โซ่สวาททาสเสน่หา

กริ๊ง!!!

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นภายในบ้านหลังเล็กตั้งอยู่ในรั้วไม้เขตชานเมืองลอสแองเจลิสใกล้ย่านที่พักเบล แอร์อันหรูหราทำให้มษยาต้องรีบรับสายด้วยความกระตือรือร้น

“สวัสดีค่ะ...เอรินเหรอ?”

หญิงสาวชาวไทยร่างบอบบางด้วยส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบเซ็นติเมตรและใบหน้ารูปไข่กอรปด้วยเครื่องหน้าจิ้มลิ้มทั้งดวงตาเป็นประกายใสดุจแก้วเจียระนัย จมูกโด่งเล็กรั้นและเรียวปากอิ่มฉ่ำด้วย

ลิปกลอสสีชมพูแวววาวใต้กรอบเรือนผมยาวสีน้ำตาลมะฮอกกะนีกล่าวทักทายและได้ยินเสียงอีกฝั่งดังมาว่า

“ยะหยา...ที่บอกเอวันก่อนว่ากำลังหางานอยู่น่ะ ตอนนี้ได้งานทำที่ไหนหรือยัง?”

“อ้อ...ได้แล้วจ้ะ”

“ว้าว! เร็วจัง นี่เอนึกว่ายะหยายังไม่ได้งานเลยนะ”

“เขาพึ่งตอบรับมาเมื่อวานนี้เอง นี่ไง...วันนี้ยะหยาเตรียมเอกสารจะไปรายงานตัวที่บริษัทนะ”

“บริษัทอะไรน่ะยะหยา บอกเอได้มั้ย”

“ถ้าเอรู้แล้วต้องเซอร์ไพรซ์แน่ เพราะยะหยาก็ไม่คิดเลยว่าจะได้งานที่นี่ เป็นบริษัทใหญ่ที่ยะหยาไปทิ้งใบสมัครไว้เมื่อเดือนที่แล้ว”

“บริษัทอะไรน๊าที่เอต้องเซอร์ไพรซ์”

“นอร์ธเทิร์นซี อิงค์”

เสียงอีกฝั่งเงียบไปครู่ใหญ่ นานจนมษยาต้องถามกลับไปว่า