สามีร้ายกาจอย่าเลวเกินไปนะ

ิ่มเย็นลงเรื่อยๆ เครื่องลายคราม

อย่างช้าๆ ไม่รู

เหนื่อย เธอจึงนั่

อัดและเศร้าหม

งราบรื่นเหมือนน้ำไหล เธอเป็นลูกส

ธอสวยและเรียนเก่ง ท

ยี่สิบ คนที่เธอชอบ

ลาอื่นๆ ก

ี้ฝันก็

ะไม่เหล

ู่ตรงนั้น เอาหน้าซุกลง

างราบรื่น ระบบกันเสียงในร

กไปนอกหน้าต่าง "คุณฟู่ ที่นี่ใจกลางเมืองมักจะจราจรติดขัด คุณรอหน่อยนะครับ"

ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยแสงสีส้มสดใส กระ

องออกไปยังเมืองที่เต็มไปด

รื่องลายครามชูนั่งอยู่ตรง

็ดน้ำมูกด้วยกระดาษแล้วทิ้งลงถังขยะข้

อนตกลงบนตัวเธอ ทำให้เธ

ละสายตาได้ "ไป จอดที่นั

ูร้องไห้จนรู้สึ

้วคิดว่าจะไป

ไม่ได้กินอะไรอีก ท้องของเธอจึงหิวจนแ

ดลง ฟู่เหิงนั่งอยู่ข้างใน ท่าทางสงบเยือกเย็น ความหมายของเ

ี๋ยวจะลดกระ

้ไม่มีจิตสำนึกสาธารณะเลย เธอใช้ก

อแดงเหมือนเพิ่งร้องไห้ม

ยัง" เสียงที่เพิ่งร้องไห้มาแหบและนุ่มนวล ฟู่เหิงคิ

าใจไม่อยู่กับตัว "ไม่มีอะไรก็ได้ที่เธออยา

เงยหน้ามองเขาอย่างเกรงใจ แต่เ

ชาบู" สามคำค่อยๆ ผ่านสายตาเธอ "

ู่เหิงจะไปกินชาบู

ชายคนนั้นก็พูดอย่างเ