รอยแผลพิศวาส

รนะค

้าที่ของโรงพยาบาล โทรมาแจ้งข่าวร้ายว่าเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นกับเชิดผู้

่จร

ารช็อคไปชั่วครู่ ในใจได้แต่ภ

ออก กระทั่งตอนที่โทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือร่วงหล่น

สินใจหันไปคว้าลูกน้อยซึ่งในขณะนั้นมีวัยเพียงหนึ่งขวบ กำลังนอนลืมตาแป๋วอยู่ในแปลขึ้นมาอุ้มเอาไว้แนบอก แล้วรีบก

อย… ป้

โกนเสีย

ะนังจำปา แหกปากซะดังลั่นเชียว

ั้นๆ

องคนที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านด้วยความตกใจ เห

กูนุ่งผ

‘ข้า’ บางครั้งก็ ‘กู’ ผลิ

าช้อยกำลังร่วมรักกับลุงเข้มผู้เป

ข้มชะเง้อคอมองอย่างแสนเสียดาย ขณะป้าช้อยรีบคว้าผ้าถุงมากระโ

่ะ… พี่เช

ไรแ

ผากด้วยคว

ัน ตอนนี้อาการ

ณเจ้าช่วย แล้วมัน

วอยู่ทั่วใบหน้า เสียงหายใจยังหอบฮั่ก

ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว

ฮ้า

บอก แกตกใจจนพูดไม่ออก รีบยื่นมือออกไปรับร่า

ปก่อน

ห่วงทางนี้ เจ้าประคู้น… ขออย

วยาวๆ ออกไปด้วยความรีบร้อน โบกมือเรี

าถึงโร

รของคนไข้กำ

ไม่ได

ฉิน ร้องห้ามเสียงดัง เมื่อเห็นจำปา

ได้แค่เพียงทอดสายตาเศร้าสร้อย มองผ่านกระจกบานกว้างออกไปยังร่างของเชิดผู

อนก็พอจะรู้ว่ามันดูเลวร

ได้กับสิ่งที่เห็น ศีรษะของเขาถูกโกนเกลี้ยงจนเห็นรอยแผลอันเกิดจาการผ่าตัดซ้ำแล้วซ้ำอ

ล่อนมองไม่ออกหรอกว่าอะไรเป็นอะไร จะมีก็แต่นายแพทย์ผู้ยืนสังเกตอาการของเขาอยู่ใกล้ๆ… ที่ร

่าเลยพี