Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
แม่บ้านวัยกระเตาะ

แม่บ้านวัยกระเตาะ

อัณณากานต์

5.0
ความคิดเห็น
3.4K
ชม
15
บท

♡ แรกๆ ก็เอ็นดู หลังๆ ก็อยากให้ดูเอ็น ♡ บางส่วนจากนิยาย: กิตตินอนมองเอมิลี่แต่งตัวอย่างเพลิดเพลินแล้วความคิดซุกซนก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่อยากให้เธอใส่เสื้อผ้าเลยให้ตายสิ อยากถอดเสื้อจัง อยากถอดกางเกงด้วย ชุดชั้นในก็ไม่ต้องใส่หรอกบดบังของสวยๆ ทำไม “แล้วพี่โก้ไม่แต่งตัวเหรอคะ” “แต่ง … แต่งครับ รอเดี๋ยวเดียวนะ” กิตติต้องหยุดความคิดฟุ้งซ่านลงก่อน “พี่โก้ไม่อยากไปใช่ไหมคะ” เอมิลี่เดินกลับไปหาคนที่ยังไม่ลงจากเตียง “อยากครับ ไปสิไปกันเลย พี่แต่งตัวอึดใจเดียวก็เสร็จแล้ว” “ไม่จริงหรอกค่ะ ทำอยู่ตั้งนานกว่าพี่โก้จะเสร็จ” คำเตือน: มีการสูญเสีย มีเหตุการณ์สะเทือนใจ

บทที่ 1 ตอนที่ 1 วันพิเศษ

โต๊ะม้าหินอ่อนตั้งอยู่ใต้ต้นหูกวางแผ่กิ่งก้านร่มรื่น แม้ใบของมันจะร่วงหล่นให้เก็บกวาดอยู่ตลอดแต่ก็คุ้มค่ากับแรงกายที่ลงไป มันเป็นไม้ยืนต้นที่ให้ร่มเงาแก่บ้านหลังน้อยมาหลายสิบปี ที่ตรงนี้มีความทรงจำมากมายโดยเฉพาะกับเด็กหญิงคนหนึ่ง

“จะห้าโมงแล้ว ยัยหนูคงใกล้จะถึงบ้านแล้วมั้ง” บิดามองเวลาแล้วกล่าวด้วยความตื่นเต้น

เขาลางานครึ่งวันเพื่อวันพิเศษโดยเฉพาะ หนึ่งปีมีแค่ครั้งเดียวก็ต้องทำให้มันแตกต่างจากวันอื่นสักหน่อยแถมไม่เคยลาไม่เคยสายขอแค่ปีละหนึ่งวันเท่านั้นจริงๆ

“คงใกล้แล้วค่ะ ไม่น่าเกินห้าโมงครึ่ง เอมกลับเวลานี้ตลอด” มารดาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ลูกสาวของเธอเป็นเด็กเรียบร้อย ไม่เคยสร้างเรื่องให้ปวดหัวปวดใจ เมื่อเลิกเรียนก็ตรงกลับบ้านไม่มัวเถลไถล

“คุณไม่เหนื่อยเหรอคะ วิ่งวุ่นทั้งวัน ไปนั่งพักข้างในก่อนก็ได้นะคะ” ภรรยาถามสามีที่นั่งไม่ติดตั้งแต่มาถึงบ้าน ดูเหมือนคนจัดงานจะตื่นเต้นกว่าเจ้าของงานเสียอีก

“ไม่เหนื่อยเลย คุณว่าลูกจะชอบไหม”

“ชอบแน่นอนค่ะ ลูกไปยืนดูร้านนี้ทุกครั้งตอนไปตลาด”

เอมอรเคยเป็นครูแต่พอมีลูก สามีก็ให้ลาออกจะได้ดูแลลูกได้เต็มที่ เอ็ดการ์เป็นพนักงานระดับปฏิบัติการทั่วไปไม่มีสิ่งใดพิเศษแต่เงินที่หาได้ก็พอเลี้ยงครอบครัวให้อยู่สบายตามอัตภาพ เขาพบเอมอรตอนไปประชุมที่โรงแรมแห่งหนึ่งแล้วติดต่อกันเรื่อยมาเพราะถูกชะตากัน

