ปาหนันมันต์ทิรา(Mpreg)

ก้นเครื่องถ้วยเบญจรงค์ลายกนกกระแทกวางบนโต๊ะไม้เคลือบกว้างกลางเรือนใหญ่โต น้ำในแก้วกระฉอกหกออกเปื้อนขอบบางส่วนหยดลงบนโต๊ะ มือเล็กขาวเนียนปลายเล็บดั่งลำเทียนกอบกุมเครื่องถ้วยที่เป็นต้นตอของเสียงเมื่อครู่

“เหตุใดถึงมิปลดขุนนางพวกนั้นออกให้หมด”

“ปาหนัน สำรวมกิริยาหน่อยเถิด เรื่องภายในหาใช่กงการของลูกไม่”

บนเรือนไม้ประดับใหญ่โตโอ่อ่ายกตัวสูงเป็นเครื่องบ่งบอกฐานันดรผู้อาศัย ที่แห่งนี้ถูกปกครองโดยเจ้าคุ้มเมืองเหนือผู้ที่ดำรงตำแหน่งมาตั้งแต่ช่วงยังหนุ่มยังแน่นจนตอนนี้อายุอานามเริ่มมากขึ้น ทำให้นอกจากเป็นผู้ที่มียศถาบรรดาศักดิ์สูงยังเป็นขุนนางผู้ใหญ่สร้างคุณงามและผลงานไว้มากมายให้หลายคนนับหน้าถือตา

“ขออภัยเจ้าค่ะคุณพี่” น้ำเสียงอ่อนน้อมจากคุณหญิงบุษบาผู้เป็นภรรยาหันไปขอโทษขอโพยแทนบุตรเพศรองแก่สามีที่เป็นถึงเจ้าคุ้ม

ในสมัยที่เพศเป็นตัวแบ่งหน้าที่ ปาหนันคิดว่าตนไม่สามารถทำอะไรได้ตามใจ บุรุษเป็นผู้ที่มีสิทธิ์เข้ารับราชการได้รับการศึกษาอ่านเขียนหนังสือ สตรีเพศหน้าที่คือคอยปรนนิบัติสามีคอยดูแลงานบ้านงานเรือนให้สงบร่มเย็น และเพศรองถือเป็นเพศที่หายาที่สุด ขนานนามว่าชายท้องได้แต่มีหน้าตางดงามกลิ่นกายหอมและมีหน้าที่เดียวกับสตรี

เจ้าคุ้มเมืองเหนือมีภรรยาถึงสามคนไม่นับเมียบ่าว เมียกลางเมืองคนแรกคือ ‘กันดา’ นางมีลูกชายซึ่งเป็นบุตรคนโตของเรือน ‘มิ่งหล้า’ บุตรคนนี้ชาญฉลาดมีแววได้เป็นขุนนางใหญ่โตตั้งแต่เล็กเนื่องจากถูกอบรมเรื่องการเมืองมาอย่างดี อีกทั้งนิสัยที่เป็นผู้ใหญ่คอยดูแลน้องๆ ต่างมารดาโดยไม่คิดท้วงติงจึงเป็นที่พึ่งพาใจสำหรับบุตรคนอื่น

เมียพระราชทานคนที่สอง ‘บุษบา’ พื้นเพนอกจากจะเป็นลูกขุนนาง นางยังได้มีโอกาสเข้าไปเป็นชาววังคอยรับใช้พระสนมเอกก่อนที่กษัตริย์จะส่งมอบให้เป็นเมียพระราชทาน บุษบามีลูกเพศรองคนเดียวในบ้าน นั่นก็คือ ‘ปาหนัน’ เหตุนี้ทำให้เขาถูกเลี้ยงดูราวกับไข่ในหิน มีคนคอยประคบประหงมฟูมฟักตั้งแต่เยาว์วัย ถูกเลี้ยงดูจากมารดาและเหล่าแม่ของพี่น้องมาให้มีความเพียบพร้อมด้านงานเรือนและมารยาท

หากแต่ไม่มีใครเคยถามว่านั่นคือสิ่งที่ปาหนันต้องการจริงๆ หรือไม่

เมียกลางเมืองคนสุดท้าย ‘คำเอื้อย’ มีบุตรชายคนสุดท้องห่างจากปาหนันเพียงหกปีชื่อว่า ‘เจ้าสาง’ แม้ยังเด็กดูเป็นคนร่าเริงแต่เขาถูกอมรบไม่ต่างจากพี่ชาย และถูกคาดหวังให้เจริญรอยตามเป็นขุนนางในอนาคต

