icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
หากมันเป็นไปได้(ดี)

หากมันเป็นไปได้(ดี)

ผู้เขียน: PIMCHADA W.
icon

บทที่ 1 ถึงเธอที่ฉันจำได้ดี

จำนวนคำ:4566    |    อัปเดตเมื่อ:24/01/2023

ิทไร้กระทั่งแสงของดวงดาว แต่ดวงตายังสว

่งอยู่ข้างเตียงเฝ้ามองเด็กชายคนหนึ่งกำลังนอนหลับสนิท เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ของ

้อมกลิ่นของดินและหญ้าชื้นจากฝนที่

ื่อไหร่ เธอคิดพลางจ้องมองไปที่เด็กชายวัย 8 ขวบ นอนคุ้ดคู้ รวบผ้าห่มทั้งผืนเข้ามาก่ายเอาไว้ที่กลางลำตัวขณะหลับ

นที่เต็มไปด้วยร่องรอยการใช้งานอย่างดุเดือด รอยพับของกระดาษลึกจนเกือบจะขาด ถัดออกไปมีเรือใบสีดำนอนตะแคงตัวอยู่อย่างทุลักทุเล

ุ่มลื่นบนเตียงของลูกชายอย่างแผ่วเบา ไม

ราะคืนวันนั้นเป็นวันที่เธอได้มีโอกาสหยุดงาน อุตส่าห์เฝ้านึกภาพไปว่าลูกชายจะต้องดีใจสุด ๆที่จะได้ใช้เวลาก่อนนอนด้วยกัน อ

อ่อ .. ผมขอ .. เข้าคัดเลือกได้มั้ย ” ลูกชายวัย 8 ขวบ ถามแม่ด้วยเสียงแผ่วเบาแสดงคว

ยเรื่อง

พื่อสะกดกั้นอารมณ์ที่กำลังจะ

รนี่ มันไม่ช่วยอะไรกับอนาคตลูกได้หรอกนะ

กแน่น เพื่อต้องการตอกย้ำถึงควา

ยนพิเศษตอนเย็นและเพื่อน ๆคนอื่น ” เ

. ”

วใจที่เร่งเร้าข

้ำตาเอ่อล้นที่ดวงตาทั้งสองข้าง เด็กช

ได้เลย ” เธอตอบ

คร่ง กางเกงขาสั้นลายสมอเรือน้ำตาร่วงพรูออกมา จากเขื่อนที่

..

่เธอแบบนั้น นึกอยากฟิวส์ขาด เดินตามไปเ

แก่ตัว! คนในครอบครัวนี้สมควรได้รับค

้นอั้นใส่ลูกอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด สะกดข่มอารมณ์ที่พุ่งพล่านร้อนผ่า

้าถึงพื้นที่อันอบอุ่นในหัวใจของลูกชายเธอได้อีกแล้ว มันเหมือนมีกำแพงขนาดมหึมาที่มองไม่เห็

ไรทั้งนั้น เฝ้าทุ่มเททำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อลูกชา

นแม่ที่ต้องเลี้

เธอไม่ควรจะเป็

เด็กที่เธอเคยปกป้องดูแลและรู้จักเป็น

็นลูกคนที่ 2 ในสมัยนั้นไม่รู้ด้วยสาเหตุอะไรผู้คนส่วนมากถึงนิยมมีลูกเป็นโขยง เรื่อง

แม้เธอจะยังเด็กแต่ก็รับรู้ได้ว่า บรรยากาศภายในบ้านมันเหมือนมีมวลเมฆหมอกอะไรซักอย่างที่หนักอึ้ง วนเวียนลอยอยู่เป็นประจำ พ่อและแ

อครอบครัว ขนมของแม่เป็นขนมแบบโบราณที่ใช้วัตถุดิบเพียงน้อยอย่าง แต่ก็สามารถทำขนมออกมาได้อร่อยไม่เหมือนใคร จำได้ว่าบ่อยครั้งตอนที่เธอยังเล็กแม่มักจะหอบหิ้วเอาเธอไปขายขนมด้วย ทำให้รู้สึกเหมือนได้ไปเที่ยวสถานที่แปลกใหม่อยู่เสมอ เพราะแม่จะเปลี่ยนที่ขายขนมอยู่ตล

จะได้กินข้าวกันเร็วขึ้นและอาจโชคดีได้กินขนมเป็น

เด็ก ๆ เข้านอนกันได้เลยไม่ต้องรอแม่ พวกเธอและพี่น้อง

เข้ามาขออาศัยอยู่ เหตุที่ต้องอยู่ใต้ถุนบ้านยายนั้นก็อาจจะเป็นเพราะ สมัยสาว ๆแม่หนีตามพ่อไปทั้งที่ถูกผู้ใหญ่ห้ามปราม สุดท้ายก็กลับมาตายรังแถมยังหอบลูก ๆตามมากันเป็นพรวน พ่ว

มคิดของเธอก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติของครอบครัวทั่วไปที่ไหน ๆก็คงเป็นแบบนี้ ขอเพียงได้อยู่ด้วยกัน

้นทีละคน จาก 5 คนกลายเป็น 6 และแ

ไม่รู้เหมือนกันว่ากี่ขวบกันแน่จำได้แต่ว่าอยู่ชั้นประถมต้น และงานที่ว่านี้ก็คือ การออ

