Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
เมียรัก คนเถื่อน

เมียรัก คนเถื่อน

B.J.

5.0
ความคิดเห็น
167.7K
ชม
100
บท

เขาจำต้องแต่งงานกับเธอเพราะมารดาขอร้อง เธอแต่งงานกับเขาด้วยความรัก แล้วเธอก็กลายเป็นเมียรักของคนเถื่อน...

บทที่ 1 1

อภินันท์ ทรัพย์ไพศาล รู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันแต่งงานของเขาก็ตามที การถูกบังคับเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด

ชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่าความสูงถึงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลา รับกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักเป็นคันศร ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม คิ้วเข้มดกหนา ผิวสีแทนเรียบตึง ผมดกดำตัดสั้น รูปร่างกำยำบึกบึนสมชายชาตรี กำลังมองมารดาด้วยความขัดข้องใจเมื่อท่านดีใจจนออกนอกหน้าไปหน่อย ขณะรอเจ้าสาวที่มารดาของหล่อนต้องขึ้นไปตามถึงบนห้อง

“ใหญ่ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยสิลูก”

คุณอรอุมาทำเสียงดุลูกชายแต่สีหน้ายิ้มแย้มเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต

เจ้าสาวเดินลงมาในชุดไทยสวยสง่า สีและผ้าเป็นลูกไม้ปักทองประณีตงดงามเข้ากับรูปร่างอรชร แฝงไว้ด้วยความน่ารักของเจ้าสาวรับกับใบหน้าสวยหวาน แขนขาเรียว ดวงตากลมโตมีแววหวาน ใบหน้ารูปไข่ คางเรียวมน จมูกโด่งรับกับโหนกแก้มนวลเนียน คิ้วโก่งเรียว ผมที่เกล้าเอาไว้ทำให้มองเห็นลำคอระหง ผ้าถุงเป็นผ้าไหมสีทองลายเป็นเชิงสูง ตัวเสื้อเป็นผ้าไหมสไบ ผ้าลูกไม้ลายดอกเดซี่ปักทองทั้งผืน เครื่องประดับเป็นทองถักโบราณเข้าชุดกัน ร่างบอบบางสมส่วนเอวคอดรับกับสะโพกผายงอนงาม แขนเรียวกลมกลึงมองเห็นผิวขาวนวลเนียนอมชมพูระเรือ ริมฝีปากอวบอิ่มสีสด ทำให้หญิงสาวเป็นเจ้าสาวที่งดงามจนทุกคนตะลึง

ทุกคนมองนิรดาด้วยความชื่นชมในความงามนั้น มีเพียงว่าที่เจ้าบ่าวเท่านั้นที่ไม่สนใจจะหันไปมองเลยสักนิด

นิรดามองว่าที่เจ้าบ่าวที่นั่งไม่สนใจเธออย่างกริ่งเกรง เธอเดินเข้ามาหาเขา รู้สึกไม่ค่อยมั่นใจนัก ความมั่นใจของเธอหายไปตอนที่เขาแสดงท่าทางหมางเมินไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ

แต่ด้วยความซุ่มซ่ามทำให้สะดุดขาตัวเองจนเกือบล้ม อภินันท์อยู่ใกล้ จึงรับร่างว่าที่เจ้าสาวโดยสัญชาติญาณ

“อุ๊ย!” นิรดาอุทานเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ทำให้เธอเห็นหน้าของเขาในระยะกระชั้นชิด ริมฝีปากหยักหนาเป็นรูปคันศร ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มกำลังทอดมองใบหน้าของเธอจนลมหายใจเป่ารดกันและกัน

อภินันท์มองหน้าว่าที่เจ้าสาวในอ้อมแขนด้วยความตกตะลึง ใบหน้ารูปไข่สวยหวานน่ารัก ดวงตากลมโตสวยใสช่างหวานหาสิ่งใดเปรียบ

เขาตาลาย ยอมรับด้วยความภาคภูมิใจว่าเธอสวยน่ารักน่าใคร่เหลือจะกล่าว รูปร่างอรชรกลมกลึง กลิ่นหอมของสาบสาวจรุงใจ จนเขาเผลอสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอเข้าปอดอย่างแรง

