การคิดบัญชีอันขมขื่น ของภรรยา

การคิดบัญชีอันขมขื่น ของภรรยา

Gavin

5.0
ความคิดเห็น
ชม
21
บท

ฉันกับภวินท์ สามีของฉัน เราคือคู่รักที่สมบูรณ์แบบที่สุดในกรุงเทพฯ ใครๆ ก็เรียกเราว่าคู่รักทองคำ แต่ชีวิตแต่งงานที่ใครๆ ต่างอิจฉากลับเป็นเรื่องหลอกลวง เราไม่มีลูก เพราะเขามีภาวะทางพันธุกรรมที่หายากมาก เขาอ้างว่าผู้หญิงคนไหนก็ตามที่อุ้มท้องลูกของเขาจะต้องตาย เมื่อพ่อของเขาที่กำลังจะสิ้นใจเรียกร้องทายาท ภวินท์ก็เสนอทางออก...แม่อุ้มบุญ ผู้หญิงที่เขาเลือกคืออารยา เธอคือฉันในเวอร์ชันที่เด็กกว่า สดใสกว่า ทันใดนั้น ภวินท์ก็ยุ่งตลอดเวลา เขาต้องคอยดูแลเธอระหว่าง "กระบวนการทำเด็กหลอดแก้วที่ยากลำบาก" เขาลืมวันเกิดฉัน เขาลืมวันครบรอบของเรา ฉันพยายามจะเชื่อเขา จนกระทั่งฉันบังเอิญได้ยินเขาคุยกับเพื่อนๆ ที่งานเลี้ยง เขาสารภาพกับเพื่อนว่าความรักที่เขามีให้ฉันคือ "ความผูกพันที่ลึกซึ้ง" แต่กับอารยา มันคือ "ไฟ" และ "ความเร่าร้อน" เขากำลังวางแผนจัดงานแต่งงานลับๆ กับเธอที่ภูเก็ต ในวิลล่าสุดหรูที่เขาเคยสัญญาว่าจะพาฉันไปฉลองวันครบรอบ เขากำลังจะมอบงานแต่งงาน ครอบครัว และชีวิตให้เธอ...ทุกสิ่งที่เขาปฏิเสธฉัน โดยใช้คำโกหกเรื่องภาวะทางพันธุกรรมร้ายแรงเป็นข้ออ้าง การทรยศหักหลังมันสมบูรณ์แบบเสียจนฉันรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง คืนนั้นเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน พร้อมกับคำโกหกเรื่องไปทำงานต่างจังหวัด ฉันยิ้มและสวมบทบาทภรรยาที่แสนดีต่อไป เขาไม่รู้ว่าฉันได้ยินทุกอย่าง เขาไม่รู้ว่าในขณะที่เขากำลังวางแผนชีวิตใหม่ ฉันก็ได้วางแผนหนีของฉันไว้แล้ว และที่แน่ๆ เขาไม่รู้ว่าฉันเพิ่งโทรหาบริษัทที่เชี่ยวชาญเรื่องเดียว...การทำให้คนหายตัวไป

บทที่ 1

ฉันกับภวินท์ สามีของฉัน เราคือคู่รักที่สมบูรณ์แบบที่สุดในกรุงเทพฯ ใครๆ ก็เรียกเราว่าคู่รักทองคำ

แต่ชีวิตแต่งงานที่ใครๆ ต่างอิจฉากลับเป็นเรื่องหลอกลวง เราไม่มีลูก เพราะเขามีภาวะทางพันธุกรรมที่หายากมาก เขาอ้างว่าผู้หญิงคนไหนก็ตามที่อุ้มท้องลูกของเขาจะต้องตาย

เมื่อพ่อของเขาที่กำลังจะสิ้นใจเรียกร้องทายาท ภวินท์ก็เสนอทางออก...แม่อุ้มบุญ

ผู้หญิงที่เขาเลือกคืออารยา เธอคือฉันในเวอร์ชันที่เด็กกว่า สดใสกว่า

ทันใดนั้น ภวินท์ก็ยุ่งตลอดเวลา เขาต้องคอยดูแลเธอระหว่าง "กระบวนการทำเด็กหลอดแก้วที่ยากลำบาก"

เขาลืมวันเกิดฉัน เขาลืมวันครบรอบของเรา

ฉันพยายามจะเชื่อเขา จนกระทั่งฉันบังเอิญได้ยินเขาคุยกับเพื่อนๆ ที่งานเลี้ยง

เขาสารภาพกับเพื่อนว่าความรักที่เขามีให้ฉันคือ "ความผูกพันที่ลึกซึ้ง" แต่กับอารยา มันคือ "ไฟ" และ "ความเร่าร้อน"

เขากำลังวางแผนจัดงานแต่งงานลับๆ กับเธอที่ภูเก็ต ในวิลล่าสุดหรูที่เขาเคยสัญญาว่าจะพาฉันไปฉลองวันครบรอบ

เขากำลังจะมอบงานแต่งงาน ครอบครัว และชีวิตให้เธอ...ทุกสิ่งที่เขาปฏิเสธฉัน โดยใช้คำโกหกเรื่องภาวะทางพันธุกรรมร้ายแรงเป็นข้ออ้าง

การทรยศหักหลังมันสมบูรณ์แบบเสียจนฉันรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง

คืนนั้นเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน พร้อมกับคำโกหกเรื่องไปทำงานต่างจังหวัด ฉันยิ้มและสวมบทบาทภรรยาที่แสนดีต่อไป

เขาไม่รู้ว่าฉันได้ยินทุกอย่าง

เขาไม่รู้ว่าในขณะที่เขากำลังวางแผนชีวิตใหม่ ฉันก็ได้วางแผนหนีของฉันไว้แล้ว

และที่แน่ๆ เขาไม่รู้ว่าฉันเพิ่งโทรหาบริษัทที่เชี่ยวชาญเรื่องเดียว...การทำให้คนหายตัวไป

