องค์หญิงบรรณาการผู้ถูกลืมเลือน

ที

วิ่งเล่นกันอยู่ในสวนด้วยแววตาละห้อย

ี่นางนั่งอยู่ กวนเสี่ยวถงจึลุกเดิ

ะ สกปรก ยี้” คุณชายเล็กรีบบอก ในขณะที่

มปากจนเป็นเส้นตรง แค่นางสัมพัสลูกบอล

้นะ” เสียงสั่นเครื

อกเสนบดี ด้วยความที่เป็นน้องเล็กจึงมักจะเอาแต่ใจ แต่ถึงกะนั้น กวนชางก็ไม่เคยมองกวนเสียวถงเป็นพี่สาวมารดาสอนให้ก

ล้วแต่” กวนเสียวถงหมุนตัวหมายจะกลับเรือนนอนท้ายจว

งนักหนา นางเป็นลูกของฮูหยินรองแต่ได้รับการป

ในจวนแห่งนี้ตั้งแต

ฮองเต้เสร็จล่าสัตว์ประจำปีที่เขาอู่ไถ ด้วยรักปักใจจึงยอมตามบัณฑิตหนุ่มกลับเมืองหลวง เมื่อมาถึงจวนสกุลกวง เหมยฮวาต้องพบกับความผิดหวัง กวนหย่งเหอมีฮูหยินเอกอยู่แล้ว กว่าจะรู้ว่าถูกหลอกก็สายไปเสียแล้ว เหมยฮวาเสียใจที่ถูกคนรักหลอกแต่ก

ันทีที่เบ่งทาร

มหม่าตั้งแต่วันนี้นั้น บ่าวรับใช้ท

้จะปลอบคุณหนูของนางไม่ให้ร้องไห้ แต่นางกลับ

่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก แต่นางก็ยังเสียใจทุกครั้ง ทุกคนทำราวกับนางเป็นกิ้งกือไส้เ

ี่สาวคนอื่นๆ ชุดของนางปะแล้วปะอีกจนไม่เหลือพื้นที่ให้ปะชุนอีกแล้ว นางไม่

รงฮึกสุดท้ายเบ่งคุณหนูออกมา นาง

้าสีมอซอเช็ดน้ำตาอ

่ในจวนแห่งนี้ ท่านพ่อยังจำได้หรือไม่ว่ายังม

ี่ท่านพ่อจะเช่นนั้นกับนาง แม้แม่ใหญ่จะรังเกียจนาง แต่หากท่านพ่อหยิบยื่นคว

งก็ถูกรังแก ถูกทุกคนเมินเฉยไม่คุยด้วยราวกับนางเป้นเพียงอากาศธาตุ พอทำน้ำเสียงไม่พอใจใส่พวกพี่ๆ

ถงก้มหน้าใช้ชีวิตกับแม่นมภายในจวน

อมกวัดแกว่งไปมาเบาๆ จนน้ำภายในอ่างค่อยๆ อุ่นขึ้น เมื่อได้ความร้อนเป็นที่น่าพอใจแล้ว กวนเสี่ยวถงก็เอื้อมม

กลียดแบบนี้” เสียงหวานเต็มไปด้วยความข่มขื่น ความเจ

เขียว “คุณหนูท่านรับปากกับข้า

รู้แ

มก็ย้ำนางตลอด ว่าห้ามใช้ให้ใครเห็น หากข้าใช้มันจากที่คนทุกคนมองข้าเ

งม

องตน นางมารงั้นหรือ หากวันหนึ่งข้าเป็นนางมาร ใน