เชลยรักพิทัก์บัลลังก์

ะอาดแล้วจึงส่งกลับไปให้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนหลังม้า หญิงสาวรับมาเสียบเอาไว้กับกระบอกด้านหลัง นางหรี่ตามองบุรุษใบหน้างดงามที่ยืนรับคำสั่งที่ข้างตัวม้

่งให้ข้ารับใช้แขวนเป้าธนู จากนั้นก็เดินไปที่ด้านหลังของชายหนุ่มที่นางเรียกว่าลูกแกะน้อย ก็หยางแปลว่าลูกแกะมิใช่หรือ เรียกเช่นนี้ก็ถูกต้องแล้ว และหลังจาก

นี้ข้าจะสอนวิธียิ่งแบบเป้านิ่งให้เจ้าก่อน” ลูน่าโฮ่วทู่มองวิธีจับธนูของอวิ๋นหรงหยางก็พยัก

ยืนเหยียบบนนั้น แขนเรียวยาวยื่นออกไปข้างหน้า จับมือที่ถือธนูขององค์ชายเชลยเอาไว้ หากมองจากทางด้านหลังก็คล้ายกับว่าหญิงสาวกำลังโอบกอดชายหนุ่มด้

อาล่ะลูกแกะน้อย ดูดี ๆ นะ การยิ่งเป้านิ่งแบบรุนแรงและแม่นยำ เจ้าต้องนำลูกธนูพาดที่ด้านซ้าย

งขึ้น เหงื่อไหลออกมาข้างขมับเขาพยายามจ้องมองไปยังเบื้องหน้าตามที่หญิงสาวบอก ทว่าอาภรณ์ที่เสียดสีด้านหลังนั้น ก็ทำให้เกิดจินตนาการบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา มือหนากำลูกธนูแน่น

ยอมยิงออกไป นางก็ดึงมือออกจากคันธนู วางลงที่เอวท

้าไม่ต้องกลัวครั้งแรกไม่

แต่น้อย ร่างกายที่แข็งเกร็งค่อย ๆ คลายตัวออก เมื่อหญิงสาวโดดลงจากเก้าอี้ไม้ นางวิ่งมายืนตรงหน้า ยกมือป้องนัยย์ตาบังแสงแดด

าและองค์ชายเชลยได้ดูผลงานของทั้งคู่ ครั้นเมื่อเห็นว่าแม้ลูกธนูจะไม่เข้ากลางเป้า แต่กระน

ข้าจะบอกให้องค์หญิงรองลูน่าโฮ่วปิงยิงครั้งแรกไม่ถูกเป้าเลยด้วย

่วทู่ตบลงไปที่บ่าขององค์ชายเ

นเขาก็ไม่สะดวกจะกล่าวสิ่งใดแล้ว ทว่าองค์หญิงท่านจะเอาข้าไปเปรียบกับองค์หญิงรองมิได้ ลืมแล้วหรือว่า

ารกระต่ายอ

เพียงพอแล้

หยวนมานานแล้ว ครั้งที่ข้าตามเสด็จพี่ไปต้าอวี่เคยไปกินก

ด้พ่ะย

ไปพวกเรากลับ” อวิ๋นหรงหยางประคองแขนขอ

่เข้าใจ เขาจะจับนางเอาไว้ทำไมกัน ต่อมาเมื่อเห็นเขาย่อตัวต

ียงเพราะเจ้าเป็นเชลย ข้ารับเจ้าเอาไว้ เพราะมโนธรรมในใจข้า และหวังว่าวันหนึ่งเจ้าจะตอบแทนเสด็จพี่ของข้าเมื่อถึงเว

ึกเหมือนเช่นวันแรกที่เขากินก้อนน้ำตาลจากมือนางค่อย ๆ ย้อนเข้ามาในความทรงจำ

ื่อผลักดันตนเองขึ้นสู่ในที่สูง หากข้

างจ้องมองแผ่นหลังบนอาชาตัวใหญ่ที่ควบออ

ิ๋นหรงหยางพลิกตัวขึ้นไปนั่งอย่างคล่องแคล่ว เขาผงกหัวเ

ต่ละครั้ง เขาถึงกับเกือบเอาชีวิตไม่รอด องค์ชายสามโฮ่วหนานมักจะนำเขาไปวิ่งแข่งกับสุนัขตัวโปรดเสมอ หากเขาไม่วิ่งก็จะถูกฟาดด้วยแส้ หากวิ่งชนะผลที่ตามมาจะยิ่งเลวร้ายกว่

มาช่วยเหลือเขาทันที หากบอกไม่ซาบซึ้งใจเลยก็คงจะเป็นการโกหก ทว่าลึก ๆ แล้ว เขาคิดเสมอว่าทั้งสองคนต้องการสิ่งใดจากเขา หากไม่เช่นนั้นจะยอมช่วยเหลือกันทำไม แต่เมื่อได้ฟัง

ข้ามาใกล้ จึงได้สั่งการลงไป หากจะบอกว่าไม่เฝ้ารอคงจะไม่ใช่ เพราะตั้งแต

ัดการกระต่ายเสร็จแล้

ะย่

********