แต่เมื่อคิดว่าเคยพูดอะไรกับมารดาเอาไว้เช่นไร ร่างสูงจึงค่อยๆ ได้สติ มองสายตาของทุกคนโดยเฉพาะมารดาที่มองมายิ้มๆ แล้วต้องกระแอมเบาๆ ปล่อยร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นออกจากอ้อมแขนแทบจะทันที

“ขอบคุณค่ะ” นิรดากล่าวขอบคุณอย่างเขินอาย ชายหนุ่มมองเมินไปทางอื่นทำใจแข็งเอาไว้ ทั้งที่ในใจสั่นไหวเพียงใด เมื่อได้เห็นเจ้าสาวคนสวย นิรดามองความเย็นชาของว่าที่เจ้าบ่าวแล้วนึกน้อยใจ ยิ่งเห็นอาการเมินเฉยของเขายิ่งตกประหม่าหนักกว่าเดิมหลายเท่านัก

เมื่อใส่บาตรเสร็จเรียบร้อย หลังจากนั้นเป็นพิธีหมั้นหมายด้วยฤกษ์ยามที่เตรียมเอาไว้ในเวลา 9.09 น.

“ใหญ่” มารดาสะกิดให้มองว่าที่เจ้าสาวบ้าง เขาไม่สนใจมองเช่นเดิม ยิ่งมารดาอยากให้ทำ เขายิ่งอยากขัดใจให้ถึงที่สุด

คุณอรอุมานึกโมโหลูกชายตัวดี นางอุตส่าห์หาคนดีๆ ให้ กลับทำเป็นไม่สนใจ

ก่อนถึงพิธีหมั้นเล็กน้อยคุณอรอุมาลากบุตรชายไปอีกมุมหนึ่งของบ้านเพื่อเทศนาเสียยกใหญ่ นางดุลูกชายด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่เขาไม่ยอมโกนหนวดเคราเสียให้เรียบร้อย

ก่อนลากกลับมาอีกครั้ง เมื่อนั่งลงได้ อภินันท์หันไปคว้าแหวนเพชรน้ำงามที่เตรียมเอาไว้ขึ้นมาในทันที เพื่อสวมก่อนถึงฤกษ์หมั้นเสียด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มดึงมือเรียวสวยอย่างไม่ใส่ใจ นิรดาสะดุ้งตกใจ คุณอรอุมารีบหยิกแขนบุตรชายแรงๆ เพื่อให้ได้สติจนเขาชะงัก

ทุกคนกำลังมองเหตุการณ์กันอย่างอึ้งๆ จนคุณอรอุมารีบกลบเกลื่อนกลัวเสียหน้าทันทีทันใด

“แหม... ตาใหญ่ใจร้อนน่ะค่ะ อยากหมั้นอยากแต่งงานเร็วๆ คงถูกใจว่าที่เจ้าสาวมากๆ น่ะค่ะ”

คุณอรอุมาหัวเราะอารมณ์ดี แต่ใบหน้าและสายตากำลังจิกมองลูกชายตัวดีด้วยสายตาพิฆาต

อภินันท์ชะงักเพราะเขาไม่อยากทำให้มารดาหน้าแตกเช่นกัน ยังไงเขายังเกรงใจท่านอยู่มาก

เมื่อได้ฤกษ์สวมแหวนหมั้นจริงๆ คุณอรอุมาสะกิดบุตรชายเบาๆ ให้เขาสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของว่าที่เจ้าสาว

ชายหนุ่มทำตามที่มารดาบอกแกมบังคับในทีอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

เขาไม่อยากมองหน้าเธอเลยแม้แต่น้อยเพราะในใจกำลังว้าวุ่นอย่างหนัก เตือนตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวอะไรกับคนตรงหน้า

นิรดาก้มหน้าก้มตา รู้สึกหวาดหวั่นเพราะกิริยาที่เขาทำไร้ความนุ่มนวล เหมือนถูกบังคับมากกว่าจะเต็มใจ

