icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
อุ้มรักคุณหมอไร้ใจ ชุด BAD DOCTOR

อุ้มรักคุณหมอไร้ใจ ชุด BAD DOCTOR

เนื้อนวล

5.0
ความคิดเห็น
19.3K
ชม
24
บท

ดวงตาของเขาเลือดเย็น และมันก็เต็มไปด้วยไฟร้ายที่พร้อมจะแผดเผาให้หล่อนไหม้เกรียม “ห้าปีเชียวนะที่น้องเดือนต้องลำบากปากกัดตีนถีบอยู่กับแม่งี่เง่าอย่างเธอ” “ฉัน... เลี้ยงดูน้องเดือนอย่างดี” หล่อนโต้แย้งเสียงสะอื้น “หึ... เธอลองคิดดูนะ น้องเดือนจะมีความสุขแค่ไหน หากได้อยู่กับฉัน” น้ำเสียงของเขาเลือดเย็นมาก และไม่มีวี่แววผ่อนปรนใดๆ เลย “ฉันสามารถบันดาลทุกอย่างให้กับน้องเดือนได้ ในขณะที่เธอไม่สามารถมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับน้องเดือนได้เลย เพราะเธอยากจน!”

บทที่ 1 ตอนที่ 1

5 ปีแล้วสินะที่หล่อนยอมทิ้งอาชีพที่รัก และเดินทางหนีมาอยู่ลำพังในจังหวัดที่ห่างไกลความเจริญ ชีวิตของหล่อนเต็มไปด้วความยากลำบาก เพราะนอกจากหล่อนจะท้องไม่มีพ่อแล้ว ครอบครัวก็ยังตัดหางปล่อยวัด ไม่นับญาติว่าหล่อนเป็นลูกหลานในวงศ์ตระกูลอีกด้วย

หล่อนหอบความชอกช้ำแสนสาหัสจากคนใจร้ายพวกนั้นมาหลบเลียแผลใจ และหากไม่ได้ความช่วยเหลือจากผู้ชายคนที่ชื่อ นพรัตน์ สิรินศิลป์ หล่อนก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าตอนนี้ตนเองกลับลูกสาวจะเป็นเช่นไร จะยังมีชีวิตและลมหายใจอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ไหม

นับดาว ดำรงรักษ์ อดีตนางพยาบาลของโรงพยาบาลยักษ์ใหญ่ในเมืองหลวงนั่งเหม่อลอยมองออกไปยังทุ่งหญ้ากว้าง

แม้วันเวลาจะผ่านมานานถึงห้าปีแล้ว แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับจากความใจร้ายของผู้ชายที่เป็นเจ้าของใบหน้าเทพบุตรคนนั้น ยังคงฝังแน่นอยู่ภายในใจ

หล่อนไม่เคยลืมเขา...

มือเล็กดึงแว่นตาหนาออกจากใบหน้า และป้ายน้ำตาทิ้ง ริมฝีปากอิ่มเต็มสั่นเทา เมื่อความรวดร้าวทรมานวิ่งเข้าใส่หัวใจไม่ยอมหยุด

“แม่จ๋า... มีคนมาหาจ๊ะ”

เสียงสดใสของลูกสาววัยสี่ขวบเศษดังขึ้นด้านหลัง หล่อนรีบสวมแว่นกลับเข้าไปบนใบหน้า ก่อนจะลุกขึ้นและหันหน้าไปหา

ใบหน้าของเดือนดาราสดใส แก้มเป็นสีขาวอมชมพูใสกิ๊กจนเห็นเส้นเลือดฝาด ปากก็อวบอิ่มเหมือนหล่อน แต่จมูกและดวงตานี่สิ ถอดแบบมาจากผู้ชายคนนั้นราวกับแกะ

หล่อนปั้นยิ้มและอ้าแขนรับร่างของลูกสาวเข้ามาในอ้อมแขน ก่อนจะเอ่ยถามเสียงนุ่ม

“ใครกันนะมาหาแม่จ๋า...”

เด็กหญิงเอียงคอครุ่นคิด ก่อนจะบอกออกมาอย่างไร้เดียงสา

“น้องเดือนลืมแล้วค่ะ”

หล่อนอมยิ้มเอ็นดู ยกมือขึ้นลูบศีรษะของลูกสาวแผ่วเบาด้วยความรักใคร่

“ไม่เป็นไรจ้ะ งั้นเราไปดูพร้อมๆ กันนะจ๊ะ”

“ค่ะ”

เด็กหญิงผงกศีรษะที่เต็มไปด้วยเส้นผมดกดำยาวสลวย

นับดาวมองลูกสาวด้วยความภูมิใจ ถึงแม้ว่าชีวิตของหล่อนจะยากลำบากสักแค่ไหน แต่แก้วตาดวงใจคนนี้ก็ทำให้หล่อนยิ้มได้เสมอ

หล่อนรักลูกมาก เพราะเดือนดาราคือทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับหล่อน

“แม่อุ้มน้องเดือนนะคะ”

“เย้...”

เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ก่อนจะเกาะคอมารดาเอาไว้แน่น เมื่อนับดาวยกร่างของลูกสาวขึ้นมาไว้แนบอก

“แขกรอแม่อยู่ตรงไหนนะ น้องเดือนจำได้ไหมคะ” หล่อนอดที่จะชวนลูกสาวคุยไม่ได้

“อยู่ในห้องรับแขกกับตานพค่ะ”

หล่อนอมยิ้ม และก็อุ้มลูกสาวที่ตัวเองรักดั่งแก้วตาดวงใจกลับเข้าไปในบ้านของนพรัตน์ ผู้ชายที่มีบุญคุณท่วมหัวหล่อนและเดือนดารา

“นั่นไงจ๊ะแม่จ๋า... คนที่มาหาแม่...”

ทันทีที่หล่อนเดินเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ของนพรัตน์ นิ้วป้อมของเดือนดาราก็ชี้ไปยังผู้ชายคนหนึ่งที่แผ่นหลังกว้างมากๆ และกำลังนั่งหันหลังให้กับหล่อนอยู่

แผ่นหลังกว้างมากแบบนี้ มันช่างคุ้นตานัก จนหล่อนรู้สึกใจคอไม่ดี ต้องกะพริบตาซ้ำหลายครั้ง แต่ไม่ว่าจะลืมตาขึ้นมองกี่ครั้ง แผ่นหลังกว้างๆ ก็ยังคงยืนอยู่

“อ้าว หนูดาวมาพอดีเลย มานี่เร็ว มีคนมาหาแน่ะ”

นพรัตน์ ผู้ชายวัยห้าสิบกว่าปีควักมือเรียกให้หล่อนเดินเข้าไปร่วมวงสนทนา

หล่อนบอกตัวเองไม่ถูกว่าทำไมแข้งขาถึงสั่นเทา รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ไม่ต่างจากกำลังเดินลงไปในขุมนรก

ไม่มีทางเป็นเขา...

ไม่มีทางเป็นไปได้...

บาสเตียนไม่มีทางมาอยู่ที่นี่...

และอยู่ตรงนี้...

เส้นทางชีวิตของเขากับหล่อนแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว และไม่มีทางมาบรรจบกันได้อีก

เรื่องราวเมื่อห้าปีก่อน ที่เกิดความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน นั่นเพราะว่าเขาเมามาก และหล่อนก็สมยอม ซึ่งมันไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้อีกแล้ว

“แม่จ๋า... คุณตาเรียกแล้วค่ะ”

เสียงสดใสของลูกสาวดังขึ้น ทำให้หล่อนตื่นจากความหลังที่แสนเจ็บปวด และเดินเข้าไปหา

“เอ่อ... จ้ะ...”

หล่อนเดินไปหยุดภายในวงสนทนา แต่ยังไม่ได้มองแขกของนพรัตน์

“ดาวมาแล้วค่ะคุณลุง”

นพรัตน์มองหน้าหล่อน ก่อนจะเลื่อนสายตามองเลยไปยังผู้ชายอีกคน หล่อนมองตามสายตาของท่านไป ก่อนจะพบว่าโลกใบที่เคยสดใสของตนเองตอนนี้กลายเป็นสีมืดดำทะมึน

เขา...?

บาสเตียน?!

มือของหล่อนอ่อนแรงจนปล่อยร่างของเดือนดาราลงมากับพื้นกะทันหัน จากนั้นก็เซล้มลงไปนั่งบนโซฟา สีหน้าซีดเผือด และหล่อนก็ไม่อาจจะบรรยายความรู้สึกใดๆ ในตอนนี้ออกมาเป็นคำพูดได้

รู้เพียงแต่ว่า...

หล่อนกลัว...

“แม่จ๋า... แม่เป็นอะไรไปจ๊ะ”

หล่อนได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง แม้จะเพียงแค่เล็กน้อย แต่ก็สามารถทำให้หล่อนกัดฟันลุกขึ้นยืนด้วยสองฝ่าเท้าเล็กได้สำเร็จ

“น้องเดือน ไปกับแม่ค่ะ”

หล่อนคว้าแขนของลูกสาวเอาไว้ และดึงรั้งให้เดินตามตัวเองมาทันที

เสียงตกใจระคนกังวลใจของนพรัตน์ดังแว่วตามหลังมา แต่เท้าของหล่อนก็ไม่ยอมหยุดเดิน

น้ำตาอุ่นไหลร่วงอาบแก้มนวลตลอดเวลา หล่อนพาลูกสาวเข้ามาแอบอยู่ในห้องนอน ล็อกประตูแน่นหนา พร้อมกับกอดเดือนดาราเอาไว้แน่น

หล่อนกลัวเขา...

บาสเตียนเกลียดชังหล่อน แต่ผู้ชายอย่างเขาไม่มีทางยอมขาดทุนแน่ หากเขารู้ว่าเชื้อพันธุ์ของเขาก่อเกิดเลือดเนื้อเชื้อไขอย่างเดือนดาราขึ้นมา เขาจะต้องมาทวงคืน ซึ่งหล่อนกลัวเหลือเกิน

“แม่จ๋า... แม่เป็นอะไรไปจ้ะ”

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

หนังสืออื่นๆ ของ เนื้อนวล

ข้อมูลเพิ่มเติม
บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