เจ้าสาวไร้เสียง

“ถิงหย่วน แกก็แต่งงานกับหยุยเอินมาสามปีแล้วนะ ควรคิดที่จะมีลูกได้แล้ว”

น้ำเสียงอันหนักแน่นของชายชราลอยออกมาจากห้องอ่านหนังสือที่ประตูเปิดไว้อยู่

คำพูดอันแสนเย็นชาของชายคนหนึ่งดังขึ้นตามมา “จะให้มีลูกกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักได้ยังไงกันครับ”

หยุยเอินกำลังจะเคาะประตูบอกพวกเขาว่าอาหารเย็นพร้อมแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอก็หยุดชะงักทันที ใบหน้าอันอ่อนโยนของเธอก็ซีดเผือดลง

เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาเริ่มหมดความอดทนลงเล็กน้อย “คุณปู่ครับ ผมจะพูดกับคุณปู่ให้ชัดเจนอีกรอบนะครับ ผมกับหยุยเอินมีลูกด้วยกันไม่ได้ คุณปู่ล้มเลิกความคิดพวกนี้ไปได้เลย”

“ไอ้เด็กเปรตเอ๊ย！” ชายชราสบถออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เขาทิ้งแก้วใบหนึ่งลงกับพื้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าของชายคนหนึ่งที่เดินออกไป

หยุยเอินรีบไปซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำที่อยู่ข้าง ๆ เพราะว่าเธอตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เอวของเธอจึงถูกขอบแหลม ๆ ของอ่างล้างมือบาดเข้าอย่างแรง

บาดแผลนั้นเจ็บลึกไปทั่วทั้งตัว แผ่ขยายไปจนถึงในหัวใจเลยทีเดียว เธอเจ็บปวดมากจนน้ำตาเอ่อล้นไปท้วมดวงตา

เมื่อไม่กี่วันก่อน เธอได้รับแจ้งใบรับรองการตั้งครรภ์ใบหนึ่งในโทรศัพท์ ซึ่งคนที่ส่งมาคือ เซิ่นเหยา นางฟ้าที่สามีของเธอฝู้ถิงหย่วนกำลังหลงใหลอยู่

ส่งมาพร้อมกับคำพูดเสียดสีของเซิ่นเหยาด้วย……

“หยุยเอิน เธอแต่งงานกับถิงหย่วนมาสามปีแล้ว แต่เขาไม่เคยรักเธอเลย เธอนี่ช่างล้มเหลวเสียจริงนะ”

“เธอได้เเต่ตัวของเขา เเต่กลับไม่ได้ใจของเขาเลย มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่ถนัดทำเรื่องต่ำต้อยไม่เคารพตัวเองเช่นนี้ ถ้าเป็นฉันก็คงจะอับอายจนกระโดดตึกฆ่าตัวตายไปนานแล้ว”

ก่อนแต่งงาน หยุยเอินไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เซิ่นเหยามีตัวตนอยู่จริง

จนกระทั่งถึงวันแต่งงาน ฝู้ถิงหย่วนไม่กลับมาทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้นข่าวอื้อฉาวของเขากับเซิ่นเหยาดาราสาวชื่อดังที่เดินเข้าออกโรงแรมก็ดังสนั่นไปทั่ว

เธอถึงได้เข้าใจว่า ที่แท้สามีของเธอมีคนอยู่ในใจอยู่แล้ว

ที่น่าตลกก็คือ ในตอนนั้นเธอยังคงคาดหวังว่าเธอจะได้ความรักเเละความสุขจากเขา เธอคิดว่า เขาคงจะเปลี่ยนเเปลงตัวเองได้หลังจากที่เเต่งงานกันเเล้ว เธอจึงลาออกจากงาน เเล้วกลายมาเป็นภรรยาอย่างเต็มตัวของเขาด้วยความอุ่นใจ

เเต่น่าเสียดายที่สามปีต่อมา……