หลินซือเยว่ผู้นี้ มีสามชะตาในคราเดียว

บหน้า

ง เพื่อรอนางกลับมาจริง ๆ เผิงฉือถูกสั่งให้เตรียมห่อผ้าเอาไว้ล่วงหน้า หลินซือเยว่สั่งให้นางเย็บห่อผ้าแ

ปไหนข้าไป

่เรื่องเล็ก ๆ วันข้างหน้าจะ

มาได้ทุกวันนี้ ก็เพราะคุณหนูนะเจ้าคะ หากไม่มีคุณหนูข

ท่านคิดดี

ดดีแล้ว

ผู้อื่นได้ นางหันไปมองร

ับตระกูลหลิน ยังไงก็ต้องถูกเ

ก็ไปพร้อมก

ราเรือนเฟยเฟิ่ง ไม่พบว่ามีของมีค่าแม้แต่ชิ้นเดียว นั่นเพราะหลินซือเยว่ให้เผิงฉือนำไปขาย และเปลี่ยนเป็นตั๋วเงินให้หมด

องขัง นางกวาดสายตามองครู่หนึ่ง ก่อนจะทำการคำนับแก่ฮูหยินเฒ่า นายท่านใ

ม แต่เสียงลูกสะใภ้คนรองข

เถียนฮูหยินไม่คิดว่าจะได้พบ

นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร “เจ้าค่ะท่านแม่” นางเอ่ยเสียงเรียบ มองสบสายตากับบิ

นทันที “เยว่เอ๋อร์ลำบากเจ้าแล้ว มานี่มา มาทำความรู้จักกับน้องสาวของเจ้า นี่คื

ลี้ยงดูข้ามาได้สิบปีแล้ว” ห

ตาคลอเบ้าในทันที “ข้าไร้ความสามารถ ไม่อา

จที่อยู่ในแววตาของเถียนฮูห

จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ก็ได้”

คุณหนูไปไหนข้าไปด้วย แม้

อดสีกันหมด ช่างเป็นคนนอกตระก

หลินจื่อรั่วหันไปทางมารดาแล้วกระซิบถามเสีย

งก็ตอบบุตรสาว

ดหู่ สิ้นหวัง ไหนเลยจะมีใครมาสนใจคนอย่างนางได้ สงสารก็แต่วิญญาณสองดวงในเรือ

ยหนึ่งเข้ามาแย่งห่อผ้

องคุณหนูรอง !” หลินอ

สิทธิ์นำของมีค

บเสื้อกันหนาวเท่านั้น ช่วงนี้หิมะตกทุกวันอีกด้วย หาก

ั้นรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มเข้าที่ฝ่ามือ จึ

ยนะ” หลินอ้ายเองก็เกิดกลัว รีบวา

้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น ใครเล่นตลกกับเขาก็ไม่รู้ หรือว่ามีสิ่งเร้นลับที่มองไม่เ

า นำไปวางไว้ด้านข้างกับเผิงฉือ

ซึ่งได้มอบให้เผิงฉือกับหลินอ้ายได้สวมใส่ไว้ก่อนหน้า หากมองผิวเผินคงเป็นชุดธรรมดาท

างนัก” นางคลุมให้น้องสาวท

ม่คิดว่านางจะได้รับเสื้อกั

ั้น ก่อนหันไปมองหลานชายวัยห้าขวบเจ็ดขวบ ผู้ใหญ่ยังพอทนไหวแต่เด็กทั

หลินซือเยว่กันหมด พร้อมกับเฝ้ารอว่านางจะมอบให้

สั่งสอน ไม่รู้จักการแบ่งปันผู้อื่น

ก่อนหน้าแทบไม่กล้าพูดกับนางตรง ๆ ครั้นพี่ชายข

้าใจเหตุใดบุตรสาวจึงมองตน

นางเอ่ยเพียงเท่านั้น

็นแน่ มองไปรอบ ๆ ตัว พบว่าทุกคนล้วนสวมใส่ชุดหน้าหนาวอยู่ก่อนหน้าแล้ว ดังนั้นอยู่ภายในห้องขังจึงไม่มีปั

ึงเอ่ยผ่านบิดามารดาของนางแทน “ขอบคุณคุณหนูรอง” นางรับผ้าห่มมาจากเผิงฉือ แ

ู้มาก่อน ว่านางหายจากอาการปัญญาอ่อนแล้ว นั่นหมายความว่าพวกเขา ไม่ได้ใส่ใจในตัวของนางแม้แต่น้อย กระทั่งข่าวคราวยังไม่คิดถามไถ่ถึง พอเกิดเหตุร้ายขึ้นเช่นนี

วเดินขบวนเนรเทศออกจากเมืองหลวงไป หลินซือเยว่มองดูสภาพอากาศของวันนี้ นางหยั่งรู้เรื่องดินฟ้าอากาศ

างด้วยเล่า” หลินเฉินเอ่ยถามทห

ศ เลยให้เดินทางไปพร้อมกันในคราวเดียว” นายทหา

มโซ่ไว้ เกรงว่าจะเป็นพวกอันตราย บอกทุกคนให้ระวังตั

่ยหันไปกำชับภรรยาของตน ให้

อเองก็ส่งต่อเรื่องนี้ให้คนในครอ

าให้แก่ทหารที่คุ้มกันขบวนไปด้วย ลูกสะใภ้ของเขาจีหวังลี่ นั้นมีบ้านเดิมอยู่ในเมืองหลวง ทางบ้านรู้ว่านา

บบนี้ พวกเขาจึงไม่รังเกียจที่จะรับสินบนเอาไว้ “ท่านพ่อพวกเราไม่มีใครนำของมาให้บ้างหรือ” หลินซูฮวาเห็นคนบ้านใหญ่ได้รับของมากมาย แถมยังแบกไว้บนหลังกันแทบทุกคน อีกทั้งยังมีรถม้าให้

องเขานั้นย่อมมี แต่เป็

่งจริง ๆ” เถียนฮูหยินอ

่ออกด้วยซ้ำ พอได้ร่วมเดินทางไปด้วยกันเช่นนี้ จึงพอจะมองออกอยู

พียงพออยู่แล้ว หากไม่พอจริง ๆ ข้าไป

” บิดาผู้โง่เขลาขอ

งบุตรหลานอีกสี่คน ยังต้องดูแลท่านแม่ด้วย ขอ

ักเลย เอาไว้ถึงยามนั้

ลือฝากไว้ที่นางเก้าร้อยตำลึง และอีกหนึ่งร้อยตำลึงให้ไว้ที่หลินอ้าย หลินซือเยว่ให้เหตุผลว่า การกระจายเงินเก็บไว้นั้น เผื่อฉุกเฉินเกิดเรื่องร้ายก