ฝาแฝดคู่หมั้นฉัน กลลวงอันโหดร้าย

ฝาแฝดคู่หมั้นฉัน กลลวงอันโหดร้าย

Gavin

5.0
ความคิดเห็น
437
ชม
20
บท

คู่หมั้นของฉันมีน้องชายฝาแฝด และตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ผู้ชายที่นอนร่วมเตียงกับฉันไม่ใช่คู่หมั้นของฉันเลย ฉันเพิ่งมารู้ความจริงอันน่าสะพรึงว่าผู้ชายที่ฉันรักเป็นเพียงนักแสดง เป็นแค่ตัวแทนเท่านั้น ส่วนคู่หมั้นตัวจริงของฉัน ภัทร แอบไปแต่งงานอย่างลับๆ กับแครอล น้องสาวบุญธรรมของเขา แต่แผนการของพวกเขามันเลวร้ายยิ่งกว่าแค่การสลับตัวกัน พวกเขาวางแผนจะให้ฉันแต่งงานกับน้องชายฝาแฝด จากนั้นก็จะจัดฉาก ‘อุบัติเหตุ’ เพื่อเก็บเกี่ยวกระจกตาของฉันไปให้แครอล เมื่อฉันค้นพบแผนการชั่วร้ายของพวกเขา แครอลก็ใส่ร้ายว่าฉันทำร้ายเธอ ส่วนภัทร ผู้ชายที่เคยสาบานว่าจะปกป้องฉัน กลับสั่งให้คนโบยตีฉันจนเลือดอาบอยู่บนพื้น จากนั้นเธอก็ฆ่าคุณปู่ของเขาแล้วโยนความผิดมาให้ฉัน เขาไม่ลังเลเลยสักนิด เขาโยนฉันเข้าไปเน่าตายในโรงพยาบาลจิตเวช เขาไม่เคยคิดจะตั้งคำถามกับคำโกหกของเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาทอดทิ้งฉันอย่างไม่ใยดี ผู้หญิงที่เขาเคยอ้างว่ารักมาตลอดห้าปี แต่พวกเขาลืมไปอย่างหนึ่ง ฉันไม่ใช่แค่ฟ้า เด็กกำพร้าที่ไร้ที่พึ่ง ฉันคืออรุณรัศมี วาณิชย์ไพศาล ทายาทแห่งอาณาจักรธุรกิจ หลังจากได้รับความช่วยเหลือจากขุมนรกนั้น ฉันก็แกล้งตายและหายตัวไป บัดนี้ ฉันกลับมาเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ และครั้งนี้ ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง

บทที่ 1

คู่หมั้นของฉันมีน้องชายฝาแฝด และตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ผู้ชายที่นอนร่วมเตียงกับฉันไม่ใช่คู่หมั้นของฉันเลย

ฉันเพิ่งมารู้ความจริงอันน่าสะพรึงว่าผู้ชายที่ฉันรักเป็นเพียงนักแสดง เป็นแค่ตัวแทนเท่านั้น ส่วนคู่หมั้นตัวจริงของฉัน ภัทร แอบไปแต่งงานอย่างลับๆ กับแครอล น้องสาวบุญธรรมของเขา

แต่แผนการของพวกเขามันเลวร้ายยิ่งกว่าแค่การสลับตัวกัน พวกเขาวางแผนจะให้ฉันแต่งงานกับน้องชายฝาแฝด จากนั้นก็จะจัดฉาก ‘อุบัติเหตุ’ เพื่อเก็บเกี่ยวกระจกตาของฉันไปให้แครอล

เมื่อฉันค้นพบแผนการชั่วร้ายของพวกเขา แครอลก็ใส่ร้ายว่าฉันทำร้ายเธอ ส่วนภัทร ผู้ชายที่เคยสาบานว่าจะปกป้องฉัน กลับสั่งให้คนโบยตีฉันจนเลือดอาบอยู่บนพื้น

จากนั้นเธอก็ฆ่าคุณปู่ของเขาแล้วโยนความผิดมาให้ฉัน เขาไม่ลังเลเลยสักนิด เขาโยนฉันเข้าไปเน่าตายในโรงพยาบาลจิตเวช

เขาไม่เคยคิดจะตั้งคำถามกับคำโกหกของเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาทอดทิ้งฉันอย่างไม่ใยดี ผู้หญิงที่เขาเคยอ้างว่ารักมาตลอดห้าปี