เธอสะดุ้งน้อยๆ อย่างคนขวัญอ่อนเพราะไม่เคยเจอการปฏิบัติจาบจ้วงเช่นนี้มาก่อน

หญิงสาวไหว้ว่าที่เจ้าบ่าวด้วยกิริยาอ่อนช้อย มือเรียวสั่นสะท้าน เมื่อหยิบแหวนมาสวมให้เขาบ้าง

อภิรักษ์ ทรัพย์ไพศาล น้องชายตัวดีของเขาที่เป็นตากล้องยุให้พี่ชายหอมแก้มว่าที่เจ้าสาว

อภินันท์มองใบหน้านวลที่แดงซ่าน ในใจคิดอยากจะแกล้งคนที่เอาแต่หลบหน้าหลบตา มือหนาจึงจับใบหน้าสวยหวานมาจูบแทนการหอมแก้มให้สมใจคนช่างยุ

ทุกคนตะลึงกันทั่วงาน ตากล้องมือดีกดชัตเตอร์ด้วยความคล่องแคล่วไม่พลาดรูปสวยแม้แต่รูปเดียว

นิรดาทุบอกแกร่งว่าที่สามีด้วยความอาย รู้สึกตกใจกับการกระทำอุกอาจนั้น คุณอรอุมากลบเกลื่อนด้วยการหัวเราะและพูดเสียงร่าเริงเกินเหตุ

“ เด็กๆ น่ะค่ะ น่ารักน่าชัง ตาใหญ่คงถูกใจเจ้าสาวมากๆ นะคะนี่”

คุณอรอุมาปั้นหน้ายิ้มแย้ม มองจิกลูกชายเขม็ง อภินันท์ยักไหล่อย่างไม่แคร์

บิดามารดาของนิรดาหันมองหน้ากันอย่างอึดอัดเล็กน้อย หญิงสาวก้มหน้าก้มหน้า รู้สึกอับอายหน้าแดงก่ำ เกิดมาในชีวิตสาวยังไม่เคยโดนสัมผัสจากบุรุษเพศเช่นนี้มาก่อน

หลังจากงานหมั้นผ่านพ้นไป คุณนิพาพาบุตรสาวไปพักที่ห้องเพื่อเตรียมตัวกับงานแต่งในช่วงเย็น

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น หญิงสาวถามออกไปว่าใครปรากฏว่าเป็นสาวรับใช้นั่นเอง

“มีอะไรเหรอจ๊ะ” นิรดาถามสาวใช้เสียงหวาน

“คุณท่านให้มาถามว่าคุณหนูต้องการอะไรหรือเปล่าคะ”

สาวใช้ของบ้านถามนิรดาน้ำเสียงนอบน้อม

“ไม่จ้ะ น้องหนูอยากพักผ่อนสักนิด ถ้ามีอะไรน้องหนูจะบอกนะจ๊ะ”

แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้ง นิรดาคิดว่าเป็นมารดาเพราะท่านบอกว่าเดี๋ยวจะมาหาที่ห้อง จึงบอกสาวใช้ให้ไปเปิดประตูโดยเร็ว

“น่าจะเป็นคุณแม่ ไปเปิดประตูให้คุณแม่หน่อยสิจ๊ะ”

นิรดาบอกสาวใช้ เนื่องจากคิดว่าเป็นมารดา ดังนั้นจึงไม่สนใจว่าตัวเองกำลังใส่เสื้อคลุมเพียงตัวเดียว

“อุ๊ย! คุณอภินันท์”

สาวใช้อุทานเบาๆ เมื่อคนที่เข้ามา หาใช่คุณนิพาไม่ แต่กลับเป็นว่าที่เจ้าบ่าวแทน อภินันท์แทรกตัวเข้ามารวดเร็วจนคนในห้องไม่ทันตั้งตัว

“เธอออกไปก่อน”

เขาส่งสายตาให้อีกฝ่ายออกไป สาวใช้ของบ้านจึงรีบเลี่ยงออกมาในทันที

“คุณ!” นิรดาถอยหลังไปสามก้าว ตกใจที่เป็นเขาแทนที่จะเป็นมารดา มือเรียวบางกระชับสาบเสื้อคลุมเอาไว้อย่างอัตโนมัติ

