ก็แค่เมียแต่ง

“ทำไมต้องฉัน ฟ้าลดา”

ใบหน้าคมเข้มที่ถอดแบบมาจากเทพบุตรกรีกทุกกระเบียดนิ้ว กำลังถูกความเกรี้ยวกราดเดือดดาลครอบงำ

ดวงตาคมกริบที่อยู่ในวงล้อมของขนตายาวงอนจ้องเขม็งมองมา

ริมฝีปากหยักสวยที่หล่อนมักจะแอบมองด้วยความชื่นชมทุกครั้งที่มีโอกาส บิดเบี้ยวเหยียดหยันไม่คิดปิดบัง

เขาเกลียดหล่อน...

ไม่ว่าจะในอดีต หรือว่าตอนนี้ อคิราห์ก็ยังเกลียดชังเด็กผู้หญิงอย่างหล่อนไม่เปลี่ยนแปลง

แต่หล่อนกลับรักเขา...

รักเขามาก...

ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าอคิราห์มีแต่ความเกลียดชังเท่านั้นที่หยิบยื่นคืนกลับให้มา

ครอบครัวของหล่อนกับครอบครัวของอคิราห์สนิทสนมกันมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่คุณย่า สืบทอดมายังรุ่นคุณพ่อคุณแม่ และแน่นอนว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างต้องการที่จะทำให้สองครอบครัวเป็นทางแผ่นเดียวกัน

หล่อนคือลูกสาวคนเดียวของ กิติยามณี ส่วน

อคิราห์คือลูกชายคนโตของตระกูลมหาเศรษฐีผู้ร่ำรวย รัตนเมธากุล โดยเขามีพี่น้องทั้งหมดสามคน อัคเรศ รัตนเมธากุล และอิศรา รัตนเมธากุล ซึ่งทั้งอัคเรศและอิศราต่างสนิทสนมกับหล่อนเป็นอย่างดี โดยเฉพาะอิศรา

“ฟ้า...”

“ทำไมไม่เป็นนายเล็ก”

น้ำเสียงของเขายังคงดุดัน แววตาเดือดดาล ขณะก้าวเท้าเข้ามาหยุดตรงหน้าของหล่อน

ฟ้าลดาแทบหายใจหายคอไม่ออก ตัวของหล่อนเล็กจิ๋วไปเลยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับอคิราห์ในระยะใกล้แบบนี้

หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา พยายามบอกเขาทางสายตา อยากให้เขารู้ อยากให้เขาเข้าใจว่าทำไมหล่อนถึงเลือกเขา

แต่...

อคิราห์มองไม่เห็นความรู้สึกที่หล่อนพยายามถ่ายทอดให้เลย หรือบางที เขาอาจจะไม่สนใจที่จะมองมันด้วยซ้ำ

“ฟ้า...”

“ตอบมาสิ ทำไมต้องเป็นฉัน!”

หล่อนไม่เคยเห็นอคิราห์โกรธจนหน้าดำหน้าแดงแบบนี้มาก่อนเลย

แม้เขาจะเป็นคนเดียวที่ไม่สนใจไยดีหล่อน ตั้งแต่เล็กจนหล่อนโตเป็นสาว เขาก็ไม่ค่อยเฉียดเข้าใกล้นัก แต่กระนั้นหล่อนก็ไม่เคยเห็นเขาเกรี้ยวกราดแบบนี้มาก่อนเลย

เขาคงโกรธ คงเกลียด คงไม่พอใจมากที่หล่อนเลือกเขาเป็นเจ้าบ่าว

“ฟะ... ฟ้า... เอ่อ...”

“หรือว่าต้องการความสะใจ ฮึ ฟ้าลดา!”

“พี่ใหญ่พูดอะไรคะ ฟ้าไม่เข้าใจ ฟ้า...”

หล่อนหน้าซีดเผือด หยาดน้ำตาไหลซึมออกมาเอ่อล้นขอบตา

“หน้าซื่อ ตาใสๆ ฉันไม่คิดว่าเธอจะร้ายลึกแบบนี้นะ ฟ้าลดา”

“พี่ใหญ่... ฟ้าไม่...”

“เธอคงเห็นว่าฉันเป็นคนเดียวที่ไม่ได้หลงใหลกับเสน่ห์ที่เธอพยายามโปรยสินะ เธอก็เลยเลือกฉันเป็นเจ้าบ่าว อยากเอาชนะฉันมากว่างั้น?”

หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอคิราห์ถึงได้คิดเลยเถิดไปไกลขนาดนี้

หล่อนรักเขาต่างหาก...

“ไม่ใช่ค่ะ ฟ้าไม่ได้อยากชนะพี่ใหญ่ แต่ว่ารัก...”

