รัญจวนหลง

ลงไปจากเรือสปีดโบ้ท กระทั่งตอนนี้เธอลอยคออยู่ในทะเล ธีทัตยังคงยืนกอดอกมองเธออยู่บ

รือได้

งหน้าทันที ซึ่งก็ไม่ใช่เกาะใครที่ไหนของธีทัตนั่นเอง ด้านหน้าเป็นรีสอร์ตระ

บวกกับเธอว่ายน้ำค่อนข้างแข็งแรงจึงมั่นใจว่าระยะทางแค่นี้ค

้นฝั่งได้แล้วยืนหัวเราะได้อย่างเลือดเย็น ชนิดที่ดำเองย

กาะมันค่อยๆ ห่างออกไปก็ไม่รู้ พยายามคุมตัวเองให้มีสติเข้าไว

ปยังเป้าหมายที่ค่อยๆ ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนเธอจะใช้เวลากับมันมากไปหน่อย เพราะเวลานี้รอบข้างกำลังมืดแล้วนั่นเอ

่ตายครั

งรินลดาที่เวลานี้นอนอยู่บนทรายด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน ถึงอย่าง

ตรงไปหารินแล้วเอ

ุกข

เอ่ยตอบ ริมฝีปากที่เคยอวบอิ่มของริน

รินลดาเลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้เธอต้องกัดฟันแล้วลุกขึ้น แต่ขาเจ้ากรรมดันส

าะสิ่งที่เขาทำคือการออกแรงลากรินลดาให้เดินตามไปยังบ้านพัก แม้จ

ุ

งไปนั่งบนแคร่ไม้หน้าบ้านพักเสียเต็มแรง จนเจ็บระบมไปทั้งตัว ไหนจะฝ่ามือที่ยันกับพื้นแคร

ดไว้ให้ลุกโชนยิ่งขึ้นเพื่อไล่ความหนาวและไล่สัตว์มีพิษ บางจังหวะก

ยมไว้ให้เมื่อชั่วโมงก่อนด้วยท่าทางสบายใจ ไม่แม้แต่จะเอ่ยชวนรินลดาให้ลงมานั่ง

ียวๆ ลงคอ และแม้จะหิวหรือคอแห้งขนาดไหนเธอเอง

รินลดาเริ่มตัวสั่น เธอกอดตัวเองเพื่อบรรเ

ระเป๋าคื

ไม

งคุณช่วยถือไว้” รินลดามองซ้ายมองขวาหาลูกน

ำเอาไปทิ้

ปทิ้งเ

เล รวมไปถึงโทรศั

” เพราะอดทนมานาน สุดท้

ฉันจะท

นคือของใช้ส

เองก็เป็นของฉันไม่ใช่เหรอ เธอมาท

แต่คุณก็ทำไม

ระจันหน้ากับรินลดาตรงๆ แต่เพราะความที่เขาสูงกว่า

่ะคุณธ

บนายหัวหนุ่มก็เดินตรงเข้าไปหารินลดา นั