the end of dragon

แคว้นเหอ

ปลายราชวงศ์หลี่  บ้านเมืองอยู่ในสภาพระส่ำระสาย แม่ทัพทั้งหลายต่างปกป้องชายแดนกันอย่างแข็งขัน ฮ่องเต้หลี่จินอ่อนแอหลงใหลสตรีเมามายสำส่อน ใช้เงินฟุ่มเฟือย ไม่ออกว่าราชการแก้ไขความเดือดร้อนของประชาชน

ศึกนอกไม่ว่างเว้น ภายในราชสำนักแบ่งออกเป็นก๊กเหล่า ขุนนางทุจริต ผู้ใดบังอาจตำหนิฝ่าบาทต่างถูกส่งตัวไปประจำยังนอกเมืองหลวง ทั้งหลายคนยังถูกถอดยศและเนรเทศ

เสนาบดีฝ่ายขวาหย่งฉินยุยงปรนเปรอฝ่าบาทหวังรวบอำนาจเป็นของตนทั้งยังส่งบุตรสาวของตนให้ดำรงตำแหน่งฮองเฮาและเฟยทั้งสอง

บ้านเมืองยังนับว่าโชคดีด้วยยังมีเสนาบดีฝ่ายซ้ายฉางอิ๋นผู้ซึ่งเป็นปฏิปักษ์และคานอำนาจเสนาบดีฝ่ายขวาอยู่ในยามนี้

ภายในวังหลวงเสนาบดีทั้งสองต่างลอบโจมตีกัน ส่วนภายนอกชายแดนเหล่าทหารและแม่ทัพกำลังสู้รบเพื่อแคว้นแลกด้วยเลือดเนื้อและความเป็นความตายของพวกเขา

หลังผ่านศึกมาหลายปีสุดท้ายแม่ทัพที่แข็งแกร่งที่สุดนามจูเวินสามารถเอาชนะข้าศึกจนราบคาบทว่าเขากลับสูญเสียรองแม่ทัพคู่ใจที่เป็นฮูหยินของเขาไปด้วยเหตุนี้

หลังชายแดนสงบแม่ทัพจูเวินก็ได้รับราชโองการเร่งด่วนให้กลับเมืองหลวงทั้งฝ่าบาทยังได้แต่งตั้งแม่ทัพจูเวินให้ดำรงตำแหน่งจูอ๋อง ยังได้รับพระราชทานรางวัลจากความดีความชอบมอบจวนอ๋องแห่งใหม่ใหญ่โตโอ่อ่าสมฐานะแม่ทัพใหญ่ให้แก่เขา

จูเวินรับราชโองการ เขาย่อมรู้ว่าบัดนี้ฝ่าบาทกำลังหวาดระแวง เรียกให้เขากลับวังหลวงคงหวังคิดลดทอนกำลังทหาร

หากเขาไม่กลับก็ย่อมเท่ากับเป็นกบฏขัดราชโองการ ถึงแม้ว่าคนจงรักภักดีต่อแม่ทัพจะมีไม่น้อย ทว่าหากไม่มีตราแม่ทัพเขาย่อมไม่อาจเคลื่อนพลได้โดยพละการ

จูเวินใคร่ครวญ เพราะสงครามยาวนานต่อเนื่องทหารของเขาบาดเจ็บล้มตายไม่ใช่น้อย จะให้ทำการใหญ่ในยามนี้คงมีแต่ผลเสีย ยอมถอยเพื่อตั้งรับให้ทหารได้ฟื้นตัว

ระหว่างทางกลับเมืองหลวงจูเวินได้ช่วยชาวบ้านหลายคนเอาไว้เพราะถูกโจรร้ายปล้นชิงเผาบ้านเรือนจนไร้ที่พึ่ง นั่นเป็นเพราะสงครามอันยาวนานทำให้คนทุกข์เข็ญผันตัวไปเป็นโจรคอยปล้นผู้อื่น

จูเวินเป็นคนมีคุณธรรมเด็ดขาด เมื่อได้รับคำร้องขอจากชาวบ้านให้ช่วยเหลือ เขาจึงรับคนเหล่านั้นเอาไว้ หากผู้ใดมีญาติพี่น้องก็สามารถออกจากกองทัพได้ หากผู้ใดไม่มีที่ไปจูเวินยังรับเข้ามาเป็นบ่าวในจวนอ๋องของตน

ในการกลับมาครานี้ จูอ๋องได้กลับมาพร้อมกับบุตรชายที่ดำรงตำแหน่งซื่อจื่อนามจูชางหลาง เด็กหนุ่มที่มีอายุเพียงสิบสี่ปีทว่าหล่อเหลาองอาจยิ่งนัก

