เกิดใหม่ทั้งที งั้นขอหย่าเลยแล้วกัน

เสิ่นเนี่ยนอันเปิดดูหน้าแรกเวยป๋อของซูถังถัง เปิดดูวิดีโอทุกรายการอย่างจริงจังมาก

【เขามักจะให้ฉันกินตรงกลางของแตงโมเสมอ 】

【ไม่ว่าจะกลับมาจากเลิกงานช้าแค่ไหน เขาก็จะเอาของขวัญกลับมาให้ฉันอย่างหนึ่งเสมอ 】

【เครื่องรางเรื่องความแคล้วคลาดที่เขาขอจากท่านอาจารย์มา ก็เพื่อขอให้ฉันปลอดภัย 】

……

หญิงสาวในวิดีโอดูน่ารักและอ่อนโยนอย่างมาก เธอสวมชุดกระโปรงสีขาวตัวหนึ่ง หน้าตาของเธอไม่ได้สะสวยอะไร แต่กลับดูบริสุทธิ์อย่างไร้ที่ติ รอยยิ้มของเธอก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู

เสิ่นเนี่ยนอันเป็นเหมือนพวกถ้ำมองคนหนึ่ง เธอพยายามค้นหาใบหน้าของผู้ชายที่เป็นตัวเอกในวิดีโออย่างเมามัน

แต่บทพูดของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความสุขและความหวานชื่นในวิดีโอ รวมถึงชีวิตประจำวันที่เรียบง่ายสุด ๆ ของแฟนหนุ่มของเธอ แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เสิ่นเนี่ยนอันสิ้นหวังได้โดยปริยายแล้ว

ปรากฎว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันในวันที่สิบห้าของทุกเดือน วันคริสต์มาสอีฟ วันวาเลนไทน์ หรือแม้แต่วันเกิดของเสิ่นเนี่ยนอันก็ตาม

แต่ฮั่วอวิ๋นโจวผู้เป็นสามีของเธอ กลับไม่เคยอยู่เคียงข้างเธอเลยในวันสำคัญต่าง ๆ ตลอดสามปีที่ผ่านมา

ชื่อเจ้าของเวยป๋อคือ：นับถอยหลังสู่ความตาย

แล้วก็เป็นคนเดียวที่เสิ่นเนี่ยนอันติดตามด้วย

เธอยังไม่ทันจะได้คิดเลยว่าทำไมถึงต้องเป็นชื่อนี้ จู่ ๆ ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกเสียก่อน

จากการมองแสงและเงา เธอเห็นไหล่กว้าง ๆ และเอวคอด ๆ ของผู้ชายคนหนึ่งสะท้อนมา เขาเดินออกมาโดยพันผ้าเช็ดตัวเอาไว้ ผมสีดำเข้มของเขายังคงมีน้ำหยดอยู่

แม้ว่าแสงไฟจะสลัว แต่ก็ไม่ได้ลดทอนความหล่อเหลาของเขาลงไปเลย

เสิ่นเนี่ยนอันปิดโทรศัพท์ของเธอโดยสัญชาตญาณ เธอมองเหม่อไปที่ผู้ชายคนนั้น เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า ครั้งสุดท้ายที่เธอเจอฮั่วอวิ๋นโจว มันคือเมื่อไหร่

คืนนี้ เขาไม่ได้กลับมาโดยสมัครใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าช่วงนี้คุณย่าป่วยหนักและร้อนใจอยากจะอุ้มหลานจนสั่งให้เขากลับบ้าน ฮั่วอวิ๋นโจวก็อาจจะไม่มาเหยียบที่นี่แม้แต่ก้าวเดียวเลยด้วยซ้ำ

หลังจากแต่งงานมาสามปี ฮั่วอวิ๋นโจวเคยกลับบ้านแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น ส่วนใหญ่เขาจะไปอาศัยอยู่ที่วิลล่าไห่วานอี

ตั้งแต่เริ่มต้นการแต่งงานครั้งนี้ ใคร ๆ ก็รู้ว่าเขาไม่รักเธอ