นิยายรักบ้านนา

โชคชะตาของพระชายา

Raff Madison

ฉู่ว่านยู ผู้สืบเชื้อสายมาจากตระกูลแพทย์แผนโบราณ มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ยาที่เธอทำนั้นทุกคนต่างอยากได้ สามารถรักษาได้ทุกโรค แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะย้อนยุค กลายเป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่ที่สุดในใต้หล้า และยังเอาชนะใจท่านอ๋องด้วย การเริ่มต้นไม่ค่อยดีก็ไม่เป็นไร มาดูกันว่าเธอจะพลิกผันยังไง การแย่งการแต่งงานงั้นเหรอ? เธอทำให้น้องต้องรับบทเรียน แย่งสินเิมดลับมา ให้ชายั่วหญิงร้ายคู่นี้อยู่ด้วยกันตลอดไป ขี้ขลาดเหรอ? เธอจัดการพ่อร้าย สั่งสอนผู้หญิงเสแสร้ง! ขี้เหร่เหรอ? เธอรักษาพิษในตัว และกลายเป็นคนงามอันน่าทึ่ง! ลูกสาวขี้เหร่ของจวนอัครมหาเสนาบดี กลายเป็นผู้สูงส่ง แม้แต่ผู้โหดเหี้ยมบางคนยังหวั่นไหวกับเธอ เมื่อสุดที่รักจะจัดการผู้ใด เขามักจะช่วยเสมอ... แต่น่าเสียดายสุดที่รักคนนั้นไม่มีเขาอยู่ในใจ ฉู่ว่านยู "ออกไป หย่าเลย ผู้ชายมีแต่เป็นภาระของข้าเท่านั้น" เสี่ยวลี่จิงรู้สึกน้อยใจ "ไม่ได้ ข้าให้ครั้งแรกกับเจ้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบข้า"

ประวัติศาสตร์ นางเอกเก่งกาจ ย้อนยุค หวาน จีนโบราณ

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

บทที่ 1

ยามตะวันคล้อยลอยลิ่วหย่อนลงหลังเส้นโค้งฟ้า ร่างอรชรสมส่วนในชุดฟอร์มสาวรับใช้ของคฤหาสน์หรู จอห์นสโตน ที่ยืนอยู่นอกรั้วกำลังพูดคุยกับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง

“เมื่อไหร่พราวจะออกไปเที่ยวกับพี่ได้สักทีครับ พี่ชวนพราวมาหลายปีแล้วนะ แต่พราวก็ไม่เคยออกไปเที่ยวไหนกับพี่ตามลำพังเลย จนตอนนี้พี่ชักงงแล้วว่าเราสองคนเป็นแฟนกันหรือแค่คนรู้จักกันแน่”

คำตัดพ้อของ อภิชัย เกิดประสพ คนรักหนุ่มรุ่นพี่ที่รู้จักกันมาเนิ่นนาน ทำให้ พราวเนตร ทองบุญลือ รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด เพราะสิ่งที่อภิชัยพูดมันคือเรื่องจริง ตลอดเวลาที่คบกันยาวนานมาเกือบห้าปี หล่อนออกไปเที่ยวกับอภิชัยนับครั้งได้เลย แถมไปแต่ละครั้งก็มีเพื่อนไปด้วยเสียทุกครั้ง

หล่อนก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่อยากไปไหนมาไหนกับอภิชัยตามลำพัง รู้เพียงว่าหล่อนไม่สะดวกใจที่จะทำแบบนั้น แม้ว่าหล่อนจะคบหากับเขาด้วยสถานะคนรักก็ตาม

“พราวงานยุ่งน่ะพี่ชัย”

“ก็เห็นบอกพี่แบบนี้มาไม่รู้กี่ปีแล้ว” สีหน้าของอภิชัยยังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“พราวขอโทษค่ะพี่ชัย เอาเป็นว่าพราวจะพยายามหาเวลาไปเที่ยวกับพี่ชัยนะคะ”

“แล้วเมื่อไหร่ล่ะพราว พี่รอพราวจนผมจะหงอกหมดหัวแล้วนะเนี่ย”

“พราว...”

“ไม่รู้ล่ะ พี่ต้องการพาพราวไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยเสาร์อาทิตย์นี้ พราวไปลาพักร้อนเลยนะ”

“แต่พราว...ไม่แน่ใจว่าจะลาได้ไหม”

หล่อนไม่ได้อยากไปเลยสักนิด

“ไอ้เจ้าของบ้านนี่มันยังไงนะ พี่ชักอยากเห็นหน้ามันแล้วสิ ทำไมคนจะลาไปทำธุระบ้างมันยากนัก ฮึ!”

“เอ่อ...”

ยังไม่ทันที่หล่อนจะเอ่ยตอบความสงสัยของอภิชัย รถสปอร์ตสีดำทะมึนคันงามก็พุ่งทะยานตรงเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง และก็ทำให้ทั้งหล่อนและอภิชัยต้องกระโดดหลบกันไปคนละทิศละทาง

“เฮ้ย!!! เมายาหรือไงขับรถแบบนี้น่ะ!”

อภิชัยที่กระโดดหลบทันและไม่ได้หกล้มรีบตะโกนด่าดังลั่น ในขณะที่พราวเนตรล้มก้นกระแทกลงไปกองกับพื้น กว่าจะรวบรวมแรงลุกขึ้นได้ก็ปาเข้าไปหลายนาที หล่อนหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าเป็นรถของใคร

“คุณ...คีแรน...”

หล่อนช็อกและรีบส่งสัญญาณให้อภิชัยหยุดตะโกนด่า แต่ชายหนุ่มไม่ยอมรับฟัง

“ถ้าเหยียบคนตายจะทำยังไง ไปคุยกันที่โรงพักเลย จะเรียกค่าทำขวัญให้หมดตัวเชียว!”

“พี่ชัยพอเถอะ...พราวขอร้อง...”

หล่อนพยายามห้ามปรามอภิชัย ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่กระจกรถสปอร์ตคันงามฝั่งข้างคนขับลดลงเกือบหมดทั้งบาน และนั่นก็ทำให้หล่อนมองเห็นผู้หญิงหน้าตาสวยจัดคนหนึ่งนั่งในรถเคียงข้างมากับคีแรน

ทำไมหล่อนจะต้องรู้สึกไม่ชอบใจด้วยนะ?

“บ้านฉันไม่ใช่โรงแรม ถ้าอยากจะผสมพันธุ์กันก็ไปที่อื่น อย่ามายืนขวางหน้ารั้วบ้านฉัน!” น้ำเสียงของคีแรนเต็มไปด้วยโทสะ สายตาที่เขาตวัดมองมายังหล่อนช่างเลือดเย็นนัก “พาผัวเธอไปขย่มที่อื่น พราวเนตร!”

“คือว่า...ไม่ใช่...”

หล่อนหน้าชาดิกและพยายามปฏิเสธ แต่กระจกรถเลื่อนขึ้นปิดสนิทเสียแล้ว พร้อมกับที่รถสปอร์ตคันงามสีดำสนิทพุ่งหายเข้าไปในอาณาเขตของคฤหาสน์หรู

อภิชัยรีบเดินเข้ามาหาพราวเนตรแล้วประคองหญิงสาวเอาไว้ ขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องมองตามท้ายรถของคีแรนไปตลอดเวลา

“ไอ้หมอนั่นเป็นใครเหรอพราว”

พราวเนตรเบือนหน้าที่ซีดเผือดของตัวเองมามองอภิชัย พร้อมกับบิดแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มอย่างสุภาพ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น

“คุณคีแรน เป็นเจ้าของบ้านนี้ค่ะ”

“ฮะ? เจ้าของที่นี่?”

“ค่ะพี่ชัย”

“งั้นก็แสดงว่าไอ้หมอนี่ใช่ไหมที่มันไม่ยอมให้พราวลางานไปเที่ยวกับพี่น่ะ” สีหน้าของอภิชัยขึงขังขึ้นทันที

พราวเนตรถอนหายใจออกมาด้วยความวิตกกังวล ก่อนจะเอ่ยขอตัวกับอภิชัย “พราวเข้าบ้านก่อนนะพี่ชัย”

อ่านเลย