แต่พวกเขาลืมไปอย่างหนึ่ง ฉันไม่ใช่แค่ฟ้า เด็กกำพร้าที่ไร้ที่พึ่ง ฉันคืออรุณรัศมี วาณิชย์ไพศาล ทายาทแห่งอาณาจักรธุรกิจ หลังจากได้รับความช่วยเหลือจากขุมนรกนั้น ฉันก็แกล้งตายและหายตัวไป บัดนี้ ฉันกลับมาเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ และครั้งนี้ ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง

บทที่ 1

อรุณรัศมี วาณิชย์ไพศาล (ฟ้า) POV:

คู่หมั้นของฉันมีน้องชายฝาแฝด และตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ผู้ชายที่นอนร่วมเตียงกับฉันไม่ใช่คู่หมั้นของฉันเลย

ฉันรู้เรื่องนี้จากข้อความนิรนาม

“มาที่สตาร์ไลท์ วิลล่า ห้อง 302 สิ แล้วเธอจะเจอเซอร์ไพรส์”

ฉันเกือบจะลบมันทิ้งอยู่แล้ว ภัทรกับฉันคบกันมาห้าปี เรากำลังจะแต่งงานกันในเดือนหน้า นี่คงเป็นความพยายามที่น่าสมเพชและสิ้นหวังของผู้หญิงบางคนที่รับความจริงไม่ได้ว่าเขาไม่ได้มีไว้สำหรับใครอีกแล้ว

นิ้วของฉันจ่ออยู่บนปุ่มบล็อก

แต่แล้ว ข้อความที่สองก็ส่งเข้ามา มันเป็นวิดีโอ

หัวใจฉันเริ่มเต้นรัวเป็นจังหวะหนักๆ อยู่ในอก ฉันกดเล่น

วิดีโอนั้นสั่นไหว ถ่ายจากอีกฟากของบาร์ที่แสงสลัว ฉันเห็นผู้ชายที่หน้าตาเหมือนภัทรไม่มีผิดเพี้ยน...กรามที่คมคายเหมือนกัน ผมสีเข้มที่เขามักจะเสยขึ้นจากหน้าผากก็เหมือนกัน แต่ผู้ชายคนนี้แตกต่างออกไป เขานั่งหลังค่อมอยู่หน้าเคาน์เตอร์ คีบบุหรี่ราคาถูกไว้ที่ริมฝีปาก ในแววตามีประกายเย้ยหยันและบ้าบิ่นซึ่งฉันไม่เคยเห็นในตัวภัทรมาก่อน

เขากำลังหัวเราะกับคนที่ถ่ายวิดีโออยู่

“นี่มึงจะทำจริงดิ?” คนหลังกล้องถาม “มึงจะแกล้งเป็นเขา แล้วแต่งงานกับผู้หญิงของเขางั้นเหรอ?”

ผู้ชายที่หน้าเหมือนภัทรสูบบุหรี่เข้าปอดลึกๆ แล้วพ่นควันเป็นวง “ก็ทำไมจะไม่ล่ะ? เขาจ่ายให้กูเยอะพอที่จะทำให้มันคุ้มค่านี่” เขาแสยะยิ้ม เสียงแหบพร่าของเขาเป็นเหมือนเสียงสะท้อนที่หยาบกระด้างของเสียงทุ้มนุ่มของคู่หมั้นฉัน “อีกอย่าง มันก็ฟังดูเหมือนเป็นเกมที่สนุกดีนะ ได้ลองสวมบทบาทเป็นซีอีโอผู้สมบูรณ์แบบดูสักพัก”

วิดีโอจบลง

โทรศัพท์ร่วงหล่นจากนิ้วที่ชาด้านของฉัน กระทบกับพื้นไม้เนื้อแข็งเสียงดัง ฉันหายใจไม่ออก เหมือนมีแถบรัดแน่นรอบหน้าอก บีบอากาศออกจากปอดของฉัน

เกมงั้นเหรอ ชีวิตของฉัน ความรักของเรา มันเป็นแค่เกม

ฉันไม่ลังเลเลย ฉันคว้ากุญแจรถ ในหัวมีแต่ความสับสนปนเปกับความหวาดกลัวที่แล่นพล่านไปทั่วร่าง ฉันขับรถไปที่สตาร์ไลท์ วิลล่า ที่อยู่ในข้อความนั้นยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ

วิลล่าแห่งนี้เป็นรีสอร์ตส่วนตัวที่เงียบสงบซึ่งภัทรเป็นเจ้าของ เป็นสถานที่ที่สงวนไว้สำหรับลูกค้ารายสำคัญที่สุดของเขา ฉันไม่เคยมาที่นี่ เขาพูดเสมอว่าเขาต้องการแยกชีวิตการทำงานออกจากชีวิตส่วนตัวของเรา

ฉันหาห้อง 302 เจอ ประตูแง้มอยู่เล็กน้อย มือฉันสั่นขณะที่ผลักมันเข้าไปพอให้มองเห็นข้างในได้

แล้วฉันก็ได้ยินเสียงของเขา เสียงของภัทรตัวจริง ไม่ใช่เสียงหยาบๆ ที่เลียนแบบในวิดีโอ แต่เป็นเสียงที่เคยกระซิบคำสัญญาที่ข้างหูฉันมาตลอดห้าปี

“เป็นเด็กดีนะแครอล กินซุปอีกหน่อยนะ”

มันเป็นน้ำเสียงที่ฉันไม่ได้ยินมานานหลายปี อ่อนโยน อดทน เต็มไปด้วยความทะนุถนอมที่เขาไม่เคยแสดงให้ฉันเห็นอีกเลย

ฉันแอบมองผ่านรอยแยกนั้น ภัทรนั่งอยู่บนขอบเตียง กำลังป้อนซุปให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผ้าพันแผลพันรอบดวงตาอย่างระมัดระวัง แครอล น้องสาวบุญธรรมของเขา

เขาใช้นิ้วโป้งเช็ดซุปหยดหนึ่งจากคางของเธออย่างแผ่วเบา มันเป็นการกระทำที่แสดงถึงความสนิทสนมคุ้นเคยจนทำให้คลื่นความคลื่นไส้ตีตื้นขึ้นมา

เธอกำลังสวมนาฬิกาของเขา เรือน Patek Philippe ที่ฉันเก็บเงินอยู่สองปีเพื่อซื้อมันให้เขาในวันครบรอบสามปีของเรา มันห้อยหลวมๆ อยู่บนข้อมือบอบบางของเธอ เป็นเครื่องเตือนใจที่ส่องประกายอยู่ตลอดเวลาถึงความรักที่ควรจะเป็นของฉัน

“แครอลไม่เอาค่ะภัทร” แครอลพึมพำ เสียงของเธออ่อนแอและเปราะบาง “มันขม”

“พี่รู้” เขาปลอบ “แต่มันดีต่อสุขภาพเธอนะ หมอบอกว่าเธอต้องการสารอาหารเพื่อช่วยให้ฟื้นตัว” เขาพูดถึงอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เธอประสบเมื่อหนึ่งปีก่อน อุบัติเหตุที่ว่ากันว่าทำให้เธอได้รับบาดเจ็บที่สมองอย่างรุนแรง ส่งผลให้ความจำเสื่อมและตาบอดบางส่วน เขาบอกว่าเป็นความผิดของเขาเองที่ไม่ได้เป็นคนขับ

หัวใจของฉัน ซึ่งฉันคิดว่ามันแตกสลายไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว กลับแหลกละเอียดเป็นล้านชิ้น

แล้วเสียงที่เปราะบางของแครอลก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “พี่คะ... เราแต่งงานกันแล้วจริงๆ เหรอคะ?”

ช้อนในมือของภัทรหยุดค้างกลางอากาศ ความเงียบในห้องนั้นน่าอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

“ใช่” เขาพูด เสียงต่ำและหนักแน่น “เราแต่งงานกันแล้ว”

โลกทั้งใบหมุนคว้าง หูของฉันอื้ออึงไปหมด แต่งงานแล้ว เขาแต่งงานกับน้องสาวของเขา ทั้งๆ ที่เขายังหมั้นอยู่กับฉัน

“แล้ว...แล้วฟ้าล่ะคะ?” แครอลถาม ใบหน้าที่พันผ้าพันแผลของเธอหันมาทางฉันราวกับว่าเธอสัมผัสได้ว่าฉันอยู่ที่นั่น “พี่ยังจะแต่งงานกับเธอในเดือนหน้านะคะ”

ภัทรวางชามลง “ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก มันก็แค่พิธีการ”