“พวกนั้นทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ต่อให้เป็นบ่าวไพร่ในเรือนแต่เขาก็เป็นชนชั้นถูกปกครอง เป็นคนที่ชนชั้นอย่างเราต้องดูแลมิใช่หรือขอรับคุณพ่อ”

“แม่บอกให้เงียบ” นางหันมาเอ็ดบุตรตนรอบที่สอง เป็นที่รู้กันว่าเรื่องนี้สตรีกับเพศรองไม่สมควรออกความเห็น บริเวณที่นั่งแถวหัวโต๊ะไม้กว้างคือชายมีอายุหากแต่ยังน่ายำเกรงซึ่งเป็นเจ้าคุ้มเมืองเหนือ ‘อินทร์แปง’ พ่อของปาหนัน

“ขออภัยขอรับ”

เป็นปาหนันที่ต้องเอ่ยปากขอโทษ เขาเพียงแต่อยากแสดงความคิดหากมองตนในฐานะบ่าวคนหนึ่งก็เท่านั้น วันหยุดช่วงบ่ายแก่คนเริ่มหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องงานภายในอย่างปาหนันทำให้มารดาตนไม่พอใจ

ยามเด็กปาหนันเคยตั้งคำถามและเอ่ยมันออกไปเมื่อเห็นพี่มิ่งหล้ากับเจ้าสางถูกอบรมต่างจากตนจนเห็นได้ชัด

‘ข้าอยากเล่าเรียนแบบพี่มิ่งหล้าบ้าง พ่อสอนข้าด้วยไม่ได้หรือ’

‘เจ้าเป็นเพศรอง นี่มิใช่หน้าที่ที่เจ้าควรทำ กลับเรือนไปอยู่กับแม่เจ้าเสีย’

‘เพราะอะไรขอรับ ข้าเป็นเพศรองแล้วเหตุใดถึงทำแบบพี่มิ่งหล้าทำไม่ได้ เพศรองกับบุรุษต่างกันตรงไหนหรือขอรับ’ เด็กน้อยถามด้วยความใสซื่อ หากแต่มันเป็นคำถามที่ผู้ใหญ่ไม่สามารถตอบเขาได้ จนกระทั่งปาหนันเติบโตอายุราวสิบแปดปีเขาก็ยังไม่ได้รับคำตอบ

“คุณท่านเจ้าขา คุณหนูมันต์ทิรามาเจ้าค่ะ” หญิงสาวร่างท้วมผิวคล้ำอมแดงจากการทำงานหนัก คลานเข้ามาภายใต้ชายคาที่มีนายทั้งสามคนนั่งพูดคุยกันอยู่

“มันต์ทิรารึ”

เขาถามซ้ำพร้อมกับรอยยิ้มดีใจก่อนที่ร่างระหงงดงามจะหันไปกล่าวลาพ่อแม่เพื่อไปหาผู้มาเยือนเรือน ‘มันต์ทิรา’ เป็นบุตรของขุนนางระดับขุนจอม อีกทั้งยังเป็นเพศรองเหมือนปาหนัน ถึงตำแหน่งฝ่ายพ่อของปาหนันจะยศสูงกว่ามากแต่พวกเขาสนิทสนมกันตั้งแต่เล็กจึงมักไปมาหาสู่กันเช่นนี้ประจำ

อีกฝ่ายมีหน้าตางดงามผิวขาวราวไข่มุก ยามยิ้มแย้มมันสุกสว่างเสียยิ่งกว่าพระอาทิตย์ ร่างกายสะโอดสะองน่ามอง ทั้งมันต์ทิราและปาหนันล้วนมีคุณสมบัติทั่วไปของสตรีกับเพศรองที่บุรุษนิยมชมชอบทั้งคู่

มันต์ทิราใส่ผ้าไหมกับสวมเครื่องประดับเมืองน่าน มือขาวสะอาดเอาผมทัดหูระหว่างจัดแจงขนมใส่เครื่องถ้วยที่ตนตั้งใจทำมาจากเรือน ปาหนันเมื่อมาถึงเผลอไผลมองการกระทำอ่อนหวานอย่างหลงใหล นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเพศรองเสมือนกำลังเคลิบเคลิ้ม

เขากับมันต์ทิราใครๆ ก็มองว่าเป็นมิตรสหาย

แน่นอนว่ามันต์ทิราก็คงคิดเช่นนั้นแต่ใครเล่าจะรู้ความจริงว่าปาหนันแอบหลงรักเพศเดียวกันมานานตั้งแต่เล็กและไม่กล้าเอ่ยปากบอกใครเพราะกลัวคำว่าสถานะเพศรองของตัวเอง มันเป็นสิ่งขวางกั้นความต้องการเขาทุกอย่างแม้กระทั่งความรัก