พนันร้ายมาเฟียเถื่อน

๊า ฮ

ด้านในสุดรีบขยับเสื้อกันหนาวให้กระชับกว่าเดิม สายตาน

สายตาแล้วขยับชิดบาร์มุมสุดมากกว่าเดิม เวลาล่วงมาครึ่งค่อนคืนแ

ดสุดท้ายลงไป เจ้ามือก็หมุนรูเล็ตต์แล้วปล่อยลูกบอลลงไป จากนั้นผ

ายแล้ว เพราะเงินพนันที่แฟนหนุ่มเอามาตอนนี้ไม่เหล

บอกว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาจะเล่น

กวิถีทาง แต่การหาเงินในช่วงเศรษฐกิจเช่นนี้ก็ย

ปทางประตูก็พบว่าเป็นชายกลุ่มหนึ่งที่สวมชุดสูท บางคนก

เหมือนมีรอยสักโผล่ออกมา คิดว่าพวกเขาก็คงสักเหมือนกันหมด ในสมอง

ินตราหันกลับมามอง ก็เห็นนาคินที่ดู

ได้มีมาก แต่ก็พอจะเลี้ยงแขกได้ห้าสิบคน และเลือกชุดสวยได

่ใช่ทางเลือกที่ดี

กลับมาต่อว่าผมอีก คุณนี่มัน...” เขากัดฟันไม่ปล่อยคำหยาบออ

นละคน “ตา ผมรู้ว่าคุณมีเงินอยู่อีก ให้ผมเอาไปต่อทุนนะ ยังไงคืนนี้ผมก็ต้องได้ทุน

ล็กขึ้นมา คิดจะเปิดเพื่อหยิบบัตรให้เขา แต่อีกฝ่ายก็ชิงดึงไปเปิด

ากนั้นก็นำไปแลกชิปใหม่แล้ว

กคำนวณดูจากสถานการณ์ คิดว่าคืนนี้เธอคงไม่ได้นอน กลิ่นบุหรี่และกลิ่นสุราลอยเตะจมู

งโรงแรมจัดเตรียมเป็นสถานที่เล่นพนันให้กับนัก

้องที่ราคาถูกที่สุด ห้องของพวกเธออยู่ที่ชั้นสาม ซึ่งห้อง

ัวอยู่เป็นระยะ ชีวิตเธอไม่ควรมาเจออะไรแบบนี้ และไม่ควรที่จะตาม

งตัดหน้าไปอย่างรวดเร็ว เธอมองกลุ่มคนชุดดำที่ในมือล้วนมีมีดและปืน เท้าที่

นที่เหมือนห

มันอ

อเห็นว่าคนตรงหน้าอาจจะได้รับอันตรายจึ

ุ่มคนพวกนั้

กใจที่เห็นคนที่ช่วยเขาไ

งไป ชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นปิดป

็ยังลากเธอเข้าไปด้านหลังประตู ด้านนอกยังคงม

ของเธอ กลิ่นนั้นเหมือนกับยาที่ทำให้เธอขาดสติ อันที่จริงแล้วเธอควรจะดิ้นรนให้หลุ

ณ์ในโรงแรม เมื่อประตูปิดลงความมืดก็เข้ามา

ถ้าคุณจะอยู่นิ่ง

ขู่ว่าจะฆ่าเธออยู่!!

ิ่นบุหรี่ที่ติดมือทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจ จึงพ่นลมหายใจขัดออก

ิบอยู่ข้างหู

ุดก็คือ “ฉันไม่ชอบกลิ่นบุหรี่” โชคดีที่นาคินแฟนหนุ่มเป็นคนไม่สูบบุหรี่ทำ

ออยู่ มุมปากก็ขยับใกล้แนบชิดกว่าเดิมเหมือนกำ

ามบิดตัวให้หลุดจากเขา แต่มือหนาก็กอดรัดแน่นจนเธอขยับไม่ได้ สุดท้

ังประตู ไม่ทันเปิดออกเขาก็ผลั

ล็กน้อย แต่เหมือนพยายามฝืนไม่ให้แสดงออกมา ทำให้ม

เขาเห็นใบหน้าของหญิงสาวอย่างชัดเจน ใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตากลมโต จม

่าจะไม่ท

สียก่อน ไม่คิดว่าผู้หญิงที่เขาเก็

อไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้เขาฟังด้วยซ

ก ไม่สิ พวกเราไม่ควรจะรู้จักหรือพบเจอกันอีก ฉันต้องกลับไปห้อง

ก่อนยอมถอยหลังไปสองก้าวเขายกมือขึ

่งออกไปโดยไม่หันกลับมามองเขาอีกเลย คงมีแต่

ง เป็นคนของเขาเอง คนชุดดำพวกนั้นร

นั้นด้วยความไม่พอใจในผลงาน “เรื่องในวันนี้ฉันจะ ไม่ลงโทษ แต

าจะหยุดลง ก่อนจะหันกลับไปมองคนด้านหลัง

ิดว่าผู้หญิงคนนั้

วยกขึ้นดม กลิ่นลิปสติกแปลก ๆ ที่อยู่ติดมือ ดูเหมือนจะ