หล่อนยังพูดไม่ทันจบ เขาก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเดือดดาล

“จำเอาไว้นะ ฉันไม่มีวันแย่งผู้หญิงของน้องชายตัวเองไม่ว่าจะกับนายกลางหรือว่านายเล็ก ดังนั้นเปลี่ยนใจซะ เพราะเธอจะต้องพบกับหายนะแน่ ถ้ายังยืนยันว่าจะแต่งงานกับฉัน ฟ้าลดา”

แววตาของเขาเลือดเย็นไม่ต่างจากคำพูดที่พ่นใส่หน้าของหล่อนเลย

“ฟ้า... ไม่เคยมีอะไรกับพี่กลาง พี่เล็ก ฟ้า... เคารพสองคนนั้นเหมือนพี่ชาย...”

หล่อนพยายามอธิบาย แต่อคิราห์ไม่ยอมรับฟังอะไรเลย

“แต่ที่ฉันเห็น การกระทำของเธอมันไม่ได้ตรงกับคำแก้ตัวเลยนะ ฟ้าลดา”

ทำไมอคิราห์ต้องเกลียดหล่อนขนาดนี้ด้วย...

น้ำตาที่เอ่อล้นขอบตาตอนนี้ไหลลงมาอาบสองพวงแก้ม

“ไปบอกผู้ใหญ่ซะว่าเธอเปลี่ยนใจแล้ว”

“ฟ้า...”

“เธอจะไม่มีวันพบความสุข ถ้ายังดึงดันที่จะเลือกฉัน ฟ้าลดา”

แต่หล่อนรักเขานี่...

และนี่มันก็คือหนทางเดียวที่หล่อนจะได้ใกล้ชิดกับผู้ชายที่ตัวเองเฝ้าฝันถึงมาตลอดยี่สิบสองปี

“ฟ้า... คงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะพี่ใหญ่”

“ฟ้าลดา”

เสียงห้าวลึกของอคิราห์ถูกเค้นออกมาจากปากแผ่วเบา แต่มันโคตรเลือดเย็น

หล่อนตัวสั่นเทา หัวใจสะท้านไหวด้วยความหวาดกลัวตื่นตระหนก

“ฟ้ายืนยันคำเดิมค่ะ ว่าฟ้าเลือกพี่ใหญ่ เราสองคนจะต้องแต่งงานกัน”

หล่อนเชิดหน้าสูง พยายามเข้มแข็งสุดกำลัง แต่แววตาของอคิราห์ที่จ้องมองมามันแผดเผาทุกความเข้มแข็งให้มอดไหม้ไม่เหลือชิ้นดี

“งั้นก็เตรียมตัวพบกับนรกขุมที่ลึกที่สุดได้เลย ฟ้าลดา”

อคิราห์ขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นอีก ไอร้อนจากเนื้อตัวใหญ่โตของเขาแผ่ซ่านเข้ามาสู่กายของหล่อน กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกลิ่นเหงื่อผสมโคโลญจน์โชยฟุ้งมาเข้าในจมูก

“เพราะเธอจะได้แค่ตำแหน่งเมียแต่ง แต่ไม่มีวันได้หัวใจของฉัน”

หล่อนพูดอะไรไม่ออก ทำได้แค่ยืนนิ่ง มองคนตัวโตที่เดินจากไปอย่างไม่ไยดีด้วยหัวใจที่ร้าวราญแตกสลาย

ความเข้มแข็งที่พยายามสร้างขึ้นตอนนี้มันจางหายไปจนติดลบ มือเล็กคว้าพนักโซฟาเอาไว้เพื่อทรงตัว หยาดน้ำตาทะลักไหลอาบสองพวงแก้ม

“ฟ้ารักพี่ใหญ่... นี่คือเหตุผลเดียวที่ฟ้าเลือกพี่ใหญ่เป็นเจ้าบ่าว...”

ในขณะที่ฟ้าลดากำลังต่อสู้กับความปวดร้าวอยู่ในห้องรับแขกนั้น อคิราห์ก็ก้าวยาวๆ ออกมาจากบ้านหลังใหญ่ของตระกูลกิติยามณี

เขาหยุดยืนข้างรถยนต์สีดำเงาของตัวเอง ใบหน้าหล่อจัดบูดบึ้งเต็มไปด้วยความเดือดดาล

“เธอคงคิดว่านี่คือเกมที่จะต้องเอาชนะให้ได้สินะ ฟ้าลดา”

ชายหนุ่มกำมือแน่น ดวงตาคมเข้มลุกโชนไปด้วยไฟโทสะ มือใหญ่กระชากประตูจนเปิดกว้างออก กำลังจะก้าวขึ้นไปนั่ง แต่เสียงทักทายของใครบางคนก็ดังขึ้นเสียก่อน