/0/29262/coverbig.jpg?v=9ba681f39c00098e1d4d629be63408a4&imageMogr2/format/webp)
ฉันเจออิสระ ชัยชนะ ตอนที่เขากำลังเลือดอาบอยู่ในตรอกซอยแห่งหนึ่ง และเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นราชาแห่งสาทร ฉันสอนเขาทุกอย่าง มอบอาณาจักรให้เขา และทำให้เขาเป็นสามีลับๆ ของฉัน เขาคือผลงานชิ้นเอกของฉัน แล้วอินฟลูเอนเซอร์สาวคนใหม่ของเขาก็เอาคลิปเสียงมาเปิดให้ฉันฟัง ฉันได้ยินเสียงที่ฉันปั้นแต่งมากับมือเรียกฉันว่า "ผู้คุม" "ไม้ค้ำยัน" และ "อีแก่ที่คิดว่าเป็นเจ้าของชีวิตฉัน" แต่นั่นเป็นแค่การเริ่มต้น เขาใช้อำนาจที่ฉันมอบให้ไปทุบทำลายตึกผู้ป่วยมะเร็งเด็กที่เราสร้างขึ้นเพื่อรำลึกถึงอาชา ลูกสาวที่เกิดมาไร้ลมหายใจของเรา เขากำลังสร้างสปาสุดหรูบนซากปรักหักพังนั้นเพื่อเป็นของขวัญให้ชู้รักคนใหม่ เขายังกล้ายืนพูดต่อหน้าฉันว่า "บางทีถ้าคุณไม่บ้างานจนเกินไป อาชาก็อาจจะยังอยู่ตรงนี้" ผู้ชายที่ฉันสร้างขึ้นมาจากความว่างเปล่ากำลังพยายามลบประวัติศาสตร์ทั้งหมดของเรา รวมถึงลูกที่ตายไปแล้วของเราด้วย เขาคิดว่าเขาสามารถทำลายฉันให้ย่อยยับ แล้วสร้างชีวิตใหม่บนซากปรักหักพังของฉันได้ ดังนั้นเมื่อพวกเขาทำการ์ดเชิญงานแต่งงานมาให้ ฉันก็ตอบรับ ก็มันสำคัญนี่... ที่จะมอบวันแห่งความสุขสุดยอดให้ผู้ชายคนหนึ่ง ก่อนที่คุณจะทำลายเขาให้สิ้นซาก
บทที่ 1
ฉันเจออิสระ ชัยชนะ ตอนที่เขากำลังเลือดอาบอยู่ในตรอกซอยแห่งหนึ่ง และเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นราชาแห่งสาทร ฉันสอนเขาทุกอย่าง มอบอาณาจักรให้เขา และทำให้เขาเป็นสามีลับๆ ของฉัน เขาคือผลงานชิ้นเอกของฉัน
แล้วอินฟลูเอนเซอร์สาวคนใหม่ของเขาก็เอาคลิปเสียงมาเปิดให้ฉันฟัง ฉันได้ยินเสียงที่ฉันปั้นแต่งมากับมือเรียกฉันว่า "ผู้คุม" "ไม้ค้ำยัน" และ "อีแก่ที่คิดว่าเป็นเจ้าของชีวิตฉัน"
แต่นั่นเป็นแค่การเริ่มต้น
เขาใช้อำนาจที่ฉันมอบให้ไปทุบทำลายตึกผู้ป่วยมะเร็งเด็กที่เราสร้างขึ้นเพื่อรำลึกถึงอาชา ลูกสาวที่เกิดมาไร้ลมหายใจของเรา เขากำลังสร้างสปาสุดหรูบนซากปรักหักพังนั้นเพื่อเป็นของขวัญให้ชู้รักคนใหม่
เขายังกล้ายืนพูดต่อหน้าฉันว่า "บางทีถ้าคุณไม่บ้างานจนเกินไป อาชาก็อาจจะยังอยู่ตรงนี้"
ผู้ชายที่ฉันสร้างขึ้นมาจากความว่างเปล่ากำลังพยายามลบประวัติศาสตร์ทั้งหมดของเรา รวมถึงลูกที่ตายไปแล้วของเราด้วย เขาคิดว่าเขาสามารถทำลายฉันให้ย่อยยับ แล้วสร้างชีวิตใหม่บนซากปรักหักพังของฉันได้
ดังนั้นเมื่อพวกเขาทำการ์ดเชิญงานแต่งงานมาให้ ฉันก็ตอบรับ ก็มันสำคัญนี่... ที่จะมอบวันแห่งความสุขสุดยอดให้ผู้ชายคนหนึ่ง ก่อนที่คุณจะทำลายเขาให้สิ้นซาก
