My Nicotine เสพติดคุณ

เรื่องที่เขาเป็นที่หมายตาของแม่สาวน้อยตรงหน้านั้น ‘อคิณณ์’ รู้แก่ใจอยู่แล้ว เพราะตั้งแต่ได้เจอกับเธอมา เธอก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจเขาอย่างออกนอกหน้านอกตา พอเขาคุยด้วยเข้าหน่อย กลายเป็นว่าถูกบอกว่า ‘ชอบ’ ซึ่งๆ หน้าเสียอย่างนั้น ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเขาสักเท่าไร ผู้ชายอย่างเขาที่เรียกได้ว่ามีเพรียบพร้อมทั้งหน้าตา หน้าที่การงาน และฐานะเงินทอง เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้าหา เป็นเรื่องชินชาเสียด้วยซ้ำที่ได้ยินคำนี้ซ้ำๆ

เพียงแต่...กับผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขานั้นมันไม่ใช่

ถ้าเขาไม่ได้สนใจหรือมีใจให้ เขาคงปฏิเสธเด็ดขาดไปแล้ว และแน่นอนว่าเธอไม่ได้เป็นคนในสเปกของเขาแม้แต่น้อย รูปร่างหน้าตาเหมือนเด็กมหาวิทยาลัยเพิ่งจบใหม่ ดูเรียบร้อยอ่อนหวาน พูดทีก็ยิ้มที หัวเราะกว้างเวลาตอบคำถามเขา

ผู้หญิงนุ่มนวลแบบนี้ ไม่ใช่ทางเขาเลย อย่างเขาต้องเจอกับผู้หญิงแซ่บๆ เท่านั้น!

เขาก็ปฏิเสธไปตั้งแต่ที่เธอหลุดปากบอกว่าชอบเขานั่นล่ะ ด้วยไม่อยากจะให้ความหวังจนอีกฝ่ายต้องถลำลึกแล้วจะเสียใจเพราะเขาไม่ได้มีใจให้ หากแต่ผู้หญิงคนนี้ช่างดื้อด้านเหลือเกิน นอกจากจะไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดแล้ว ยังจะมีหน้าเอ่ยปากถามเขา...

‘ไปกินข้าวกันไหมคะ ถ้าพี่ไปกินข้าวกับหนูครั้งนึง หนูจะเลิกตอแยพี่เลย’

เขาจะไม่ไปก็ได้ เรื่องอะไรต้องไปด้วย ไม่ได้ชอบเธอนี่นา ทว่าเพราะเธอดันเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเสียนี่ ทำให้เขาตัดเยื่อใยอย่างเด็ดขาดไม่ได้ในทีเดียว มิหนำซ้ำเจ้าเพื่อนตัวดียังจะขอร้องให้เขามาอีกด้วย แล้วเขาจะหักหาญน้ำใจได้อย่างไร

‘ครั้งเดียวแล้วเลิกตอแยเลยนะ’

เขาบอกกับเธอว่าอย่างนั้น ตอนนี้ถึงต้องมานั่งเผชิญหน้ากับแม่สาวหน้ากลมที่ยิ้มแฉ่งไม่เลิกตั้งแต่เจอหน้าเขาอย่างนี้

“ยิ้มอะไรนักหนา...นับดาว”

เพราะเห็นหญิงสาวเอาแต่ยิ้ม ไม่พูดอะไรสักที อคิณณ์จึงออกปากถาม น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบมากทีเดียว ขณะเดียวกันนั้นมันก็แฝงไปด้วยความรำคาญใจ

“ยิ้มดีใจที่พี่คิณณ์ยอมมากินข้าวกับหนูไงคะ”

พี่คิณณ์...เธอเรียกอย่างสนิทสนม ทำเอาคนถูกเรียกชำเลืองมองเล็กน้อย

“ที่ฉันยอมตกปากรับคำมากินข้าวกับเธอ เป็นเพราะอะไร เธอก็รู้” เขาว่า จะให้เธอตระหนักว่านั่นเป็นเพราะพี่ชายเธอขอร้อง

“หนูรู้ค่ะ” หากแต่นับดาวกลับยิ้มหวาน “เพราะพี่นับเดือนขอให้พี่คิณณ์มา” แล้วก็ว่าตาใส

“ใช่ เพราะไอ้เพชรขอให้มา ไม่อย่างนั้นฉันไม่มาหรอก” อคิณณ์บอกไปตามตรง เขาเป็นคนตรงๆ อย่างนี้แหละ จะว่าใจร้ายก็ได้ ไม่อยากให้ความหวังนี่

“แต่หนูรู้นะว่าไม่ใช่เพราะพี่เพชรขอร้องอย่างเดียว เป็นเพราะเหตุผลอื่นด้วย” นับดาวยังคงยิ้มอยู่

“เหตุผลอะไร” อคิณณ์เริ่มสงสัย อยากรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามคิดอะไร

“ก็...” เธอชะงักไปเล็กน้อย “เพราะหนูบอกว่าถ้าพี่ยอมมากินข้าวกับหนูสักครั้ง หนูจะเลิกตอแย พี่เลยมา” ถึงจะพูดอย่างนี้ แต่น้ำเสียงไม่ได้ระรื่นน้อยลงเลย

“ก็รู้นี่” อคิณณ์ว่าเรียบๆ พลางหยิบบุหรี่จากซองที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจุดสูบเข้าปอดไปทีหนึ่ง “ฉันไม่อยากให้เธอมาตามตื๊อฉัน เห็นเธอบอกว่าจะหยุดตอแยถ้าฉันยอมมาด้วย ฉันก็เลยมา” เขาย้ำอีกครั้งให้นับดาวจำให้ขึ้นใจ

“หนูรู้ค่ะ แต่ก็ดีใจนะที่ได้มากินข้าวกับพี่ อยากมากินข้าวกับพี่สองต่อสองมานานแล้ว” นับดาวยิ้มหวานอยู่ มือข้างหนึ่งยกขึ้นเท้าคาง มองใบหน้าคร้ามที่กำลังดื่มด่ำกับความขมปร่าของบุหรี่ด้วยความหลงใหล

“แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ แล้วมันจะไม่มีอีก”

อคิณณ์ทอดถอนหายใจ คนตรงหน้าไม่เห็นจะมีท่าทีว่าจะเลิกตอแยเขาเลย ดูดวงตากลมๆ ที่มองมายังเขาสิ ประกายวาวอย่างมีนัยยะ คงคิดว่าตัวเองยังมีความหวังล่ะสินะ แต่ขอโทษเถอะ เขาบอกว่าไม่ก็คือไม่

หรือต้องบอกกับเธออย่างจริงจังต่อหน้าอีกสักที?

คิดแล้วก็สูบบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งหนึ่ง พ่นควันโขมงออกมา ไม่สนว่าคนตรงหน้าจะเหม็นควันจากเขาหรือไม่ ก่อนจะบี้ก้นกรองทิ้งในที่เขี่ยที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ฉันว่าเราต้องคุยกันให้ชัดเจนอีกที”

“อะไรเหรอคะ”

“ฉันไม่คิดอะไรกับเธอในเชิงชู้สาว” อคิณณ์ว่า สบดวงตาแป๋วที่ยังจ้องมองเขาอยู่ “แล้วก็ไม่อยากให้เธอตามตื๊อด้วย ฉันมองเธอเป็นแค่น้องสาวของเพื่อนเท่านั้น ตั้งแต่ไหนแต่ไรก็เป็นแบบนี้ ไม่เคยล้ำเส้นไปมากกว่านั้น”

เขาย้ำ นึกถึงอดีตที่ผ่านมา ในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขาได้เจอกับนับดาวบ่อยครั้งเวลาไปเที่ยวบ้านของนับเดือน และแน่ล่ะว่านับดาวชอบเขาตั้งแต่ตอนนั้น ทว่าไม่ได้รุกแรงด้วยเธออาจจะยังเด็ก หรือไม่ก็เห็นว่าเขามีผู้หญิงที่ควงไม่ซ้ำหน้าซ้ำตาอยู่แล้ว กระทั่งเขาเรียนจบและแยกย้ายกันไปทำงาน ไม่ได้เจอเพื่อนฝูงหลายปีจนมาเจอกันอีกครั้งที่บ้านของนับเดือน ตอนนั้นล่ะที่นับดาวเริ่มรุกเข้าหาเขา แล้วรุกแรงเสียด้วย

แรงอย่างไร...เริ่มแรกเข้ามาพูดคุยกับเขาก่อน ทั้งคุยต่อหน้า ทั้งคุยผ่านเครื่องมือสื่อสารต่างๆ พอเขาหลวมตัวคุยไปด้วยหน่อยเดียว เท่านั้นแหละ แม่สาวคนนี้ตามติดเขาแจ ไม่ยอมไปไหนเลย วันทั้งวันและทุกวันเอาแต่คอยหยอดคำหวานจีบเขา จนเขาต้องมานั่งอยู่ตรงนี้

“เข้าใจหรือเปล่า”

เขาว่าเขาพูดชัดแล้ว แต่เห็นรอยยิ้มที่ผุดพรายขึ้นมาบนดวงหน้ากลมก็อดจะถามไม่ได้

“เข้าใจค่ะ พึ่คิณณ์พูดชัดแล้ว”

“เข้าใจก็ดี ฉันจะได้ไม่ลำบากใจ เธอเองก็จะได้ไม่เสียเวลาด้วย”

เหมือนจะโล่งใจแต่ไม่ ไม่รู้ทำไมอคิณณ์ถึงได้รู้สึกหวาดระแวงแปลกๆ

เมื่อไรนับดาวจะหยุดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันนะ

“มีอะไรให้ยิ้มมากนักเหรอ”

อดไม่ได้ต้องถามออกมา นับดาวหัวเราะน้อยๆ