ผู้กองสมิง

เคยได้ยินผู้เฒ่าผู้แก่พูดเตือนกันว่า ‘ไม่เชื่ออย่าลบหลู่’ ไหม?

สำหรับ ‘พยัคฆ์’ ผู้กองหนุ่มประจำสถานีตำรวจใจกลางเมืองหลวงแล้ว เขาได้ยินประโยคนี้มานับไม่ถ้วนตั้งแต่เด็กจนโต รวมถึงตอนนี้ที่เขาได้รับมอบหมายหน้าที่ให้พากองกำลังตำรวจมาเข้าจับกลุ่ม ‘เจ้าปู่ไพร’ เจ้าของตำหนักทรงเจ้าเข้าผีที่อยู่ในพื้นที่ ในข้อหาฉ้อโกง หลอกลวงประชาชน และล่วงละเมิดทางเพศสาวน้อยสาวใหญ่ที่มา ‘ทำของ’ ณ ตำหนักนี้ด้วย

จากข้อมูลที่พยัคฆ์ได้มา คือเจ้าปู่ไพร ชายวัยกลางคนที่ตั้งตัวเป็นคนมีคาถาอาคมคนนี้มีชื่อเสียงมากในเรื่องการทำเสน่ห์ มักมีลูกศิษย์ลูกหา หรือใครก็ตามที่หมายจะเพิ่มเสน่ห์ให้ตนเองเข้ามาทำพิธีกรรมต่างๆ อยู่บ่อยๆ หากแต่การทำพิธีของเขานั้น ไม่ใช่พิธีการลงนะหน้าทองปิดทองทั่วๆ ไป แต่เป็นการฝังร่างของตนลงไปในร่างของผู้มาทำเสน่ห์ด้วย หรือที่พูดกันง่ายๆ...ก็คือการร่วมหลับนอนกับคนที่มาทำเสน่ห์นั่นแหละ

ไม่ว่าจะชายหรือหญิง อายุมากหรือน้อย ล้วนแล้วตกเป็นเหยื่อความเชื่อของพ่อปู่ไพรทั้งนั้น เรื่องนี้จะไม่เป็นข่าวใหญ่เช่นนี้เลยถ้าหากว่าพ่อปู่ไพรไม่ไปทำพิธีกรรมให้เด็กที่อายุยังไม่ครบสิบแปดปีบริบูรณ์ จะเพราะเด็กเต็มใจหรือไม่ ก็นับว่าเป็นการล่วงละเมิดทางเพศ พ่อแม่ของเด็กที่ไปทำของตามความคึกคะนองประสาวัยรุ่นนั้นไม่ยอมความ จะเอาเรื่องให้ได้ จึงเป็นเหตุให้ถูกสืบสาวราวเรื่อง รวบรวมเจ้าทุกข์ที่ค่อยๆ มาแจ้งความทีละคนสองคน จนมีจำนวนมาก นำไปสู่การเข้าจับกุมในที่สุด

การจับกุมพ่อปู่ไพรก็หาใช่เรื่องง่ายดายนัก ไม่ใช่เพราะว่าเขามีคาถาอาคม เข้าจับตัวไม่ได้ แต่เป็นเพราะลูกศิษย์และชาวบ้านบางกลุ่มมาออกหน้าคอยปกป้อง ขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ ทำให้ตำรวจต้องทำงานหนักกว่าเดิมเป็นเท่าตัว จากที่จะเข้าจับโดยละมุนละม่อม กลายเป็นว่าพ่อปู่ไพรหนีออกจากตำหนักเข้าป่าไป เหล่าตำรวจเลยต้องบริหารกำลังขา วิ่งไล่ตามเข้าปารกชัฏกันเป็นทิวแถว เรื่องนี้ทำเอาพยัคฆ์หัวเสียเป็นอย่างมาก

จะงมงายกันไปถึงไหน ไม่มีใครสามารถทำให้ใครรักกันได้หรอกถ้าหากใจไม่ได้ปฏิพัทธ์กันทั้งสองฝ่าย!

