เธอเป็นแค่เหยื่อของแม่เลี้ยงขี้อิจฉา และวางแผนกำจัดเธอให้ออกไปจากชีวิต แล้ววันหนึ่งยายแม่เลี้ยงก็ทำสำเร็จ เมื่อเธอถูกมอมยาและนำตัวไปขายซ่อง เขาเป็นเหมือนพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย แต่เธอกลับคิดว่า เขาคือคนที่คิดทำลายและทำร้ายเธอ เขาเพียงเห็นเธอในครั้งแรก หัวใจของเขาก็เต้นแรง และยิ่งใกล้ชิดเธอมากเท่าใด เขาก็ประจักษ์แก่ใจว่า เขาอยากจะเป็นคนดูแลและคุ้มครองเธอไปตลอดชีวิต ต้องกราบขออภัยหากชื่อกับนามสกุลไปพ้องกับใคร และชื่อสถานที่ต่าง ๆ เป็นเพียงการสมมุติขึ้นมาเท่านั้นค่ะ คุณธิดาขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่อุดหนุนผลงานของคุณธิดามาโดยตลอด เป็นกำลังใจที่มากล้นจนไม่อาจละจากงานเขียน คุณธิดาพยายามปั่นผลงานใหม่ ๆ ออกมาสู่สายตาของทุกท่านแบบตั้งใจ หวังว่าคงจะสนุกกับเรื่อง กรงรักร้อนภรรยาคนเถื่อนนะคะ เป็นอีกเรื่องที่อยากให้คุณได้อ่านค่ะ คำโปรย “คุณมันเป็นคนร้ายใช่ไหม คุณกล้าดียังไงถึงทำกับฉันแบบนี้” มยุรดามุ่งเข้ามาทำร้ายเขา และทุบตีอินทนิลยกใหญ่ “ไปกันใหญ่แล้วคุณ ผมเป็นคนช่วยคุณนะ” เขาหวากใส่หน้าของเธอเช่นกัน อินทนิลพยายามปกป้องตัวเอง เขารวบมือและแขนของเธอเอาไว้ แล้วกอดรัดร่างที่มุ่งจะทำร้ายเขาให้สงบนิ่งลง “หลักฐานอยู่ทนโท่ว่าคุณเป็นผู้ร้ายลักพาตัว คุณต้องการอะไรจากฉัน” เธอยังลั่นปากพูดในสิ่งที่อยากพูด รู้ทั้งรู้ว่าเสียเปรียบ และเธออยู่ในฐานะที่ไม่สามารถสู้เขาได้ด้วยซ้ำไป “จะเล่ายังไงดีนะ” อินทนิลพูดคุยกับเธอตลอดตอนที่เธอไม่ได้สติ ตอนนี้ร่างเล็ก ๆ และนุ่มนิ่มของมยุรดาอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอนั่งอยู่บนตักของร่างใหญ่ ลำแขนของเขาพาดกอดรัดรวบหน้าอกหน้าใจ ปลายคางแหลม ๆ ของเขาจรดวางอยู่ที่ต้นคอของเธอ ในหัวใจของมยุรดาเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่เคยมีชายใดได้เข้ามาใกล้เธอแบบนี้ นอกจากคุณพ่อเท่านั้น อินทนิลขยับตัวให้ตัวเองนั่งดี ๆ และไม่มีทีท่าจะปล่อยหญิงสาว “อย่าทำอะไรฉันนะ ฉันกลัวแล้ว ฉันขอร้องล่ะ” เธอพูดกับเขาอย่างแผ่วเบา รับรู้ได้ถึงลมหายใจของชายหนุ่มที่เป่ารดอยู่ข้างแก้ม เขาถอนหายใจดังเฮือก เหมือนที่คุณหมอสุชาดาบอกว่า ระวังจะโดนผู้หญิงคนนี้เข้าใจผิด แล้วตอนนี้เธอก็กำลังเข้าใจเขาผิดอยู่จริง ๆ “อย่าทำอะไรฉันนะ” น้ำเสียงสั่นเครือ อินทนิลรู้สึกสงสารเธอจับใจ ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าบอกเธออย่างไร เพื่อลบล้างในสิ่งที่เธอคิด