บทที่ 1

เกษรา หรือ เกรซ และ ภวินท์ วรโชติ คือคู่รักที่ทุกคนในกรุงเทพฯ ต้องอิจฉา

พวกเขามีทุกอย่าง เพนต์เฮาส์สุดหรูที่มองเห็นวิวสวนลุมพินี นามสกุลที่เปิดได้ทุกประตู และเรื่องราวความรักที่เริ่มต้นมาตั้งแต่สมัยเรียนเตรียมฯ

พวกเขาดูสมบูรณ์แบบไปหมด

แต่หลังประตูที่ปิดสนิทของบ้านที่ตกแต่งอย่างเรียบหรูด้วยงานศิลปะราคาแพง กลับมีแต่ความว่างเปล่า ความเงียบงัน

พวกเขาไม่มีลูก

ไม่ใช่ว่าเกรซไม่พยายาม แต่เป็นเพราะภวินท์ปฏิเสธ

แม่ของเขาเสียชีวิตตอนคลอดเขาออกมา เขามักจะบอกว่ามันเป็นภาวะทางพันธุกรรมที่สืบทอดได้ยากยิ่ง

เขาเรียกมันว่าระเบิดเวลาที่อยู่ในตัวเขา และอ้างว่ามันจะทำให้การตั้งครรภ์กลายเป็นคำสั่งประหารสำหรับผู้หญิงที่เขารัก

"ผมเสียคุณไปไม่ได้นะเกรซ" เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียด มือบีบมือของเธอแน่น "ผมไม่ยอม"

และเป็นเวลาหลายปีที่เกรซยอมรับมัน เธอรักเขามากพอที่จะเสียสละความปรารถนาลึกๆ ที่อยากจะมีครอบครัว

เธอทุ่มเทสัญชาตญาณความเป็นแม่ทั้งหมดไปกับงานในฐานะภัณฑารักษ์ศิลปะ คอยดูแลศิลปินและผลงานสร้างสรรค์ของพวกเขา

แล้วคำขาดก็มาถึง

พ่อของภวินท์ ประมุขผู้ทรงอิทธิพลแห่งอาณาจักรธุรกิจวรโชติ กำลังจะตาย

จากเตียงในโรงพยาบาลที่รายล้อมไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อและกลิ่นของเงินเก่า เขาได้ออกคำสั่งสุดท้าย

"ฉันต้องการทายาทนะวิน สายเลือดวรโชติจะมาสิ้นสุดที่แกไม่ได้ จัดการให้เรียบร้อย ไม่งั้นบริษัททั้งหมดจะตกเป็นของลูกพี่ลูกน้องแก"

แรงกดดันนั้นเปลี่ยนทุกอย่าง คืนนั้นภวินท์มาหาเกรซพร้อมกับข้อเสนอ

"แม่อุ้มบุญ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นกลางที่สุด "มันเป็นทางเดียว"

เกรซที่หมดหวังไปนานแล้ว รู้สึกถึงประกายความหวังเล็กๆ ที่จุดขึ้นมา "แม่อุ้มบุญเหรอคะ? จริงๆ เหรอ?"

"ใช่" เขายืนยัน "เป็นการจัดการแบบมืออาชีพล้วนๆ ตัวอ่อนของเรา มดลูกของเธอ คุณจะเป็นแม่ในทุกๆ ทางที่สำคัญ เราแค่เลี่ยงความเสี่ยงที่จะเกิดกับคุณ"

เขารับรองกับเธอว่าจะจัดการทุกอย่างเอง

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เขาแนะนำให้เธอรู้จักกับ อารยา หรือ อาย

ความคล้ายคลึงนั้นเกิดขึ้นทันทีและน่าอึดอัดใจ อายมีผมสีดำหยักศกเหมือนเกรซ โหนกแก้มสูงเหมือนกัน และดวงตาสีเขียวมรกตเฉดเดียวกัน

เธอเด็กกว่า อาจจะสักสิบปี พร้อมกับความสวยแบบดิบๆ ที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน ซึ่งตัดกับความสง่างามแบบผู้ดีของเกรซอย่างสิ้นเชิง

"เธอสมบูรณ์แบบใช่ไหมล่ะ" ภวินท์พูด แววตาของเขาเป็นประกายแปลกๆ "เอเจนซี่บอกว่าโปรไฟล์ของเธอเข้ากับเราได้ดีเยี่ยม"

อายเป็นคนเงียบๆ เกือบจะขี้อาย เธอเอาแต่ก้มหน้า ตอบคำถามเสียงแผ่วเบา ดูเหมือนเธอจะประหม่ากับความหรูหราของอพาร์ตเมนต์ของพวกเขา และประหม่ากับพวกเขาด้วย

"นี่เป็นเรื่องธุรกิจล้วนๆ นะเกรซ" ภวินท์กระซิบกับเธอในคืนนั้น ดึงเธอเข้ามากอด "เธอเป็นแค่ภาชนะ เป็นแค่เครื่องมือไปสู่เป้าหมาย คุณกับผม เราคือพ่อแม่ นี่มันเพื่อเรานะ"

เกรซมองสามีของเธอ ผู้ชายที่เธอรักมานานกว่าครึ่งชีวิต และเธอเลือกที่จะเชื่อเขา

เธอต้องเชื่อ มันเป็นหนทางเดียวที่จะได้ครอบครัวที่เธอใฝ่ฝันมาตลอด

แต่คำโกหกก็เริ่มต้นขึ้นแทบจะในทันที

"กระบวนการทำเด็กหลอดแก้ว" ทำให้ภวินท์ต้องไปที่คลินิกบ่อยๆ เขาเริ่มไม่กลับมากินข้าวเย็น แล้วก็หายไปทั้งคืน

