โอกาสครั้งที่สอง

ฉันเคยรักภาคิน วัฒนากร คู่หมั้นของฉันมาตั้งแต่เรายังเด็ก การแต่งงานของเราควรจะเป็นการผนึกสัญญาที่สมบูรณ์แบบสำหรับการควบรวมกิจการระหว่างสองอาณาจักรธุรกิจของครอบครัวเรา

ในชาติที่แล้ว เขายืนอยู่ข้างนอกสตูดิโอศิลปะที่กำลังถูกไฟเผาพร้อมกับจูลี่ น้องสาวต่างแม่ของฉัน และมองดูฉันตาย

ฉันกรีดร้องเรียกชื่อเขา ควันไฟทำให้ฉันสำลัก ผิวหนังของฉันร้อนผ่าวจากความร้อน “ภาคิน ได้โปรด! ช่วยฉันด้วย!”

จูลี่เกาะแขนเขาแน่น ใบหน้าของเธอแสดงความหวาดกลัวจอมปลอม “มันอันตรายเกินไป! คุณจะเจ็บตัวนะ! เราต้องไปแล้ว!”

และเขาก็เชื่อฟัง เขามองฉันเป็นครั้งสุดท้าย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสมเพชที่กรีดลึกยิ่งกว่าเปลวไฟใดๆ แล้วเขาก็หันหลังและวิ่งหนีไป ทิ้งให้ฉันถูกเผาจนตาย

จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของชีวิต ฉันก็ยังไม่เข้าใจ เด็กผู้ชายที่เคยสัญญาว่าจะปกป้องฉันเสมอ กลับยืนมองฉันถูกเผาทั้งเป็น ความรักที่ไม่มีเงื่อนไขของฉันคือราคาที่ฉันต้องจ่ายเพื่อให้เขาได้ไปอยู่กับน้องสาวของฉัน

เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ฉันกลับมาอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ในอีกหนึ่งชั่วโมง ฉันมีนัดประชุมคณะกรรมการของครอบครัว ครั้งนี้ ฉันเดินตรงไปที่หัวโต๊ะและพูดว่า “ฉันขอถอนหมั้น”

บทที่ 1

ประตูไม้โอ๊กหนักอึ้งของห้องประชุมคณะกรรมการตระกูลอัครโยธินถูกผลักเปิดออกอย่างแรงจนแก้วคริสตัลบนโต๊ะไม้มะฮอกกานีสั่นไหว

พราว อัครโยธิน ยืนอยู่ที่ประตู ใบหน้าของเธอซีดเซียว ปราศจากเครื่องสำอาง และดวงตาที่เคยอบอุ่นอ่อนโยน บัดนี้กลับเย็นชาและแข็งกระด้างราวกับเศษน้ำแข็ง

เธอเดินตรงไปที่หัวโต๊ะ ที่ซึ่งพ่อของเธอนั่งอยู่ด้วยสีหน้างุนงง

“พราวต้องการถอนหมั้นค่ะ”

น้ำเสียงของเธอราบเรียบไร้ความรู้สึก มันตัดผ่านเสียงพูดคุยแผ่วเบาเกี่ยวกับเรื่องการควบรวมกิจการที่กำลังจะเกิดขึ้นระหว่างอัครโยธิน กรุ๊ป และอาณาจักรวัฒนากร

คุณไพศาล อัครโยธิน พ่อของเธอ จ้องมองเธอ “พราว ลูกพูดเรื่องอะไรกัน? อย่าทำตัวไร้สาระน่า เดี๋ยวภาคินก็มาแล้ว”

“พราวไม่ได้ไร้สาระค่ะ” เธอกล่าว พลางกวาดสายตามองสมาชิกในครอบครัวที่มาชุมนุมกัน “พราวจะไม่แต่งงานกับคุณภาคิน วัฒนากร”

“นี่มันไม่ใช่เรื่องของลูกคนเดียวนะพราว” พ่อของเธอพูดเสียงดังขึ้น “นี่มันคือเรื่องการควบรวมกิจการที่วางแผนกันมาเป็นสิบปี มันคืออนาคตของตระกูลเรา”

