“คุณจะแต่งงานกับเพื่อนของฉันจริงหรือเปล่าคะ” “ไปเอามาจากไหนล่ะ” “มีข่าวเกี่ยวดองของสองตระกูล เท่าที่รู้ทายาทของสองตระกูลนี้ก็คือคุณกับเกตุแก้ว” “งั้นเหรอ... เป็นเพื่อนคุณก็ดีนี่ เกตุแก้วเป็นเด็กดี สวยและว่าง่ายอีกด้วย หรือคุณว่าไง” เลิกคิ้วเหมือนจะถามว่ามีอะไรไหม... “เพื่อนของฉันเป็นคนดีเกินกว่าจะต้องมาใช้ชีวิตกับคุณ” “เพราะเขาเป็นคนดีไงถึงต้องใช้ชีวิตกับผม ตอนนี้ผมยังไม่ได้แต่งก็ใช้ชีวิตให้คุ้ม อาจจะมีนอนกับผู้หญิงเบี้ยบ้ายรายทางบ้างก่อนแต่งแต่หลังแต่งนี่คุณไม่ต้องห่วงแทนเพื่อนคุณหรอกนะเพราะว่าผมจะเป็นสามีที่ดีและหยุดทุกอย่างมาสร้างครอบครัวกับเขา คุณควรดีใจแทนเพื่อนด้วยซ้ำไปนะ” คำพูดเจือรอยยิ้มเยาะหยัน และดวงตาคมปลาบที่ทอดมองมายังหนึ่งในผู้หญิงเบี้ยบ้ายรายทางของเขากัดริมฝีปากที่สั่นระริกไว้แน่น... ก้อนแข็งๆ ที่ไม่รู้ที่มาจุกในลำคอจนแน่นไปหมด “ถ้าคุณทำอย่างนั้นได้จริงก็ต้องทำตั้งแต่วันนี้ เราต้องจบกัน ฉันจะไม่ขัดขวางถ้าคุณสัญญาว่าหลังจากแต่งงานแล้วจะทำตามอย่างที่พูด” “ถ้าคุณยังหาเงินมาคืนไม่ได้ ผมก็จะนอนกับคุณไปทุกวันจนกว่าจะแต่งงาน...” ตรัยบอกชัดถ้อยชัดคำ ยิ่งเห็นหล่อนมองเขาอย่างกับมองปิศาจร้าย เขากลับยิ้มได้มากกว่าที่เคย... “คุณ... ทำไมร้ายอาจอย่างนี้ คุณก็รู้ว่าพวกฉันเป็นเพื่อนกัน ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย คุณตั้งใจจะแต่งงานและให้เกียรติเพื่อนฉันก็ควรเลิกยุ่งกับฉัน” “อยากรู้งั้นเหรอว่าทำไมถึงไม่ปล่อยคุณไป ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะผมอยากให้คุณเจ็บ เจ็บไปถึงไอ้พี่ชายจอมร้ายกาจของคุณด้วยยังไงล่ะ”
หทัยวดี พิมชลเคยคิดสงสัยว่าเจ้านายของหล่อนมองหล่อนด้วยสายตาแปลกๆ หากแต่ก็ยังไม่กล้าเดาว่าเขาคิดอย่างไรกันแน่
นับตั้งแต่วันที่ตรัยจ้างหล่อนมาเป็นเบ๊กิตติมศักดิ์ด้วยการปล่อยกู้เงินร้อยกว่าล้านโดยไม่คิดดอกเบี้ย หล่อนก็คิดว่าเขาไม่เคยมองหล่อนในสายตาจนชะล่าใจไม่ระแวดระวังที่จะปกป้องตัวเอง หล่อนพลาดที่มาว่ายน้ำกับเขาด้วยชุดบิกินี่ที่คุ้นเคยเพราะคิดว่าเขาไม่ได้คิดอะไรและคงไม่ล่วงเกินอะไรหล่อน...
แต่วินาทีที่เขาว่ายน้ำมาใกล้ พร้อมกับถลามาคร่อมหล่อนกักหล่อนไว้กับขอบสระในวงแขนของเขา สายตาประกายบางอย่างที่ไม่เคยเห็นบอกให้หทัยวดีมองเขาในมุมใหม่...
เขาเป็นผู้ชายทั่วไป เขาอาจจะไม่สนใจหล่อนแต่แรก หากแต่ความใกล้ชิดที่หล่อนอยู่ใกล้มือของเขาอาจจะทำให้เขามักง่ายคว้าหล่อนมาเคี้ยวเล่นเหมือนผู้หญิงหลายๆ คนของเขา
แต่ฝันไปเถอะ
“ฉันจะว่ายน้ำ ถอยไปเลยนะ รำคาญ” หทัยวดีผลักอกเขาแล้วเลิกพักเหนื่อย หล่อนว่ายน้ำห่างมาจากเขายังไม่ทันถึงเมตรดีตัวหล่อนก็ถูกคว้าลอยกลับ และถูกเขาอุ้มไปนั่งบนขอบสระอย่างน่าโมโหในความต่างระหว่างสรีระของเขากับหล่อนทำให้หล่อนสู้เขาไม่ได้
“จะทำอะไรกันเล่า” หล่อนร้องลั่นอย่างรำคาญ ดีว่าสระนี้เป็นสระส่วนตัวของวิลล่า ไม่อย่างนั้นคงได้มีคนมองเขากับหล่อนไม่มากก็น้อย
“คิดว่าผู้ชายจะทำอะไรกับผู้หญิงสองต่อสองในที่รโหฐานล่ะ คิดได้ว่ายังไงผมก็ทำอย่างนั้นล่ะครับ คุณหนูเพลิน”
คำพูดของเขาทำให้หล่อนหนาววาบ... จากที่ไม่แน่ใจตอนนี้กระจ่างทุกอย่างแล้วว่าเขาจ้องจะเคลมหล่อนจริงจัง เขาจะกลืนน้ำลายตัวเองที่เคยสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่รูปร่างหน้าตาไม่ผ่านการคัดเลือกเพราะตกเกรดจากมาตรฐานของเขาหรือไงกัน
“จะบ้าหรือไง อย่ามาล้อเล่น ฉันรู้ว่าถ้าต้องการเรื่องแบบนั้นคู่ขาของนายโทรกริ๊งเดียวเขาก็มา เพราะฉะนั้นอย่ามาทำหน้ามืดแถวนี้”
หญิงสาวพยายามจะผละหนี แต่เขาดึงขาหล่อนเอาไว้แล้วขยับขึ้นมานั่งที่ขอบสระข้างๆ กัน แล้วกระซิบบอกเสียงเข้ม...
“ผมให้คุณมาอยู่กับผมเพื่อที่ผมจะทำอะไรก็ได้ แม้แต่จะให้เป็นนางบำเรอ คุณไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะปฏิเสธความต้องการของผม”
เสียงเขาแหบพร่าฟังไม่คุ้นชินนัก... หทัยวดีมือสั่นปากสั่นเพราะเขาหาใช่ความหนาวแต่อย่างใด คนแรงน้อยกว่าอย่างหล่อนรับมือกับเขาไม่ไหวแน่ยกเว้นว่าจะเจรจากับเขาทางวาจา
“นะ... นะ...ไหน นายว่า ฉันไม่น่าสนใจ จะเอาฉันมาทำงานขัดหนี้ไม่ได้จะเอาฉันมาเป็นนางบำเรอไง” มือบางเรียวเล็กดันบ่าเขาไว้ เมื่อเขาทำท่าเหมือนเป็นคนหูตึงที่จะก้มมาฟังหล่อนใกล้ๆ ไอ้คนบ้า หล่อนกำลังตะโกนอยู่ เขาไม่ได้ก้มลงมาเพราะไม่ได้ยินหรอก รู้ทันว่าเขาต้องการจะทำอย่างอื่นกับหล่อนแน่ๆ
“ผมไม่ได้ให้คำมั่นสัญญาอะไรนี่ แล้วผมก็มีสิทธิ์ในตัวคุณทุกอย่าง พอดีเพิ่งมาคิดออกทีหลังว่าเอาคุณมาใช้งานอย่างเดียวไม่น่าพอขัดดอกร้อยล้านได้ เลยมอบหมายงานเพิ่มให้อีกงาน”
“งานอะไร” ถามอย่างหวาดระแวง พยายามถอยห่างเขาแบบไม่ให้เขารู้ตัว แต่คนที่อยู่ตรงหน้าก็เหมือนขยับเข้ามาใกล้หล่อนมากขึ้นจนถอยไม่ได้
“งานสร้างความสุขให้ผมไง... ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี คิดได้ว่าเงินไปจมกับเรื่องไร้สาระเป็นร้อยๆ ล้าน ถ้าไม่ช่วยผมให้ผ่อนคลาย ผมคงต้องไปทวงเงินร้อยล้านคืน จะได้ไม่ต้องหวั่นว่าเงินอยู่ในมือคนอื่น แล้วจะไม่งอกเงยอะไร”