จากที่คุยแค่เรื่องงานก็ค่อยๆ ขยับหัวข้อเป็นเรื่องส่วนตัวมากขึ้นจนสุดท้ายก็กลายเป็นความรัก

ทุกอย่างดูราบรื่นแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เมื่อตกลงปลงใจสร้างครอบครัว พ่อแม่ของเอมอรเห็นด้วยและอวยพรลูกสาวด้วยคำมงคลส่วนพ่อแม่ของเอ็ดการ์ไม่มาเหยียบเมืองไทยไม่มาร่วมงานแต่งแถมยังด่าทออีกหลายคำ

เอ็ดการ์เสียใจที่พ่อแม่ไม่เข้าใจและกีดกันความรักแต่เขาเลือกเอมอรกับลูก สักวันพวกท่านจะเห็นเองว่าเอมอรไม่ใช่ผู้หญิงหน้าเงินแบบที่เข้าใจกัน

น่าเสียดายที่ท่านไม่ได้เห็นความน่ารักของหลานสาว ถ้าท่านยังอยู่ต้องหลงเอมิลี่จนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ

เอ็ดการ์อยู่ประเทศไทยมาหลายสิบปี จึงพูดอ่านเขียนภาษาไทยได้อย่างคล่องแคล่วไม่แพ้เจ้าของภาษา ต้องขอบคุณภรรยาที่เป็นครูประจำตัวคอยแนะนำพร่ำสอนอยู่ตลอด สมกับเป็นครูเหลือเกิน

เอมิลี่มีความทรงจำเกี่ยวกับตายายไม่มากนัก เธอเคยพบพวกท่านตอนยังเด็กเหลือเกิน แม่เล่าว่าทั้งสองรับขวัญหลานด้วยกำไลข้อเท้าหนักหนึ่งบาทแถมเงินขวัญถุงด้วย เงินนั้นไม่อยู่แล้วเพราะแม่นำไปฝากธนาคารเหลือไว้แค่ถุงกำมะหยี่สีแดงที่ตากับยายใส่เงินมาให้

ยังไม่ทันจะรู้ความดีตากับยายก็จากไป เอมิลี่จึงโตมากับพ่อและแม่โดยแท้จริง

ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดที่ลูกจะโตมากับพ่อและแม่แต่สำหรับเอมิลี่แตกต่างนิดหน่อยเพราะเธอเป็นลูกครึ่ง หน้าตาผิวพรรณร่างกายจึงไม่เหมือนเด็กคนอื่น เธอตัวสูงบอบบาง ผิวขาวเหมือนไข่ปอก นัยน์ตาสีเทา ผมสีน้ำตาลอ่อน

ความต่างนี้ทำให้เธอแปลกแยกจากคนอื่น เอมิลี่ไม่มีเพื่อนสนิทเพราะเพื่อนผู้หญิงชังน้ำหน้าเธอทุกคน เพื่อนผู้ชายคอยแต่ล้อเลียนและฉวยโอกาสทำรุ่มร่ามใส่ ทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของเธอสักนิด

เอมิลี่จึงสบายใจกับการอยู่คนเดียวและเธอดีใจมากที่ยังมีพ่อกับแม่เพราะทั้งสองคนคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ

วันหนึ่งเธอไปตลาดกับแม่ตามปกติแล้วเห็นว่า ตึกหลังหนึ่งที่ปิดร้างไม่มีคนเช่าหลายปีวันนี้เปิดพร้อมบริการ กระจกบานใหญ่ใสแจ๋ว มีผ้าม่านลูกไม้แขวนประดับ

“แม่จ๋า ดูสิ สวยจังเลย” เอมิลี่ไปยืนชิดริมกระจกเพราะอยากเห็นขนมสีสวยให้ชัดๆ

“สวยจริง เค้กของพวกฝรั่งจริงๆ”

