“ป๋อมู่เหนียน？ ”

แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางปกป้องเธอ แต่ตอนที่มือของเขากดไหล่ของเธอ เซินชูก็ยังรู้สึกว่าหัวใจเหมือนถูกมีดกรีด

นี่คือผู้ชายที่เธอยอมทอดทิ้งพ่อแม่ เพื่อน ๆ และทุก ๆ อย่างเพื่อให้ได้แต่งงานด้วย เธอคิดว่าระยะเวลาสามปี ไม่ว่าหัวใจของเธอจะเหน็บหนาวเพียงใดก็ควรจะอบอุ่นได้แล้ว

เซินชูถูกป๋อมู่เหนียนกดให้คุกเข่าลงกับพื้น ความเจ็บปวดที่หัวเข่านั้นบดขยี้เข้ามาที่ใจ แม้จะเจ็บมาเพียงใด ก็เทียบกับหัวใจที่เจ็บปวดตอนนี้ไม่ได้

เธอเงยหน้าขึ้นมองป๋อมู่เหนียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ดวงตาสองข้างใต้คิวคม ๆ ของเขามองมาที่เธออย่างไร้ความเมตตา ริมฝีปากบางที่เม้มแน่นของเขาก็เหมือนมีดที่คมกริบ ที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเซินชู

เธอไร้เดียงสาเกินไป

“เซินชู เธอสำนึกผิดหรือยัง？ ”

เมื่อได้ยินเสียงของเฒ่าแก่ป๋อ เซินชูก็มองไป จากนั้นก็ยืดตัวตรง “ฉันไม่ได้เป็นคนผลัก ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าฉันทำอะไรผิด”

ทันทีที่เธอพูดออกไปแบบนั้น เฒ่าแก่ป๋อก็ยกมือขึ้นหยิบแจกันบนโต๊ะโยนใส่เซินชูทันที

เมื่อแจกันตกลงบนพื้น ก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย มีชิ้นหนึ่งกระเด็นไปโดนมือของเซินชู และบาดที่หลังมือของเธอ จนมีเลือดไหลซึมออกมา

“ยังไม่รู้จักสำนึกผิด！ เธอไม่คู่ควรที่จะคุกเข่าในห้องบรรพบุรุษของตระกูลป๋อ มันจะทำให้ตระกูลป๋อของฉันสกปรก！ ลากเธอออกไปเดี๋ยวนี้ ไปคุกเข่าข้างนอก คุกเข่าจนกว่าเธอจะรู้ความผิดของตัวเอง！ ”

หลังจากที่เฒ่าแก่ป๋อพูดจบ เขาก็เหลือบมองป๋อมู่เหนียนแวบหนึ่ง ：“หาคนมาเฝ้าเธอไว้！ เธอไม่ยอมรับผิด ก็ไม่ต้องให้เธอลุกขึ้น！ ”

เฒ่าแก่ป๋อจากไปด้วยความโกรธ ฉินซิวมองป๋อมู่เหนียนแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินมาตรงหน้าเซินชู ：“เซินชู เธอลุกขึ้นก่อน ตอนนี้คุณปู่กำลังโกรธอยู่

ในตระกูลป๋อ คนเดียวที่ยังถือว่าดีกับเธอ ก็มีเพียงฉินซิวเท่านั้น

เธอเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา ถึงเซินชูจะเป็นอย่างไร เธอก็ได้แต่งงานเข้ามาในตระกูลป๋อของพวกเขาแล้ว

ป๋อมู่ชิงที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะออกมา “คุณแม่ คุณปู่ก็พูด ถ้าเซินชูไม่ยอมรับผิด ก็ห้ามลุกขึ้น คุณแม่อย่าไปยุ่งเรื่องนี้เลยค่ะ！ ”

ป๋อมู่ชิงไม่ชอบเซินชูมาแต่ไหนแต่ไร นานทีจะมีโอกาสเห็นเซินชูถูกทำโทษ หลังจากเธอพูดจบก็ลากฉินซิวออกไปทันที

ฉินซิวถอนหายใจออกมา จากนั้นก็มองป๋อมู่เหนียนที่เงียบไม่พูดไม่จาแวบหนึ่ง “มู่เหนียน ลูกคิดยังไง ยังไงเซินชูก็เป็นภรรยาของหลานมาตั้งสามปี แม้เธอจะไม่มี.......”

ดวงตาของป๋อมู่เหนียนเย็นเยือกทันที “ผมไม่มีภรรยาที่มีจิตใจชั่วร้ายแบบนี้！ ”

เซินชูตัวสั่นไปทั้งตัว เธอรู้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีกต่อไป เขาได้กำหนดให้เธอเป็นคนแบบนั้นไปแล้ว

หลังจากป๋อมู่เหนียนพูดจบ เขาก็ลุกขึ้น และทิ้งคำพูดที่เย็นชาและไร้ความปรานีไว้ประโยคหนึ่ง “เซินชู เธอก็รับผิดชอบกับสิ่งที่เธอทำแล้วกัน”

รับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองทำ！

เซินชูฟังเสียงเท้านั่นไกลออกไปเรื่อย ๆ จากนั้น เธอก็ค่อย ๆ ได้ยินบางสิ่งในหัวใจของเธอกำลังเริ่มแตกออกทีละน้อย

หลังจากที่ป๋อมู่เหนียนออกไปไม่นาน คนรับใช้สองคนของตระกูลป๋อก็เดินเข้ามา “คุณนายรอง คุณรองบอกให้คุณไปคุกเข่าข้างนอก”

หลังจากที่คนรับใช้สองคนพูดจบ พวกเขาก็สบตากัน จากนั้นก็กระชากลากดึงเซินชูออกไปจากห้องบรรพบุรุษ และกดไหล่ของเซินชูบังคับให้เธอคุกเข่าลงอีกครั้ง

เซินชูไม่เคยถูกเหยียมหยามแบบนี้มาก่อน เธอเงยหน้าขึ้นมองคนรับใช้สองคนของตระกูลป๋อตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา “พวกเธอกล้าทำกับฉันแบบนี้เหรอ！ ”

แต่คนรับใช้ทั้งสองกลับไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ：“คุกเข่าลงเสียดี ๆ เถอะคุณนายรอง！ เฒ่าแก่ป๋อได้สั่งมาแล้ว เว้นแต่คุณจะยอมรับผิด ไม่อย่างนั้นคืนนี้คุณก็ต้องคุกเข่าอยู่ที่นี่ทั้งคืน！ คุณเจียมตัวหน่อย คุณทำตัวดี ๆ ก็จะดีกับเราทุกคน！ ”

ขณะนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น ทันใดนั้นก็มีฝนตกกระหน่ำลงมาทันที

คนรับใช้ทั้งสองผงะไปครู่หนึ่ง เมื่อได้สติกลับมา ทั้งสองคนก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องบรรพบุรุษอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เซินชูคุกเข่าอยู่ข้างนอกคนเดียว