เธอรู้ว่าถ้าเธอกลับมาเมือง A แล้ว ไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะได้พบกับฟู่หนานจิ่นแน่ แต่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นในรูปแบบนี้

ไม่เจอกันนานถึงห้าปี พอมองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น ดวงตาของฟู่หนานจิ่นก็เคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

พอเธอดึงสติกลับมาได้ เธอก็พูดออกไปตรง ๆ ว่า “ขอโทษที ฉันมาผิดห้อง”

หลังจากพูดจบ ฉวี่ชิงเกอก็กำลังจะหันหลังเดินออกไป แต่เสียงทุ้ม ๆ ของชายคนหนึ่งกลับดังขึ้นมาจากด้านหลังเธอ

“เดี๋ยวก่อน”

ฟู่หนานจิ่นหรี่ตาเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ฉวี่ชิงเกอ ไม่ได้เจอกันตั้งห้าปี คุณตกต่ำถึงขนาดนี้แล้วเหรอ？”

เขาไม่คาดคิดว่า ผู้หญิงที่เพื่อนของเขาบอกว่าผู้หญิงบริการพิเศษนั้นจะเป็นฉวี่ชิงเกอ

พอได้ยินแบบนั้น ฉวี่ชิงเกอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฟู่หนานจิ่น คุณหมายความว่ายังไง？”

“เหอะ หมายความว่ายังไงคุณน่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ？ ในเมื่อรับเงินไปแล้วคุณก็ควรทำอะไรบ้างไม่ใช่เหรอ？ จะออกไปแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ？”

ชายคนนั้นเดินเข้ามา ที่ตัวเขามีกลิ่นหอมจาง ๆ ของเจลอาบน้ำโชยมา เขามองไปที่ฉวี่ชิงเกอ แล้วก็พูดด้วยรอยยิ้มเหยียดหยามอีกครั้ง “แต่ผู้หญิงอย่างคุณคงมีแต่จะทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้ได้เท่านั้นแหละ ออกไปซะ”

แววตาของฉวี่ชิงเกอมีแต่ความสงสัย แล้วทันใดนั้นเอง ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดสายเดี่ยววาบหวิวก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู การแต่งหน้าบนใบหน้าของเธอดูสวยงดงามมาก แล้วเธอก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดีค่ะ คุณฟู่”

พอเห็นแบบนั้น ฉวี่ชิงเกอก็เข้าใจในสิ่งที่ฟู่หนานจิ่นพูดทันที เธอจึงหัวเราะเยาะเย้ยออกมา ก่อนจะพูดว่า “จุ๊ ๆ ฟู่หนานจิ่น คุณก็ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงมากเช่นกัน ไม่รู้เลยนะว่าคุณเจี่ยนคู่หมั้นของคุณจะรู้เรื่องนี้หรือยัง？”

หลังจากพูดจบ ฉวี่ชิงเกอก็หันหลังและจากไปทันที

ฟู่หนานจิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองเข้าใจฉวี่ชิงเกอผิด.....

“คุณฟู่ ฉัน.....”

“ออกไปซะ”

สีหน้าของฟู่หนานจิ่นดูเคร่งขรึมมาก รังสีความเยือกเย็นถูกปล่อยออกมาจากตัวของเขา ทำเอาผู้หญิงคนนั้นตกใจรีบหนีออกไปทันที

ชายคนนั้นจุดบุหรี่สูบด้วยความว้าวุ่นใจ พอนึกถึงใบหน้าที่สดใสของฉวี่ชิงเกอ เขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก อารมณ์ที่เก็บซ่อนเอาไว้เหมือนจะระเบิดออกมาอีกครั้ง

.......

ฉวี่ชิงเกอโทรไปหาอันหว่าน จากนั้นถึงได้รู้ว่าอันหว่านบอกหมายเลขห้องผิด แต่ก็ไม่คาดคิดเลยว่าจะทำให้เธอได้ไปเจอกับฟู่หนานจิ่นแบบนั้น ช่างเป็นโชคชะตาที่เลวร้ายสิ้นดี！

ผู้หญิงสองคนกำลังเมาอยู่ด้วยกันที่บาร์ข้างโรงแรม จนกระทั่งถึงตอนเที่ยงคืน ฉวี่ชิงเกอกับอันหว่านก็ออกมาจากร้าน

หลังจากทั้งสองแยกกัน ฉวี่ชิงเกอที่ดื่มเหล้าไปเยอะรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย เธอเดินไปที่ลานจอดรถ แล้วทันใดนั้น เธอก็เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งกำลังนั่งโดดเดี่ยวอยู่ตรงแปลงดอกไม้คนเดียว

ฉวี่ชิงเกอหยุดชะงักเล็กน้อย แล้วเธอก็เดินเข้าไปถามว่า “หนูน้อย ทำไมหนูถึงได้มาอยู่ที่นี่คนเดียวแบบนี้ล่ะ？”

อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นกลับจ้องมองมาที่ฉวี่ชิงเกอ

“หนูเดินหลงจากพ่อแม่ใช่มั้ย？”

เด็กน้อยส่ายหน้า

“แล้วนี่หนูหนีออกมาคนเดียวงั้นเหรอ？”

เด็กน้อยพยักหน้าอีกครั้ง

ฉวี่ชิงเกอถอนหายใจ พ่อแม่ที่ไหนทำไมมักง่ายขนาดนี้เนี่ย ปล่อยให้เด็กที่พูดไม่ได้หนีออกมาแบบนี้ได้ยังไงกัน พอคิด ๆ ดูแล้ว ฉวี่ชิงเกอก็ยื่นมือออกไปพร้อมกับพูดว่า “เดี๋ยวพี่จะไปส่งหนูกลับบ้านเองดีมั้ย？”

เด็กน้อยคนนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองไปที่ใบหน้าของฉวี่ชิงเกอ จากนั้นก็ยื่นมือออกไป แล้วกระโดดลงจากแท่นวางดอกไม้

ฉวี่ชิงเกอจ้างคนมาขับรถให้แทน เดิมทีเธอคิดว่าจะไปส่งเด็กคนนี้กลับบ้านก่อน แต่เด็กน้อยกลับไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง

“หนูหนีออกมาแบบนี้ พ่อกับแม่คงเป็นห่วงแย่แล้วล่ะ ไหนบอกพี่สิ บ้านหนูอยู่ที่ไหน？”

เด็กน้อยคนนั้นส่ายหน้า

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่อยากกลับบ้าน ฉวี่ชิงเกอจึงจนปัญญา ตอนแรกเธอจะไปส่งเด็กคนนี้ที่สถานีตำรวจ แต่พอถึงแล้ว จะทำอย่างไรเขาก็ไม่ยอมลงจากรถ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่หล่อเหลาของเขาต่อต้านอย่างเต็มที่

ฉวี่ชิงเกอรู้สึกจนปัญญาขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงต้องไปลงบันทึกประจำวันเรื่องนี้เอาไว้ที่สถานีตำรวจก่อน จากนั้นก็ทิ้งที่อยู่ตัวเองเอาไว้ แล้วก็พาเด็กน้อยกลับไปที่วิลล่าของเธอก่อน