นายหัวยอดรัก

ห้มั่นคง ฉันเพิ่งมาถึงจุดนัดพบของสนามบินปลายทาง ฉันยืนนิ่งอยู่ห

จนเคยชินฉันก็เลยยืนรอให้คนมารับไปส่งที่หมายแต่คราวนี้ฉันไม

้ายไปอยู่ดาวอื่น ต่อมาก็เครื่องผิดเวลาช้าไปจากเดิมสามชั่วโมง ฉันรอแล้วรออีกรอจนหลับ

นจึงวิ่งแจ๋นไปที่ประตูทางออกแล้วมองหารถสองแถวและด้วยความมึนที่เ

่ะ” ฉันอ่านชื่อโรงแรม

หอบของมาเยอะขนาดนี้

โมงนิดๆ เท่านั้นก็จะบ่ายสอง ฉันอุตส่าห์เลือกเที่ยวบินเช้าที่สุดเพื่อจะได้เอาของไปเก็บที่บ้านพักก่อน

ออยู่สิบนาทีรถก็ออก ผ่านไปอีกยี่สิบนาทีก็ยังไม่มีทีท่าว่าใกล้จะถึงจุดหมายแต่อย่างใด

นเนื้อเต้นเพราะมาถึงแบบเส้นยาแดงผ่าแปดแต่ก็ไม่สายแน่นอน ข้า

่งลากกระเป๋ากระเตงทุกอย่างแล้วจ้ำพรวดให้เร็วที่สุดเท่าที่ขาสั้นๆ จะเร็วได้แล้วก็พบว่า

ลย ชาติหน้าจะเดินถึงไหมเนี่ย” ฉันบ่นงึมงำด้

นมา…” บ่ายสองสิบห้านาทีฉันก็พาสัง

ไปไม่ได้เพราะใบหน้าก็มีเค้าจากรูปที่อยู่ในเอกสาร

ะคะที่มาช้า เคร

ื้องผายมือไปที่โซฟา ยาหยีจึงโล่งใ

งอะไรทั้งสิ้น กระเป๋าที่ไหล่โปะเข้าไปที่อะไรอย่างหนึ่งเ

ี่ฉันได้ยินซึ่งทำให้

งแต่เมื่อเงยหน้าไปพบว่าคนคนนั้นสูงเ

้วล้มไม่เป็นท่าไง” ยอด

อกสาร คนบ้าอะไรไม่รู้แล้งน้ำใจชะมัด จะช่วย

นราวน้ำผึ้งแต่พอมองตาเธอก็มั่นใจว่ามันหวานเชื่อมยิ่งกว่าน้ำผึ้

เรียกสติให้ตัวเอง อย่า

งที่นี่ โรงแรมทรายงามน้ำใสยินดีต้อนรับ” ย