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ พ.ศ.2532
พันวาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาแพรทอง เขาทิ้งตัวลงไปนั่งใกล้
“พี่มีเรื่องอะไรหรือ ถึงให้คนไปตามฉัน” เขาถามออกมาด้วยอาการที่เหนื่อยหอบ
แพรทองที่นั่งชันเข่าอยู่บนแคร่หันมาทางน้องชาย
“ข้าเบื่อ ข้าเบื่อมาก” น้ำเสียงและสีหน้าของเธอดูเบื่อหน่ายจริง ๆ
“เบื่อเรื่องอะไรกันอีกล่ะพี่ พี่แพรก็อยู่ดีมีสุขในบ้านของพ่อเลี้ยงหาร”
“เอ็งไม่มาเป็นข้า เอ็งจะรู้อะไร” หน้าตาออกแนวคนพาล
“อ้าวพี่ พี่มีอะไร พี่ก็เล่าให้ผมฟังสิ”
พี่สาวหันมานั่งจับเข่าคุยกันกับพันวา แววตาดูจริงจัง
“ไอ้พัน เอ็งรักข้าจริงเหรอ”
“โถพี่ก็ถามแปลก ๆ เราสองคนเป็นพี่น้องท้องเดียวกันนะ แล้วตอนนี้เราก็เหลือกันแค่นี้ จะไม่ให้ผมรักพี่ได้ยังไง พี่แพรเลี้ยงดูผมตั้งแต่พ่อแม่ของเราเสียไป พี่ส่งผมให้เรียนจนได้ทำงานทำการดี ๆ”
“เออ เอ็งคิดอย่างนี้ก็ดีแล้ว ไม่ได้อยากจะทวงบุญคุณกับเอ็งหรอกนะ”
“แล้วพี่มีเรื่องไม่สบายใจอะไรล่ะ ถึงได้หน้าบูดเป็นตูดเป็ดแบบนี้” พันวาถามด้วยความเป็นห่วง เขารักแพรทองพี่สาวที่ห่างกับเขาถึงเกือบสิบปีจริง ๆ
แพรทองก็ยังนั่งถอนใจแบบคนที่คิดมาเยอะแล้ว
“ครั้งนี้มันเรื่องอะไรเงินหรือพี่ พ่อเลี้ยงหารไม่ให้เงินพี่ใช้หรือไง”
“ไม่ใช่เรื่องเงิน พ่อเลี้ยงไม่เคยไม่ให้เงินข้า แต่ที่คิด ข้าคิดถึงอนาคตต่างหาก”
“อนาคต พี่อยู่กับพ่อเลี้ยงหาร พี่ก็ไม่ต้องห่วงอนาคตอะไรอีกแล้ว”
“หึ เอ็งนะมันโง่ ข้าก็แก่ขึ้นทุกวัน จะให้สาวสวยเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ วันไหนไม่รู้พ่อเลี้ยงอาจจะเฉดหัวข้า”
“ไม่มีทางหรอกมั้ง พี่คิดดูสิ ตั้งแต่เมียพ่อเลี้ยงตาย แกก็มีแต่พี่เพียงคนเดียว ไม่เห็นพ่อเลี้ยงมีคนอื่น”
“นั่นมันก็จริง ถึงพ่อเลี้ยงจะไม่มีใคร แต่เขามีลูก”
“ยายหยกนะเหรอ”
“จะมีใครอีกละ ข้าละเกลียดมันนัก เกลียดสายตาที่มันมองข้าสุดแสนจะดูถูก มันคงคิดว่า ข้าเป็นคนทำให้แม่มันตาย” สีหน้าแววตาชิงชังจริง ๆ
“แม่มันเป็นมะเร็งตายเองต่างหาก”
“มันยังไม่ยอมญาติดีกับพี่อีกหรือ”
“เชอะ มันหาว่า ข้าเป็นเมียน้อยแม่มัน เท่ากับส่งเสริมให้แม่มันตายเร็วขึ้น ข้าถามเอ็งเถอะไอ้พัน ถ้าข้าไม่เป็นเมียน้อยแม่มัน ไม่ไปช่วยนอนเอากับพ่อเลี้ยงแทนแม่มันนะ พ่อเลี้ยงจะมีแรงลุกไปทำงานไหม” พูดเสียเห็นภาพ
“อีหยกมันจะมีปัญญามาทำอะไรพี่”