พิธีการ ชีวิตห้าปีของฉันเป็นแค่พิธีการ

“พี่จะให้ดินเข้าพิธีแทน” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจนน่าขนลุก “ยัยนั่นรักพี่มาก ว่านอนสอนง่ายจะตายไป เธอไม่ทันสังเกตหรอกว่ามีอะไรต่างไป หลังแต่งงาน เราจะจัดฉากให้เกิด...อุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ กระจกตาของเธอเข้ากับของแครอลได้พอดี พอเธอได้ตาของยัยนั่นมา แครอลก็จะกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง”

ฉันยกมือปิดปากเพื่อกลั้นเสียงกรีดร้อง เลือดในกายเย็นเยียบ เขาไม่ได้วางแผนแค่จะสลับตัวคนในชีวิตฉัน เขากำลังวางแผนที่จะทิ้งฉัน จะชำแหละฉันเป็นชิ้นๆ ราวกับว่าฉันเป็นแค่คอลเลกชันของสินทรัพย์ชิ้นหนึ่ง

ฉันนึกถึงทุกครั้งที่เขาลูบไล้ใบหน้าฉันแล้วบอกว่าเขารักดวงตาของฉัน “ตามันใสมากเลยนะฟ้า” เขาเคยพูด “เหมือนมองเข้าไปในท้องฟ้าที่แจ่มใส” เขาไม่ได้ชื่นชมฉัน เขากำลังเลือกซื้อของต่างหาก

ความเสียสละทั้งหมดที่ฉันทำให้เขาฉายวาบเข้ามาในหัว ฉันยอมทิ้งความฝันที่จะเป็นจิตรกรเพราะเขาบอกว่ากลิ่นน้ำมันสนทำให้เขาปวดหัว ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งตู้เพราะเขาชอบสไตล์คลาสสิกที่เรียบง่ายกว่า ฉันตัดขาดจากเพื่อนที่เขาเห็นว่าเสียงดังหรือไม่มีระดับเกินไป ฉันปั้นตัวเองให้เป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบสำหรับเขา ลบเลือนตัวตนของตัวเองไปทีละส่วนจนกระทั่งฉันเป็นเพียงภาพสะท้อนความปรารถนาของเขา

แล้วเพื่ออะไร? เพื่อที่จะกลายเป็นผู้บริจาคอวัยวะให้กับภรรยาลับๆ ของเขางั้นเหรอ

ทันใดนั้น ภัทรก็หันขวับมาที่ประตู “ใครน่ะ?”

หัวใจฉันหยุดเต้น ฉันกลั้นหายใจ แนบตัวเข้ากับผนัง

เขาลุกขึ้นแล้วเดินมาที่ประตู ฉันเห็นเงาของเขาใหญ่ขึ้น ทอดยาวไปทั่วพื้น ชั่ววินาทีที่น่าสะพรึงกลัว ฉันคิดว่าเขาจะเจอฉัน แต่เขาก็แค่เหลือบมองออกมา สายตาของเขามองผ่านที่ซ่อนของฉันในโถงทางเดินที่มีแสงสลัวไป แล้วเขาก็ปิดประตูลงอย่างแน่นหนา

ฉันได้ยินเสียงล็อกดังคลิก

ผ่านเนื้อไม้ ฉันได้ยินเสียงของดิน ตอนนี้ชัดเจนและอยู่ในห้องกับพวกเขาแล้ว “ทุกอย่างเป็นไปตามแผนไหม?”

“สมบูรณ์แบบ” ภัทรตอบ “ยัยนั่นไม่สงสัยอะไรเลย”

เขาอุ้มแครอลขึ้นมาในอ้อมแขน ประคองเธอราวกับว่าเธอเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในโลก แล้วพาเธอเข้าไปในส่วนลึกของห้องชุด ห่างจากประตู

ในที่สุดขาทั้งสองข้างของฉันก็หมดแรง ฉันทรุดตัวลงกับกำแพง ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในมือฉันก็สั่น หน้าจอแสดงชื่อ “ภัทร”

นิ้วฉันสั่นขณะที่กดรับ

“ว่าไง ที่รัก” เสียงร่าเริงและแหบพร่าของดิน น้องชายฝาแฝดของเขาดังเข้ามาในหู “แค่โทรมาบอกฝันดีนะ คิดถึง”

ท้องไส้ฉันปั่นป่วนด้วยความขยะแขยง

“ภัทร” ฉันกระซิบ เสียงแหบแห้งและแตกพร่าด้วยน้ำตาที่ยังไม่ทันได้ไหล “เราเลิกกัน”