ชีวิตนั้นได้จบสิ้นลงในวินาทีที่เธอเผชิญหน้ากับเขาและน้องสาวต่างแม่เรื่องที่พวกเขาลักลอบคบหากัน การเผชิญหน้าครั้งนั้นบานปลายจนน่าเกลียด และท่ามกลางความโกลาหล ไฟก็เริ่มลุกไหม้ในสตูดิโอศิลปะของเธอ

สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือความเจ็บปวดแสนสาหัสตอนที่เขาทิ้งให้เธอถูกเผา แล้วจากนั้น...ก็คือความว่างเปล่าที่มืดมิดและเงียบงัน จนกระทั่งเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียงของตัวเองเมื่อเช้านี้ แสงแดดส่องสว่าง นกขับขาน และปฏิทินก็แสดงวันที่เมื่อสองปีก่อน มันไม่ใช่ความฝัน มันคือโอกาสครั้งที่สอง

เธอจำไฟนั่นได้ ควันฉุนกึกที่อัดแน่นในปอด ความร้อนที่แผดเผาผิวหนัง เธอจำได้ว่ากรีดร้องเรียกภาคิน คู่หมั้นของเธอ ผู้ชายที่เธอรักมาตั้งแต่เด็ก

เขาอยู่ที่นั่น เขายืนอยู่นอกประตูสตูดิโอศิลปะของเธอ ใบหน้าของเขาสว่างวาบด้วยแสงจากเปลวไฟ และข้างๆ เขาก็คือจูลี่ น้องสาวต่างแม่ของเธอ

“ภาคิน ได้โปรด! ช่วยฉันด้วย!” เธอเคยกรีดร้อง เสียงแหบแห้ง

จูลี่เกาะแขนเขาแน่น ใบหน้าของเธอแสดงความหวาดกลัวจอมปลอม “ภาคิน มันอันตรายเกินไป! คุณจะเจ็บตัวนะ! เราต้องไปแล้ว!”

และเขาก็เชื่อฟัง เขามองพราวเป็นครั้งสุดท้าย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสมเพชที่กรีดลึกยิ่งกว่าเปลวไฟใดๆ แล้วเขาก็หันหลังและวิ่งหนีไป ทิ้งให้เธอตาย

ความทรงจำนั้นชัดเจนจนทำให้เธอคลื่นไส้ นั่นคือราคาของความอ่อนโยนของเธอ นั่นคือรางวัลสำหรับความรักที่ไม่มีเงื่อนไขของเธอ

“เขาไม่ได้รักพราวค่ะ” พราวพูด น้ำเสียงของเธอยังคงสงบนิ่งอย่างน่าประหลาด “เขารักจูลี่”

มีเสียงสูดหายใจดังขึ้นจากอีกฟากของโต๊ะ

จูลี่ นรินทร์ น้องสาวต่างแม่ของเธอ เงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตไร้เดียงสาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอ “พี่พราวคะ พูดแบบนี้ได้ยังไง คุณภาคินรักพี่พราวจะตายไป จูลี่...จูลี่ก็แค่น้องสาวของพี่”

“อย่ากล้าเรียกตัวเองว่าน้องสาวฉัน” พราวตวาด ในที่สุดน้ำเสียงของเธอก็แตกพร่าด้วยความโกรธเกรี้ยว

“พราว พอได้แล้ว!” คุณไพศาลตบโต๊ะดังปัง

จูลี่เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆ เป็นเสียงที่น่าสงสารและบีบหัวใจซึ่งมักจะได้ผลกับผู้ชายในครอบครัวนี้เสมอ “คุณภาคินเป็นห่วงพี่พราวมากเลยนะคะตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ เขาโทรมาทุกชั่วโมงเลย เขาไม่นอนทั้งคืนเพื่อตามหาสีน้ำมันรุ่นลิมิเต็ดที่พี่พราวอยากได้สำหรับภาพวาดใหม่”

พราวแทบจะหัวเราะออกมา สีน้ำมันนั่น ใช่ เขาหามันมาให้เธอ

เขายังหาเพชรหายากให้จูลี่ด้วย