“เค้กก็เป็นของฝรั่งอยู่แล้วนี่จ๊ะ”

“เจ้าของร้านเป็นชาวฝรั่งเศส เขาว่ากันแบบนั้นนะ แม่ก็ไม่มั่นใจ”

“จริงเหรอจ๊ะ หนูอยากเห็นจัง”

“คุณเขาไม่ใช่ตัวประหลาดสักหน่อย จะอยากพบอยากเจอไปทำไม เรามาตลาดแทบทุกวัน จะเห็นเดี๋ยวก็เห็นเองแหละลูก”

“จ้ะแม่” เอมิลี่ตอบเสียบอ่อยๆ เธอควรจะเข้าใจดีที่สุดว่าการโดนมองว่าเป็นตัวประหลาดรู้สึกแย่เพียงใด

“ไปกันเถอะลูก เราค่อยแวะวันหลังดีกว่า เปิดวันแรกๆ น่าจะวุ่นวายอยู่”

“จ้ะแม่” เอมิลี่รับคำแต่เสียดายอยู่ในใจ เธออยากเข้าไปดูในร้านใจจะขาด

“สวัสดีค่ะ เปิดวันแรกมีเค้กให้ชิมฟรีด้วยค่ะ แวะก่อนได้นะคะ” เจ้าของร้านเปิดประตูออกมาเชื้อเชิญลูกค้าที่ยืนลังเลอยู่ข้างหน้า

“ขอบคุณค่ะ” เอมิลี่แอบกระโดดตัวลอยอยู่ในใจแต่ความจริงก็คือเดินอย่างเรียบร้อยให้สมเป็นกุลสตรีตามที่แม่พร่ำสอน

มาดามมักซีมคือเจ้าของร้านเค้ก เธอถูกชะตากับเอมิลี่เด็กหญิงผมเปียเอามากๆ อาจเพราะเป็นลูกครึ่งลูกค่อนเหมือนกันแถมนัยน์ตายังสีเดียวกันอีก

“วันนี้ไม่ต้องจ่ายเงินค่ะ เปิดวันแรกอยากให้มาชิมกันก่อนว่าถูกใจไหม” มาดามมักซีมบอกเอมอรเมื่อเห็นเธอเตรียมหยิบกระเป๋าเงิน

“คนไทยเขาถือกันค่ะว่าลูกค้าคนแรกต้องซื้อ ฉันเดาว่าเราสองแม่ลูกน่าจะเป็นลูกค้ารายแรกแน่ๆ ยังเช้าอยู่เลย”

“เหรอคะ แย่จัง ฉันไม่น่ารบกวนคุณเลย”

“ไม่รบกวนเลยค่ะ ฉันว่าจะแวะอยู่แล้วแต่เห็นยังเช้าอยู่คิดว่าคงยังวุ่นๆ ว่าจะแวะวันหลังแต่วันนี้แวะแล้วก็ต้องประเดิมค่ะ เอมเลือกสิลูก หนูอยากกินชิ้นไหน” เอมิลี่อยากรับประทานทุกอย่างที่อยู่ในตู้แต่เธอรู้ว่าแม่ไม่ได้มีเงินเหลือเฟือจึงเลือกชิ้นที่ถูกที่สุด

“มาดามคะ เอมเลือกแค่ชิ้นสีฟ้าค่ะ” เอมอรบอกเมื่อเห็นมาดามมักซีมหยิบเค้กสีชมพูขึ้นมา

“ชิ้นนี้แถมค่ะ พิเศษสำหรับลูกค้าคนแรก”

หลังจากวันนั้นสองแม่ลูกก็แวะร้านนี้เรื่อยๆ แต่เอมิลี่ก็ไม่เคยเลือกขนมที่แพงเกินกำลังที่แม่จะจ่ายไหว เธอสัญญากับตัวเองว่าเมื่อมีเงินมากพอจะซื้อเค้กก้อนใหญ่สีชมพูประดับด้วยผลไม้และครีมหลากสีให้พ่อกับแม่ได้รับประทาน

