ดั่งทรายต้องลม

ยกลัวว่าจะมีกลิ่นอาห

อนซะเมื่อไหร่ กลับถึงบ้านก็ถอดซักแล้ว” เขาไม่คิดว่าเรื่องกลิ่นอาหารเป็นปัญหาใหญ่

้นะคะ” ผักในกะละมังมีหลายชนิด พราวฟ้าหยิบมาทีละชนิดแ

จะโชว์การหั่น

ยวทรายหยิบให้” พราวฟ้าเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนที่แขวนไว้ใกล้

ะให้เธอสวมผ้ากันเปื้อนให้ ขณะที่ยุรนันท์ก้มศีรษะ ดวงหน้าพราวฟ้าอยู่ในระยะใกล้ รอยยิ้มเธอสดใสมาก เมื่อเห็นเขารู้สึกราวกับว

อย่างนี้’ ยุรนันท์ถามตั

็จแล้

วฟ้า “พี่เริ่มหั่นผักดีกว่า เ

ขณะที่เธอยืนทำอาหาร ยุรนันท์ที่นั่งหั่นผักลอบมองแม่ครัวสาวเนืองๆ

มองพราวฟ้าทำอาหาร ตอนแรกก็คิดว่า เป็นเรื่องน่าเบื่อที่ต้องอยู่ในครัวนานๆ แต่เป

อง โลกที่ไม่มีใครมาทำร้าย ไม่มีใครดุด่า ไม่มีใครส่งสายตารังเกียจให้ต้องเจ็บช้ำ เธอจึงทำสิ่งตรงหน้าอย่างมีคว

าวสวยที่ฉีกยิ้มตามคำบอก ไม่เพียงแค่

้พี่เฮิร์ปแล้วนะคะ” พราวฟ้าบอกยุรนันท์ “พี่เฮิร์ปเหนื

ทวนชื่อเครื่องดื่มที่ไม

รินน้ำสีสันสวยลงในแก้วจนเกือบเต็ม จากนั้นก็นำไปให้ยุรนันท์ “พี่เฮิร์ปลองชิมดูค่ะ กลิ่นจาก

ก้ว ก่อนจับแก้วและยกขึ้นจ

ิ เขาดื่มเกือบครึ่งแก้ว “หอ

อยกว่านี้อีก หวานอมเปรี้ยว ดื่มตอนกินข

ดู” ยุรนันท์พูดจบก็กระดกดื่มน้ำไปหมดแก้

้ำ ทำราวกับว่าเป็นคนรู้จักที่แปลกหน้าก็ว่าได้ ทว่าวันนี้ทั้งคู่พูดคุยกันมากขึ้น ต่างกับทุกครั้งอย่างสิ้นเชิง โดยเฉ

แต่สำหรับยุรนันท์ คืออาหารที่อร่อยที่สุดในรอบหลายเดือน รสมือของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แม้อาหาร

และกระเป๋า จึงไม่จำเป็นต้องไปซื้อก่อนให้สิ้นเปลืองเงิน แล้วยังพูดอีกว่า หากตนไปกับยุรนันท์ ก๋วยเตี๋ยวลุยสวนอ

หงันระอาใจไม่น้อย คนอยากเสี

ยุรนันท์หาเหตุผลมากลบความเกรงใจพราวฟ้า “ส่วนเรื่องก๋วยเตี๋ยวลุยสวยที่ทรายเป็นกังวลว่าจะเสีย ยุคสมัยนี้การขนส่งแบบเร่งด่วนมีไม่ใช่น้อย พี่จ้างไลน์แมนไปส่งที่บ้านก็ได้ หรือไม่ก็ให้ลุงสมขับรถเอาไปให้คุณยายพี่ที่บ้าน เห็นไหมว่ามันไม่เป็นป

้ดีว่าบุหงันหวังดีกับตน แต่ความเกรงใจและกลัวว่าอรุณจะคิดว่

” บุหงันยิ้มได้ หยิบเงิน

ือไหว้บุหงัน พราวฟ้ายกมือไหว้ย่าของสามีเช