“ถ้าพ่อเลี้ยงจดทะเบียนยกข้าออกหน้าออกตาก็ว่าไปอย่าง วันไหนหมดบุญพ่อเลี้ยง อีนั่นมันจะถีบหัวข้าส่งนะสิ”
“พี่ก็ได้อะไรจากพ่อเลี้ยงมาเยอะแล้วนะ”
“แต่ข้าจะเอาทั้งหมด” ความหมายแปลเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้
“เอ็งรู้ไหม ว่ามันเรียนจบมาแล้ว”
“แล้วยังไงล่ะพี่”
“พ่อเลี้ยงบอกข้าว่าจะถอยรถให้มันแทนคันเก่าที่มันใช้อยู่ แล้วเอ็งดูรถของพี่เอ็งสิ” แพรทองชี้นิ้วให้พันวาดูรถของตัวเองที่จอดอยู่ตรงหน้า มันทั้งเก่าและก็ผุ หมดสง่าราศี
“ดูรถข้าดิ เก่าแสนเก่า ข้าใช้มาเป็นสิบ ๆ ปี ทีข้าขอให้เอาไปเทิร์น เอาไปเปลี่ยน พ่อเลี้ยงพูดยังไงรู้ไหม”
“ว่ายังไงล่ะพี่”
“มันยังใช้ได้อยู่ เชอะ ที่กับอีนางหยกจะขออะไรก็ให้หมด”
“ก็เขาเป็นพ่อลูกกันนี่นา”
“เอ้อ... เอ็งจะเข้าข้างมันใช่ไหม”
“เปล่าจ้ะพี่ ฉันแค่อยากพูดให้พี่สบายใจ”
“ชิ รอไปก่อน รอไปก่อน ทุเรศจริง ๆ” เหนื่อยหน่ายและเบื่อโลกไปหมด
“เวลาข้าขับเข้าไปในตลาดน่ะ คนเขาก็มองกัน แล้วซุบซิบ บางคนไม่เกรงใจข้าเลย พูดให้ได้ยิน เป็นถึงเมียพ่อเลี้ยง”
“พี่แพร พ่อเลี้ยงก็ให้พี่มาเยอะแยะแล้วนะ” พันวาอยากจะให้แพรทองลดอาการอิจฉาลงบ้าง
“แต่มันก็ยังน้อยกว่าอีหยก”
“เขาเป็นพ่อลูกกันนะพี่ พี่อย่าลืมสิ”
“ไอ้พัน สรุปเอ็งจะมาเข้าข้างข้า หรือเอ็งจะมาเข้าข้างอีหยกนั่น”
พันส่ายหน้า พูดพลางถอนหายใจ
“ที่พี่พูดมาทั้งหมดนี่ พี่ต้องการอะไรล่ะ” พันพูดให้ตรงจุด
“ข้าอยากให้เอ็งช่วยข้ากำจัดอีหยก”
“หา! เอ่อ ถึงต้องฆ่าต้องแกงกันเลยหรือพี่” สีหน้าของพันตกใจ
“เอ็งฟังไม่ผิดหรอก ข้าอยากจะกำจัดมันให้ออกไปจากบ้านหลังนั้น ข้าไม่อยากจะเห็นหน้ามันเฉย ๆ ข้ามองดูทีไร ก็นึกถึงแม่มันทุกที”
“เรื่องมันก็นานโขแล้วนะพี่แพร”
“ใช่ แต่ข้าไม่เคยลืม สมัยนั้น พ่อเลี้ยงก็สนใจข้ามากกว่าอีพวงแม่ของอีหยกอีก แต่อีพวงมันแย่งพ่อเลี้ยงไป หน้าด้านนอนให้พ่อเลี้ยงเอาจนท้อง” แพรทองคิดถึงความหลัง
“พี่อย่าพูดเรื่องเก่าเลยดีกว่านะ ฉันไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจ สรุปพี่จะให้ฉันกำจัดมัน แล้วเราจะจำกัดมันยังไง แบบว่าไม่ให้มันตาย”
แพรทองเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในดวงตาลุกโชนด้วยประกายไฟริษยาที่อยากเผาผลาญลูกเลี้ยงให้เป็นจุณ
“ข้าได้ข่าวมาว่าไอ้สิงหามันกำลังมาหาสาว ๆ ในอำเภอของเราเพื่อไปทำงานที่ภาคใต้”
“แล้วยังไง” พันวาทำท่าสนอกสนใจ
“เอ็งทำยังไงก็ได้ให้อีหยกมันไปอยู่ในรถของไอ้สิงหา ข้าจะขายมันให้กับไอ้สิงหา ให้มันไปอยู่ในซ่องที่ปักษ์ใต้”