“สะ... สร้างความสุขยังไง... ฉันเต้นโคเวอร์เกาหลีได้นะ คุณสนเปล่า”
เสียงบอกตะกุกตะกัก ทำให้ตรัยแหงนหน้าหัวเราะเหมือนหล่อนเล่นโจ๊กให้เขาฟัง แต่หล่อนเอาจริงนะ
“ผมไม่ผ่อนคลายความเครียดด้วยวิธีปัญญาอ่อนขนาดนั้นหรอก... จะทำให้ดูเล็กๆ น้อยๆ แล้วกัน”
ว่าแล้วเขาก็กระชากหล่อนเข้าหาอกแกร่ง มือหนารั้งท้ายทอยหล่อนเพื่อล็อคไว้ ท่ามกลางวินาทีที่เธอตื่นตะลึงและทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าคมของก็ฉกวูบลงมา ริมฝีปากนุ่มที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสถูกประกบปิดด้วยริมฝีปากร้อนรุ่มของเขา... ลิ้นอุ่นๆ ดันโพรงปากเข้ามาลึกล้ำ เหมือนมืออีกข้างของเขาล้วงลึกไปถึงขอบของ บิกินี่ใต้ผ้าคลุมที่พันอยู่บนเอวของหล่อนแล้วทำท่าเหมือนจะปลดมันลง
หทัยวดีอยากจะเป็นลม... ตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ หล่อนยังอยากกัดลิ้นตัวเองตายเพื่อให้ริมฝีปากที่เต็มไปด้วยกระแสความร้อนราวจะมอดไหม้กายหล่อนหยุดส่งผ่านความรู้สึกมาให้
แล้วของจริงที่เขาว่า มันจะขนาดไหน
สัญญาณเตือนภัยในหัวหล่อนดังก้องให้ถอยห่างจากความอันตรายที่มีอำนาจทำลายล้างสูงสุดอย่างตรัย... มือและเรียวลิ้นร้ายกาจของเขาสร้างคลื่นความรู้สึกแปลกประหลาดที่ทำให้ขาของหล่อนไม่มีความมั่นคงจนต้องเกาะบ่าเขาไว้แน่น... ความวูบโหวงในช่องท้องที่แนบชิดกับสิ่งแข็งแกร่งที่ดุนดันผ่านกางเกงว่ายน้ำของเขาทำให้หล่อนสิ้นหวัง...
“ยะ อย่านะคะ ฉันขอร้อง ฉันไม่คิดจะมีอะไรกับคนที่ไม่ได้แต่งงานด้วย” หญิงสาวบอกเสียงสั่นเมื่อมือของเขาไล้ผ่านเนื้อผ้านิ่มอย่างเป็นเจ้าของ
หากเขาเป็นคนที่ใจดีพอเขาต้องฟังคำพูดหล่อน
แต่... ตรัยแหงนหน้าหัวเราะเหมือนหล่อนเล่าเรื่องตลก
“แต่งงานเหรอ... คุณคิดว่าคุณมีค่าแค่ไหนกัน การได้คุณมาแทนดอกเบี้ยเงินร้อยล้านที่ให้ยืมไปยังไม่พอด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นถึงไม่แต่งงานผมจะทำยังไงกับคุณก็ได้จริงไหม”
คำพูดของเขาทำให้หล่อนจุกจนพูดไม่ออก หนำซ้ำยามที่เขาดึงหล่อนแนบกายเขาแล้วขยับเขยื้อนกายให้หล่อนขวัญผวากับการแนบชิดใกล้ที่เขาจงใจปั่นป่วนหล่อนหลังจากที่หลงโง่งมเซ็นสัญญาทาสกับเขา ใจอยากจะห้ามแต่ก็ไม่อาจทนรับคำเจ็บแสบที่เขาจะตอบได้อีก ริมฝีปากที่จะพูดก็ปิดเงียบ ไร้เรี่ยวแรงจะต่อกร
“ถ้าไม่อยากนอนกับผม... ก็เอาเงินร้อยล้านมาคืนผมให้ได้เดี๋ยวนี้”
ข้อเสนอที่หล่อนไม่สามารถทำตามได้ถูกเอ่ยจากปากเขา หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นอย่างข่มกลั้น หล่อนไร้ซึ่งความแข็งขืนจนตรัยสามารถลากหล่อนมาถึงเตียงแล้ว ข้อแม้ที่เขาตั้งขึ้นมาสำหรับหล่อนมันก็ทำให้หล่อนไม่มีอำนาจต่อรองอะไรได้
