สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว

ที

้นางด้วย เรือนอวี้ฟางก็แล้วกัน” หวงอิ่งจื่อมองคนตรงหน้

ผ่านมาบ้าง กลับให้นางดูแลคนที่เพิ่งมาเสียอย่างนั้น ทุกกา

สถานที่แห่งนั้น เพราะท่านแม่บอกว่าฟ่านเฉิงเฉิงหวงแหนที่แห่งนั้นมากกว่าทุกที่ในจวน แม้จะสงสัยว่ามากยิ่

ยถามสามี แต่ก็เป็นมารดาของเขาที่เร่งให้

ะเดินจากไปพร้อมกับสตรีที่มาใหม่ สตรีผู้นั้นเดินตามติดเข

เพราะฟ่านเฉิงเฉิงกลับมาแล้วหรือไม่ สาวใช้ถึงได้พูดเช่นนี้ ไม่อย่างนั้นบางทีก

ิ่งวิ่งมาจากเรือนด้านหลั

ายท่านเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวข

อื่นคราง

ให้เจ้านายเจ้าเป็นคนจัดการ เรื่องด้านในนั่

นี้เป็นคนสนิทของท่านแม่เถียงกับนางไป ทั้งนางและอู่เฟยที่แ

ทำให้หวงอิ่งจื่อรู้สึกว่าตนอยู่ผิดที่ผิดทางอยู่แล้ว แต่เห

างของสามีด้านหนึ่งเป็นมารดาของฟ่านเฉิงเฉิง อีกด้านเป็นสตรีที่ชื่อว่า

เรือนที่พักของคนมาใหม่ แต่มันช้าขนาดทำให้ท่า

าเอ๋อร์” เสียงของแม่สามีทำให้คนม

้ากับท่านพี่เฉิงนั้น

อไม่รู้จะต

อย่างน

เป็นภรรยาอีกคนจริง ๆ ใช่หรือไม่ แล้วคำว่าท่านพี่เฉิง

ของตนทำให้อาหารตรงหน้ายิ่งดูไม่น่ากินเข้

อัดบนโต๊ะอาหาร แม่สามีพูดคุยกับทุกคนบนโต

ท่า

ัญหาอะไรกัน” หวงอิ่งจื่อมองหลีซูเหยาที่ลุกขึ้นอย่างกะทันหันก่อนจะไปนั่งอยู่ข้าง ๆ กับแม่สามีพลางอิงซบไปที่

องหวงอิ่งจื่อสั่นไหวน้อย ๆ และมือขยับจากภาพของสตรีแปลกหน้าที่กำล

สั่งของฟ่านเฉิงเฉิงทำให้หวงอิ่งจื่อทำได

นั่งที่

ู

มีทำให้หวงอิ่

อิ๋งจื่อทำได้แค่พยักหน้าตอบคำของหลีซูเหยาที่ทำท่าตกใ

สียงหวานตอบกลับไปหว

ปน่ะดีแล้ว” คำพูดของแม่สามีเหมือนจะเป็นการ

้าค

เดียวบนโต๊ะก็เอ่ยบอกกับภรรยา เรียกได้ว่าเป็นครั้

ีบกลับมาที่

กยิ้มน้อย ๆ และเร่งเดินไปส่งหลีซูเหยาที่เรือนอวี้ฟางชักสีห