“อะไรนะ ที่รัก?” เขาถาม ลมกระโชกแรงพัดอยู่ด้านนอกวิลล่า และเขาคงไม่ได้ยินเสียงฉันเพราะเสียงลม “ไม่ได้ยินเลย พรุ่งนี้เจอกันนะ โอเคไหม? รักนะ”

เขาวางสายไป

ความจริงอันเด็ดขาดนั้นกระแทกเข้าใส่ฉันเหมือนโดนชก เขาไม่ได้ยินฉันด้วยซ้ำ คำประกาศอิสรภาพของฉัน ความพยายามครั้งสุดท้ายที่สิ้นหวังของฉันที่จะทวงคืนเศษเสี้ยวของตัวเองกลับคืนมา มันได้สูญหายไปกับสายลม

ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น บนพื้นเย็นๆ ของโรงแรมที่ฉันไม่ควรจะอยู่ และในที่สุดฉันก็ปล่อยให้น้ำตาไหลริน ฉันมอบหัวใจ จิตวิญญาณ และโลกทั้งใบให้กับผู้ชายคนนี้ และเขาได้พรากมันไปทั้งหมด วางแผนที่จะทิ้งฉันไว้โดยไม่มีอะไรเลยนอกจากหลุมศพที่ว่างเปล่า

แต่เขาคิดผิด

ฉันเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือ ความรักของฉันไม่ใช่ของขวัญที่จะถูกทิ้งขว้าง มันเป็นส่วนหนึ่งของฉัน และฉันกำลังจะเอามันกลับคืนมา

โทรศัพท์ของฉันสั่นอีกครั้ง ข้อความอีกฉบับจากเบอร์นิรนาม

ครั้งนี้ไม่ใช่คำเตือน มันเป็นข้อเสนอ

“เขาไม่ใช่คนเดียวที่มีทางเลือก เธอก็มีเหมือนกัน สนใจข้อตกลงใหม่ไหม?”

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ Gavin

ข้อมูลเพิ่มเติม
การหลอกลวงห้าปี การชดใช้ตลอดชีวิต

การหลอกลวงห้าปี การชดใช้ตลอดชีวิต

สยองขวัญ

5.0

ฉันคืออลินา ธีรโชติ ทายาทที่หายสาบสูญไปนานของตระกูลดัง ในที่สุดก็ได้กลับบ้านหลังจากต้องระหกระเหินในบ้านเด็กกำพร้ามาทั้งชีวิต พ่อแม่รักและเอ็นดูฉัน สามีทะนุถนอมฉัน ส่วนผู้หญิงที่พยายามทำลายชีวิตฉันอย่างคีรติก็ถูกขังอยู่ในโรงพยาบาลบ้า ฉันปลอดภัย ฉันเป็นที่รัก ในวันเกิดของฉัน ฉันตัดสินใจจะไปเซอร์ไพรส์ไอศูรย์ สามีของฉันที่ออฟฟิศ แต่เขาไม่อยู่ที่นั่น ฉันตามไปเจอเขาที่แกลเลอรี่ส่วนตัวแห่งหนึ่งอีกฟากของกรุงเทพฯ เขายืนอยู่กับคีรติ เธอไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาลบ้า เธอดูสดใสเปล่งปลั่ง กำลังหัวเราะอย่างมีความสุขขณะยืนอยู่ข้างๆ สามีของฉันและลูกชายวัยห้าขวบของพวกเขา ฉันมองผ่านกระจกใส เห็นไอศูรย์ก้มลงจูบเธอ เป็นจูบที่แสนคุ้นเคยและเต็มไปด้วยความรักแบบเดียวกับที่เขาเพิ่งจูบฉันเมื่อเช้านี้ ฉันแอบเข้าไปใกล้ขึ้นและได้ยินบทสนทนาของพวกเขา คำขอของฉันที่อยากไปเที่ยวสวนสนุกในวันเกิดถูกปฏิเสธ เพราะเขาสัญญาไว้แล้วว่าจะเหมาสวนสนุกทั้งสวนให้กับลูกชายของพวกเขา ซึ่งเกิดวันเดียวกับฉัน “ยัยนั่นซาบซึ้งที่มีครอบครัวจนเราพูดอะไรก็เชื่อไปหมด” ไอศูรย์พูด น้ำเสียงของเขาเจือความเหยียดหยามที่โหดร้ายจนฉันแทบหยุดหายใจ “น่าสมเพชชะมัด” โลกทั้งใบของฉัน—พ่อแม่ที่แสนดีซึ่งคอยให้เงินทุนสนับสนุนชีวิตลับๆ นี้ สามีผู้ทุ่มเท—เป็นเพียงเรื่องโกหกที่ดำเนินมานานถึงห้าปี ฉันเป็นแค่ตัวตลกที่พวกเขาจับมาเล่นละครตบตา โทรศัพท์ของฉันสั่น เป็นข้อความจากไอศูรย์ที่ส่งมาขณะที่เขายืนอยู่กับครอบครัวที่แท้จริงของเขา “เพิ่งประชุมเสร็จ เหนื่อยมากเลย คิดถึงนะ” คำโกหกง่ายๆ นั่นคือฟางเส้นสุดท้าย พวกเขาคิดว่าฉันเป็นแค่เด็กกำพร้าผู้น่าสงสารที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อแลกกับความรัก และจะควบคุมยังไงก็ได้ พวกเขาคิดผิด และกำลังจะได้รู้ว่าผิดมหันต์แค่ไหน