สัญญาณเตือนภัยว่าหล่อนอาจได้รับอันตรายจากเขาไม่ได้มีความหมายใดเลยจริงๆ มันคงจะต้องดังให้ก้อง และก็หยุดลงด้วยตัวมันเอง
ร่างบางระทดระทวยให้อ้อมกอดของตรัยอย่างหมดหวัง และไร้เรี่ยวแรงต่อต้านใดๆ เมื่อเขารั้งหล่อนให้ล้มตัวลงนอนและนำพาเรือนกายหนาแกร่งตามมาทาบทับเอาไว้
“ไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะโดนฆ่าขนาดนั้นหรอกน่า รับรองคุณจะมีความสุขไปกับมัน” คำพูดที่แฝงความสะใจในแววตาเอ่ยบอกหล่อน
“ไม่มีทาง”
“ยังไม่ลองอย่าเพิ่งออกตัวแรงไปหน่อยเลยน่าคุณหนูเพลิน... ถ้าคุณเพลินใจกับบทรักของผมล่ะก็ จะร้องเสียงดังแค่ไหนก็ได้นะ ผมไม่ว่า ชอบด้วย”
“คนโรคจิต” หล่อนแหวเสียงสั่น เพราะเริ่มสะอื้นไห้ไปด้วยเนื่องจากโดนเขายั่วเย้า ดวงหน้าสวยงอง้ำ แน่นอนว่าตรัยเห็นแล้วมีความสุขจนต้องหัวเราะออกมา
เขาทำตัวเป็นคนโรคจิตตามที่หล่อนกล่าวหาอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง มือหนากระชากชุดบิกินี่ของหล่อนหลุดขาดตามมือของเขาได้อย่างง่ายดาย
ก่อนจะก้มลงใช้เรียวปากกับส่วนที่ทำให้หล่อนร้องครางได้อย่างไม่พูดพล่ามทำเพลง... คนที่กำผ้าปูไว้แน่นพยายามเม้มปากไม่ส่งเสียงใดเมื่อซาตานร้ายรุกล้ำอย่างอุกอาจด้วยเรียวลิ้นร้อนจนหล่อนอยากจะตายให้พ้นจากความอึดอัดประหลาดนี้...
สุดท้ายเสียงครางก็หลุดจากปากหทัยวดีเกินกว่าจะหักห้ามใจ... ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วตรัยก็ผุดลุกขึ้นมาจ้องหน้าหญิงสาว
“แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยนะ คุณหนูเพลิน”
เสียงเย้ยหยันกับรอยยิ้มที่มุมปากทำให้หทัยวดีกลั้นสะอื้นอย่างสุดใจ... ริมฝีปากกัดจนห้อเลือดเมื่อรับรู้ถึงนิ้วมือของเขาที่เลื่อนไล้บนจุดอ่อนไหวที่สุดของร่างกายหล่อน ที่ที่เรียวลิ้นของเขาทายทักไปก่อนหน้านี้...
หล่อนพยายามกลั้นเสียง แม้กายจะสั่นเทา เพราะเขาปลุกปั่น สายตาของเขายังจดจ้องหล่อนอย่างนึกสนุกเมื่อเห็นว่าหล่อนพยายามอดกลั้นเพราะไม่อยากฟังคำปรามาสว่าเป็นคนพ่ายแพ้ ยิ่งเห็นเช่นนั้นมือเขายิ่งกระหวัดเกี่ยวร้อนแรงขึ้น
หทัยวดีเบือนหน้าหนีจากเขาอย่างเกินใจจะอดทน เรือนกายสาวไหวพร่าสั่นพร้อมความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งสูงอย่างรุนแรง...
แต่แล้วมือของตรัยก็หยุดทุกการกระทำ คนที่อดกลั้นเสียงร้องจนตัวสั่นเทาเหมือนถูกดึงให้ตกจากฟ้ามากองบนที่นอน เขาทำให้หล่อนรู้สึกค้างคาและแสนทรมานจนลืมการข่มกลั้นทุกอย่างหันไปจ้องหน้าซาตานร้ายผู้กำหนดสัมผัสที่นำพาความรู้สึกนั้นมาให้เพื่อจะร้องเขา...
ดวงตาปรือมองเขาราวจะอ้อนวอนแม้เกลียดแสนเกลียดที่เห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้มีความจริงใจสักนิดบนหน้าหล่อคมของเขา...
