ตลอดสามปีที่ผ่านมา ฉันยอมทิ้งชีวิตในฐานะ “เนเมซิส” ทนายความผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ เพื่อมาเป็นภรรยาที่สมบูรณ์แบบให้กับคีท สัมพันธ์วงศ์ อัยการดาวรุ่งแห่งกรุงเทพฯ ฉันแลกสำนวนคดีกองโตกับตำราอาหาร ด้วยความเชื่อที่ว่าฉันจะสามารถเยียวยาผู้ชายที่ฉันรักได้ ในวันครบรอบแต่งงานของเรา เขากลับมาบ้านในสภาพเมามาย จูบฉันอย่างสิ้นหวัง และกระซิบชื่อผู้หญิงคนอื่น “ฮอลลี่” เขาพร่ำเพ้อ “ผมรู้ว่าคุณจะกลับมาหาผม” แต่คำพิพากษาสุดท้ายสำหรับชีวิตแต่งงานของเราเกิดขึ้นที่ร้านอาหาร เมื่อบริกรทำกาแฟร้อนจัดทั้งกาหก คีทไม่ลังเลเลยแม้แต่วินาทีเดียว เขาพุ่งเข้าไปบังฮอลลี่ แฟนเก่าของเขา จากกาแฟเพียงไม่กี่หยด กาแฟที่เหลือทั้งกาจึงสาดใส่แขนของฉันเต็มๆ ทำให้เกิดแผลไหม้ระดับสอง เขากลับตื่นตระหนกกับรอยแดงเล็กน้อยบนมือของฮอลลี่ และรีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาลเอกชน เขาไม่แม้แต่จะชายตามองผิวหนังที่พุพองของฉัน เขาแค่ยื่นบัตรเครดิตให้ “เรียกแท็กซี่ไปคลินิกฉุกเฉินนะ” เขาพูด “แล้วเดี๋ยวผมจะโทรหา” วินาทีนั้นเองที่ภรรยาผู้ทุ่มเทได้ตายจากไป ฉันเดินออกมาและไม่เคยหันกลับไปมองอีกเลย สามเดือนต่อมา ฉันยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาในห้องพิจารณาคดี ในฐานะทนายให้กับชายที่เขากำลังฟ้องร้องในคดีที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตการทำงานของเขา เขาไม่เคยรู้เลยว่าแม่บ้านเงียบๆ ที่เขาเขี่ยทิ้ง คือตำนานแห่งวงการกฎหมายที่รู้จักกันในนาม ‘เนเมซิส’ และฉันกำลังจะทำลายสถิติไร้พ่ายอันสมบูรณ์แบบของเขาให้ย่อยยับ
ตลอดสามปีที่ผ่านมา ฉันยอมทิ้งชีวิตในฐานะ “เนเมซิส” ทนายความผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ เพื่อมาเป็นภรรยาที่สมบูรณ์แบบให้กับคีท สัมพันธ์วงศ์ อัยการดาวรุ่งแห่งกรุงเทพฯ ฉันแลกสำนวนคดีกองโตกับตำราอาหาร ด้วยความเชื่อที่ว่าฉันจะสามารถเยียวยาผู้ชายที่ฉันรักได้
ในวันครบรอบแต่งงานของเรา เขากลับมาบ้านในสภาพเมามาย จูบฉันอย่างสิ้นหวัง และกระซิบชื่อผู้หญิงคนอื่น
“ฮอลลี่” เขาพร่ำเพ้อ “ผมรู้ว่าคุณจะกลับมาหาผม”
แต่คำพิพากษาสุดท้ายสำหรับชีวิตแต่งงานของเราเกิดขึ้นที่ร้านอาหาร เมื่อบริกรทำกาแฟร้อนจัดทั้งกาหก คีทไม่ลังเลเลยแม้แต่วินาทีเดียว เขาพุ่งเข้าไปบังฮอลลี่ แฟนเก่าของเขา จากกาแฟเพียงไม่กี่หยด
กาแฟที่เหลือทั้งกาจึงสาดใส่แขนของฉันเต็มๆ ทำให้เกิดแผลไหม้ระดับสอง เขากลับตื่นตระหนกกับรอยแดงเล็กน้อยบนมือของฮอลลี่ และรีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาลเอกชน
เขาไม่แม้แต่จะชายตามองผิวหนังที่พุพองของฉัน เขาแค่ยื่นบัตรเครดิตให้
“เรียกแท็กซี่ไปคลินิกฉุกเฉินนะ” เขาพูด “แล้วเดี๋ยวผมจะโทรหา”
วินาทีนั้นเองที่ภรรยาผู้ทุ่มเทได้ตายจากไป ฉันเดินออกมาและไม่เคยหันกลับไปมองอีกเลย สามเดือนต่อมา ฉันยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาในห้องพิจารณาคดี ในฐานะทนายให้กับชายที่เขากำลังฟ้องร้องในคดีที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตการทำงานของเขา
เขาไม่เคยรู้เลยว่าแม่บ้านเงียบๆ ที่เขาเขี่ยทิ้ง คือตำนานแห่งวงการกฎหมายที่รู้จักกันในนาม ‘เนเมซิส’ และฉันกำลังจะทำลายสถิติไร้พ่ายอันสมบูรณ์แบบของเขาให้ย่อยยับ
บทที่ 1
ในโลกของกฎหมายธุรกิจ ชื่อของ “เนเมซิส” คือตำนาน คือปีศาจ ตลอดสามปีที่ผ่านมา วงการกฎหมายต่างคาดเดากันไปต่างๆ นานา ว่าทนายความอัจฉริยะผู้ไม่เคยแพ้คดีหายตัวไปไหน บางคนบอกว่าเธอหมดไฟ บ้างก็กระซิบว่าเธอสร้างศัตรูที่ทรงอิทธิพลเกินไปจนต้องหลบซ่อนตัว
ไม่มีใครเดาความจริงได้ถูก
ความจริงที่ว่านั้นกำลังจัดช่อดอกลิลลี่สีขาวใส่ในแจกันทรงมินิมอล การเคลื่อนไหวของเธอระมัดระวังและเงียบเชียบ เอวา สันติสุข ผู้เคยเป็นที่รู้จักในนามเนเมซิส ตอนนี้ใช้ชื่อว่าเอวา สัมพันธ์วงศ์ เธอคือภรรยาของคีท สัมพันธ์วงศ์ อัยการดาวรุ่งแห่งกรุงเทพฯ ชายผู้มีสถิติไร้พ่ายอันสมบูรณ์แบบเป็นของตัวเอง
เป็นเวลาสามปีที่เธอสวมบทบาทแม่บ้านผู้เรียบง่ายและทุ่มเท เธอเก็บชุดสูทเนี้ยบกริบและสำนวนคดีต่างๆ เข้ากรุ แลกมันกับผ้ากันเปื้อนและตำราอาหาร เธอทำไปเพื่อความรัก หรือสิ่งที่เธอหวังอย่างยิ่งว่ามันจะกลายเป็นความรัก
การแต่งงานครั้งนี้เป็นเรื่องที่รีบร้อน มันเกิดจากค่ำคืนแห่งความเหงาที่ทั้งสองมีร่วมกัน และความรู้สึกรับผิดชอบในส่วนของเขา เอวาในตอนนั้นเป็นทนายความสาวดาวรุ่งที่แอบหลงรักอัยการหนุ่มผู้ปราดเปรื่องที่เธอมักจะเจอในการว่าความฝึกซ้อมอยู่บ่อยครั้ง เธอเคยเห็นแวบหนึ่งของความเปราะบางในตัวเขา ความเจ็บปวดที่เขาซ่อนไว้หลังเสน่ห์อันล้นเหลือ เธอคิดว่าเธอจะเป็นคนเดียวที่เยียวยามันได้
เธอคิดผิด
ความเจ็บปวดของคีทมีชื่อเรียก นั่นคือ ฮอลลี่ โคเบตต์ รักแรกของเขา ดีไซเนอร์แฟชั่นชื่อดังที่ทิ้งเขาไปเพื่อสร้างอาณาจักรของตัวเอง เขาไม่เคยลืมเธอได้เลย บ้านของพวกเขากลายเป็นพิพิธภัณฑ์แห่งความหลงใหลของเขา แม้จะไม่มีรูปของฮอลลี่บนฝาผนัง แต่ตัวตนของเธอกลับอยู่ทุกหนทุกแห่ง มันอยู่ในยี่ห้อกาแฟที่เขาดื่มเพราะเธอชอบ เพลงที่เขาเปิด หรือแววตาที่เหม่อลอยของเขา ยามหลงอยู่ในความทรงจำที่เอวาไม่มีส่วนร่วม
เอวาพยายามแล้ว เธอเรียนรู้กิจวัตร ความชอบ และอารมณ์ของเขา เธอทุ่มเทสติปัญญาทั้งหมดที่มีเพื่อคดีที่ไม่มีวันชนะคดีเดียว นั่นคือการเอาชนะใจสามีของตัวเอง
แต่หลังจากหนึ่งพันวันแห่งความเย็นชาเมินเฉย การเป็นเพียงคนแปลกหน้าในบ้านของตัวเอง เธอก็รู้ว่าคำพิพากษาได้ออกมาแล้ว เธอแพ้แล้ว
หลักฐานชิ้นสุดท้ายเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ มันเป็นวันครบรอบแต่งงานของพวกเขา วันที่คีทลืมมันเหมือนเช่นเคย เขากลับมาบ้านดึก กลิ่นวิสกี้ราคาแพงและน้ำหอมกลิ่นดอกไม้อ่อนๆ ของผู้หญิงคละคลุ้ง เขาเมาหนักกว่าที่เธอเคยเห็น
เขาสะดุดเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่เธอรออยู่ เพื่อนๆ ของเขาจากสำนักงานอัยการมาด้วย พวกเขากำลังหัวเราะเรื่องคดีเก่าๆ กันอยู่ พวกเขาแทบจะไม่ทักทายเธอ สายตาของพวกเขาเมินผ่านเธอไปราวกับเธอเป็นเพียงเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่ง
“คีท คุณต้องไปพักผ่อนแล้วนะ” เธอพูดเบาๆ พลางขยับเข้าไปช่วยพยุง
เขาทิ้งน้ำหนักตัวลงบนร่างเธอ ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดข้างหู ในชั่วขณะที่น่าเวียนหัว เธอรู้สึกถึงประกายความหวังเล็กๆ เขากำลังอยู่ใกล้ เขากำลังสัมผัสตัวเธอ
แล้วเขาก็จูบเธอ มันเป็นจูบที่รุนแรงและสิ้นหวัง ไม่เหมือนการจูบเบาๆ ตามหน้าที่ที่เขาเคยให้เธอเลย หัวใจเธอเต้นรัวอยู่ในอก บางทีอาจจะเป็นครั้งนี้ บางทีแอลกอฮอล์อาจทำลายกำแพงของเขาลงได้ในที่สุด
เขาถอยออกมา ดวงตาของเขาพร่ามัวและไร้จุดหมาย เขายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แตกสลายและอ่อนโยนซึ่งไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ
“ฮอลลี่” เขากระซิบ นิ้วโป้งของเขาลูบไล้แก้มเธอ “ผมรู้ว่าคุณจะกลับมาหาผม”
ชื่อนั้นเหมือนหมัดที่ชกเข้าเต็มหน้า ความหวังในใจเธอแตกสลาย กลายเป็นฝุ่นผงละเอียดแหลมคมที่อัดแน่นอยู่ในปอด เธอไม่พูดอะไรสักคำ เธอแค่ช่วยพยุงเขาไปที่ห้องนอน ถอดเสื้อผ้าให้ และพาเขานอนบนเตียง การเคลื่อนไหวของเธอเป็นไปอย่างอัตโนมัติ
เขาหลับไปในทันที พึมพำชื่อฮอลลี่เป็นครั้งสุดท้าย
เอวายืนอยู่ในห้องที่เงียบสงัด แสงจันทร์สาดส่องลงบนใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเขา เขาคือชายที่ทั้งเมืองยกย่อง เป็นยักษ์ใหญ่แห่งความยุติธรรม แต่สำหรับเธอ เขาคือความว่างเปล่า คือสิ่งที่คอยย้ำเตือนถึงสิ่งที่เธอไม่ได้เป็น
เธอเดินออกจากห้องนอนเข้าไปในห้องทำงานของเธอ ห้องที่เขาไม่เคยย่างกรายเข้ามา เธอหยิบกล่องที่เต็มไปด้วยฝุ่นออกมาจากหลังตู้เสื้อผ้า ข้างในนั้นคือของเก่าของเธอ ประกาศนียบัตรจากคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยชั้นนำ ถ้วยรางวัลจากการแข่งขันว่าความจำลอง และกล่องใส่นามบัตรสีดำเรียบๆ
เธอหยิบออกมาใบหนึ่ง มันดูเรียบง่ายและคมคาย
เอวา สันติสุข
ทนายความ
มันให้ความรู้สึกแปลกแยกในมือเธอ ราวกับเป็นของที่ระลึกจากอีกชีวิตหนึ่ง
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลื่อนผ่านชื่อของคีท รูปของเขาคือรอยยิ้มจอมปลอมที่สร้างภาพต่อสาธารณะ นิ้วของเธอหยุดอยู่เหนือเบอร์โทรศัพท์ที่เธอไม่ได้โทรหามาสามปีแล้ว
ดอยล์ ซิมป์สัน อดีตที่ปรึกษาของเธอที่นิวยอร์ก ชายผู้ตั้งฉายาให้เธอว่าเนเมซิส
เธอกดปุ่มโทรออก หัวใจเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอและเยือกเย็น ตอนนี้ที่นิวยอร์กเป็นเวลาหลังเที่ยงคืน แต่เธอรู้ว่าเขาจะรับสาย เขาทำงานดึกเสมอ
เขารับสายในกริ๊งที่สอง “ซิมป์สันพูด” เสียงของเขายังคงห้วนและคุ้นเคยเหมือนเคย
“ดอยล์คะ” เธอพูด เสียงของเธอเองฟังดูแปลกไป หยาบกระด้างเพราะไม่ได้ใช้งานมานาน
เกิดความเงียบยาวนานที่ปลายสาย เธอจินตนาการภาพเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ: นั่งอยู่ในห้องทำงานหัวมุมที่มองเห็นวิวเมือง คาบซิการ์ไว้ระหว่างฟัน ดวงตาคมกริบของเขาหรี่ลง
“เอวา?” เขาถาม เสียงของเขาเจือด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “พระเจ้า นั่นเธอจริงๆ เหรอ? เธอหายหัวไปไหนมา? ทนายทั้งนิวยอร์กคิดว่าเธอตกขอบโลกไปแล้ว”
คำพูดที่ฉุนเฉียวของเขาเป็นเหมือนยาชโลมใจที่เยือกแข็งของเธอ มีคนจำเธอได้ มีคนรู้ว่าเธอเป็นใคร
“ฉันแค่พักร้อนค่ะ” เธอพูด เป็นการพูดที่ลดทอนความจริงไปอย่างมหาศาล
“พักร้อนสามปีเนี่ยนะ? เนเมซิส เธอไม่ใช่คนที่จะพักร้อน เธอมีแต่จะจับคนเข้าคุก” เขาบ่น “ทุกครั้งที่ฉันต้องรับมือกับฉลามธุรกิจชั้นสองพวกนี้ ฉันสาปแช่งชื่อเธอที่ทิ้งฉันให้จัดการพวกมันคนเดียว พวกมันอ่อนข้อลงเยอะเลยนะที่ไม่มีเธอคอยทำให้พวกมันตื่นตัว”
เอวามองเงาสะท้อนของตัวเองในหน้าต่างที่มืดมิด ผู้หญิงซีดเซียวที่มีดวงตาเหนื่อยล้าและผมรวบเป็นมวยง่ายๆ เธอกำลังสวมเสื้อคาร์ดิแกนสีเบจนุ่มๆ นี่ไม่ใช่เนเมซิส นี่คือวิญญาณ
“เขารู้หรือยังว่าเธอเป็นใคร?” ดอยล์ถาม เสียงของเขาเบาลง เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้เรื่องการแต่งงานลับๆ ของเธอ
“เขาไม่เคยถามค่ะ” เอวาตอบ ความจริงข้อนั้นช่างกลวงเปล่าและเด็ดขาด
จากนั้น เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ อากาศเย็นๆ เข้าไปเต็มปอดและปัดเป่าฝุ่นผงสุดท้ายออกไป
“ฉันกำลังจะฟ้องหย่า”
ความเงียบอีกครั้ง แล้วก็มีเสียงถอนหายใจช้าๆ อย่างพึงพอใจจากดอยล์ “ดี”
“และดอยล์คะ” เธอพูด เสียงของเธอหนักแน่นขึ้น ความแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้าในวันวานกลับคืนสู่กระดูกสันหลังของเธอ “ฉันกำลังจะกลับไป”
“เมื่อไหร่?”
“ไฟลท์ของฉันจะลงที่สุวรรณภูมิบ่ายพรุ่งนี้ค่ะ”
เธอได้ยินเสียงยิ้มในน้ำเสียงของเขา “ห้องทำงานหัวมุมยังรออยู่ ยินดีต้อนรับกลับนะ เนเมซิส ถึงเวลาเตือนให้พวกมันรู้แล้วว่าการต่อสู้ที่แท้จริงเป็นยังไง”
เธอวางสายและมองไปที่เอกสารหย่าที่เซ็นแล้วบนโต๊ะทำงานของเธอ เธอร่างมันไว้เมื่อหลายเดือนก่อน เป็นแผนสำรองที่เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องใช้
โทรศัพท์ของเธอสั่น เป็นข้อความจากคีท
‘จะกลับดึกหน่อยนะ ฮอลลี่มาที่นี่ มีประชุมเรื่องงานเลี้ยงอาหารค่ำ ไม่ต้องรอ’
เอวามองข้อความนั้น แล้วลบมันทิ้งโดยไม่ตอบกลับ
เธอหยิบปากกาขึ้นมาและเซ็นชื่อลงบนเอกสารอย่างมั่นใจ ลายเซ็นของเธอคมคายและแน่วแน่ เป็นลายเซ็นของผู้หญิงที่รู้คุณค่าของตัวเอง
มันจบแล้ว ละครฉากใหญ่ การแต่งงาน และการรอคอยอันยาวนานและเจ็บปวดสำหรับผู้ชายที่จะไม่มีวันมองเห็นเธอ
เอวา สันติสุข ได้ตายไปแล้ว
เนเมซิสกำลังจะกลับบ้าน
บทที่ 1
29/10/2025
บทที่ 2
29/10/2025
บทที่ 3
29/10/2025
บทที่ 4
29/10/2025
บทที่ 5
29/10/2025
บทที่ 6
29/10/2025
บทที่ 7
29/10/2025
บทที่ 8
29/10/2025
บทที่ 9
29/10/2025
บทที่ 10
29/10/2025
บทที่ 11
29/10/2025
บทที่ 12
29/10/2025
บทที่ 13
29/10/2025
บทที่ 14
29/10/2025
บทที่ 15
29/10/2025
บทที่ 16
29/10/2025
บทที่ 17
29/10/2025
บทที่ 18
29/10/2025
บทที่ 19
29/10/2025
บทที่ 20
29/10/2025
บทที่ 21
29/10/2025
หนังสืออื่นๆ ของ Gavin
ข้อมูลเพิ่มเติม