ผู้กองสมิง

ูกดูแคลนเองก็โมโหเช่นกัน ถึงกับหยุดเท้าที่วิ่งอยู่ฉับพลันอย่างไร้เ

..มึงดูถูกคร

ากริมฝีปากของพ่อปู่ไพร พยัคฆ์ม

หัวซุกหัวซุนเหมือนหมา ยอมให

งคนตรงหน้าตาเขี

ช้คาถาอาคมกับพวกมึงหรอก มันจะเป็นบาปแก่กู! แล้วกูก็รู้ว่าใจมึงคิดอะไร มึ

์แปลกใจไม่น้อย อีก

ามาปฏิบัติหน้าที่ เรื่องม

ึ้นช้าๆ แล้วผม

ง หากแต่พ่อปู่

ม่ต้องทำตามคำที่ครูบาอาจาร

้สึกราวกับพูดคุยกับคนบ้า เขาถอ

ตามผม...ค่อยๆ ยกมือสองข้างขึ้นช้าๆ

เราะ ไม่ยอมทำตาม ย

ำตามผม...เ

่อปู่ไพรหัวเราะออกมาอีกแล้วก็เริ่มบร

บอกให้ยก

อยๆ จนเสียงของพยัคฆ์ถูกกลืนไปในเสี้ยววินาที อะไรไม่ว่า รอบข้

ญ้าแห้งต่างถูกพัดขึ้นกระทบร่างกาย พร้อมกับฝุ่นผ

มันอะไ

ากขึ้นเท่านั้น ลมแรงขึ้นทุกขณะ พัดเอาร่างเขาล้มกลิ้งไปจนปืนหลุดจากมือ เขาต้อง

ก่อนที่จะมีสิ่งหนึ่งทำให้พยัคฆ์ตกใจจนแทบสิ้นสติ นั่นก็คือใบหน้าของชายวัยกล

อ๊

าล้มฟุบหน้าคว่ำลงไป พยุงร่างกายตัวเองไม่ไหวอีกแล

อไป มีเพียงเสียงเหยียบย่ำใบไม้แห้งดัง

หมิ่นครูบาอาจารย์

สึกเหมือนกับมีเข็มเล่มเล็กๆ ทิ่มแทงเต็มไปหมด เขากัดฟ

๊า

กว่าที่เสียงนั้นจะหยุดลง เหลือแต่ความเจ็บปวดเท่านั้นที

นไม่ไหว...เจ็บ

งทั้งหมดนี้ขึ้นมาหัวเราะในลำค

รขัดขวางความรักของผู้อื่นและด