บทที่ 1
รุจิรา อัครเดโชชัย อายุมากกว่าอิสระ ชัยชนะ สิบสองปี
เป็นตัวเลขที่เธอนึกถึงทุกครั้งที่มองหน้าเขา
เธอเจอเขาในตรอกมืดๆ หลังร้านเหล้าโทรมๆ ย่านคลองเตย สภาพเลือดอาบจากแผลแตกเหนือคิ้ว
เขาเป็นนักศึกษาทุนของจุฬาฯ ที่ฉลาดหลักแหลมแต่ยากจนข้นแค้น ต้องชกมวยเถื่อนเพื่อหาเงินจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่
คืนนั้นเขาดูเหมือนสัตว์จนตรอก
แววตาของเขามีแต่ความหิวกระหาย ไม่ใช่แค่หิวข้าว แต่หิวทุกอย่างที่เขาไม่มี
เขาดูดุร้ายเหมือนสัตว์ป่า
และทรหดอดทน
เธอเห็นวัตถุดิบชั้นดีของนักฆ่า ประเภทที่สามารถครองสาทรได้ถ้ามีอาวุธที่เหมาะสมอยู่ในมือ
เธอจึงรับเขาเข้ามา
เธอจัดการล้างเนื้อล้างตัวให้เขา จ่ายหนี้สินให้ และมอบที่นั่งให้เขาที่โต๊ะของเธอ
เธอสอนวิธีแต่งตัว วิธีพูดจา วิธีชำแหละบริษัทเพื่อขายทำกำไร
เขาเป็นนักเรียนที่หัวไว
ในสิบปี เขาเปลี่ยนจากนักมวยข้างถนนไปเป็นอัจฉริยะด้านกองทุนเฮดจ์ฟันด์ เป็นดาวรุ่งพุ่งแรงแห่งวงการการเงินของกรุงเทพฯ
เขาคือผลงานสร้างสรรค์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ
ผลงานชิ้นเอกของเธอ
สามีลับๆ ของเธอ
แล้วไคลีย์ จิรเวช ก็เข้ามา
เธอเป็นอินฟลูเอนเซอร์ อายุเพิ่งจะถึงเกณฑ์ที่ดื่มเหล้าได้อย่างถูกกฎหมาย มีใบหน้าที่ผ่านการศัลยกรรมมาอย่างสมบูรณ์แบบ และมีความทะเยอทะยานที่แหลมคมและน่ารังเกียจเหมือนเหล็กขูดชาร์ป
รุจิราเจอเธอครั้งแรกในงานกาลาการกุศล ไคลีย์ควงแขนอิสระมา มองรุจิราตั้งแต่หัวจรดเท้า ริมฝีปากมีรอยยิ้มเยาะ
"นี่สินะคะตำนานตัวจริง" ไคลีย์พูด น้ำเสียงเจือความเคารพจอมปลอม "พี่อิสระพูดถึงคุณตลอดเลย... ผู้มีพระคุณของเขา"
คำพูดนั้นคือคำดูถูกที่เลือกมาอย่างตั้งใจ
คืนนี้ ไคลีย์ตั้งใจมาหาเธออีกครั้ง มาจนถึงห้องทำงานบนเพนต์เฮาส์อันเงียบสงบที่มองเห็นวิวสวนลุมพินี
ไคลีย์ยืนอยู่ตรงนั้น ถือโทรศัพท์มือถือของเธอ
"ฉันคิดว่าคุณควรจะได้ยินนี่" เธอบอก รอยยิ้มกว้างและเหี้ยมเกรียม
เธอเปิดคลิป
เสียงบันทึกเริ่มขึ้น เป็นเสียงหัวเราะคิกคักของไคลีย์ "บอกฉันอีกทีสิว่าคุณเรียกหล่อนว่าอะไร"
แล้วก็เป็นเสียงของอิสระ นุ่มนวลและคุ้นเคย เสียงที่เธอปั้นแต่งมากับมือ
"ผู้คุม" เขาพูด ตามด้วยเสียงหัวเราะในลำคอ "ผู้คุมคนสวย คนเก่ง ที่น่าอึดอัดของฉัน"
"แล้วอะไรอีก" ไคลีย์คะยั้นคะยอ
"ไม้ค้ำยันของฉัน ภาระของฉัน อีแก่ที่คิดว่าเป็นเจ้าของชีวิตฉันเพราะเก็บฉันมาจากกองขยะ"
คลิปเสียงเล่นต่อไป แต่ละคำพูดเหมือนคมมีดที่กรีดลงมาอย่างแม่นยำและตั้งใจ
เขาพูดถึงอายุของเธอ การควบคุมของเธอ ความรู้สึกอ่อนไหวที่น่าสมเพชของเธอที่มีต่อลูกสาวที่ตายในท้อง
