หลินซือเยว่ผู้นี้ มีสามชะตาในคราเดียว

รื่องที่ศ

ัง ไม่ยื่นมือช่วยเหลือผู้อื่นเกินความจำเป็น นั่นเพราะนางมาอยู่ในร่างนี้ในวัยเด็ก ที่มีอายุเพียงห้าปีเท่านั้น แต่ละวันจึงผ่านไปอย่างเชื่องช้

คราวนี้ นับว่าเป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่ของนางในโลกนี้ก็ว่าได้ จะว่าไปแล้วพ

ก็โต้แย้งอยู่บ้าง ต่อมาถึงรู้สิ่งใดที่คุณหนูรองผู้นี้เอ่ยออกมา มักกลายเป็นเรื่องจริงในภายหลัง โดยเฉพาะหลังออกจากอำ

ื้อกันหนาวไปให

ู่ด้านหลังรถม้า นำชุดกันหนาวของบุรุษออกมามอ

ยู่ในตระกูลหลินเขาได้รับแต่เสื้อผ้าเก่า ๆ ของผู้อื่น เนื่องจากไม่กล้าใช้เงินซื้อสวมใส่ ทางบ้า

เสื้อผ้าหน้าหนาว อาหารการกินของเขาก็ดีขึ้นด้วย

่อนไม่ได้ “รู้ความเช่นนี้ก็ดีแล้ว เ

ไม่กล

หิมะสีขาวโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ขอทานหลายคนเริ่มก่อไฟบรรเทาความหนาว ผู้คนเก็บ

กของเจ้าได้แล้ว คุณ

าหน้าหนาวพร้อมกับผ้าห่มนวมผืนใหญ่ อีกทั้ง

งยังแก้ไขไม่ได้” เผิงฉือส่ายหน้าไปบ่นไปด้วย “หากเกิดเจอโจรผู้ร้ายระหว่างทาง ใครจะช่วยเหลือใครก็ยังไม่รู

่ผิงกวนถึงสิบปีเต็ม ท่านหวัง

งนางทั้งงดงามและมากฝีมือ เหตุใดถึงไม่มาเยี่ยมหาเลยสักครั้ง นางมีใบหน้าเดียวคือคว

งแล้วมานอนเถอะเจ้าค่ะ

ง มุมปากยิ้มนิด ๆ เมื่อเห็นเผิงฉือรีบร้อน

ต่งกายใหม่ จะใส่เพียงเสื้อผ้าเนื

ใหญ่” นางเอ่ยสั้น ๆ แล้ว

กษณ์และความสูงส่งของหลินซือเยว่ ทำให้นางนั้นไม่อาจเอื้อมถึงได้จริง ๆ พึงพอใจที่จะเ

เมื่อไม่อาจไปถึงโรงเตี๊ยมได้ก่อนเวลาพระอา

้วมีแต่ชาวบ้านเนื้อตัวสกปรก นั่งเบียด ๆ กันเต็มไปหมด เกรงว่าคุณหนูรองจะอยู่ไม่สะดวก” หลินอ้ายเกิ

ผิงตั้

อ้าย

หลินอ้ายมาช่วยข้าตั้งกระโจมกัน

ไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ซึ่งบริเวณนั

ินอ้ายใต้ต

จของหลินซือเยว่ เขารีบจูงม้าไปยังใต้

หนักเพียงนี้ ที่แท้พวกท

ไม่รอบคอบ ป่านนี้เจ้าได้ห

ินซือเยว่ กระโจมเล็กของ

ข้าไปหาเผิงฉือใกล้ ๆ “ท่านป้าเผิงข้าถามจริง ๆ เถอะ คุณหนูรอง

มตรง เพราะนางเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าเรื่องที่หลินซือเยว่ล่วงรู้นั้นมา

ะซื้อระหว่างทาง หลินอ้ายได้กินอาหารร้อน ๆ ท้องอิ่มหนังตาเริ่มหย่อน หลินซือเยว่ให้เขาเข้าไปนอ

่บนเก้าอี้ตัวน้อย ดวงตามองไปยังศาลาพักม้าอยู่เป็น

ะเจ้าค่ะ ทางนี้ข้า

่อยตื่นอีกทียามโฉ่ว(01.00-02.59)ก็แล้วกัน” สีหน้าของ

ช้าเก็บหม้อไหทุกอย่างขึ้นไว้บนรถม้าอย่างรวดเร็ว กลับมาเข้

่แน่ใจ เตรีย

าค่ะค

าว

ือวิ่งออกมาจากกระโจมพร้อม ๆ กัน กลับเห็นแผ่นหลังของห

ากที่นี่ดีหรือไม่” หลินอ้ายไม่เคยเจอเหตุการณ์น่ากล

งยามนี้โอกาสรอดมีน้อยยิ่งนัก ไม่เพียงแค่นางที่รู้ คนในศาลาพักม้าเองก็รู้

ิลปะการต่อสู้ได้ ยามเมื่

ฝึกวรยุทธ์ แต่นี่นางผ่านพ้นวัยปักปิ่นมาได้หนึ่งปีแล้ว เหตุใดน

นึ่ง มุ่งหน้ามาทางที

ทางนี้เจ

องข้านะ !” หลินอ้ายส่ายไม้ฟืนในมือไปยังค

ากตะเกียง จึงรีบวิ่งมาทางนี้ ไหนเลยจะคิดว่า

น ขอพักอยู่ตรงนี้สักครู่ได้หรือไม่ พวกเราไม่มีที่อื่นให้ไปอีกแล้ว” บ่า

ไม่” คนผู้นี้ดูไม่เหมือนบ่าว มองไปแล้

นซูเหวินหรือต่งฮูหยิน เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียง

นาง คนคุ้มกันอีกสองคนต่างตระหนักถึงความยากลำบากนี้ พวกเขาคนหนึ่งมอง

ปมองเผิงฉือเล็กน

าไปดูอีกคน ทว่าความมืดทำให้มองเห็นไม่

นางหนึ่งสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ขณ

วณนี้ถึงกับสูดลมหายใจเข้าได้ไม่เต็มปอด “พานางเข้าไปในกระโจม หลินอ้ายก่อไฟต

่งคำนี้ถูกเอ่ยออกมา พวกเขาถึงกระจายตัวกันไปทำงานตา

่วนเจ้าสองคนคอยอยู่ด้านนอก” นางหันไป

ยังได้ยินเสียงต่อสู้กันอยู่ อีกทั้งบางแห่งยังมีไฟไหม้ลุกลามขึ้น ชาวบ้านคนอื่น ๆ กร