“ไม่เห็นต้องทำท่าทางกลัวฉันขนาดนั้นเลย น่าจะดีใจที่ฉันเข้ามาหา ทำความรู้จักกับเธอก่อนแต่งงานเสียอีก เพราะเธอคงอยากแต่งงานกับฉันจนตัวสั่น” อภินันท์ย่างเข้าไปหาอย่างคุกคาม

“คุณอภินันท์กรุณาออกไปก่อนนะคะ คือว่าฉันแต่งตัวไม่เรียบร้อย”

นิรดาก้าวหนีหวาดกลัว สายตาคมกล้าเปล่งประกายบางที่เธอไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ B.J.

ข้อมูลเพิ่มเติม
หวานใจเฮียเจ้า

หวานใจเฮียเจ้า

โรแมนติก

5.0

โปรย หวานใจเฮียเจ้า ปิ่นเพชรยืนมองประตูห้องน้ำอย่างลังเล เขากำลังอาบน้ำเช่นนี้ เธอควรจะเข้าไปดูแลเขาไหมนะ เขาไม่เคยเรียกร้อง ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด ถ้าเขาจะทำอะไรก็ควรทำสักที เธอมาอยู่กับเขาเพื่อสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ ตัดสินใจได้ดังนั้น ปิ่นเพชรก็ทะลึ่งพรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำของเขาในทันที เจ้าทัพตกใจเมื่อจู่ ๆ เธอก็โผเข้ามากอดเขาเอาไว้ทั้งตัว ในขณะที่เขาเองก็กำลังเปลือยเปล่าอยู่ “มีอะไร” เขาเอ่ยถามเหมือนเพิ่งหาเสียงเจอ ไม่คิดว่าเธอจะโผล่พรวดเข้ามาแบบนี้ “คือปิ่นจะมาช่วยอาบน้ำให้คุณน่ะค่ะ” คนบอกว่าจะมาช่วยอาบน้ำกอดเขาเอาไว้แน่น ไม่กล้าผละออกห่างหรือเงยหน้ามองเขาเพราะอาย “จะมาช่วยอาบน้ำให้ผม แต่กอดผมเอาไว้ซะแน่นแบบนี้จะอาบได้ยังไงกันครรับ” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม พลางกลั้นยิ้มเอาไว้ “ก็คุณโป๊อยู่” “มาช่วยผมอาบน้ำก็ต้องรู้สิครับว่าผมโป๊” “เอ่อ...” เธออึกอัก เขาจึงค่อย ๆ ดันเธอออกห่าง ก่อนจะมองหน้าเธอไม่วาง เจ้าทัพทาบริมฝีปากลงไปหาริมฝีปากน้อยสั่นระริกของเธอ เธอเกร็งตัวหลับตาแน่น จิกมือเข้าที่บ่าของเขา ท่าทีของเธอบอกว่ากำลังหวาดกลัว และไม่พร้อม ทำให้เขาต้องละริมฝีปากออกห่าง เมื่อเขาจูบลงไปแต่เธอกลับปิดปากแน่น “คุณไม่ต้องฝืนใจตัวเองหรอกนะ ผมไม่บังคับคุณจนกว่าคุณจะเต็มใจ” ประโยคของเขาทำให้เธอชะงักและอึ้งไป