“พี่แพร” พันอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“พี่ไม่กลัวพ่อเลี้ยงจะรู้หรือ ถ้าพ่อเลี้ยงรู้เข้า เราสองคนต้องเหลือแต่ชื่อ”
“เชื่อข้าเถอะน่า พ่อเลี้ยงไม่มีทางรู้หรอก ข้าเตรียมการเอาไว้หมดแล้ว”
“ยังไงล่ะพี่”
“ข้าจะทำให้พ่อเลี้ยงไม่อยู่บ้านในวันนั้น แล้วข้าจะแต่งจดหมายบอกพ่อมันว่า อีหยกมันจะไปอยู่กับเพื่อนมันต่างจังหวัดสักระยะหนึ่ง”
“พี่จะเขียนตัวหนังสือยังไงให้เหมือนมันเขียนเอง”
“เอ็งรู้ไหม ข้าหัดเขียนหนังสือ ลอกเลียนตัวหนังสือของอีหยก แม่ง... ถ้าเอ็งได้เห็นและเทียบดูนะ มันเหมือนเปี๊ยบเลย ข้าจะเขียนจดหมายบอกพ่อมันว่ามันจะไปอยู่กับเพื่อน”
“แล้วยังไงต่อล่ะพี่”
“ข้าจะวางยาอีหยก ข้าจะเอายาให้มันกิน ไอ้พัน เอ็งมีหน้าที่พามันไปให้ไอ้สิงหา”
บทที่ 1 ต้องจัดการมัน
20/08/2024
บทที่ 2 มันเป็นเสี้ยนหนาม
20/08/2024
บทที่ 3 เป็นเวรกรรม
20/08/2024
บทที่ 4 มันต้องเสี่ยง
20/08/2024
บทที่ 5 รับงานนอก
20/08/2024
บทที่ 6 ช่างโชคร้ายเหลือเกิน
20/08/2024
บทที่ 7 พวกมึงทำงานให้ใคร
20/08/2024
บทที่ 8 ติดสินบน
20/08/2024
บทที่ 9 ต้องช่วยเธอ
20/08/2024
บทที่ 10 ชิบหาย
20/08/2024
บทที่ 11 พาซวย
20/08/2024
บทที่ 12 ต้องรอด
20/08/2024
บทที่ 13 นี่คุณทำอะไรฉัน
20/08/2024
บทที่ 14 อย่าทำอะไรฉันนะ
20/08/2024
บทที่ 15 จอมหลอกลวง
20/08/2024
บทที่ 16 ตีฝีปาก
20/08/2024
บทที่ 17 ยินดีที่ได้รู้จัก
20/08/2024
บทที่ 18 คุณซื้อฉันมาขายใช่ไหม
20/08/2024
บทที่ 19 คุณทำให้ผมร้อน
20/08/2024
บทที่ 20 นี่มันอะไรกัน
20/08/2024
บทที่ 21 เสียตัวและเสียใจ
20/08/2024
บทที่ 22 ซื้อขาด
20/08/2024
บทที่ 23 คุณเป็นของผมถาวร
20/08/2024
บทที่ 24 ยอมโดยดุษณี
20/08/2024
บทที่ 25 หนูปลอดภัยค่ะพ่อ
20/08/2024
บทที่ 26 อยู่กับพี่ตลอดไปนะ
20/08/2024
บทที่ 27 ข่าวร่ำลือ
20/08/2024
บทที่ 28 คุณอินพาผู้หญิงมาอยู่บ้านค่ะ
20/08/2024
บทที่ 29 ผู้หญิงจากซ่อง
20/08/2024
บทที่ 30 หล่อนไม่คู่ควร
20/08/2024
บทที่ 31 แค่เรื่องบังเอิญ
20/08/2024
บทที่ 32 ความจริง
20/08/2024
บทที่ 33 คนทำผิด มักจะกลัว
20/08/2024
บทที่ 34 สืบหาความจริง
20/08/2024
บทที่ 35 ดวงตาของพ่อ
20/08/2024
บทที่ 36 ความรัก
20/08/2024
บทที่ 37 ญาติดีด้วย
20/08/2024
บทที่ 38 กรรมใดใครก่อ
20/08/2024
บทที่ 39 หนีดีกว่า
20/08/2024
บทที่ 40 หนีไม่พ้น
20/08/2024
หนังสืออื่นๆ ของ คุณธิดา
ข้อมูลเพิ่มเติม