เพียงแค่เห็นเธอครั้งแรก "โดมินิค" ก็บอกกับตัวเองว่า เขาจะต้องได้สาวสวยแต่งตัวเซ็กซี่ผู้นี้มาเป็นหนึ่งในผู้หญิงของเขาให้ได้ ในระยะเวลาที่เขาทำงานอยู่ที่ไทย เขาพยายามหาวิธีเพื่อจะได้เธอมา แต่เหมือนสวรรค์เข้าข้างเทพบุตรอย่างเขาเสมอ เมื่อแม่เลี้ยงของเธอติดหนี้การพนันที่กาสิโนของเขาในจำนวนไม่น้อย อย่างไรเขาก็ต้องได้ร่างบางของสาวสวยสุดเซ็กซี่ไม่แพ้ดาวยั่วมาแนบอกไว้นอนกอดข้างกายอย่างแน่นอน! “จะไปไหน!” โดมินิคจับร่างบางนั่งลงโซฟาตัวเดิมที่เขาผลักเธอลงไปนั่งตั้งแต่แรก “ฉันจะกลับ! ปล่อย!” “คิดจะกลับไปอ่อยไอ้ดนัยหรือใครล่ะ” “ทำไมฉันจะต้องทำอย่างนั้นด้วย ในเมื่อสมองของฉันมันไม่ได้มีแต่เรื่องพันธ์นั้น” เธอไม่ยอมแพ้เช่นกัน “เหรอ!! ไม่คิดแต่ไปงานกับมันแต่งตัวซะสวยเลยหรือว่าจะไปอ่อยผู้ชายในงาน” -เพี๊ยะ!!!!- มือบางปะทะลงบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างเต็มแรงโมโห “จำไว้เลยนะ! ถึงฉันจะจนแต่ฉันก็ไม่เคยคิดขายศักดิ์ศรีตัวเองกิน” นิต้าตะคอกใส่หน้าชายหนุ่ม แม้ในใจจะกลัวเขาก็ตาม “หึ!! แล้วไอ้ที่ยอมเป็นนางบำเรอผม คุณไม่คิดว่าบ้างเหรอว่าไอ้ศักดิ์ศรีของคุณมันก็ไม่มีอยู่แล้ว” “คุณต่างหากบังคับฉัน เลิกยุ่งกับฉันสักที!!” “แต่ผมยังได้คุณไม่พอใจเลย เพราะฉะนั้นคุณก็ยังไปไหนไม่ได้” ริมฝีปากหนาฉกลงมาจูบปากบางแรงอย่างพร้อมกับผลักร่างบางลงนอนกับโซฟาตัวยาว นิต้าไม่ดิ้นเธอนิ่งให้เขาทำตามที่ต้องการให้พอ ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปากเล็กซอกไซ้ไปตามซี่ฟัน แรงจูบเอาแต่ใจไม่อ่อนโยน หญิงสาวรู้สึกถึงคาวเลือด ไม่บอกก็รู้ว่าปากเธอแตกจากรสจูบของอสูรร้าย
ร่างบางก้าวลงจากรถสปอร์ตสีแดงเพลิงเมื่อถึงที่หมาย ในขณะที่เดินเข้าไปในรั้วบ้านหลังขนาดกลาง หญิงสาวเหลือบเห็นรถเก๋งคันหรูราคาแพงนับสิบคันมาจอดเรียงรายอยู่หน้าบ้านเธอ ดูจากราคาแล้วรถสปอร์ตของเธอที่ว่าหรูแล้วยังเทียบไม่ติด ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับแม่เลี้ยงของเธอกันแน่ ทำไมถึงได้มีรถคันหรูพวกนี้มาจอดเต็มไปหมด แล้วยังมีชายฝรั่งใส่สูทสีดำแต่งตัวเหมือนบอดี้การ์ดมายืนกันไปทั่วบริเวณบ้าน
“ยัยต้า!!” หญิงวัยกลางคนเรียกชื่อนิต้าซึ่งเป็นลูกเลี้ยงทันทีที่หญิงสาวก้าวเข้ามาภายในตัวบ้าน
“คุณพรพรรณ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น” นิต้าร้องถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นแม่เลี้ยงตนนั่งก้มหน้าบนโซฟาในห้องรับแขก โดยมีผู้ชายร่างสูงใหญ่ใส่สูทเป็นบอดี้การ์ดยืนล้อมและบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับแม่เลี้ยงเธอก็มีผู้ชายอีกคนอยู่ในชุดสูทราคาแพง นั่งอยู่ในท่าสบายโดยไม่คิดที่จะเปรยตาขึ้นมามองดูเธอ
“คุณ!...” ใบหน้าเรียวคมกับดวงตาสีน้ำตาลหันมาจ้องมองเธอทันที ท่าทางนิ่งแบบนี้ หน้าตาแบบนี้เธอจำได้ว่าเขาคือท่านประธานใหญ่ของโรงแรม แคโรว์เวล กรุ๊ป ที่เธอเข้าไปเสนอราคาสินค้านำเข้าให้เมื่ออาทิตย์ก่อน เธอจำสายตาที่เขามองมายังเธอได้ดีดวงตาสีน้ำตาลอ่อนดุคู่นั้นนิต้าไม่ชอบเวลาที่เขามองมาด้วยสายตาเจ้าชู้
“สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วนะ” หนุ่มลูกครึ่งอิตาลี-รัสเซียเอ่ยทักทายหญิงสาวที่เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้เจอเธอที่นี่ คนถูกทักมีสีหน้าสับสนว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านประธานใหญ่ของแคโรว์เวลถึงได้มาอยู่ที่บ้านเธอได้ มีเรื่องอะไรกันดูสีหน้าคุณพรพรรณแม่เลี้ยงของเธอ กำลังกลัวเขาจนตัวสั่น
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”นิต้าเอ่ยถามขึ้นมาอย่างข้องใจอย่างมากส่วนคนถูกถามกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาก่อนจะขยับริมฝีปากตอบคำถามเธอ