“ต้องการอีกล่ะสิ ผมมีให้คุณมากกว่านี้อีกสาวน้อย” เขาก้มลงกระซิบที่ข้างหูหล่อน ลมหายใจอุ่นทำให้กายสาวไหวสะท้านได้มากกว่าทุกครา หล่อนกลายเป็นคนอ่อนไหวที่เพียงลมหายใจของเขาก็ทำให้หล่อนสั่นพร่าได้เพราะน้ำมือของเขา ตรัยดูจะพอใจยิ่งนัก
“ยินดีต้อนรับสู่การเป็นของเล่นของนายตรัย อรรถพลวณิชอย่างเป็นทางการครับคุณหนูหทัยวดี”
บอกแล้วมือของเขาก็เคลื่อนไหวต่อ... หญิงสาวลืมความรู้สึกทุกอย่าง ลืมแม้แต่การข่มกลั้นเสียงครางเมื่อมือเขากลับมาสร้างความร้อนรุ่มให้หล่อนได้อีกครั้งหนึ่งและคราวนี้ปลายนิ้วมือของเขาทำให้หล่อนได้สานต่อความรู้สึกดำมืดประหลาดล้ำที่ครอบงำหล่อนโดยสมบูรณ์ หทัยวดีหมดแรงต้านทาน หากแต่เต็มไปด้วยความคาดหวังว่าเขาจะนำหล่อนไปให้สุดทาง ไม่อย่างนั้นหล่อนคงได้ทรมานตายสมใจเขาแน่
บทที่ 1 บทนำ
05/09/2023
บทที่ 2 ตอนที่หนึ่ง ความเกลียดชัง
05/09/2023
บทที่ 3 ตอนที่หนึ่ง ความเกลียดชัง 2
05/09/2023
บทที่ 4 ตอนที่สอง ความมั่นใจที่หมดลง
05/09/2023
บทที่ 5 ตอนที่สอง ความมั่นใจที่หมดลง 2
05/09/2023
บทที่ 6 ตอนที่สอง ความมั่นใจที่หมดลง 3
05/09/2023
บทที่ 7 ตอนที่สอง ความมั่นใจที่หมดลง 4
05/09/2023
บทที่ 8 ตอนที่สาม เงื่อนงำ
05/09/2023
บทที่ 9 ตอนที่สาม เงื่อนงำ 2
05/09/2023
บทที่ 10 ตอนที่สี่ โฉมหน้าซาตาน
05/09/2023
บทที่ 11 ตอนที่สี่ โฉมหน้าซาตาน 2
06/09/2023
บทที่ 12 ตอนที่ห้า สาแก่ใจ
06/09/2023
บทที่ 13 ตอนที่ห้า สาแก่ใจ 2
06/09/2023
บทที่ 14 ตอนที่ห้า สาแก่ใจ 3
06/09/2023
บทที่ 15 ตอนที่ห้า สาแก่ใจ 4
06/09/2023
บทที่ 16 ตอนที่หก ไม่ใช่ตัวจริงยิ่งเจ็บ
06/09/2023
บทที่ 17 ตอนที่หก ไม่ใช่ตัวจริงยิ่งเจ็บ 2
06/09/2023
บทที่ 18 ตอนที่หก ไม่ใช่ตัวจริงยิ่งเจ็บ 3
06/09/2023
บทที่ 19 ตอนที่เจ็ด รังรักซาตาน
06/09/2023
บทที่ 20 ตอนที่เจ็ด รังรักซาตาน 2
06/09/2023
บทที่ 21 ตอนที่แปด สิ่งหนักใจ
06/09/2023
บทที่ 22 ตอนที่แปด สิ่งหนักใจ 2
06/09/2023
บทที่ 23 ตอนที่แปด สิ่งหนักใจ 3
06/09/2023
บทที่ 24 ตอนที่เก้า เส้นทางแห่งอิสรภาพ
06/09/2023
บทที่ 25 ตอนที่เก้า เส้นทางแห่งอิสรภาพ 2
06/09/2023
บทที่ 26 ตอนที่สิบ ก็แค่คนไม่มีค่าหนึ่งคน
06/09/2023
บทที่ 27 ตอนที่สิบ ก็แค่คนไม่มีค่าหนึ่งคน 2
06/09/2023
บทที่ 28 ตอนที่สิบ เจ้ากรรม นายเวร
07/09/2023
บทที่ 29 ตอนที่สิบ เจ้ากรรม นายเวร 2
07/09/2023
บทที่ 30 ตอนที่สิบเอ็ด แพ้ทาง
07/09/2023
หนังสืออื่นๆ ของ pimchan publication
ข้อมูลเพิ่มเติม