"แค่ไปดูแลอายน่ะ" เขาจะพูด พลางส่งข้อความคุยโทรศัพท์ดึกๆ ดื่นๆ "ฮอร์โมนทำให้เธออารมณ์แปรปรวน หมอบอกว่ามันสำคัญมากที่แม่อุ้มบุญต้องรู้สึกมั่นคง"

เกรซพยายามทำความเข้าใจ เธอทำอาหารแล้วฝากภวินท์ไปให้ เธอซื้อผ้าห่มนุ่มๆ และเสื้อผ้าสบายๆ ให้อาย พยายามเชื่อมช่องว่างที่เย็นชาระหว่างข้อตกลงนี้

วันเกิดของเธอมาถึง ภวินท์เคยสัญญาว่าจะไปเที่ยวหัวหินกันสองต่อสองช่วงสุดสัปดาห์ แต่เขาก็ยกเลิกในนาทีสุดท้าย

"อายมีอาการแพ้ยาอย่างรุนแรง" เขาพูดผ่านโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงรีบร้อน "ผมต้องอยู่ที่นี่ ผมขอโทษจริงๆ นะเกรซ เดี๋ยวผมจะชดเชยให้"

เธอใช้เวลาในวันเกิดเพียงลำพัง กินเค้กชิ้นเดียวจากร้านเบเกอรี่ ความเงียบของเพนต์เฮาส์มันดังจนหนวกหู

วันครบรอบแต่งงานของพวกเขายิ่งเลวร้ายกว่า เขาไม่แม้แต่จะโทรมา มีข้อความส่งมาหลังเที่ยงคืน

*มีเรื่องด่วนที่คลินิก ไม่ต้องรอนะ*

เกรซพบว่าตัวเองกำลังแก้ตัวแทนเขา ทั้งกับเพื่อนๆ และกับตัวเอง *มันเพื่อลูก มันเป็นกระบวนการที่เครียด เขาเองก็ทุ่มเทไม่ต่างจากฉัน* เธอเกาะติดกับคำอธิบายเหล่านั้นเหมือนเกาะขอนไม้ลอยน้ำ ปฏิเสธที่จะมองเห็นความจริงที่กำลังกัดกร่อนขอบชีวิตที่สมบูรณ์แบบของเธอ

จุดแตกหักเกิดขึ้นในวันอังคารที่ฝนตกหนัก แท็กซี่คันหนึ่งฝ่าไฟแดงพุ่งเข้าชนด้านข้างรถของเธออย่างจัง

แรงกระแทกนั้นรุนแรงจนทำให้เธอเวียนหัวและตัวสั่น สิ่งแรกที่เธอทำคือโทรหาภวินท์

โทรศัพท์ดังแล้วดังเล่า ก่อนจะตัดเข้าวอยซ์เมล

"วินคะ ฉันประสบอุบัติเหตุ" เธอพูด น้ำเสียงสั่นเทา "ฉันคิดว่าฉันไม่เป็นไร แต่รถพังยับเลย คุณ...คุณมาหาฉันหน่อยได้ไหมคะ"

เธอรอ หนึ่งชั่วโมงผ่านไป แล้วก็สองชั่วโมง ตำรวจใจดีคนหนึ่งช่วยเธอจัดการเรื่องรถยกและขับรถพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกาย แขนของเธอเคล็ด ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำที่กำลังจะปรากฏขึ้น

เธอนั่งอยู่ในห้องรอตรวจที่หนาวเย็นและปลอดเชื้อ โทรศัพท์ในมือเงียบสนิท เธอโทรอีกครั้ง วอยซ์เมล และอีกครั้ง วอยซ์เมล

ในที่สุดเธอก็เรียกแท็กซี่กลับบ้าน ความเจ็บที่แขนมันปวดตุบๆ แต่ก็เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในอก อพาร์ตเมนต์มืดและว่างเปล่า เธอเปิดไฟและเห็นแก้วไวน์ที่ดื่มไปแล้วครึ่งหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ มีรอยลิปสติกจางๆ ติดอยู่ที่ขอบแก้ว มันไม่ใช่สีของเธอ

เธอพยายามหาเหตุผล บางทีเพื่อนของเขาอาจจะแวะมา บางทีเขาอาจจะมีประชุม แต่เมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยที่ถูกหว่านลงไปแล้ว บัดนี้ได้กลายเป็นเถาไม้หนามที่พันรอบหัวใจของเธอ

ต่อมาในสัปดาห์นั้น ภวินท์จัดงานเลี้ยงเล็กๆ สำหรับหุ้นส่วนธุรกิจและเพื่อนฝูงที่คลับส่วนตัวแห่งหนึ่งในย่านสาทร เกรซซึ่งยังคงเจ็บแขนที่เคล็ดและมีรอยฟกช้ำจางๆ อยู่ รู้สึกหนาวเยือกจนสั่น

เธอมาถึงช้าเพราะติดประชุมที่แกลเลอรี ขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ห้องส่วนตัว เธอได้ยินเสียงพูดคุยแผ่วเบา เธอหยุดอยู่หน้าประตู ตั้งใจจะเข้าไปอย่างเงียบๆ

ตอนนั้นเองที่เธอได้ยินเสียงของเขา ชัดเจนและไร้กังวล ลอยออกมาจากห้อง

"จะบอกให้นะ ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย" ภวินท์กำลังพูด น้ำเสียงของเขาเบิกบาน เต็มไปด้วยความหลงใหลที่เธอไม่ได้ยินมานานหลายปี "กับเกรซ มัน...มันเป็นความรักที่ลึกซึ้ง เป็นความผูกพันทางจิตวิญญาณ แต่กับอาย...มันคือไฟ มันเร่าร้อน"

