เชลยรักพิทัก์บัลลังก์

พย์ หัวเมืองเหนือถูกฮ่องเต้เซียนเป่ยที่นำทัพด้วยตนเองตีจนแตกพ่าย กองทัพอันยิ่งใหญ่เคลื่อนตัวประชิดเมืองหลวง ฮวิ๋นลี่เปียวฮ่องเต้ของต้าอวี่ ตกพระทัยจนตาเหลือกค้างคาอกของสนมนางใน หลังตั้งสติขึ้นได้ก็รีบ

ัวประกันที่เซียนเป่ย ศึกครั้ง

นับว่าผ่านมาสามปีแล้ว สามปีที่คนเหล่านั้น แลกความสุขสบายขอ

่ยด้วย แต่มีหรือที่ฮ่องเต้ชั่วนั่นจะยินยอม ก็ที่เขายังมีชีวิตอยู่มิใช่เพราะโจรชั่วหลงรักพี่สะใภ้ตนเอง จนต้องกักขังนางเขาไว้ในตำหนักในหรอกหรือ และองค์ชายที่สมควรตายเช่

น ทว่าเปลือกตาอันหนักอึ้งก

่ได้ยินน้ำเสียงอ่อนหวานทว่าติดจะห้วนไปสักหน่อยปลุกให้ตื่นจากภวังค์ นั่นสินะ เขาถึงกับลืมเลือนไปเสียได้ บัดนี้แผงอกเขาสัมผัสได้ถึงที่นอนอันนุ่มสบ

ือเข้าช่วย กระหม่อมจะลุกเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ

สากับคำพูดของโฮ่วทู่เลย น้องสาวข้าผู้นี้พูดจาเช่นนี้เอง ทว่าความจริงจิตใจนางดียิ่ง” อวิ๋นหรงหยางถูกป

รับรู้ว่า กำลังถูกหยั่งเชิง เขารีบยกชามยาขึ้นดื่มทีเดียวจนหมดถ้วย จากนั้นก็วางเอาไว้ในถาดให้นางกำนัลเอา

ูน่าพ่ะย่ะค่ะ กระ

ดความขมทั้งชีวิตของเจ้าไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้ลิ้มรสเลยมิใช่หรือ ร

งสาวมีน้ำตาลมอบให้ท่าน หากท่านไม่อยากกินก็ทิ้

ตุใดเขาจะไม่เข้าใจถึงความนัยที่องค์ชายฝาแฝดผู้นี้เอ่ย คนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขา นอกจากเสด็จแม่แล้ว ล้วนไม่มีเลยส

นก็แผ่กระจายไปทั่วทั้งโพรงปาก แทรกซึมสู่กลางใจ เขาหลับตาลงช้า ๆ เพื่อซึมซับความหวานล้ำนั้นในฝังลึกลงไปสู

ลูน่าโฮ่วยี่ผู้เป็นพี่ชายค้อมตัวลงไปประคององ

มมีชีวิตต่อไปเช่นกัน” เขาไม่ได้ถามว่าเพราะเหตุใดจึงให้เขาติดตามองค์หญิงลูน่าโฮ่วทู่ คาดว่าองค์ชายลู่น่าโฮ่วยี่ก็ย่อมมีความ

เข้ามาให้ เสด็จพี่ของข้าบอกเช่นไร เจ้าก็

โฮ่วยี่และองค์หญิ

ะกลางห้อง นางกำนัลคีบกับข้าวใส่ถ้วย ปรนนิบัติเขาเหมือนเช่นในอดีต อดีตที่เขายังเป็นองค์ชายผู้สูงศักดิ์ ในครั้งที่เสด็จพ่อยังไม่สวรรคต และเสด็จแม่ก็ยังเป็นฮองเฮาสตรีที่ยิ่งใหญ่ มิใช

ยื่นความช่วยเหลือมาให้ ต่อให้ปลายทางจะ

นี้หรงหยางร

********