แต่สาวน้อยเอมิลี่ในวัยสิบห้าปีไม่รู้ตัวเลยว่าเค้กแสนสวยก้อนนั้นกำลังรอท่าอยู่ใต้ต้นหูกวาง

“กลับมาแล้วค่ะแม่” ห้าโมงยี่สิบนาที เอมิลี่ก็มาถึงบ้าน เธอถอดรองเท้านักเรียนวางไว้ที่ตู้หน้าบ้านแล้วเดินเข้ามาด้านในแต่ไม่พบใครเลย ปกติแม่จะนั่งเย็บผ้าอยู่ที่มุมห้องนั่งเล่นหรือไม่ก็อยู่ในห้องครัว

“แม่คะ” เธอเดินไปที่บันไดแล้วเรียกอีกครั้งแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบ แม่ต้องอยู่บ้านแน่นอนเพราะประตูไม่ได้ล็อก

“กระเป๋าของพ่อนี่นา” เมื่อเดินไปที่เก้าอี้หวายก็พบกระเป๋าเอกสารของพ่อวางอยู่ เธอเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

พ่อไม่เคยกลับบ้านเร็วขนาดนี้และที่สำคัญไม่มีทางมาถึงบ้านแน่ๆ เพราะพ่อเลิกงานห้าโมง ถ้าถึงบ้านพร้อมๆ กับเธอ พ่อต้องเหาะมาแน่นอน

แต่พ่อกลับมาแล้วแน่ๆ กระเป๋าของพ่อวางอยู่และเมื่อเช้าไม่มีแน่ๆ เพราะเธอนั่งตรงนี้เพื่อใส่ถุงเท้าส่วนพ่อออกไปแล้ว

“ลูกเห็นรึยัง” เอ็ดการ์ถามภรรยาที่แอบมองอยู่ข้างหน้าต่าง

“เห็นกระเป๋าคุณแล้วค่ะ มองหาใหญ่เลยว่าคุณอยู่ไหน” เอมอรรายงานให้สามีฟัง

เอมิลี่มองไปรอบๆ แล้วพบว่าประตูหลังบ้านไม่ได้ปิด

“พ่อ ! ทำไมกลับเร็วคะ ไม่สบายเหรอ”” เมื่อชะโงกหน้าออกไปก็เห็นพ่อกับแม่ยืนยิ้มหวานอยู่

“วันเกิดลูกสาวทั้งคน จะกลับช้าได้ยังไง” เอ็ดการ์ตอบ

“หนูตกใจหมดเลย แล้วมาทำอะไรกันตรงนี้คะ”

เอมิลี่บอกพ่อกับแม่ว่า งานวันเกิดค่อยจัดทีหลังก็ได้เพราะวันเกิดของเธอตรงกับวันทำงาน จัดช้าไปวันสองวันไม่ใช่ปัญหาเธออยากให้อยู่พร้อมหน้ากันมากกว่า

“ขอบคุณมากนะคะ แม่ทำอะไรคะ หนูกำลังหิวเลย”

“ของโปรดหนูทั้งนั้นแต่แม่ว่า วันนี้เรากินของหวานก่อนดีกว่า” เอมอรถอยไปด้านข้างเพื่อให้เค้กแสนสวยได้อวดโฉม

เอมิลี่พูดไม่ออกได้แต่เอามือปิดปาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเค้กจากร้านไหน เธอเฝ้าฝันถึงมันมาเป็นปีๆ อยากเห็นใกล้ๆ อยากลิ้มชิมรสว่าเนื้อเค้กก้อนนั้นจะอร่อยแค่ไหน

“ขอบคุณนะคะ หนูดีใจมากเลยแต่เกรงใจจัง พ่อกับแม่หมดเงินเยอะเลยเพื่อซื้อเค้กก้อนนี้”

“มาดามมักซีมลดให้สิบห้าเปอร์เซ็นต์จ้ะ ตามอายุหนู กินเลยไหมจ๊ะ”