เกรซตัวแข็งทื่อ มือของเธอค้างอยู่บนลูกบิดประตู เลือดในกายเย็นเยียบ

นนท์ เพื่อนคนหนึ่งของเขา ฟังดูลังเล "แกแน่ใจเหรอวิน ว่านี่เป็นความคิดที่ดี? สับรางแบบนี้? มันจะระเบิดใส่หน้าแกนะ"

"ไม่หรอก" ภวินท์พูด น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองที่ทำให้เกรซรู้สึกคลื่นไส้ "เกรซจะได้ลูกของเธอ และเธอก็จะมีความสุข ส่วนฉันก็จะมีอาย ฉันให้ทุกอย่างที่พวกเขาต้องการได้ทั้งคู่"

เกรซรู้สึกเหมือนพื้นใต้เท้าเอนวูบ เธอพิงกำแพง ความเย็นของเนื้อไม้ตัดกับความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วผิว

แล้วหมัดเด็ดสุดท้ายก็มาถึง

"ฉันกำลังวางแผนจัดงานแต่งงานให้อายที่ยุโรปหลังคลอด" ภวินท์สารภาพ เสียงของเขาลดลงเป็นเสียงกระซิบสมรู้ร่วมคิด "งานแต่งลับๆ แค่เรากับเพื่อนของเธอไม่กี่คน ฉันวางมัดจำวิลล่าที่ภูเก็ตไปแล้ว หลายสิบล้าน เธอสมควรได้รับมัน เธอสมควรได้รับทุกอย่าง"

วิลล่าหลังเดียวกับที่เขาเคยสัญญาว่าจะพาเกรซไปฉลองครบรอบแต่งงานปีที่สิบห้า

คลื่นความคลื่นไส้ซัดเข้ามา เธอโซซัดโซเซถอยหลังไปชนแจกันประดับที่วางอยู่บนแท่นในโถงทางเดิน มันแตกกระจายบนพื้นหินอ่อนพร้อมกับเสียงดังสนั่น

บทสนทนาข้างในหยุดลง ประตูเปิดผางออก และภวินท์ก็ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเมื่อเห็นเธอ

"เกรซ! คุณมาทำอะไรอยู่ข้างนอกนี่"

เพื่อนๆ ของเขามองลอดผ่านตัวเขามา ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสารและตื่นตระหนก

เกรซยืดตัวตรง ความตกตะลึงแปรเปลี่ยนเป็นความเยือกเย็นที่เธอไม่รู้ว่าตัวเองมี เธอสบตาสามีของเธอ ผู้ชายที่กำลังวางแผนแต่งงานลับๆ กับแม่อุ้มบุญของเธอ และเธอบังคับตัวเองให้ยิ้ม

"ฉันเพิ่งมาถึงค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง "กำลังจะเข้าไปพอดี"

เพื่อนๆ ของภวินท์พยายามกลบเกลื่อน เริ่มพูดคุยเสียงดังเรื่องตลาดหุ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ภวินท์รีบเข้ามาหาเธอ มือของเขาวางบนแขนของเธอ

"คุณโอเคไหม? ดูซีดๆ นะ"

สัมผัสของเขารู้สึกเหมือนเหล็กร้อนๆ เธอสะบัดแขนออก

"แค่เหนื่อยน่ะค่ะ" เธอพูด ดวงตาของเธอกลวงโบ๋ "วันนี้ยาวนานมาก" เธอมองผ่านเขาเข้าไปในห้อง "คืนนี้...อายมาด้วยหรือเปล่าคะ?"

คำถามนั้นคือการทดสอบ คำร้องขอเศษเสี้ยวของความซื่อสัตย์ครั้งสุดท้ายที่สิ้นหวัง

ใบหน้าของภวินท์ตึงเครียด "อายเหรอ? ไม่แน่นอน ทำไมเธอต้องมาที่นี่ด้วยล่ะ? เธอเป็นแค่แม่อุ้มบุญนะเกรซ เป็นแค่เครื่องมือ จำได้ไหม?"

เขาพูดคำว่า "เครื่องมือ" ด้วยความดูแคลนอย่างง่ายดายจนลมหายใจของเธอขาดห้วง นี่คือความรักของเขา นี่คือไฟของเขา

เธอพยักหน้าช้าๆ "ค่ะ เครื่องมือ"

เธอหันหลังกลับ ไม่มองใบหน้าที่ตกตะลึงของเพื่อนๆ หรือความกังวลอย่างบ้าคลั่งบนใบหน้าของเขา

"ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย" เธอพูดข้ามไหล่ "ฉันจะกลับบ้านแล้ว"

เธอเดินออกจากคลับ ก้าวย่างอย่างสุขุมและเด็ดเดี่ยว ความเยือกเย็นนั้นแผ่ซ่านไปทั่วเส้นเลือด แช่แข็งความเจ็บปวด เปลี่ยนมันให้กลายเป็นบางสิ่งที่แข็งและแหลมคม

ในแท็กซี่ระหว่างทางกลับไปย่านทองหล่อ การแจ้งเตือนสว่างขึ้นบนแท็บเล็ตที่ภวินท์ทิ้งไว้ที่เบาะหลัง เป็นข้อความจากอาย

*ถึงแล้วนะคะที่รัก ห้องสวีทสุดยอดมากเลย รอไม่ไหวแล้วที่คุณจะมาถึงแล้วถอดเสื้อผ้าพวกนี้ให้ฉัน ช้อปปิ้งวันนี้บ้าคลั่งมาก...คุณใช้เงินกับฉันไปเยอะขนาดนี้จริงๆ เหรอคะ?*

ภวินท์บอกเธอว่าเขาจะไปเชียงใหม่เพื่อทำธุรกิจสองวัน

เกรซจ้องมองข้อความนั้น ตัวอักษรพร่ามัวผ่านม่านน้ำตาที่เธอปฏิเสธที่จะให้มันไหลออกมา เขาไม่ได้อยู่เชียงใหม่ เขากำลังเดินทางไปหาอาย