เขาเรียกเธอว่าสุสานเดินได้
รุจิราฟังโดยไม่กระพริบตา ใบหน้าของเธอนิ่งสนิทราวกับสลักจากหิน
เธอสร้างเขาขึ้นมาจากความว่างเปล่า เธอมอบโลกที่เขาได้แต่ฝันถึงให้ และสิ่งที่เขาตอบแทนคือมองว่าเธอเป็นคุก
ช่างน่าขันสิ้นดี เขาบ่นเรื่องกรงขัง แต่เขาลืมไปว่าเขาคือคนที่ร้องขอให้ปล่อยเข้ามาเอง
เมื่อคลิปเสียงจบลง ไคลีย์ดูเหมือนผู้ชนะ
"ตอนนี้เขาเป็นของฉันแล้ว" เธอประกาศ
รุจิราไม่ตอบ เธอเพียงแค่มองผ่านไคลีย์ไปยังทางเดิน
มานพ ผู้ช่วยของเธอ ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคน พวกเขากำลังถือวัตถุขนาดใหญ่ที่ห่อด้วยผ้าใบ
"ของขวัญแต่งงาน" รุจิราพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง "สำหรับเธอกับอิสระ"
พวกเขาวางวัตถุนั้นลงบนพื้นแล้วแกะห่อออก
มันคือหัวสตัฟฟ์ของม้าแข่งสีดำตัวโปรดของอิสระ ม้าที่เขาจ่ายเงินซื้อมาราคาหนึ่งล้านเหรียญ ดวงตาแก้วของมันเบิกกว้างและหวาดกลัว
ไคลีย์กรีดร้อง เสียงแหลมแสบแก้วหูและน่ารังเกียจดังก้องไปทั่วห้องกว้าง
ประตูห้องทำงานเปิดผัวะออก
อิสระยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าซีดเผือดด้วยความเดือดดาล ในมือของเขามีปืน ปืนซิกซาวเออร์สีดำมันวาว
เขาเล็งมันมาที่หัวใจของรุจิราตรงๆ
"อีสารเลว" เขาคำรามลั่น
รุจิราไม่แม้แต่จะมองปืน เธอสบตาเขา สายตาของเธอเรียบเฉยและเย็นชา
"คุณก็รู้นี่ว่าฉันมีสไนเปอร์ซุ่มอยู่ฝั่งตรงข้าม เล็งหัวคุณอยู่ตอนนี้ อิสระ"
เธอโกหก แต่เขาไม่รู้
"ฉันสอนให้คุณประเมินความเสี่ยง" เธอพูดต่อด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา "นี่เป็นความเสี่ยงที่คุณเต็มใจจะรับงั้นเหรอ"
เขาก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว ปืนยังคงนิ่ง เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เธอเจอในตรอกอีกต่อไป แต่เขายังคงมีแววตาดุร้ายเหมือนสัตว์ป่าคู่นั้น
ตอนนี้เขาตัวใหญ่ขึ้น อันตรายกว่าเดิม ถูกขัดเกลาด้วยเงินของเธอและความสำเร็จของเขาเอง
"คุณทำเกินไปแล้ว รุจิรา"
"เลิกเล่นละครได้แล้ว อิสระ มันน่าเบื่อ"
เธอพยักหน้าเล็กน้อย
เสียงหึ่งๆ เบาๆ เริ่มดังขึ้น และดวงตาของอิสระก็เหลือบมองขึ้นไปด้านบน
เขามองตามเสียงไปยังเพดานโค้งสูงของห้องนั่งเล่น ที่ซึ่งส่วนหนึ่งของปูนปั้นแกะสลักได้เลื่อนเปิดออก
ไคลีย์อยู่ตรงนั้น
เธอถูกแขวนอยู่กลางอากาศสูงห้าสิบฟุต ถูกรัดด้วยสลิง แขนขาตะเกียกตะกายไปมา
"พี่อิสระ!" เธอหวีดร้อง เสียงแหลมเล็กด้วยความหวาดกลัวสุดขีด
ใบหน้าของอิสระขาวซีด เขายืนตะลึงงัน ขณะที่รอกค่อยๆ หย่อนเธอลงมาสองสามฟุต แล้วหยุดลงอย่างกระตุก
