ครั้งหนึ่งข้าเคยเป็นสาวงามอันดับหนึ่ง

่สร้างชื่อให้ตัวเอง และ

นเดิม นางไม่มี

อีแน่ใจ...เธอเป็นค

สำหรั

่แทรกสอดมาในเสียงเพลงนั่น ชวนให้เฟยฉี อยากรู้ บนโลกใบนี้มีผู้ได้ที่อาภัพเช่นนี้

ออกมาผ่านปลายนิ้ว นางรู้สึกโล่งใจนิดหน่อ

ิตต่อไปไม่ได

าที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข ความเศร้าก็โถมใส่หัวใจอีกครั้ง เส

บตัว เจียอีเพียงยิ้มรับ

ังหวะอยู่เดิน

คิบเคลิ้มเช่นนี้ หอหมู่ตานของเรามีให้บริการทุกคืน นับจากว

บบางที่หายกลับเข้าไปหลังม่าน แว

าด้านนอก เหวินหยวนยกมือปิดปากกลั้นเสียงหัวเรา

ื่นตกใจห

รินชาใส่จอกดินเผาสีเขียวเข้ม พยายามสุดตัวที่จะประคองอาการ แม้มือยั

นพึมพำ ไม่เข้าใจคำ

รอธิบายความหมายคำพูดของต

งๆ สมัยก่อน เธอแอบฝึกเพราะความชอบส่วนตัวแต่กลับไม่มีคนสนใจ

้ นับว่าเป็นบุญหูของคน

ป็นเรื่องด

ต่อ แต่ไม่กล้าพูดจนจบ คงเพราะ

ืม กำลังคิ

ิดา มารดา สภาพความเป็นอยู่ในที่คุมขังเลวร้ายจนทั้งสองท่านอาจเจ็บ

จวนสกุลวังดูคุ้นตาเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน รองผู้ว่าการเดินปราดเข้า

ซักถามเขาหรืออย่างไร” วังไฉเหมินถามบ่าวชาย

พลางยิ้มมุมปาก แล

ก็เดินเหมือนกับเหาะได้ ก้าวไปยืน

ด้ เจ้าคือบุตรชายสกุลตง ผู้

วังไฉเหมินเล

ขึ้นทำความเคารพ “ใ

ันใดที่นี่...”

ติดตัวไว้ตลอดยื่นส่งให้ “ข้

ึ่งตัวกับบ่าวรับใช้หนึ่งคน และสัมพาระอีกนิดหน่อยที่ห้อยอยู่ด้านข้างอ

ือตนเอง ตราราชสำนักเด่นหราเข

่ละ ท่านมาถึงแล้วหรื