เธอไม่ได้กลับบ้าน เธอสั่งให้แท็กซี่ไปที่อยู่อื่น ตึกสำนักงานที่ทันสมัยและเงียบสงบในย่านสาทร ป้ายที่ประตูเรียบง่าย: "แบล็ควูด ไพรเวท โซลูชั่นส์"

เธอเดินเข้าไป หลังตรง ความตั้งใจแน่วแน่ ชีวิตที่เธอเคยรู้จักจบสิ้นแล้ว ถึงเวลาที่จะลบมันทิ้ง

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ Gavin

ข้อมูลเพิ่มเติม
รักต้องห้าม  โทสะของผู้ปกครอง

รักต้องห้าม โทสะของผู้ปกครอง

วัยรุ่น

5.0

สิบปีเต็มที่ฉันแอบรักภาคิน วงศ์วรานนท์ ผู้ปกครองของฉัน หลังจากครอบครัวของฉันล้มละลาย เขาก็รับฉันไปดูแลและเลี้ยงดูฉันจนโต เขาคือโลกทั้งใบของฉัน ในวันเกิดอายุสิบแปดปี ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อสารภาพรักกับเขา แต่ปฏิกิริยาของเขากลับเป็นความเกรี้ยวกราดอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เขาปัดเค้กวันเกิดของฉันตกพื้นแล้วคำรามลั่น “สติแตกไปแล้วเหรอ? ฉันเป็นผู้ปกครองเธอนะ!” จากนั้นเขาก็ฉีกภาพวาดที่ฉันใช้เวลาวาดเป็นปีเพื่อเป็นคำสารภาพรักของฉันจนไม่เหลือชิ้นดี เพียงไม่กี่วันต่อมา เขาก็พาโคลอี้ คู่หมั้นของเขากลับมาบ้าน ผู้ชายที่เคยสัญญาว่าจะรอฉันโต ที่เคยเรียกฉันว่าดวงดาวที่สว่างไสวที่สุดของเขา ได้หายไปแล้ว ความรักที่ร้อนแรงและสิ้นหวังตลอดสิบปีของฉันทำได้เพียงแผดเผาตัวเอง คนที่ควรจะปกป้องฉันกลับกลายเป็นคนที่ทำร้ายฉันเจ็บปวดที่สุด ฉันก้มมองจดหมายตอบรับจากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยในมือ ฉันต้องไปจากที่นี่ ฉันต้องถอนรากถอนโคนเขาออกจากหัวใจ ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของพ่อ “พ่อคะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “เอวาตัดสินใจแล้ว เอวาอยากไปอยู่กับพ่อที่กรุงเทพฯ ค่ะ”

ถูกอัลฟ่าแผดเผา  เพลิงแค้นของฉัน  วันชำระของเขา

ถูกอัลฟ่าแผดเผา เพลิงแค้นของฉัน วันชำระของเขา

นิยายสั้น

5.0

คีรินคือพรหมลิขิตของฉัน อนาคตอัลฟ่าของฝูง รักแรกในวัยเยาว์ และคู่แท้แห่งโชคชะตาของฉัน แต่คืนหนึ่ง ฉันได้กลิ่นผู้หญิงคนอื่นบนตัวเขา กลิ่นโอเมก้าที่หอมหวานจนน่าคลื่นไส้ซึ่งฉันรู้จักดีเกินไป ฉันตามเขาไปและพบพวกเขาสองคนใต้ต้นไทรใหญ่ กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม การทรยศของเขาเปรียบเสมือนยาพิษที่ค่อยๆ ซึมลึกอย่างเชื่องช้า เมื่อไลลา โอเมก้าคนโปรดของเขาแกล้งทำเป็นหกล้ม เขาก็ประคองเธอราวกับว่าเธอทำจากแก้วเจียระไน แต่ตอนที่เขาแอบตัดสายรัดอานม้าของฉันระหว่างการกระโดดข้ามเครื่องกีดขวางสุดอันตราย จนทำให้ม้าสะบัดฉันตกลงมาขาหัก เขากลับเรียกมันว่า "คำเตือน" ที่ห้ามไปแตะต้องเธอ การดูแลฉันหลังจากนั้นเป็นเพียงการสร้างภาพเพื่อไม่ให้พ่อของฉันสงสัย ในงานประมูลสาธารณะ เขาใช้เงินของครอบครัวฉันเพื่อซื้อเพชรล้ำค่าให้เธอ ทิ้งให้ฉันต้องอับอายและไม่มีเงินจ่าย ในที่สุดฉันก็เข้าใจสิ่งที่ได้ยินผ่านจิตสื่อสารของฝูงเมื่อหลายวันก่อน สำหรับเขาและพี่น้องร่วมสาบานของเขา ฉันเป็นเพียง "คุณหนูเอาแต่ใจ" เป็นรางวัลที่ต้องไขว่คว้ามาเพื่ออำนาจ ส่วนไลลาคือคนที่พวกเขาปรารถนาอย่างแท้จริง เขาคิดว่าจะทำลายฉันได้ บังคับให้ฉันยอมรับการเป็นที่สอง เขาคิดผิด ในคืนวันเกิดครบรอบ 20 ปีของฉัน คืนที่ฉันควรจะผูกพันธะกับเขา ฉันกลับยืนอยู่ต่อหน้าสองฝูงและเลือกทางที่แตกต่างออกไป ฉันปฏิเสธเขาและประกาศการแต่งงานกับอัลฟ่าคู่แข่ง ชายผู้มองฉันเป็นราชินี ไม่ใช่ของรางวัลปลอบใจ