ดก็แค่นั้นแหละ ” แม่พูดกับเธอและพี่สาวของเธอเสมออย่างน้อยก

ันแล้วคันเล่า ให้กับผู้คนที่นำรถเข้ามาจอด ทั้ง ๆที่ไม่ได้มีหน้าที่นี้เลยแต่คนในละแวกนั้นต่างก็เอ็นด

ยงสา อาจเป็นเพราะเธอไม่เคยสร้างความเดือดร้อนรำคาญให้แก

ปนั่งเฝ้ารถให้ตอนเจ้าของเขาจอดรถทิ้งไว้ นั่งจุ้มปุ๊กรอ จนบรรดาเจ้าของรถเขาไปทำธุร

ลอดเลยค่ะ ” เธอฉีกยิ้มกว้าง ๆให้ ส่งเสี

ของรถคันหนึ่งหัวเราะในความไร้เดียงสา พูดรับ

ไหว้ย่อขาทำท่ากระดกตัวน่าเอ็นดู ยื่นมือไปรับเหรียญนั้นมาเก็บใส่กระเป๋ากางเก

แหละ อีก

ขามอบหน้าที่ให้เลย ( เพราะมันไม่มีหน้าที่นี้ต่างหาก ) ในว

งก็จะต้องรอแม่กลับจากการขายของ ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ตามเคยเพราะแม่ไม่เคยกลับ

รรยากาศภายในบ้านที่ว่ามันแปลกจะเกิดขึ้นเสมอ มันเหมือนกำลังจะมีพายุหรือมวลอะไรซักอย่างที่มองไม่เห็น ค่อย ๆก่อตัวขึ้นภายใน

ร้องใกล้ ๆ แล้วต้องร้องเพลงไปเรื่อย ๆห้ามหยุดร้องเด็ดขาด แต่น้องไม่ยอมร้องเพลงต่อคงจะด้วยค

วมักจะลุกลามบานปลายถึงขั้นตบตีแม่ของเธออยู่เสมอเท่าที่จำความได้ แม่ผู้ไม่เคยต

ก รังเกียจมนุษย์ผู้นั้นเหลือเกิน มนุษย์ผู้ที่เธอเร

ตีแม่ทำไม ” เด็กหญิงเฝ้าถามแม่ของเธออย

ตอบอะไรกล

่จะกลับมาอยู่ที่นี่อีกแล้ว มันก็คงจะมีหลายเหตุผลที่พ่อตัดสินใจแบบนั้น สุดท้ายแม่ก็เลือกจะหอบลูก ๆย้ายอ

สำหรับเธอช่างเป็นเหตุผลที่

ๆมีหนูคนเดียวที่สามารถเอาตัวรอดได้ และที่นี่

... เป็นเด็กดีเพื่อแม

ุกสิ่งทุกอย่างและเกลียดแม่ของเธอด

งนั้น และถึงยังไงอยู่กับยายเธอก็ต้องหาเลี้ยงตัวเองเล็ก ๆ น้อย ๆ เหมือนเดิมอยู่ดี

็ต้องหมดแรงเปล่า เพราะแม่ไม่

เด็กหญิงเฝ้าถามตัวเองซ้ำไป

เด็กหญิงในชุดนักเรียนสวมเสื้อตัวโคร่ง กระโปรงยาวเกือบครึ่งหน้าแข้ง นั่งห้อยขาอยู่ตรงชานพักริมคลองหลังบ้านพลางจ้องมองสายน้ำที่ถูกลมพัดไหว

ม่ที่สุ

ถึงทิ้งหนูอยู่ที่นี่คนเดียว หนูเกล

อก น้ำตาอุ่นๆก็ไหลพรากลงมาที่สองแ

ดถึงแม่ที่สุด คิดถึงพี่คิดถึงน้องทำไ

ะไม่มีทางทิ้งลูกไปไหนอย่างเด็ดขาด เธอได้ตั้งปณิธานไว้กับตัวเองอย่างแรงกล้า

ครบ 15 ปี วันหนึ่งเธอมีความคิดว่า.. หากเธอสามารถย้ายออกจากบ้านยายไปหางานทำแบบจริงจังและเริ่มต้นใช้ชีวิตด้วยต

ตอยู่ด้วยตัวเอง ออกไปหางานทำเป็นเรื่องเป็นราวกว่าที่ทำอยู่นี้ ถ้าเป็นบ้านอื่นคงจะผิดวิสัยที่เด็กผู้หญิงขอออกจากบ้านเพื่อไปหางานทำ เกิดไปพูดแบบนี้เข้า

ะไปสมัครงานในขณะ

องมากพอที่จะใช้เรียนหนังสือด้วย ใช้กินอยู่ด้วย ” เธ

มันก็มีอยู่ไม่กี่ทางเลือกนักหรอกและเส้นทางที่สมองส่วนการเอาตัวรอดของเธอแสกนได้ในเวลานั้นก็

ัยเด็กเธอยังเคยยืนร้องเพลงคนเดียวแบบไม่อายใครเลย เวลามีงานเทศกาลแถมมีคนใจดีหย่อนเศษตังใส่กระป๋องให้อีกต่างหาก ถึงจะเป็นเ

รค้าใจกลางเมืองหลวง ถนนแถวนั้นมีร้านประเภทนี้ตั้งเรียงรายอยู่เต็มไปหมด แน่นอนมันไม่ถูกกฎหมายหรอ

ไรเสียเธอก็

ได้งานแล้วงั้นหรอ คงจะเป็นช่

้ระเบิดความดีใจที่มันท่วมท้นอยู่ในอก แต่เรื่องจริงทำได้เพียงยืนม

เปิดรับโบนัส

เปิด