"ทุกครั้งที่คุณพูดอะไรที่ฉันว่าน่ารำคาญ" รุจิราพูดเหมือนคุยเล่น "เธอก็จะร่วงลงไปสิบฟุต พื้นเป็นหินอ่อน แรงกระแทกน่ะ... เขาบอกว่าน่าจะถึงตายได้เลยนะ"
"พี่อิสระ ช่วยด้วย!" ไคลีย์สะอื้น มาสคาร่าของเธอไหลเป็นทางสีดำเปรอะเปื้อนใบหน้า
อิสระหันขวับกลับมามองรุจิรา ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธแค้นที่สิ้นหวังและพร้อมจะฆ่าคน
"ฉันจะฆ่าแก!"
เขายกปืนขึ้นอีกครั้ง
ทันใดนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยส่วนตัวของรุจิรานับสิบคนก็ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืดของเพนต์เฮาส์ อาวุธของพวกเขาถูกชักออกมาและเล็งไปที่เขา
บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันที
อิสระถูกล้อมไว้ แต่สายตาของเขาก็ไม่เคยละไปจากรุจิรา
รุจิรายกมือขึ้นข้างหนึ่งอย่างเชื่องช้า
"ลดปืนลง" เธอสั่ง
คนของเธอเอาปืนลง แต่ไม่ได้เก็บเข้าซอง
ก่อนที่อิสระจะทันได้ประมวลผล เธอก็เคลื่อนไหว เธอสาวเท้าสามก้าวอย่างรวดเร็วเพื่อลดระยะห่างระหว่างพวกเขา การเคลื่อนไหวของเธอไหลลื่นและรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ เธอพุ่งเข้าไปคว้าข้อมือของเขา บิดมันอย่างแรง
เสียงกระดูกลั่นดังน่าสยดสยองไปทั่วห้องที่เงียบงัน
ปืนร่วงกระทบพื้นเสียงดังแกร๊ง
อิสระร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน และทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้น กุมข้อมือที่หักของตัวเองไว้
รุจิรามองลงมาที่เขา สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง
"เจ็บไหม" เธอถาม น้ำเสียงไร้ความเห็นใจ "ดี"
เขาคุกเข่าอยู่บนพื้น เหงื่อผุดพรายบนหน้าผาก ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
"ปล่อยเธอไป" เขาเค้นเสียง "ได้โปรด เธอไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้"
"เธอเกี่ยวกว่าใครเลยล่ะ" รุจิราแก้ให้เขาอย่างใจเย็น "เธอเป็นเครื่องมือในการทรยศของคุณ"
รอกดังขึ้นอีกครั้ง และไคลีย์ก็ถูกหย่อนลงมาบนพื้นอย่างปลอดภัย เธอรีบแกะตัวเองออกจากสลิงแล้ววิ่งไปหาอิสระ ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างบ้าคลั่ง
เขาใช้แขนข้างที่ดีโอบรอบตัวเธอ ดึงเธอเข้ามาชิด พึมพำคำปลอบโยนข้างๆ ผมของเธอ
เมื่อมองดูพวกเขา รุจิรารู้สึกเหมือนตัวเองหลุดลอยออกไป
มันเป็นภาพสะท้อนที่เจ็บปวด
เขาเคยโอบกอดเธอแบบนั้น
หลังจากที่หมอบอกว่าอาชา ลูกสาวของพวกเขา เกิดมาไร้ลมหายใจ
เขาโอบกอดเธอไว้หลายชั่วโมงในห้องพักโรงพยาบาลที่ปลอดเชื้อและเงียบงัน แขนของเขาเป็นเกราะป้องกันความโศกเศร้าที่ถาโถมเข้ามา
"ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ" เขาเคยกระซิบ เสียงสั่นเครือด้วยน้ำตา "เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน ผมสัญญา"
เขาเป็นคนเลือกชื่ออาชา เขาเป็นคนออกแบบห้องนอนเด็ก เขายังซื้อม้าไม้แกะสลักตัวเล็กๆ มาให้ โดยสัญญาว่าจะสอนลูกสาวขี่ม้าในวันหนึ่ง
คำสัญญานั้น ก็เหมือนกับคำสัญญาอื่นๆ ตอนนี้กลายเป็นเพียงเถ้าถ่านไปแล้ว
"นั่นมันฆ่าลูกตัวเอง!" ไคลีย์กรีดร้องขึ้นมาทันที ชี้นิ้วสั่นๆ มาที่รุจิรา "พี่อิสระบอกฉัน! มันบ้างานจนฆ่าลูกในท้องตัวเอง!"
คำพูดนั้นลอยอยู่ในอากาศ คมกริบและอาบยาพิษ
"หุบปาก ไคลีย์" อิสระตวาดเสียงห้วน เขารู้ว่านั่นเป็นเส้นที่ไม่ควรข้ามเด็ดขาด
มันเป็นคำโกหกที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อตัวเอง เพื่อลบล้างความผิดของตัวเองที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นตอนที่รุจิราล้มลงเพราะทำงานหนักเกินไป
ตอนนั้นเขากำลังปิดดีลอยู่ที่โตเกียว ดีลที่เธอเป็นคนจัดการให้เขา
ไคลีย์เริ่มร้องไห้อีกครั้ง เป็นเสียงสะอื้นที่ดูเสแสร้ง
อิสระพยุงตัวเองลุกขึ้น ดึงหญิงสาวไปด้วย
เขาประคองเธอไว้กับอกราวกับว่าเธอทำจากแก้ว
เขามองรุจิราเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังเดินจากไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอันเย็นชาและบริสุทธิ์
"คุณจะต้องเสียใจกับเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต"
/0/30067/coverorgin.jpg?v=6d0f8b5dd80006639ffee8310062bfa3&imageMogr2/format/webp)
/0/29198/coverorgin.jpg?v=d2dbb31ae237aaa883760ff487f6947a&imageMogr2/format/webp)
/0/29259/coverorgin.jpg?v=05ae04de594340381413eaec0a17ad2b&imageMogr2/format/webp)
/0/30352/coverorgin.jpg?v=57ec1ebadf5e17a8b37d9005a00eda52&imageMogr2/format/webp)
/0/29277/coverorgin.jpg?v=d647ee46a5a45e213035a1c38d1bc8d3&imageMogr2/format/webp)
/0/30258/coverorgin.jpg?v=234ec1a843cf4bff71e72019dfe96a33&imageMogr2/format/webp)
/0/20319/coverorgin.jpg?v=2a1f73ca7c66c58f2400cfe063f73792&imageMogr2/format/webp)
/0/30341/coverorgin.jpg?v=d4595e1a7699bfaf08aca3611943d208&imageMogr2/format/webp)
/0/12347/coverorgin.jpg?v=481479eaab3439778dcc299a90f41b54&imageMogr2/format/webp)
/0/23666/coverorgin.jpg?v=eea3a8970f8d7ca426fd9ced8a1ed4d0&imageMogr2/format/webp)
/0/25946/coverorgin.jpg?v=e25d65e091bda474a08674cb246b5b19&imageMogr2/format/webp)
หนังสืออื่นๆ ของ Gavin
ข้อมูลเพิ่มเติม