หวานใจเฮียเจตน์

หวานใจเฮียเจตน์

โรแมนติก

5.0

“เดี๋ยวพลอยไปเอาเสื้อผ้ามาให้พี่แล้วกันค่ะ” เขาทำท่าจะตามมา เธอเลยรีบปรามเอาไว้ “พี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องพลอยดีกว่า ยืนรอตรงนี้มันหนาว” “ไม่ได้ค่ะ” “กลัวพี่เหรอ” “กลัวค่ะ” เธอตอบตามตรง จะไปอวดดีว่าไม่กลัวเขา เดี๋ยวก็เจอดีเข้าหรอก “พี่ไม่ทำอะไรหรอก ถ้าพลอยไม่ยอม” “แน่ใช่ไหม” เธอพูดอย่างไม่ไว้ใจ “แน่ครับ” เขาเอานิ้วไปเกี่ยวไว้ทางด้านหลัง ก่อนจะฉีกยิ้มให้เธออย่างบริสุทธิ์ใจ “พลอยไม่ไว้ใจพี่เจตน์หรอกค่ะ พี่น่ะเสือผู้หญิง รออยู่นี่แหละค่ะ พลอยจะไปเอาเสื้อผ้ามาให้” เธอรีบตัดบท ไม่ยอมใจอ่อนง่าย ๆ พลอยไพลินเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดให้เขา พอหันมาก็ต้องสะดุ้ง “อุ๊ย! พี่เจตน์เข้ามาตอนไหนคะ พลอยบอกว่าให้รออยู่ข้างนอกไง” “ห้องน้องพลอยเรียบร้อยจังเลยครับ หอมด้วย” เขาได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากห้องนอนของเธอ “ชุดพี่เจตน์ค่ะ” เธอยื่นให้เขา เขาก็รับมาถือเอาไว้ “ชุดน้องพลอยหอมจังเลยครับ” เจตน์ยกขึ้นมาดม ก่อนจะยิ้มหวานให้เธอ “เวลาพี่เจตน์จีบผู้หญิงก็ใช้มุขนี้เหรอคะ” “พี่ไม่เคยจีบผู้หญิง” “จะบอกว่าผู้หญิงวิ่งเข้าหาพี่เองเหรอคะ” “น้องพลอยเห็นยังไงก็อย่างนั้นแหละ” “...” เธอเงียบไม่ได้ตอบโต้ “หึงพี่เหรอ” เขาเดินเข้าหา ก่อนจะใช้มือดันไปที่ตู้เสื้อผ้า ทำให้เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา “ใครจะไปหึงพี่กันล่ะคะ” “น้องพลอยก็เปียกไปหมดแล้ว เปลี่ยนชุดพร้อมพี่ไหม” “อุ๊ย! อย่ามาลามกกับพลอยนะคะ” เธอยกขึ้นกอดอกเมื่อเขาหลุบสายตามองต่ำลง “ยังไม่ตอบเลยว่าหึงพี่เหรอ” เขาขยับเข้าไปใกล้ พลางกระซิบถามตรงริมหู ลมหายใจร้อนแรงของเขาเป่ารดอยู่ตรงพวงแก้มหอมกรุ่น “ไม่ได้หึงค่ะ” เธอตอบเขาออกไป ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด การใกล้ชิดกับผู้ชายที่เต็มไปด้วยเสน่ห์เหลือร้ายแบบเขา ทำให้เธอใจสั่น พยายามจะอยู่ให้ไกลจากเขา เพราะรู้ว่าหัวใจตัวเองคงทานทนไม่ไหว แต่ก็เผลอเปิดโอกาสให้เขาเข้ามาในชีวิตอยู่ร่ำไป “อย่าค่ะ” เธอดันใบหน้าของเขาออกห่าง เมื่อเขาทำท่าจะก้มลงมาประทับริมฝีปากกับกลีบปากหวานฉ่ำของเธอ

