คุณพ่อรับฝาก
รถเกิดขึ้นได้ในคฤหาสน์ของเขา ที่นี่ไม่มีเด็ก หรือแม้เพียงสตรีที่อยู่ในคฤหาสน์ก็ไม่มี เขาไม่นิยมให้อิสตรีมาวุ่น
ทว่าดวงตาสีมรกตเข้มของเขาแฝงความดุดันและน่ากลัว ภายในดวงตาไม่เคยมีประกายแ
ที่ตนชื่นชอบ เมื่อเรียนจบชายหนุ่มก็หันมาจับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของตนเอง ขณะนั้นซารีน่ายังเรียนอยู่เกรดหก ด้วยอายุที่ห่างกับพี่ชายมา
้วยวัยเพียงสามสิบต้นๆ ธุรกิจที่สวนทางกับธุรกิจมืดของบิดา หลายคนจับตาปรามาสเอาไว้ว่าบริษัทของเ
ะรับรู้เรื่องราวของคาร์ลอส ปาร์ค จนกระทั่งบิดาของเขาถูกลอบสัง
นให้บิดาและตามหาน้องสาวอีกครั้ง ตำแหน่งผู้นำคาร์ลอส
หาหลักฐานมาเอาผิดพวกนั้นได้จนกระทั่งถึงตอนนี้ พวกเขาไม
โหดเหี้ยมไม่เป็นรองผู้เป็นบิดา แต่คนที่ไม่มีกิจกรรมอื่นอย่างเ
ยของน้องสาวจนเขาทำใจยอมรับว่าเธออาจจะเสียชีวิตพร้อมก
พราะมันหมายถึงความสามารถและภาวะผู้นำของเขา มันเป็นปมด้อยเพียงข้อเดียว ที่ฝังอยู่ในใจของชายหนุ่ม เขาเป็นผู้นำที่ทุกคนยกย่องเชิดชู
งแค้นครั้งสุดท้าย ก่อนจะวางมือและหวนกลับไปใช้ชีวิตใ
ืนเอาไว้ ความแข็งกร้าวปิดบังความอ่อนโยนที่เคยมี และ
ิ้วของเขาขมวดเข้าหากันและหันไปมองที่บานประตูอัตโนมัติ เพราะรู้ว่าต้นเ
่หุ้มเอาไว้ด้วยผ้าปักฉลุสีขาวคาดชมพู ในตะกร้าใบนั้นห่อหุ้มสิ่งมีชีวิตเอาไว้ แล
สียงรบกวนโสตประสาท สายตาคมกริบของเขาหันไป
็กมาเกือบยี่สิบปี เพราะเด็กคนสุดท้ายที่เขาสัมผัสคือซารีน่าน้องสาวของเขา ถ้าหากว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ อา
ขณะที่ยกตะกร้าชูขึ้นเล็กน้อยให้ซันเซส
่ที่นี่ได้ยังไง” เสียงของเขายังดุดันทรงพล
เป็นการแสดงคำขอโทษก่อนร
หญิงคนหนึ่งนำมาวางที่หน้าคฤ
็หมายถึงคำถามที่ต้องการคำตอบอย่างละเอียด ทุกประโยคคำถามที่หล
ี้ร้องไห้จ้าไม่หยุดมาสามชั่วโมงแล้ว” อดัมตอบกลับด้วยน้ำเสีย
้ว่ามีใครนำของมาวางไว้หน้าบ้าน ลองคิดย้อนกลับไปดู... ถ้านั่นเป็นระเบิดที่มีการทำลายล้าง
“ขอประทานโทษครับบอส มันอ
คู่คมดุดันมากกว่าเดิม มันจับจ้องไปที่ใบหน้า บอดีการ์ดหนุ่มสลับกันจนพวกเขาต้องหลบสายตาไป
็กคนนี้ออกไปให้พ้นหน้าฉัน แก้วหูฉันจะระเบิดอยู่แล้ว” ชายหนุ่ม
่าจะจัดการยังไง
อนกัน” แววตาแข็งกร้าวของชายหนุ่มจ้องมองที่ดวงตาของลูกน้
อสั่นเพราะเกรงกลัวสายตาทรงพลังของเขา ส่วนคนที่
้ทางการ พร้อมกับหลักฐานท
ะยืนเซ่ออยู่ทำไมอีก” เสียงคนโก
เป็นนายเงยหน้ามองอย่างไม่สบอารมณ์อีกรอบ ในที่สุดคาเธอร์ก็ยอม
งสร้อยข้อมือเส้นเล็กที่ติดตัวสาวน้อยให้คนเป็นเจ้านาย แน่
ายหนุ่มรำพึงถึงชื่อที่สลัก