ถูกอัลฟ่าของฉันปฏิเสธ แต่ถูกมงกุฎของฉันทวงคืน

ถูกอัลฟ่าของฉันปฏิเสธ แต่ถูกมงกุฎของฉันทวงคืน

นิยายสั้น

5.0

คู่แท้ของฉัน อัลฟ่าธาม กำลังจัดพิธีตั้งชื่ออันศักดิ์สิทธิ์ให้ทายาทของเขา ปัญหามีอยู่เรื่องเดียว... เขากำลังฉลองให้กับลูกที่เกิดกับลิตา หมาป่าไร้ฝูงที่เขาพาเข้ามาในฝูงของเรา ส่วนฉัน คู่แท้ตัวจริงของเขาที่กำลังตั้งท้องทายาทของเขาได้สี่เดือน กลับเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับเชิญ เมื่อฉันไปเผชิญหน้ากับเธอ เธอกลับใช้เล็บข่วนแขนตัวเองจนเลือดออก แล้วกรีดร้องว่าฉันทำร้ายเธอ ธามเห็นการแสดงของเธอก็ไม่แม้แต่จะมองฉัน เขาคำรามลั่น ใช้คำสั่งอัลฟ่าบีบบังคับให้ฉันจากไป พลังแห่งสายใยผูกพันของเราถูกบิดเบือนให้กลายเป็นอาวุธที่หันกลับมาทำร้ายฉันเอง ต่อมา เธอทำร้ายฉันจริงๆ จนฉันล้มลง ขณะที่เลือดเริ่มซึมออกมาจากชุดของฉัน คุกคามชีวิตลูกของเรา เธอกลับเหวี่ยงลูกของตัวเองลงบนพรมแล้วกรีดร้องว่าฉันพยายามจะฆ่าลูกของเธอ ธามพุ่งเข้ามา เขาเห็นฉันจมกองเลือดอยู่บนพื้น แต่เขากลับไม่ลังเลเลยสักนิด เขาช้อนลูกของลิตาที่กำลังร้องลั่นขึ้นมาในอ้อมแขน แล้ววิ่งออกไปตามหมอทันที ทิ้งให้ฉันกับทายาทที่แท้จริงของเขานอนรอความตาย แต่ขณะที่ฉันนอนอยู่ตรงนั้น เสียงของแม่ก็ดังขึ้นในหัวผ่านกระแสจิตของเรา คนของครอบครัวกำลังรอฉันอยู่นอกเขตแดนแล้ว เขากำลังจะได้รู้ว่าโอเมก้าที่เขาเขี่ยทิ้ง แท้จริงแล้วคือเจ้าหญิงของฝูงที่ทรงพลังที่สุดในโลก

จากเบี้ยของเขา สู่ควีนของเธอ

จากเบี้ยของเขา สู่ควีนของเธอ

นิยายสั้น

5.0

ฉันคือคีรติ วรโชติ นักข่าวหัวขบถแห่งตระกูลนักการเมืองทรงอิทธิพล ทางรอดเดียวของฉันคือความสัมพันธ์ลับๆ อันร้อนแรงกับอธิป สุริยวงศ์ ซีอีโอผู้ทรงอำนาจที่ราวกับสลักขึ้นจากน้ำแข็งและตรรกะ เขาเรียกฉันว่า "หายนะที่งดงามของผม" พายุที่ถูกกักขังไว้ในกำแพงเพนต์เฮาส์ของเขา แต่ความสัมพันธ์ของเราสร้างขึ้นบนคำโกหก ฉันค้นพบว่าเขาเพียงแค่ "ทำให้ฉันเชื่อง" เพื่อเอาใจผู้หญิงอีกคน กมลา ลูกสาวผู้อ่อนแอของหัวหน้าคณะทำงานของพ่อฉัน ซึ่งเขาเป็นหนี้บุญคุณที่ไม่อาจชดใช้ได้ เขาเลือกหล่อนต่อหน้าสาธารณชน เช็ดน้ำตาให้หล่อนด้วยความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยแสดงให้ฉันเห็น เขาปกป้องหล่อน ปกป้องหล่อน และเมื่อฉันถูกคนชั่วคุกคาม เขาก็ทอดทิ้งฉันเพื่อรีบไปอยู่ข้างหล่อน การทรยศที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้นเมื่อเขาสั่งให้จับฉันเข้าคุกและซ้อม พร้อมกับคำรามว่าฉันต้อง "เรียนรู้บทเรียน" ฟางเส้นสุดท้ายขาดสะบั้นลงระหว่างอุบัติเหตุรถชน โดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว เขากระโจนไปขวางหน้ากมลา ใช้ร่างกายของตัวเองเป็นเกราะกำบัง ปล่อยให้ฉันเผชิญแรงกระแทกเพียงลำพัง ฉันไม่ใช่คนที่เขารัก แต่เป็นภาระที่เขาพร้อมจะสังเวย ขณะนอนร่างกายแหลกสลายบนเตียงในโรงพยาบาล ในที่สุดฉันก็เข้าใจ ฉันไม่ใช่หายนะที่งดงามของเขา แต่เป็นตัวโง่ของเขาต่างหาก ดังนั้นฉันจึงทำสิ่งเดียวที่ทำได้ ฉันเผาโลกอันสมบูรณ์แบบของเขาให้วอดวาย ตอบรับคำขอแต่งงานจากมหาเศรษฐีใจดีที่สัญญาสันติสุขให้ฉัน และเดินจากไปเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทิ้งเถ้าถ่านแห่งความรักของเราไว้เบื้องหลัง

