เศรษฐีเถื่อนหวงรัก

ซีรีส์เศรษฐีเถื่อนหวงรัก เล่ม 1 ทดสอบรักจอมวายร้าย

ร่างสูงที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหอบหายใจจนตัวโยนอยู่บนเตียงไม้ไผ่ขนาดกลาง

“คุณเป็นยังไงบ้างคะ” เสียงหวานของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้พิภพต้องหันไปมอง

เขาจึงได้เห็นหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่งกำลังเดินมาที่เตียงที่เขานอนอยู่

ใบหน้าสวยหวานของเธอสะกดให้เขามองเธอนิ่งอย่างเผลอไผล รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เธอถามเขาซ้ำ

“คุณเป็นอย่างไรบ้างคะ”

“ผมอยู่ที่ไหนนี่” พิภพเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เขาก้มมองตัวเองก็พบว่ามีผ้าสีขาวพันอยู่ตรงตามช่วงตัวส่วนบน ซึ่งไม่สวมเสื้อ ส่วนท่อนล่างนั้นมีกางเกงขาก๋วยสีน้ำเงินเข้มสวมอยู่

เขาขยับขาลงจากเตียง ทำให้เธอต้องรีบเข้ามาประคอง มือหนาข้างหนึ่งกุมบาดแผลเอาไว้ รู้สึกเจ็บแต่ไม่มาก

“ที่นี่บ้านของฉันเองค่ะ ฉันชื่อเพทายค่ะ คุณประสบอุบัติเหตุขับรถตกเขา ฉันเลยช่วยคุณเอาไว้”

พิภพเริ่มคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นก่อนที่เขาจะกัดกรามเบา ๆ เขาเสียใจที่เมียมีชู้เลยขับรถอย่างไร้จุดหมาย จนประสบอุบัติ

“นี่คือกระเป๋าสตางค์ของคุณค่ะ ฉันเจอมันในที่เกิดเหตุ แต่ของมีค่าอย่างอื่นฉันไม่เจอนะคะ มีโทรศัพท์ของคุณอีกเครื่องที่เละไปแล้วน่ะค่ะ” เธอชี้ให้เขาดูซากโทรศัพท์ตรงมุมหนึ่งเพื่อยืนยันคำพูด

“คุณช่วยผมเอาไว้อย่างนั้นเหรอ” เขาเอ่ยถาม

“ใช่ค่ะ ซากรถของคุณยังอยู่ตรงที่คุณประสบเหตุค่ะ คุณต้องการจะติดต่อใคร หรือเรียกใครมากู้ซากรถไหมล่ะคะ ฉันจะช่วยคุณเอง”

“คุณมีโทรศัพท์มือถือติดต่อคนอื่นเหรอครับ” เขาเอ่ยถาม ความมีน้ำใจของเธอทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนร้ายหรือพวกมิจฉาชีพ เพราะเธอช่วยชีวิตเขาเอาไว้

“ไม่มีหรอกค่ะ แต่ฉันสามารถพาคุณเข้าไปในหมู่บ้านและขอความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่บ้านได้น่ะค่ะ ที่นี่เป็นหมู่บ้านในต่างจังหวัดก็จริง แต่คุณสามารถขอความช่วยเหลือทุกคนได้นะคะ”

“ครับ”

“คุณมาเที่ยวหรือมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ” เพทายเอ่ยถามชายหนุ่ม ขณะที่เดินออกมาจัดการกับการหุงหาอาหารต่อ

เธอเปิดประตูกระท่อมเอาไว้ ทำให้เขาเห็นว่าเธอนั้นกำลังหุงข้าวและทำกับข้าวด้วยไม้ฟืน

“ผมไม่ได้มาเที่ยวหรือมาทำอะไรหรอกครับ ผมขับรถมาเรื่อย ๆ แล้วคงเผลอหลับในน่ะครับ เลยประสบอุบัติเหตุ” เขาโกหกคำโต

ไม่อยากพูดเรื่องส่วนตัวให้เธอได้รับรู้ เขาเสียใจที่เมียแต่งลักลอบเล่นชู้กับเพื่อนรัก

แม้เขาจะไม่ได้รักเมียแต่งเพราะถูกจับคลุมถุงชนให้แต่งงานกัน แต่เขาก็ไม่เคยนอกใจเธอ เขาดูแลเธออย่างดีในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เขาให้เกียรติเธอเสมอ แต่ไม่คิดว่าเมียที่อยู่กินกันมาถึงสามปีจะนอกกายนอกใจเขาได้

เธอเป็นลูกคุณหนูทำงานทำการอะไรไม่เป็น ที่ต้องแต่งงานเพราะบิดามารดาอยากควบรวมกิจการเข้าด้วยกัน เขาจำต้องแต่งงานเพราะมารดาขอร้องก่อนตาย ให้ทำเพื่อท่านเป็นครั้งสุดท้าย พิธีแต่งงานจึงเกิดขึ้น

“คุณหิวหรือยังคะ” เพทายเอ่ยถามชายหนุ่ม

“ผมหิวน้ำครับ มีน้ำให้ผมดื่มไหมครับ” พิภพเอ่ยถามเสียงแหบแห้ง ก่อนจะไอออกมา

“ตายแล้ว ขอโทษค่ะ ฉันมัวแต่ชวนคุณคุย” เธอรีบตักน้ำจากตุ่มตรงนอกชานกระท่อมมาให้เขาดื่ม

เขารับน้ำจากกระบวยมาดื่มก่อนจะสำลักออกมา

“ แค่ก แค่ก แค่ก”

“ค่อย ๆ ดื่มนะคะ” เธอลูบหลังลูบไหล่ให้เขาเบา ๆ ให้เขาคลายจากการสำลัก

“ขอบคุณครับ แต่ผมขออีกหน่อยได้ไหมครับ ยังรู้สึกหิวน้ำอยู่เลย” เขาส่งกระบวยคืนให้เธอ ก่อนจะเอ่ยขอน้ำอีก

“ได้สิคะ จะกินหมดตุ่มยังได้เลย” เธอยิ้มให้เขา ก่อนจะตักน้ำให้เธออีกกระบวย

“เอาอีกไหมคะ”

“พอแล้วครับ”

“อาการของคุณไม่ได้เป็นอะไรมาก ดีนะคะที่คุณคาดเข็มขัดนิรภัยไม่อย่างนั้นอาจจะเกิดอันตรายมากกว่านี้ก็ได้”

“ผมขอบคุณคุณมากนะครับที่ช่วยผมเอาไว้ คุณช่วยผมออกมาจากรถยังไงครับ” เขานึกทึ่งในความเก่งของเธอ

เธอสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูเฉลียวฉลาดไม่เหมือนหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาทั่วไป

“ฉันก็พอมีความรู้เรื่องช่วยผู้ประสบภัยน่ะค่ะ แต่ตัวคุณหนักมากฉันก็เลยเอาคุณใส่รถเข็น เข็นมาน่ะค่ะ” รถเข็นของเธอเป็นไม้ที่สามารถขนสิ่งของต่าง ๆ ได้และคงจะขนเขาได้ด้วย เพราะเขาสามารถลงไปนอนในนั้นได้เลย

รถเข็นมีลักษณะเหมือนเตียงมีสี่ล้อ มีมือจับให้สามารถดัน เพื่อที่จะเคลื่อนที่ไปด้านหน้า

“คุณอาศัยอยู่ที่นี่เหรอครับ”

“ใช่ค่ะ ทำไมคุณทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ”

“คุณเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียวไม่กลัวเหรอครับ” เขากุมแผลที่หน้าท้องเอาไว้ ก่อนที่จะค่อย ๆ ประคองตัวเองเดินออกมาจากกระท่อม ทำให้เห็นธรรมชาติ ป่าเขาลำเนาไพร เสียงนกร้อง กลิ่นของป่า

“ที่นี่ไม่มีโจรผู้ร้ายหรือมิจฉาชีพเหมือนในเมืองหรอกค่ะ ปลอดภัยแน่นอนค่ะ ถ้าฉันมีอะไรก็สามารถขอความช่วยเหลือจากคนในหมู่บ้านได้ค่ะ”

“หมู่บ้านอยู่ไกลจากที่นี่มากไหมครับ”

“ไม่ไกลค่ะ ประมาณสองกิโลก็ถึงหมู่บ้านแล้วค่ะ”

“คุณเป็นคนที่นี่เหรอครับ”

“ใช่ค่ะ บ้านเกิดอยู่ที่นี่ ตรงนี้เป็นที่ดินของพ่อแม่น่ะค่ะ ฉันเลยมาอาศัยอยู่ที่นี่”

“เมื่อก่อนคุณไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอครับ”