เกิดใหม่ทั้งที งั้นขอหย่าเลยแล้วกัน

ในห้องนอนของโมเดิรน์วิลล่า ณ เมืองเอซอน

ขณะที่กำลังมีเซ็กส์กันอย่างเร่าร้อน ชายหนุ่มลืมเลือนทุกสิ่งแล้วจุมพิตไฝบนหน้าอกของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา

หลังจากเสร็จสิ้นแล้ว ลู่เยียนจือก็พลิกตัวลุกขึ้นมานั่ง

“เราหย่ากันเถอะ” น้ำเสียงของลู่เยียนจือเรียบเฉยอย่างมาก

สือเนี่ยนที่เพิ่งออกกำลังกายเสร็จยังคงหอบหายใจอยู่เล็กน้อย

เธอหันกลับไปและมองเข้าไปในดวงตาที่ลึกล้ำของเขาด้วยความสับสน

หลังจากแต่งงานกันมาหนึ่งปี จู่ๆ เธอก็ไม่เข้าใจความหมายของประโยคที่เขาพูดขึ้นมาซะอย่างนั้น

“เธอเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร มีเวลาเหลืออีกเพียงหกเดือนเท่านั้น”

ลู่เยียนจือจุดบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นมาสูบ ควันที่ลอยขึ้นมาทำให้ใบหน้าของเขาพร่ามัวไปหมด

“การได้เป็นภรรยาของผมก่อนจะเสียชีวิต คือความปรารถนาเดียวในชีวิตของเธอ”

สือเนี่ยนไม่ได้พูดอะไร ในห้องนอนที่ใหญ่โตกว้างขวางเงียบสงัดไปหมด

โคมไฟเล็กข้างเตียงส่องแสงสลัวๆ เงาของพวกเขาทั้งสองคนสะท้อนขึ้นบนผนัง ทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาที่แต่เดิมใกล้กันมากดูยิ่งห่างไกลออกไป

พอเห็นว่าเธอไม่ได้ให้คำตอบในทันที เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“แค่เพื่อปลอบใจเธอเฉยๆ ”

เขาพูดขึ้นว่า “อีกครึ่งปี พวกเราค่อยแต่งงานกันใหม่”

“สือเนี่ยน เธอเหลือเวลาอีกแค่ครึ่งปีเท่านั้น”

น้ำเสียงของเขาเฉยชามาก ราวกับว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นเพียงการแจ้งให้ทราบเท่านั้น

สือเนี่ยนจ้องมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของเขาอย่างเหม่อลอย

ดูเหมือนว่าเธอจะต้องตอบตกลงทุกอย่างตามที่เขาต้องการไปซะหมดเลย

เพียงแค่เขาบอกมา เธอก็เหมือนต้องไปทำตามพระราชโองการอย่างไรอย่างนั้น

แต่มันก็ถูกต้องแล้วแหละ ความสัมพันธ์ของพวกเขา เธอเป็นฝ่ายพยายามเอาใจเขาทุกอย่างเพื่อให้ได้มาเอง

ความชื่นชมหลงใหลในวัยเยาว์

ตั้งแต่เข้าสู่วัยผู้ใหญ่เธอก็คอยตามเขามาตลอด

ในวันที่พายุฝนโหมกระหน่ำปีนั้น เขามายืนอยู่ข้างหน้าเพื่อปกป้องเธอ โดยในมือถือไม้ผุๆ ท่อนหนึ่งเอาไว้พลางเสี่ยงชีวิตพูดกับพ่อเลี้ยงของเธอว่า “ถ้าคุณกล้าทำร้ายสือเนี่ยนอีก คุณได้เห็นดีกับผมแน่！”

เธอเกือบจะถูกตีจนตายแล้ว คืนนั้นท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมากับเลือดสีแดงฉาน เธอเห็นว่ามือของเขากำไม้ผุๆ ท่อนนั้นจนข้อนิ้วขาวซีดไปหมดและดวงตาที่เย็นชาแต่มั่นคงของเขาตอนที่อยู่ท่ามกลางพายุฝน

เขาช่วยชีวิตเธอไว้