ค่าของเจ้าแม่มาเฟีย

ค่าของเจ้าแม่มาเฟีย

นิยายสั้น

5.0

การแต่งงานของฉันกับมาคิน ภัทรธำรง คือสัญญาที่ลงนามด้วยเลือด คือคำมั่นที่จะหลอมรวมสองตระกูลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในกรุงเทพฯ เข้าไว้ด้วยกัน เขาคืออนาคตของฉัน คือราชันย์ที่ถูกเลือกมาให้ปกครองเคียงข้างฉัน ทุกคนต่างพูดว่าการรวมกันของเราคือพรหมลิขิต แต่เขากลับบ้านมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมราคาถูกและคำโกหกของผู้หญิงอีกคน มันคือกลิ่นของอัญญาริน เด็กกำพร้าผู้อ่อนแอที่ครอบครัวของเขารับมาเลี้ยงดู เด็กผู้หญิงที่เขาสาบานว่าจะปกป้องเหมือนน้องสาวแท้ๆ ฉันตามเขาไปที่ไพรเวทคลับแห่งหนึ่ง จากในเงามืด ฉันเฝ้ามองเขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและมอบจูบที่หิวกระหายและสิ้นหวังให้เธอ...จูบที่เขาไม่เคยให้ฉันเลย ในวินาทีนั้น อนาคตทั้งชีวิตของฉันแหลกสลายลง ในที่สุดฉันก็เข้าใจเสียงกระซิบจากลูกน้องของเขาว่าฉันเป็นเพียงรางวัลทางการเมือง ในขณะที่อัญญารินคือราชินีตัวจริงของพวกเขา เขาต้องการอาณาจักรของฉัน แต่หัวใจของเขาเป็นของเธอ ฉันจะไม่เป็นของรางวัลปลอบใจ ฉันจะไม่เป็นรองใคร ฉันเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของพ่อ เสียงของฉันเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง "หนูจะยกเลิกงานแต่งงานค่ะ" เมื่อท่านค้าน ฉันจึงปล่อยหมัดเด็ดสุดท้าย "หนูจะรักษาความต้องการของตระกูลเราในเรื่องพันธมิตรไว้ค่ะ หนูจะแต่งงานกับเจ้าพ่อธาวิน วรไพศาล" แก้ววิสกี้ในมือพ่อร่วงแตกกระจายบนพื้น ธาวิน วรไพศาล คือคู่แข่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเรา

เก้าทางเลือก การจากลาครั้งสุดท้ายเพียงหนึ่งเดียว

เก้าทางเลือก การจากลาครั้งสุดท้ายเพียงหนึ่งเดียว

นิยายสั้น

5.0

การแต่งงานของฉันมาพร้อมกับเงื่อนไขที่แสนโหดร้าย พีท สามีของฉัน ต้องผ่าน "บททดสอบความภักดี" เก้าข้อ ที่โซเฟีย รักแรกในวัยเด็กของเขาเป็นคนออกแบบ เก้าครั้งที่เขาต้องเลือกเธอแทนที่จะเป็นฉัน...ภรรยาของเขา ในวันครบรอบแต่งงานของเรา เขาได้ตัดสินใจครั้งสุดท้าย ทิ้งให้ฉันป่วยและเลือดออกอยู่ข้างทางด่วนท่ามกลางพายุฝน เขารีบไปหาเธอเพียงเพราะเธอโทรมาอ้างว่ากลัวเสียงฟ้าร้อง เขาเคยทำแบบนี้มาก่อนแล้ว ทิ้งงานเปิดแกลเลอรี่ของฉันไปเพราะเธอบอกว่าฝันร้าย ทิ้งงานศพคุณยายของฉันไปเพราะรถของเธอดันมาเสียอย่างเหมาะเจาะ ชีวิตทั้งชีวิตของฉันเป็นเพียงส่วนเกินในเรื่องราวของพวกเขาสองคน เป็นบทบาทที่โซเฟียมาสารภาพในภายหลังว่าเธอเป็นคนเลือกให้ฉันเอง หลังจากสี่ปีของการเป็นได้แค่ของปลอบใจ หัวใจของฉันก็กลายเป็นก้อนน้ำแข็ง ไม่มีความอบอุ่นเหลือให้มอบให้ใครอีกแล้ว ไม่มีความหวังเหลือให้ใครมาทำลายอีกต่อไป ในที่สุดฉันก็พอเสียที ดังนั้นเมื่อโซเฟียเรียกฉันไปที่อาร์ตแกลเลอรี่ของฉันเองเพื่อฉากสุดท้ายของการหยามเหยียด ฉันก็พร้อมแล้ว ฉันมองสามีของฉันอย่างใจเย็น ขณะที่เขาเซ็นเอกสารที่เธอเลื่อนไปตรงหน้าอย่างสิ้นหวังที่จะเอาใจเธอโดยไม่แม้แต่จะชายตามอง เขาคิดว่าเขากำลังเซ็นสัญญาการลงทุน เขาไม่รู้เลยว่านั่นคือเอกสารใบหย่าที่ฉันแอบสอดเข้าไปในแฟ้มเมื่อชั่วโมงก่อน

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ห้ามหย่า

ห้ามหย่า

Bronson Heiss
5.0

ในวันแต่งงาน เสิ่นเยวียนถูกคู่หมั้นและน้องสาวของเธอทำร้าย และถูกจำคุกเป็นเวลาสามปีด้วยความทุกข์ทรมาน หลังจากได้รับการปล่อยตัวจากคุก น้องสาวผู้ชั่วร้ายได้คุกคามด้วยชีวิตแม่และพยายามให้เธอมอบตัวกับชายชรา อย่างไรก็ตาม เธอได้พบกับเซียวเป่ยหาน ซึ่งเป็นผู้ทรงอิธิพลที่หล่อเหลาและเย็นชาแห่งแห่งสังคมด้านมืด อย่างไม่คาดคิด และชะตากรรมของเธอก็เปลี่ยนไปตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม้ว่าเซียวเป่ยหานจะเย็นชา แต่เขากลับปฏิบัติต่อเสิ่นเยวียนดั่งเป็นสมบัติล้ำค่า นับแต่นั้นมา เธอจัดการคนเสแสร้ง เอาคืนแม่เลี้ยงและไม่ถูกกลั่นแกล้งอีกต่อไป