ยังคงรักกันอยู่ไหม

ยังคงรักกันอยู่ไหม

โรแมนติก

5.0

โปรย ยังคงรักกันอยู่ไหม ความรักที่หวานชื่นจบลงเพราะความหลอกลวง หัวใจเจ็บปวดชอกช้ำเจียนตายเมื่อวันที่เขาเลือกอีกคน เธอกลับรักเขาหมดใจ ตัวอย่างบางช่วงบางตอน “ทำไมถึงชอบเซ้าซี้ รู้ไหมว่ามันน่ารำคาญ” “พี่ปราบ” พลอยฟ้าสะอึกอึ้ง เพราะปราบไม่เคยพูดจาแบบนี้กับเธอ “พลอยขอโทษค่ะ” “พี่ไปละ อย่าทำตัวน่าเบื่อน่ารำคาญแบบนี้ได้ไหม” “ที่รีบไปเพราะจะรีบไปกินข้าวเช้ากับผู้หญิงในรูปคนนั้นใช่ไหมคะ” พลอยฟ้าเอ่ยถามทั้งน้ำตา “นี่อย่างี่เง่าได้ไหม” ปราบเท้าสะเอวมองคนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา “พี่ปราบเคยรักพลอยจริงไหมคะ” “ไม่เอาน่าพลอย” ปราบแพ้น้ำตาผู้หญิง เขาจึงเข้าโอบกอดเธอเอาไว้ “พี่ปราบตอบมาสิคะ” “ถ้าไม่รักพี่จะแต่งงานเหรอคะ แต่พลอยอย่าร้องไห้แบบนี้ได้ไหม พี่รู้สึกแย่” “ขอโทษค่ะที่พลอยทำให้พี่ต้องอึดอัดใจ” ************************************************* ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้” พลอยฟ้าเอ่ยถามเสียงสั่น ทำไมผู้ชายที่เธอรักถึงเป็นไปได้ขนาดนี้ “พี่ก็คิดว่าจะเลี้ยงดูเธอให้ดี ในฐานะเมียอีกคน เธอก็ไม่น่าไปอาละวาดในงานแบบนั้นเลย” “พลอยอาละวาดตรงไหนคะ พลอยถามดี ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร พี่ต่างหากที่ไม่ชัดเจน รักพี่เสียดายน้องอยู่ได้” “พี่เปล่า” ปราบปฏิเสธ เพราะเขาไม่ได้ทำแบบนั้นเลย พยายามให้เธอกลับไปก่อนก็แค่นั้นเอง “คนเลวแบบพี่กล้าปฏิเสธหน้าด้าน ๆ” พลอยฟ้าฉุดอารมณ์ไม่อยู่ “นี่จะมากไปแล้วนะ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครเหรอที่มาด่าว่าพี่เลว” ปราบบีบแขนของเธอจนจบ ก่อนที่จะเขย่าจนร่างแรง ๆ “โอ๊ย! พลอยเจ็บนะพี่ปราบ” “อย่ามาปากดีกับฉันอีก” ปราบผลักร่างของพลอยฟ้าออกห่างด้วยความโมโห “ทำไมพี่เลวแบบนี้” “ก็เธอยั่วโมโหพี่ก่อน ผู้หญิงจืดชืดแบบเธอได้พี่เป็นผัวก็ดีแค่ไหนแล้ว” “พี่คิดแค่นี้จริงน่ะเหรอ คิดแค่นี้จริง ๆ ใช่ไหม” พลอยฟ้าเอ่ยถามทั้งน้ำตา รู้สึกหนักอึ้งไปหมดทั้งอก “หยุดร้องไห้ได้แล้ว” “พี่ปราบเลือกเธอใช่ไหม” “ใคร” “แก้วอัปสร” พลอยฟ้าเอ่ยถามเป็นครั้งสุดท้าย “ต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ” เขายังเล่นลิ้น ไม่ชอบให้ใครคาดคั้น ด้วยว่าหล่อเลือกได้ ผู้หญิงคนไหนก็อยากได้เขาด้วยกันทั้งนั้น “ถ้าพี่เลือกเธอพลอยจะไปค่ะ จะไม่มาให้เห็นหน้าอีก พลอยจะยอมหย่าให้พี่ดีๆ แบบไม่เรียกร้องอะไร” พลอยฟ้าตัดสินใจอย่างเด็ดขาด “นี่กล้าท้าเลิกกับผัวเชียวหรือพลอยฟ้า คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถ้าหลุดจากพี่ไปจะมีผู้ชายหน้าโง่คนไหนมาเอาผู้หญิงเชย ๆ แบบเธออีก” “นี่คือสิ่งที่พี่คิดมาตลอดเลยใช่ไหมคะ” เขาเคยทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงที่รัก มีคุณค่าประดุจดั่งเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ของเขา แต่นี่คือเนื้อแท้ก้นบึ้งหัวใจที่เขาคิดอย่างนั้นเหรอ “รู้ไหมว่าตอนนี้เธอน่ารำคาญมาก ถ้าพี่จะเลือกใครก็เป็นสิทธิ์ของพี่ พี่เป็นฝ่ายเลือก เธอเป็นฝ่ายถูกเลือกก็ต้องรอ” “งั้นพลอยไม่รอแล้วค่ะ เราหย่ากันให้เรียบร้อย พลอยคืนอิสรภาพให้พี่ตอนนี้เลย ใบหย่าพลอยจะจัดการส่งไปให้นะคะ” เธอเอ่ยกับเขาเสียงสั่นแต่มุ่งมั่น “เธอเลือกเองนะพลอยฟ้า พี่ให้โอกาสเธอแล้ว เธออยากเป็นแม่หม้ายผัวทิ้งก็ตามใจ” “ค่ะ” พลอยฟ้ารับคำอย่างหนักแน่น หมุนกายพร้อมเดินออกมาจากชีวิตของเขา ม่านน้ำตารินไหล แต่เธอไม่คิดที่จะหันกลับไปมองผู้ชายที่เป็นรักแรกอีก ผู้ชายที่ใจร้ายที่สุด