“กินค่ะ ขอบคุณนะคะ” เอมิลี่กอดพ่อกับแม่แล้วหลับตาขอพร

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ อัณณากานต์

ข้อมูลเพิ่มเติม

หนังสือที่คุณอาจชอบ

คุณหนูปกปิดตัวตนไม่ได้แล้ว

คุณหนูปกปิดตัวตนไม่ได้แล้ว

Critter
5.0

เมื่อตอนเด็ก หลินอวี่เคยช่วยชีวิตเหยาซีเยว่ที่กำลังจะตาย ต่อมา หลินอวี่กลายเป็นพืชหลังจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอแต่งงานเข้าตระกูลหลินโดยไม่ลังเลใจและใช้ทักษะทางการแพทย์ของเธอเพื่อรักษาหลินอวี่ สองปีของการแต่งงานและการดูแลอย่างสุดหัวใจของเธอเพียงเพื่อตอบแทนบุญคุณ และเพื่อที่เขาจะให้ความสำคัญกับตัวเองบ้าง แต่ความพยายามทั้งหมดของเธอกลับไร้ประโยชน์เมื่อคนในใจของหลินอวี่กลับมาประเทศ เมื่อหลินอวี่โยนข้อตกลงการหย่ามาใส่เธออย่างไร้ความปราณี เธอก็รีบเซ็นชื่อทันที ทุกคนหัวเราะเยาะเธอที่เป็นผู้หญิงที่ถูกครอบครัวใหญ่ทอดทิ้ง แต่ใครจะไปรู้ว่า เธอคือ Moon นักแข่งรถที่ไม่มีใครเทียบได้บนสนามแข่งรถ เป็นนักออกแบบแฟชั่นที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ เป็นอัจฉริยะของแฮ็กเกอร์ และเธอยังเป็นหมอมหัศจรรย์ระดับโลก... อดีตสามีของเธอเสียใจมากจนคุกเข่าลงกับพื้นขอร้องให้เธอกลับมา ผู้เผด็จการคนหนึ่งอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดว่า "ออกไป! นี่คือภรรยาของฉัน!" เหยาซีเยว่ "?"

ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย

ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย

l3oonm@
5.0

จือหลินเธอเป็นเด็กกำพร้า ที่ถูกมารดาทอดทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลตั้งแต่วันแรกที่ลืมตามาดูโลก ต่อมาทางโรงพยาบาลจึงส่งตัวเธอให้กับสถานสงเคราะห์ พออายุได้สามปี ก็มีองค์กรหนึ่งมารับเลี้ยงตัวเธอ แต่พวกเขาเลี้ยงเธอและเด็กคนอื่นๆ ไว้เพื่อเป็นหนูทดลองเท่านั้น ครั้งแรกที่ถูกนำตัวมา ต่างก็โดนจับฉีดยาเข้าสู่ร่างกาย เพื่อหาเด็กที่เลือดต้านเชื้อที่ฉีดเข้าไปได้เท่านั้น หากร่างกายทนรับไม่ไว้สิ่งที่ทางองค์กรมอบให้คือความตาย จือหลินอาจเป็นเพราะเลือดของเธอพิเศษกว่าเด็กคนอื่น ไม่ว่าฉีดยาตัวไหนเข้าสู่ร่างกายเธอก็ทนรับได้ทั้งนั้น นับจากนั้นมาเธอจึงถูกเลี้ยงดูจากองค์กรมาอย่างดี เรื่องการศึกษาเธอก็สามารถเรียนรู้ทุกสิ่งได้อย่างเต็มที่ แต่เพราะความฉลาดของเธอจึงถูกส่งให้เรียนวิทยาศาสตร์การแพทย์และเรียนแพทย์ควบคู่ไปด้วย เมื่อเรียนจบมาแล้ว จือหลินยังคงทำการให้องค์กรเช่นเดิม แม้จะไม่ได้เป็นนักฆ่าเช่นเพื่อนคนอื่นที่มาพร้อมกัน แต่เธอก็ต้องฝึกไม่ต่างจากพวกเขา ยิ่งเมื่อต้องนำเด็กเข้ามาเป็นหนูทดลองเช่นเดียวกับเธอในตอนเล็ก ต่อให้ไม่อยากทำก็ต้องทำ หากฝ่าฝืนไม่ทำการชิปที่ถูกฝังอยู่ในตัวจะถูกกระตุ้นให้ได้รับความทรมานทันที นานวันเข้า ความดำมืดก็ก่อเกิดในใจ ไม่ว่าจะฉีดยาให้เด็กร้ายแรงเพียงใดจือหลินก็เลิกรู้สึกผิดไปเสียแล้ว เพราะการทำงานของเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมาทำให้ทางองค์กรยกย่องและมักจะให้สิ่งดีๆ กับเธอเสมอ เมื่อมีชิปตัวหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฝังมิติอีกห้วงหนึ่งไว้ภายในร่างกาย จือหลินนางก็ได้รับเลือกให้ทดลองใช้สิ่งนี้ด้วยเช่นกัน จือหลินถูกฝังชิปมิติเข้าที่แกนสมองของเธอ ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้เธอแทบสิ้นสติ เมื่อชิปถูกฝังลงไปแล้ว เพียงไม่นานก็มีเสียงจากระบบให้เธอยืนยันตัวตน ก่อนที่จะปรากฏภาพต่างๆ ภายในหัวของเธอ ของจากภายนอกล้วนแต่ถูกส่งเข้าไปเก็บไว้ด้านในได้ทั้งสิ้น หากเป็นเนื้อสด ผักผลไม้ ยังคงความสดอยู่เช่นเดิมแม้จะเก็บไว้นานมากเพียงใด ห้วงมิติของจือหลินเหมือนเป็นห้องสูทในคอนโดของเธอเองที่มีทุกอย่างพร้อมใช้อยู่ภายใน แม้แต่ห้องทดลอง ห้องทำงานของเธอก็ปรากฏอยู่ในนั้นเช่นกัน นับจากนั้นจือหลินจึงซื้อของเขาเก็บภายในมิติของเธอเป็นจำนวนมาก ตัวเธอเพียงผู้เดียวที่สามารถเข้าออกในห้วงมิติได้ วันเวลาผ่านไปจนจือหลินล่วงเข้าวัยสามสิบปี เธอสามารถผลิตยาที่ทำให้ทั่วโลกจับตามองออกมาได้ ยายื้อชีวิตจากความตาย แต่การทดลองของเธอที่ผ่านมาต้องใช้คนจำนวนมากในการเข้าทดลอง จือหลินสามารถยื้อชีวิตของชายชราที่กำลังจะหมดลมหายใจให้กลับมามีชีวิตปกติได้ เมื่อเธอกักตัวเขาไว้ได้หกเดือนเห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่ผิดปกติจึงคิดจะปล่อยเขาออกไปใช้ชีวิตเช่นเดิม แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อชายชราที่กำลังจะเดินออกจากห้องทดลองล้มลงต่อหน้าทุกคนที่เข้าร่วมชื่นชมผลงานของเธอ จือหลินรีบเข้าไปตรวจดูความผิดปกติทันที ก็พบว่าเขาหยุดหายใจเสียแล้ว เจ้าหน้าที่ทั้งหมดจึงต้องพาชายชราคนนั้นกลับเข้าไปในห้องทดลองเพื่อหาสาเหตุ ผ่านไปเพียงสองครึ่งชั่วโมงเขากลับลืมตาขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ แต่แววตาที่มองมาทางทุกคนได้เปลี่ยนไป ในดวงตาของชายชราผู้นั้นมีเพียงตาขาวไม่มีตาดำเช่นคนมีชีวิต “เกิดเรื่องอะไรขึ้น” ผู้อำนวยการองค์กรเดินเข้ามาหาจือหลินแล้วเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก เพราะนักข่าวที่ข่าวเชิญมายังอยู่ที่ด้านนอกเพื่อรอฟังคำตอบ “ขอดิฉันตรวจสอบก่อนค่ะ” จือหลินกุมหน้าผากอย่างมึนงง เธอก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร คนทั้งหมดยืนมองชายชราที่เดินท่าทางประหลาดอยู่ในห้องทดลอง ในตอนนี้เขาเริ่มหยิบสิ่งของทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบวิ่งเข้าไปในห้องทดลองเพื่อห้ามไม่ให้เขาทำร้ายตัวเอง ชายชราเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาก็พุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว และเริ่มกัดกินเนื้อตัวของเขาอย่างโหดร้าย คนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดต่างยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ เพราะกลัวข่าวเรื่องนี้จะรั่วไหล ผู้อำนวยการสั่งให้คนไปแจ้งนักข่าวให้กลับไปก่อน ทางองค์กรจะแถลงการณ์เรื่องนี้ในภายหลัง เจ้าหน้าที่ที่ถูกทำร้ายล้มลงเสียชีวิตไม่นานก็มีสภาพไม่ต่างจากชายชราคนนั้น เสียงวุ่นวายไม่ได้จบลงที่ห้องทดลองของจือหลินเพียงแห่งเดียว เพราะห้องทดลองอื่นก็ล้วนพบเหตุการณ์เช่นนี้ไม่ต่างกัน ผู้อำนวยการจำต้องส่งสัญญาณเคลื่อนย้ายเจ้าหน้าที่ออกจากตึกทดลองให้เร็วที่สุด จือหลินไม่รู้ว่ายาของนางจะสร้างผลเสียมากถึงเพียงนี้ เพราะเจ้าหน้าที่หลายคนล้วนจบชีวิตจนกลายเป็นซอมบี้ไปเสียแล้ว ตึกทดลองถูกปิดตาย เพื่อไม่ให้ซอมบี้ที่อยู่ด้านในออกมาสร้างความเสียหายภายนอกได้ “เรื่องนี้ดิฉันขอจัดการด้วยตนเองค่ะ” จือหลินเดินเข้าไปหาผู้อำนวยการที่ห้องทำงานของเขา เพื่อบอกสิ่งที่เธอคิดว่าอย่างดีแล้วในหลายวันที่ผ่านมา เมื่อเห็นว่าผู้อำนวยการไม่ห้ามในสิ่งที่เธอจะทำจือหลินจึงเดินไปที่หน้าตึกทดลองพร้อมระเบิดเวลาในมือ เธอคิดจะทำลายสิ่งของทุกอย่างที่เธอสร้างขึ้นมาลงด้วยมือของเธอเอง จือหลินเปิดประตูตึกทดลองแล้วรีบปิดลงทันที เธอเดินเข้าไปที่กลางตึกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะระหว่างทางเธอต้องคอยต่อสู้กับซอมบี้ที่จะเข้ามาทำร้ายเธอไปด้วย เสียงสัญญาณระเบิดดังขึ้น จือหลินหลับตาลง พร้อมทั้งถอนหายใจให้กับเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมา เสียงระเบิดดังไปทั่วบริเวณพร้อมทั้งตึกทดลองที่ถล่มลงมาจนแทบไม่เหลือซาก “เจ็บชะมัด” จือหลินร้องครางออกมาเบาๆ แต่เมื่อรู้สึกตัวได้เธอก็รีบพยุงตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วพร้อมมองไปรอบๆ อย่างไม่อยากเชื่อ เธอคิดว่าตายไปแล้วเสียอีก แต่ทำไมถึงได้มีความรู้สึกเจ็บได้ “นี้มันเรื่องบ้าอะไรอีกว่ะเนี่ย” จือหลินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ รอบๆ ตัวเธอในตอนนี้เป็นป่าทึบ มือของเธอก็ไม่ใช่ของเธออย่างแน่นอนเพราะมีขนาดเล็กราวกับเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น ตอนที่เธอมึนงงสับสน เรื่องราวความทรงจำของเจ้าของร่างก็ไหลเข้าสู่หัวของเธอจนต้องลงไปนอนดิ้นกับพื้น

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