ในบรรดาทาสที่รับเข้ามานั้นมีทั้งบุรุษและสตรีเมื่อมาถึงจวนอ๋องก็ได้รับมอบหมายให้ทำงานในหน้าที่ต่าง ๆ ควบคุมโดยพ่อบ้านสกุลจู

ในกลุ่มทาสเหล่านั้นมีเด็กน้อยนางหนึ่งอายุเพียงสิบสองปี นางมีใบหน้างดงามโดดเด่นทั้งยังมีกลิ่นหอมประหลาดติดกาย

แน่นอนว่าเรื่องนี้รู้ถึงหูของจูอ๋อง ในวันนั้นจึงได้ให้คนไปตามเด็กผู้นี้มาพบด้วยอยากเห็นว่าที่บ่าวไพร่เลื่องลือนั้นจะเป็นจริงเพียงใด

จูอ๋องย่อมรู้ว่าฝ่าบาทผู้นี้หลงใหลสตรียิ่งนัก หากเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้ดีวันหน้าอาจจะมีประโยชน์ต่อแผนการที่เขาวางเอาไว้

บ่าวผู้หนึ่งรูปร่างกำยำล่ำสัน เห็นได้ชัดว่าใบหน้าคมคายอายุราวสามสิบปีเดินนำบุตรสาวเข้ามาในโถงใหญ่ ก่อนจะคุกเข่าให้ผู้เป็นนายพร้อมกับบุตรสาวของตน

เด็กสาวผู้นั้นช่างสมกับคำร่ำลือ ใบหน้างดงามโดดเด่น ดวงตากลมโต ทั้งยังมีเสียงเล่าลือว่านางมีกลิ่นหอมจรุงยวนใจไปทั่วทุกอณูผิว

อยู่ห่างเพียงนั้นจูอ๋องจึงไม่ได้กลิ่นหอม เขายิ่งสงสัยว่าคำเล่าลือจะเป็นจริงหรือไม่ จึงเรียกเด็กสาวเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น นางคลานเข่าเข้าไปหาเขา เมื่อเข้ามาใกล้ ๆ บัดนี้จูเวินได้กลิ่นหอมอันเลื่องลือแล้วยิ่งทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

“เจ้ามีนามว่าอะไร”

เด็กสาวตอบฉะฉาน “หยางอี้หงเจ้าค่ะ”

จูอ๋องจึงเอ่ยต่อ

“นามไพเราะยิ่งนัก แล้วกลิ่นกายของเจ้านี้เป็นกลิ่นจากกำยานหรือ”

หยางอี้หงหันไปมองบิดาที่ก้มต่ำหมอบราบพื้น บิดาของนางเงยใบหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบแทนบุตรสาว

“เป็นกลิ่นกายของบุตรสาวข้าน้อยขอรับ กลิ่นเช่นนี้ติดกายมาตั้งแต่กำเนิด”

จูอ๋องคลี่ยิ้มเล็กน้อย

“ช่างประจวบเหมาะเป็นอย่างยิ่ง แล้วข่าวลือที่ข้าเคยได้ยินมาจริงหรือไม่ ว่าร่างกายของนางพิเศษยิ่งนักที่เมื่อได้รับแผลยังสามารถรักษาให้หายโดยไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้แม้แต่รอยขีดข่วนเล็ก ๆ”

บ่าวผู้นั้นก้มหน้าลง เอ่ยตอบเสียงเบา

“ขอรับ บุตรสาวข้าเคยมีผู้ทำนายว่าเป็นผู้มีบุญ ร่างกายของนางจึงพิเศษเช่นนี้ขอรับ ไม่ว่าจะมีบาดแผลหากเป็นผู้อื่นก็คงต้องทิ้งรอยเอาไว้ ทว่านางผู้นี้กลับมีร่างกายที่พิเศษยิ่งกว่า”

“เช่นนี้ก็ดียิ่งนักข้าไม่เคยเห็นสตรีนางใดเป็นเช่นนางมาก่อน”

บิดาของหยางอี้หงเหงื่อตกคิดในใจว่า แย่แล้ว ไม่ใช่ว่าคนผู้นี้เกิดคิดไม่ดีกับบุตรสาวของเขาหรอกนะ

“นะ นายท่านขอรับ บุตรสาวของข้าผู้นี้อายุเพียงสิบสอง ยังไม่รู้ความหากให้นางปรนนิบัติเกรงว่าจะทำให้นายท่านขุ่นเคืองใจ”

ท่าทางของคนผู้นั้นอย่างไรก็ไม่ยินยอมมอบคน จูเวินจ้องบ่าวเขม็งเอ่ยเสียงเย็นออกไป

“หุบปาก หากข้าต้องการมีสิ่งใดไม่ได้กัน”