“ผมมาทวงหนี้กับลูกหนี้ที่เบี้ยวจ่ายมานาน” เขาตอบเสียงนิ่งดุ “...จริงไหมครับมิสพรพรรณ” ชายหนุ่มพูดพร้อมหันมาจ้องหน้าสีเผือดแม่เลี้ยงของหญิงสาว
“ทวงหนี้!!” หญิงสาวร้องอุทานออกมา โดมินิคพยักหน้าเบาๆให้เธอ “แม่เลี้ยงฉันไปเป็นหนี้คุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย” น้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดออกมา ก่อนจะหันหน้าไปทางแม่เลี้ยงของเธอ
“ว่าไงคะ คุณพรพรรณ คุณไปติดหนี้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“คะ...คือ” คนเป็นแม่เลี้ยงไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตานิต้าได้แต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดออกมา
“คุณคงไม่รู้สินะ ว่าแม่ของคุณติดหนี้กาพนันที่คาสิโนผม”หนุ่มลูกครึ่งบอกเสียเองตัดความรำคาญ
“อะไรนะ!..นี่คุณพรพรรณติดหนี้พนันงั้นเหรอ” หญิงสาวหันไปมองแม่เลี้ยงด้วยความผิดหวัง ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าแม่เลี้ยงเธอจะติดการพนัน มิน่าเงินที่เธอโอนให้ทุกเดือนถึงไม่มีเก็บเลยเพราะอย่างนี้นี่เอง
“ละ...แล้วคุณติดเขาเท่าไหร่”
“ว่าไงคุณมิสพรพรรณ ตอบลูกสาวคนสวยของคุณไปสิ ว่าคุณติดผมเท่าไหร่”
“สิ...สิบห้าล้าน”
“สิบห้าล้าน!” พระเจ้า! นิต้าอยากเป็นลมแม่เลี้ยงเธอติดหนี้ผู้ชายคนนี้ตั้งสิบห้าล้าน เธอจะเอาปัญญาที่ไหนไปจ่าย งานที่เธอทำได้เงินมากก็จริง แต่ในแต่ละเดือนเธอก็ต้องกินต้องจ่าย แล้วยังจะโอนให้พรพรรณไหนจะโอนให้น้องสาวที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยอีก
“ใช่ สิบห้าล้าน ผมมาทวงว่าเมื่อไหร่ผมจะได้เงินสิบห้าล้านของผมคืน” คนพูดเหมือนว่าเขาไม่ได้ทุกข์ร้อนกับเงินที่เขามาทวงเลย เหมือนมันไม่ใช่เงินจำนวนมากมายอะไร ก็ใช่น่ะสิ สำหรับเขาแล้ว โดมินิค แคโรว์เวลมันอาจจะน้อย
“แกมีไหมนังต้า...ถ้ามีก็จ่ายเขาไปสิ” พรพรรณพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“คุณพรพรรณ!” นิต้าหันมาเรียกชื่อคนผิดที่ไม่รู้สึกว่านางผิด
“ถ้าแกมี แกก็จ่ายๆ เขาไปแทนฉันสินังต้า เรื่องมันจะได้จบๆ ไปไง” พรพรรณทำเสียงสูงใส่ลูกเลี้ยง
“คุณพรพรรณ!ทำไมคุณพูดเหมือนเงินสิบห้าล้านมันน้อยอย่างนั้นล่ะ” หญิงสาวพูดออกมาอย่างเหลืออด
บทที่ 1 บทนำ
13/01/2022
บทที่ 2 chapter1
13/01/2022
บทที่ 3 chapter2
13/01/2022
บทที่ 4 chapter3
13/01/2022
บทที่ 5 chapter4
13/01/2022
บทที่ 6 chapter5
13/01/2022
บทที่ 7 chapter6
13/01/2022
บทที่ 8 chapter7
13/01/2022
บทที่ 9 chapter8
13/01/2022
บทที่ 10 chapter9
13/01/2022
บทที่ 11 chapter10
13/01/2022
บทที่ 12 chapter11
13/01/2022
บทที่ 13 chapter12
13/01/2022
บทที่ 14 chapter13
13/01/2022
บทที่ 15 chapter14
13/01/2022
บทที่ 16 chapter15
13/01/2022
บทที่ 17 chapter16
13/01/2022
บทที่ 18 chapter17
13/01/2022
บทที่ 19 chapter18
13/01/2022
บทที่ 20 chapter19
13/01/2022
บทที่ 21 chapter20
13/01/2022
บทที่ 22 chapter21
13/01/2022
บทที่ 23 chapter22
14/01/2022
บทที่ 24 chapter23
14/01/2022
บทที่ 25 chapter24
14/01/2022
บทที่ 26 chapter25
14/01/2022
บทที่ 27 chapter26
14/01/2022
บทที่ 28 chapter27
14/01/2022
บทที่ 29 chapter28
14/01/2022
บทที่ 30 chapter29
14/01/2022
บทที่ 31 chapter30
14/01/2022
บทที่ 32 chapter31
14/01/2022
บทที่ 33 chapter32
14/01/2022
บทที่ 34 chapter33
15/01/2022
บทที่ 35 chapter34
15/01/2022
บทที่ 36 chapter35
15/01/2022
บทที่ 37 chapter36
15/01/2022
บทที่ 38 chapter37
15/01/2022
บทที่ 39 chapter38
15/01/2022
บทที่ 40 chapter39
15/01/2022
หนังสืออื่นๆ ของ นัจวา
ข้อมูลเพิ่มเติม