หย่ากับข้าเถอะ องค์ชายรอง!

บงัน จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าม้าดังเข้ามาใกล้ ทำให้ทั้งไป๋เจิ้ง

็ว พร้อมกับการปรากฏตัวของทหา

าศด้วยน้ำเสียงเข้มขึง "เรามีคำสั่งด่วนจากราชสำนัก ขอให้คุณหน

่ก่อตัวขึ้นในใจ แววตาของนางเต็มไปด้วยความตกใจผสมกับความกังวล ริมฝีปาก

มสงสัย เขาไม่เคยเห็นม้าเร็วมาในลักษณะเร่งร้อนเช่นนี้มาก่อน "ข้าอยากรู้ว่

นห่วงลูกสาว ความกังวลฉายชัดในแววตา น้ำเสียงของนางนุ่มแต่สั

ง เราได้รับคำสั่งให้พาคุณหนูเสวี่ยหนี่ไป

ายใจของเสวี่ยหนี่เบาลง เธอมองไปที่พ่อแม่ด้วยสายตาที่บอกไม่ถูกว่าควรทำเ

จะเด็ดขาดเกินกว่าจะถูกเปลี่ยนแปลงได้ "ข้าขอไปส่งลูกสาว

กท่านขุนนางไป๋ยังฝืนคำสั่ง อาจจะ

ี่ยังคงไม่ละความกังวล สีหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจและสับสน "ท

มารดา ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศอย่างหนักอึ้ง ท้องฟ้าที่มืดครึ้มดูเหมือนจะยิ่งบีบคั้นความรู้สึกของทุกคนในจวน ขณะที่เสวี่ยห

ัน แต่กลับไม่รู้ว่าเดินทางไปที่ใด ความมืดสลัวที่แทรกผ่านหน้าต่างปิดสนิทนั้นทำให้นางรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก หัวใจของนางเต้นระรัวไม่เป็นจังห

ว่าการเดินทางครั้งนี้จะนำพาไปสู่สิ่งใด ความรู้สึกกังวลค่อย ๆ ถาโถมเข้ามาในใจ ราวกับว่าทุกอย่

า จนกระทั่งรถม้าหยุดนิ่ง นางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงฝีเท

คุณหนู” ท

ขณะที่นางก้าวลงจากรถม้าช้า ๆ พื้นดินที่เหยียบย่ำให้ความรู้สึกแปลกประหลาดในทันท

มีกำแพงสูงล้อมรอบอย่างแน่นหนา ประตูไม้ขนาดใหญ่ที่ดูหนักอึ้งเผยอออกเพียงเล็กน้อยพอให้เห็นเงาเลือน

สายตาของนางกวาดมองไปรอบ ๆ พยายามจับจ้องหาสัญญาณบางอย่างที่อาจบ่งบอกถึงที่มาและจุดป

กังวลไหลท่วมอยู่ในใจ ความกลัวที่เริ่มต้นเพียงเล็กน้อยกลับเพิ่มพูนขึ้นจนไม

่แน่ใจและความหวาดหวั่นยังคงเกาะกุมหัวใจอย่างไม่ลดล

ี่ประตูไม้สีเข้มตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า หัวใจของนางเต้นไม่เป็นจังหวะ ขณะที่เท้า

จาง ๆ องค์ชายรองจินเจิงจื่อนั่งอยู่ด้วยท่าทีที่สง่าผ่าเผย ขาทั้งสองไขว้กันอย่างเป็นระเบียบ มือข้างหนึ่งวางอยู่บนเข่า

้เงาขององค์ชายรองทอดยาวไปยังพื้น ดูราวกับองค์ชายรองเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในห้องนี้ ซึ่ง