แต่ก่อนนั้น (Before I Love U)

ตู้ดดดด.....(1)

ตู้ดดดด.....(2)

ตามตำราเมตตามหานิยม ว่าด้วยอาชีพ พนักงานรับโทรศัพท์

กฎเหล็กข้อที่ 1 : อย่าให้โทรศัพท์ดังเกินสองครั้ง

'สวัสดีค่ะ ดิฉัน คชาภา สุรดิษฐ์ พนักงานหมายเลข 454321 ยินดีให้บริการค่ะ'

กฎเหล็กข้อที่ 2 : พูดให้ช้าและชัด อักขระอย่าได้ตกหล่น

'ข้อมูลของคุณสาวิกาได้ถูกส่งให้ฝ่ายเทคนิคเรียบร้อยแล้ว ดิฉันขออนุญาตโอนสายให้เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง กรุณารอสายซักครู่ค่ะ'

กฎเหล็กข้อที่ 3 : ขานชื่อลูกค้าทุกครั้ง เพื่อให้ลูกค้ารู้สึกว่าได้รับความสำคัญ

'ขอบพระคุณที่ไว้วางใจและเชื่อมั่นในบริการของเราค่ะ'

กฎเหล็กข้อสุดท้าย : อย่าวางสายจนกว่าลูกค้าจะตอบรับ

อาชีพพนักงานรับโทรศัพท์ นับเป็นตัวเลือกที่น่าสนใจ เมื่อคุณมีแค่กฎเหล็กสี่ข้อให้รักษา แต่คุณไม่สามารถนับเอาอาชีพนี้เป็นอาชีพที่ทำไปจนเกษียณได้ เนื่องจากผลข้างเคียงที่อาจทำให้คุณกลายเป็นโรคเครียดสะสมที่นำพาไปสู่โรคซึมเศร้าหากต้องรับมือกับลูกค้ากระเป๋าหนัก อีโก้สูง อารมณ์พุ่งพล่านที่มักยึดหลักการว่า ‘ตัวเองถูกเสมอ’ ซึ่งมีจำนวนสามสิบเปอร์เซ็นต์ของลูกค้าทั้งหมด

อาชีพพนักงานรับโทรศัพท์ นับว่าเป็นบททดสอบจิตใจที่ดี หากคุณผ่านสามปีแรกไปได้ โดยไม่สติแตกไปซะก่อน และนับเป็นความสำเร็จในอาชีพอย่างแท้จริงหากคุณสามารถได้รับการบรรจุเป็นพนักงานประจำภายในหนึ่งปีแรก ดังนั้นไม่แปลกที่อาชีพพนักงานรับโทรศัพท์จะไม่ติดอันดับอาชีพในฝันของใครหลายๆ คน แต่นี่กลับเป็นอาชีพเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย

ฉันรู้ตัวดีว่าไม่ใช่ผู้หญิงประเภทสะดุดตาสะดุดใจใครต่อใครตั้งแต่แรกเห็น ฉันเป็นผู้หญิงที่ใครเห็นแล้วมักจะไม่หันกลับมามองซ้ำอีก แต่ถึงแม้จะแค่แวบเดียวฉันก็อ่านสายตาของคนเหล่านั้นออก สายตาขุ่นเคืองแฝงความกังวล ราวกับพวกเขาคิดไม่ตกว่าจะแยกขยะอย่างฉันไว้ประเภทไหนดี ฉันไม่ถือสา ตราบใดที่พวกนั้นทิ้งฉันไว้ลำพังและเดินผ่านไป เพราะฉันพอใจที่ถูกมองว่าเป็นคนไร้ตัวตน

แน่นอนว่า การไร้ตัวตนและคอยฝังตัวเองในมุมอับสายตาของคนอื่น ๆ ทำให้ฉันลำบากไม่น้อย ที่สำคัญคือมันไม่ช่วยให้อิ่มท้อง ฉันหลบหน้าคนทั้งโลกไม่ได้ ในเมื่อเงินยังคงเป็นปัจจัยหลักในการดำรงชีวิต และอาชีพที่ไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้าหรือจ้องตากับมนุษย์หน้าไหนก็มีให้เลือกไม่มากนัก

นับเป็นโชคดีของฉัน ที่โลกใบนี้อยู่ในยุคสมัยที่ให้ความสำคัญกับการสื่อสารคมนาคมและการบริการ ดังนั้น พนักงานรับโทรศัพท์ จึงเป็นอาชีพที่มีความต้องการสูง แน่นอนว่าไม่ติดอันดับหนึ่งในสามอาชีพในฝันของฉันเมื่อตอนอายุเก้าขวบ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เรื่องยากที่สุด คือ การท่องสูตรคูณแม่สิบสองและการเอาคืนพวกที่ชอบล้อชื่อพ่อ ชีวิตยากขึ้นตามวัยและสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป และเรื่องยากที่สุดของเด็กจบใหม่อย่างฉัน คือ หางานทำ

ฉันทำงานให้กับบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูแห่งหนึ่ง ที่มีสาขาอยู่ในจังหวัดใหญ่ๆ ของประเทศ ต้องยอมรับว่าการเริ่มต้นด้วยอาชีพ พนักงานรับโทรศัพท์ นั้น ไม่น่าโอ้อวด ไม่มีหน้ามีตาในสังคม และทำเงินได้แค่พอกินพอใช้ แต่ระบบงานไม่ยุ่งยาก ไม่ซับซ้อน แม้จะซ้ำซากจำเจก็ตาม อีกอย่างฉันไม่ได้อยู่ในจุดที่จะเลือกงานได้ เนื่องมาจากสภาพคล่องทางการเงิน สภาพจิตใจและปัญหาพฤติกรรมต่อต้านสังคม ฉันจึงไม่อิดออดที่ต้องถูกบังคับให้นั่งอยู่ในคอกสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ มีแค่คอมพิวเตอร์กับโทรศัพท์เสียบหูเป็นอุปกรณ์เลี้ยงชีพ

ส่วนข้อดีที่ดีสุดของอาชีพนี้ คือ ฉันไม่จำเป็นต้องสานสัมพันธ์กับใคร แม้ต้องตกเป็นที่ระบายอารมณ์ของลูกค้าอารมณ์ร้าย แต่ทุกอย่างจะจบลงเมื่อวางสายและคนแปลกหน้ารายต่อไป ๆ ก็จะเรียงแถวกันเข้ามา ข้อดีรองลงมาคือทำงานเป็นกะ ฉันอยู่ประจำกะดึกเสมอ นั่นหมายความว่าฉันต้องเข้างานตั้งแต่สองทุ่มถึงตีห้าของวันใหม่