แม่ทูนหัวโคตรเลิศ

แม่ทูนหัวโคตรเลิศ

Isolde Marsh
5.0

ในฐานะที่เธอมีทรัพย์สินนับพันล้านและเป็นลูกสาวที่ได้รับการฝึกฝนอย่างลับๆ โดยรัฐบาล เฉียววานก็ถูกจัดสรรพ่อแม่ให้ในที่สุด แต่ไม่คาดคิด เธอถูกขับออกจากครอบครัวถึงสามครอบครัว การฝึกฝนความสัมพันธ์เป็นญาติพี่น้องก็ล้มเหลวซ้ำๆ จนกระทั่งเธอถูกตระกูลฮั่วรับอุปการะ เฉียววานที่น่าสงสารถูกพ่อแม่บุญธรรมทุ่มเงินให้ตามใจ แสดงความรักอย่างสุดโต่งจนดูเหนือจริง ทำให้บางคนอิจฉาจนบ้าคลั่ง ปล่อยข่าวลือว่า "เฉียววานไม่มีความสามารถใดๆ เลย ต้องอาศัยการทำตัวน่าสนสารเพื่อเรียกร้องความสนใจจากตระกูลฮั่ว!" แต่วันถัดมา อธิการบดีมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศยืนต้อนรับด้วยตัวเอง “ศาสตราจารย์เฉียว ห้องแล็บของคุณเตรียมพร้อมแล้ว” มหาเศรษฐียื่นสัญญาให้ “บอส รายงานการเงินปีนี้กำไรเพิ่มขึ้น 300%!” องค์กรแฮกเกอร์นานาชาติก็เกิดความวุ่นวาย “พี่ใหญ่ ถ้าคุณไม่ออนไลน์ ระบบการเงินจะล่มแล้ว” เมื่อความลับของเฉียววานถูกเปิดเผยทีละอย่าง ทั้งโลกออนไลน์ก็เดือดดาล กู้ซือหาน ผู้ทรงอำนาจและเย็นชาแห่งเมืองจิง จู่ๆ ก็จับเธอไว้ที่มุมกำแพง นิ้วของเขาลูบไล้ริมฝีปากของเธอเบาๆ “คุณนายกู้ เล่นสนุกมากพอหรือยัง? ถึงเวลากลับบ้านไปมีลูกได้แล้ว” เฉียววานหน้าแดงก่ำ “ใคร ใครจะไปมีลูกกับคุณล่ะ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ และหยิบบัตรดำวงเงินไม่จำกัดใส่มือเธอ “มีลูกคนหนึ่ง จะมอบเกาะส่วนตัวให้ให้หนึ่งเกาะ”

เมียผมน่ารักจัง

เมียผมน่ารักจัง

Penn Tofallis
4.9

กู้ชิงเฉิงเชื่อมั่นมาตลอดว่าตราบใดที่เธอประพฤติตัวดี สักวันหนึ่ง เธอก็จะสามารถชนะใจมู่ถิงเซียวให้ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเสิ่นถัง รักแรกที่เขาคิดถึงมาตลอดกลับมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป กู้ชิงเฉิงเป็นคนว่าง่ายสอนง่ายจริงๆ เธอจัดงานแต่งงานด้วยคนเดียว และนอนคนเดียวในห้องผ่าตัดเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน มีข่าวลือว่าเธอบ้าไปแล้ว อันที่จริงเธอบ้าไปแล้วจริงๆ ที่รักใครสักคนอย่างไม่ละอายขนาดนี้ ต่อมา ทุกคนลือกันว่า กู้ชิงเฉิงป่วยหนักและกำลังจะเสียชีวิต มู่ถิงเซียวถึงสูญเสียการควบคุมอย่างสิ้นเชิง "ฉันไม่ปล่อยให้เธอตาย" แต่เธอกลับยิ้มอย่างนิ่งๆ ว่า "ดีจังเลย ฉันเป็นอิสระแล้ว" ใช่แล้ว ไม่ต้องการกู้ชิงเฉิงอีกแล้ว"

ขอโอกาสอีกครั้ง

ขอโอกาสอีกครั้ง

Arny Gallucio
5.0

หลังจากเมา เธอก็ได้รู้จักกับคนใหญ่คนโตคนหนึ่ง เธอต้องการความช่วยเหลือจากเขา ส่วนเขาหลงเสน่ห์รูปร่างที่ดีและความสวยงามของเธอ พอเวลาผ่านไป เธอก็ตระหนักได้ว่าเขามีคนอยู่ในใจแล้ว เมื่อรักแรกของเขากลับมา เขาก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน แต่ละคืนเหวินม่านอยู่ในห้องว่างเปล่าด้วยคนเดียว แต่สุดท้ายแล้ว สิ่งที่เธอได้รับมาก็มีแต่เช็คใบหนึ่งและคำกล่าวลาเท่านั้น เดิมทีคิดว่าเธอจะร้องไห้โวยวาย แต่ไม่คาดคิดว่าเธอหยิบใบเช็คแล้วจากไปอย่างไม่ลังเล: "คุณฮั่ว ลาก่อน!"... พอพบกันอีกครั้ง เธอก็มีคนอยู่ข้างกายแล้ว เขาพูดด้วยตาแดงก่ำ: "เหวินม่าน ผมคบกับคุณมาก่อนนะ" เหวินม่านยิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า "ทนายฮั่ว คนที่บอกเลิก นั่นคือคุณเองนะ! ถ้าอยากจะเดทกับฉัน คุณต้องต่อคิว..." วันถัดมา เธอได้รับเงินโอนหนึ่งแสนล้านพร้อมแหวนเพชร ทนายฮั่วคุกเข่าข้างหนึ่ง: "คุณเหวิน ผมอยากจะแทรกคิว"

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