icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon

รักอันตรายล่อลวงหัวใจผู้ชายเย็นชา

บทที่ 3 ความสัมพันธ์

จำนวนคำ:2962    |    อัปเดตเมื่อ:17/02/2024

ดที่ขาข้างซ้าย ฉันพยายามขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะก้มลงมองสภาพตั

ดอะไรข

่าสุดที่จำได้คือโดนคีย์ทิ้งไว้ที่ร้านข้าว

ปวดหัวจ

นี้ฉันอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ ฉันรู้ดีว่าท่านเป็นห่วงฉันมากแค่ไหน เลยไม่เคยแสดงท่าทางรำคาญเลยแม้แต่น้อย เวลาฉันจะไปเที่ยวก็เหมือนกันพ่อฉันไม่เคยห้ามนะ แต่ขอให้บอกว่าจะไปไหนกลับกี่โมงแค่นั้น หาก

่ารักใช

นแล้

ียงทุ้มที่ดังขึ้นทัน

เข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนฉันส

อนที่เจอกันครั้งแรก ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้

ื่อคนตรงหน้าออกไ

าพหลอนนะ พีทเป็นเขาจ

จะยกเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ ม

วั่น เห็นใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก

น้ารถฉัน" เข

ามาจนคิดว่าหน้าตัวเองตอนนี้คงซีดเผือดเป็นไก่ต้มแน่ๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะ

มหาวิทยาลัยนั่นแหละ เกือบจะไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้แล้วไง บทเรียนครั้งนี้ทำให้ร

น ไม่งั้นคงไม่

นก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยค

ฉันได้เจอเขาคือเรื่องแหวนของฉันที่คีย์เอามันไปเป็นของพนันในการแข่งรถกับทายนั่นแหละ ซ

มั้ย?” เขาพูดพร้อมก

ะ...นั่นมันม

้นิ้วไปที่มือถือของต

่า

อกแล้วพยายามเอื้อ

มก่อนจะส่งมือถื

องเขาจริงๆ มันเหมือนมีบ

หาพ่อด่วนก่อนที่บ้านจะแตกแล้วกลายเป็นเรื่องใหญ่ วันนี้ที่จริงฉันเลิกเรียนสามโมงนะ ถ้าคำนวณดีๆ แล้วปกติฉันก็คงกลับถึงบ้านประมาณสี่โมงกว่าๆ แต่นี่มันเลยเวลามามากแล้ว และที

๊ด

ยซ้ำ เพราะปลายสายกดรับแทบจะทันที ทำให้ร

รับ เกิดอะไรขึ้น มีใครทำอะไรลูกหรือเปล่า บลาๆๆ ) พ่อพ

นี้ ไม่มีโอกาสให้ฉันได้แท

พอดีหนูลืมไว้ที่มหาวิทยาลัยค่ะ" ฉันเลือกที่จะพูดโกหกเพราะไม่อยากใ

ดี้ยงกลับบ้านไม่ได้ดูสิ มีหวังโดนสืบส

เรื่องใหญ่โต ในเมื่อ

่าพ่อเป็นห่วงมากกลัวว่าจะมีใครมาลอบทำร

ขอโท

กใกล้ถึงบ้

าของพ่อสักพักล่ะนะ ปกติฉันก็ไม่ได้ค้างที่คอนโดฯ บ่อยหรอก ส่วนมากจะชอบกลับไปนอนบ้านมา

) พ่อถามด้วยน้ำเสียงที

กเสียงยาว และพยายามปร

น ดูแลตัวเองดีๆ ม

ี้ ความรู้สึกอุ่นวาบเอ่อล้นในหัวใจเมื่อสัมผ

นพูดไปยิ้มไปก่อนจ

ครบางคน ซึ่งในห้องมีแค่พีทเท่านั้น เขาที่นั่งอยู่ข้างๆ จ้องฉันแบบ

ันถามออกไปพร้อมกับสบ

ล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ฉันนั่งขมวดค

ะมาณสิบนาที พีท

่เดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ว่างเปล่า

้สึกเหมือนกำลังคุ

ท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ฉันเห็นหน้าพีทที่ไร้

เลยนะแค่เจ็บขาเหมือนจะเคล็ดไม่นานก็หาย คุณหมอเลยอนุญาตให้ออก

มาส่ง แล้วยังต้องมาคอยตามดูแลฉัน แถมจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้อีก และยังมาส่งฉันถึงที่คอนโด ฉันแ