หนังสือที่คุณอาจชอบ

คุณนายยอมหย่าแล้ว

คุณนายยอมหย่าแล้ว

โรแมนติก

4.9

หลังจากแต่งงานกันมาสามปี เวินเหลี่ยงก็ยังไม่เคยได้ความรักจากฟู่เจิ้งแต่อย่างใดเลย เมื่อรักแรกของเขากลับมา สิ่งที่รอเธออยู่คือหนังสือการหย่า “ถ้าฉันมีลูก คุณยังเลือกหย่าไหม?” เธออยากจับโอกาสสุดท้ายนี้ไว้ แต่แล้วมีแต่คำตอบที่เย็นชาว่า "ใช่" เวินเหลี่ยงหลับตาและเลือกที่จะปล่อยมือ ...ต่อมาเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยความสิ้นหวังและลงนามในข้อตกลงการหย่า “ฟู่เจิ้ง เราไม่ได้เป็นหนี้กันอีกต่อไปแล้ว...” ชายที่มีความเด็ดขาดและเย็นชามาโดยตลอดนอนอยู่ข้างเตียงขอร้องให้อีกฝ่ายกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบา “เหลียง ได้โปรดอย่าหย่าได้ไหม?”

คุณพ่อของหนูเป็นท่านประธาน

คุณพ่อของหนูเป็นท่านประธาน

โรแมนติก

4.9

หลังจากถูกแฟนหนุ่มและเพื่อนสนิทของเธอจัดฉาก เฉี่ยนซีก็จบลงด้วยการใช้เวลาทั้งคืนกับชายแปลกหน้าลึกลับคนนั้น เธอมีความสุขมาก แต่พอเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอก็รู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกผิดทั้งหมดของเธอถูกชะล้างออกไป เมื่อเธอเห็นใบหน้าของชายที่นอนอยู่ข้างเธอ เธอจึงเอ่ยด้วยเสียงเบา ๆ ที่ว่า  “ผู้ชายอะไร ทำไมหล่อจัง” และเธอก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น ความผิดของเธอกลายเป็นความละอายใจโดยทันที และมันทำให้เธอตัดสินใจทิ้งเงินจำนวนหนึ่งไว้ให้ชายผู้นั้นก่อนที่เธอจะจากไป "เจ๋อข่าย"  รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นเงินดังกล่าว พร้อมกับคิดว่า ‘ผู้หญิงคนนั้นพยายามจะจ่ายเงินให้ฉัน ราวกับว่า ฉันเป็นผู้ชายขายบริการอย่างนั้นหรอ? ’ เขารู้สึกโกรธ จึงต้องการดูภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงแรม เขาสั่งผู้ช่วยของเขาด้วยใบหน้าที่จริงจังพร้อมขมวดคิ้ว “ผมอยากรู้ว่า ใครอยู่ในห้องของผมเมื่อคืนนี้” ‘อย่าให้เจอนะ ถ้าเจอเมื่อไหร่จะสั่งสอนให้เข็ดเลย! ’ เรื่องราวของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