมา และมันก็ทำให้เขาโกรธมากจนเรื่องลงเอยแบบนี้
มันก็สมควรแล้วล่ะกับที่เธอทำลายความรัก ความไว้ใจของเขา...
ทำร้ายหัวใจของคนที่รัก
ขอโทษด้วยนะวิน แล้วเมย์ก็อโหสิฯ ให้คุณ เราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก...
ขอให้คุณโชคดี เจอคนที่เหมาะสมกับคุณอย่างที่คุณแม่ของคุณต้องการ
ลาก่อนวิน
"ขอโทษนะครับ ผู้หญิงที่เดินไปเมื่อสักครู่ไม่ทราบว่าชื่อมาธวีหรือเปล่า"
"ใช่ค่ะ"
เพราะคนเข้ามาถามเป็นลูกค้าของทางโรงพยาบาลและเดินเข้าออกที่โรงพยาบาลมาได้ร่วมสองอาทิตย์แล้ว คำตอบก็เลยออกมาโดยไม่มีอิดออด
"แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ครับ"
คุณประกิจถามต่อทันที ให้รายละเอียดเพิ่มอีกเล็กน้อย
"พอดีเธอเป็นเพื่อนกับลูกชายของผมน่ะครับ แต่ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้ว"
"เธอมาฝากครรภ์ค่ะ"
"ฝากครรภ์หรือครับ"
"ค่ะ"
"...ขอบคุณครับ"
พอได้คำตอบ ร่างสูงสง่าก็เดินไปขึ้นลิฟต์ เพื่อไปเยี่ยมภรรยาที่มาเข้ารับการรักษาโรคข้อเท้าอักเสบที่โรงพยาบาลแห่งนี้
"เป็นยังไงบ้างวันนี้"
"ค่อยยังชั่วขึ้นบ้างแล้วล่ะค่ะ แต่ว่าตอนเช้าก็ยังปวดอยู่เหมือนเดิม"
"มันต้องใช้เวลานั่นแหละ เดี๋ยวก็หาย ใจเย็นๆ"
สามีปลอบเหมือนกับทุกวัน แล้วก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่ได้รู้มาให้ภรรยาฟัง
บทที่ 1 รอยรัก
04/01/2022
บทที่ 2 ผิดพลาด
04/01/2022
บทที่ 3 ชีวิตใหม่
04/01/2022
บทที่ 4 หมู่บ้านกลางหุบเขา
04/01/2022
บทที่ 5 โชคชะตาหรือฟ้ากลั่นแกล้ง
04/01/2022
บทที่ 6 เมย์คือเมีย
04/01/2022
บทที่ 7 เพราะอะไร
04/01/2022
บทที่ 8 โจรย่องเบา
04/01/2022
บทที่ 9 เมื่อรักพัดหวน
04/01/2022
บทที่ 10 ภาพพักหน้าจอ
04/01/2022
บทที่ 11 เวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยน
04/01/2022
บทที่ 12 ลูกสาว
28/01/2022
บทที่ 13 หึงหน้ามืด
28/01/2022
บทที่ 14 อย่ามายุ่ง
28/01/2022
บทที่ 15 เมย์อยากดื้อกับผมทำไม
28/01/2022
บทที่ 16 บ้าน
28/01/2022
บทที่ 17 สารภาพ
28/01/2022
บทที่ 18 นอนร่วมห้อง
28/01/2022
บทที่ 19 หมดหัวใจ
28/01/2022
บทที่ 20 หลอมรวมกายใจ
28/01/2022
บทที่ 21 My wife
28/01/2022
บทที่ 22 แจ้งข่าวร้าย
28/01/2022
บทที่ 23 เมื่อเมฆหมอกผ่านพ้น
28/01/2022
บทที่ 24 พ่อขอโทษ
28/01/2022
บทที่ 25 รอวันนั้นด้วยความหวัง
28/01/2022
หนังสืออื่นๆ ของ ขวัญปัฐน์-ป.ศิลา
ข้อมูลเพิ่มเติม