มกับหน้า

้งใจเพราะรู้สึกอย่างที่พูดออกไปจริงๆ เ

พูดเสียงเรียบก่อนจะลงจากร

บเข้าที่หน้าอกพีทไปสองทีอย่างแรงหวังให้เขาปล่อยฉันลง แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่สะเทือนกับการกระทำของฉันเลย

” เขาก้มลงมองสบตากับฉันด้วยสาย

่ามันจะเป็นหนักขนาดนี้ ตอนอยู่บนเตียงมันก็ไม่เจ็บปวดอะไรมากมายสักหน่อย แต่พอได้ลุกขึ้นยืนเท้าแตะพื้นแค่นั้นแหละ ฉันก็รู้สึกเจ็

าถูกผู้ชายอุ้มขึ้

รู้อยากเห็นของคนที่เดินสวนกัน กลายเป็นการบังคับให้ฉันต้องซุกใบหน้าลงกับหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาเพื่อหลบสายตาพวกนั้น เป็นครั้งแร

ายเข้าปะทะกับจมูกของฉันมันทำให้ฉันมึนๆ นิดหน่อย มันเป็นความรู้สึกที่ฉันเองก็ไม

ตึกตั

ังหวะขึ้นมา ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไปแล้ว ไม่อยา

เขาก้มหน้า

ทีเมื่อได้ยินเสียงเขา ขณะที่ส

กสติของตัวเองให้กลับม

องโดนมนต์สะกดบางอย่างที่

องไ

ฉันชี้ไปที่

ยู่ใกล้เขาแค่ไม่กี่ชั่วโมงมันทำให้ฉันรู้ส

หยิบคีย์การ์ดที่อยู่ในกระเป๋าออกมาเปิดห้องทันที ดีนะที่เขาชนฉันแล้วยังมี

ไปไห

ยตาที่บ่งบอกถึงความขุ่นเคือง รอบตัวเขามันเหมือนมีรังสีบางอย่างแพร่กระจายออกมาจนฉั

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 บทนำ2 บทที่ 2 ความทุกข์ที่เคลือบด้วยความสุข3 บทที่ 3 ความสัมพันธ์4 บทที่ 4 ความหวังดี5 บทที่ 5 คำพูดที่หอมหวาน6 บทที่ 6 คนไม่มีสิทธิ์7 บทที่ 7 ปกป้อง8 บทที่ 8 ทางผ่าน9 บทที่ 9 ผิดปกติ10 บทที่ 10 กลั้นใจ11 บทที่ 11 แปรปรวน12 บทที่ 12 อยากให้เธอรู้13 บทที่ 13 ไม่ทันตั้งตัว14 บทที่ 14 รู้สึก15 บทที่ 15 หยุด16 บทที่ 16 ปล่อยมือ17 บทที่ 17 ถ้าตัดใจตอนนั้น18 บทที่ 18 คงไม่เจ็บเท่าตอนนี้19 บทที่ 19 แสนดี20 บทที่ 20 คบกันมั้ย21 บทที่ 21 สถานะที่เปลี่ยน22 บทที่ 22 เผชิญหน้า23 บทที่ 23 ของสำคัญกับคนไม่สำคัญ24 บทที่ 24 กลับมาทำไม25 บทที่ 25 ตัวตนที่แท้จริง26 บทที่ 26 หมดความอดทน27 บทที่ 27 เริ่มเรื่องราว28 บทที่ 28 แฟนเก่า29 บทที่ 29 ไม่อยากเจอก็ต้องเจอ30 บทที่ 30 เธอคนนั้น31 บทที่ 31 โดนยา32 บทที่ 32 อดทนอดกลั้น33 บทที่ 33 งานประมูล34 บทที่ 34 ค้ามนุษย์35 บทที่ 35 ถูกจับ36 บทที่ 36 ความเกลียดชัง37 บทที่ 37 ช่วยเหลือ38 บทที่ 38 ชีวิตที่ไม่มีคีย์