พยัคฆ์ไม่เชื่อเรื่องนี้เลยสักนิด แม้แต่เรื่องความรักระหว่างชายหญิงที่มั่นคงนิรันดร์ เขายังไม่เชื่อเลย รักกันแต่แรกเริ่ม อยู่กันไปนานๆ ก็ต้องเบื่อหน่ายกันเป็นธรรมดา มันเป็นสัจธรรมของชีวิต สิ่งที่ทำให้อยู่ด้วยกันนานคือความผูกพันและความดีของแต่ละฝ่าย เป็นไปไม่ได้หรอกที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะรักอีกฝ่ายมากจนสามารถทำได้ทุกอย่าง ไม่เว้นกระทั่งเรื่องคุณไสยมนตร์ดำ ทำทุกวิถีทางเพื่อให้คนรักกลับคืนมา

ใช่ เขาไม่ศรัทธาในความรักระหว่างชายหญิงสักเท่าไร นั่นเป็นเพราะเขารู้ดีว่าพ่อแม่ของเขาที่อยู่ด้วยกันจนมาถึงป่านนี้ เป็นเพราะเขา หากไม่มีเขาเป็นกาวใจแล้วล่ะก็ ป่านนี้พวกท่านหย่าร้างกันไปตั้งแต่ตอนที่พวกท่านมีปัญหาเรื่องมือที่สามแล้ว

เรี่องครอบครัวของเขา เขาไม่โทษว่าใครเป็นฝ่ายผิด ถือเสียว่าเป็นการเลือกของพ่อแม่ ซึ่งเขาเคารพในการตัดสินใจ และไม่เข้าไปยุ่งอีกแล้วด้วยเขาโตมากพอที่จะดูแลตัวเอง และปล่อยให้พวกท่านมีทางเลือกอื่นที่อิสระกว่านี้ เขาหมายถึง...หากพ่อแม่จะหย่าร้างกันในตอนนี้ เขาก็โอเคน่ะ ถ้าการอยู่ด้วยกันไม่มีความสุข เขาก็ไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องอยู่ด้วยกัน

พอได้มาทำคดีนี้ เขาถึงได้หัวเสียมากเมื่อเห็นลูกศิษย์ลูกหาของพ่อปู่ไพรขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ เปิดลู่ทางให้พ่อปู่ไพรหนีไปได้

เขากับพรรคพวกวิ่งไล่ชายวัยกลางคนคนนั้นเข้าไปในป่าหญ้าแพรกเรื่อยๆ น่าแปลกที่วิ่งตามไปมา ดุเหมือนจะมีแค่พยัคฆ์เท่านั้นที่วิ่งไล่พ่อปู่ไพรมาทัน ด้วยความที่เป็นคนออกกำลังกาย แข็งแรงเป็นเนื้อแท้เดิมทีอยู่แล้ว ไม่ทันไรก็ไล่หลังพ่อปู่ไพรที่วิ่งกระเซอะกระเซิงได้ติดๆ พอเห็นแผ่นหลังของหมอผีลวงโลกลิบๆ มือทั้งสองจับอาวุธปืนยื่นออกไปข้างหน้า ปากร้องกู่ก้องขู่

“หยุดเดี๋ยวนี้! ถ้าขัดขืนการจับกุม ผมไม่รับประกันความปลอดภัยของคุณนะ!”

แต่เสียงนั้นก็ไม่อาจทำอะไรอีกฝ่ายได้ ยังคงวิ่งหนีอุตลุดจนพยัคฆ์ต้องออกปากอีกครั้ง

“ผมขอสั่งให้หยุด! เฮ้ย! บอกให้หยุด!”

พ่อปู่ไพรทำเพียงหันมามองในเสี้ยววินาทีเท่านั้น ขาทั้งสองยังคงวิ่งต่อไป จนพยัคฆ์ชักหัวเสีย

“ถ้ามีคาถาอาคมจริง ก็อย่าหนีสิวะ! พิสูจน์สิ! เอาอาคมมาสู้เลย อยากรู้นักว่าจะแน่สักแค่ไหน ไอ้พ่อปู่ลวงโลก!”

ประโยคนี้...ทั้งท้าทาย และเต็มไปด้วยอารมณ์โมโห