การจากลาครั้งที่เก้าสิบเก้า

การจากลาครั้งที่เก้าสิบเก้า

วัยรุ่น

5.0

ครั้งที่เก้าสิบเก้าที่ ‘เจต’ ทำให้ฉันใจสลาย คือครั้งสุดท้ายของเรา เราสองคนเคยเป็นคู่รักดาวเด่นของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ รัชดา อนาคตของเราถูกวางแผนไว้อย่างสวยหรูว่าจะเข้าเรียนที่จุฬาฯ ด้วยกัน แต่แล้วในช่วงปีสุดท้ายของม.ปลาย เขากลับไปหลงรักผู้หญิงคนใหม่ที่ชื่อ ‘แคท’ เรื่องราวความรักของเรากลายเป็นละครน้ำเน่าราคาถูกที่น่าเบื่อหน่าย เต็มไปด้วยการทรยศของเขาและการขู่ว่าจะเลิกอย่างไร้ความหมายของฉัน ในงานเลี้ยงจบการศึกษา แคท ‘บังเอิญ’ ดึงฉันตกลงไปในสระว่ายน้ำกับเธอ เจตกระโดดลงไปช่วยโดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว เขากลับว่ายผ่านฉันที่กำลังตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอดไปอย่างไม่ใยดี แล้วโอบแขนรอบตัวแคทก่อนจะพาเธอขึ้นจากสระอย่างปลอดภัย ขณะที่เขาช่วยพยุงเธอขึ้นจากสระ ท่ามกลางเสียงเชียร์ของเพื่อนๆ เขาหันกลับมามองฉันที่ตัวสั่นเทา มาสคาร่าไหลเป็นทางสีดำอาบแก้ม “ชีวิตเธอ ไม่ใช่ปัญหาของฉันอีกต่อไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนน้ำในสระที่ฉันกำลังจะจมดิ่งลงไป คืนนั้นเอง บางสิ่งในตัวฉันก็แตกสลายลงอย่างสมบูรณ์ ฉันกลับบ้าน เปิดโน้ตบุ๊ก และคลิกปุ่มยืนยันสิทธิ์เข้าศึกษาต่อ ไม่ใช่ที่จุฬาฯ กับเขา แต่เป็นมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ คนละฟากฝั่งของกรุงเทพฯ

ค่า เมียน้อย วัยสิบเก้า ของเขา

ค่า เมียน้อย วัยสิบเก้า ของเขา

โรแมนติก

5.0

คริสโตเฟอร์ อัศวโยธิน สามีของฉัน คือเพลย์บอยตัวพ่อที่ฉาวที่สุดในกรุงเทพฯ เขามีชื่อเสียงเรื่องการควงเด็กสาวอายุสิบเก้าเป็นฤดูกาล ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ฉันเชื่อมาตลอดว่าฉันคือข้อยกเว้นที่สามารถทำให้เขาหยุดได้ ภาพลวงตานั้นพังทลายลง เมื่อพ่อของฉันต้องการการปลูกถ่ายไขกระดูก ผู้บริจาคที่เข้ากันได้สมบูรณ์แบบคือเด็กสาวอายุสิบเก้าชื่อไอริน ในวันผ่าตัด พ่อของฉันเสียชีวิต เพราะคริสเลือกที่จะนอนอยู่บนเตียงกับเธอ แทนที่จะพาเธอไปโรงพยาบาล การหักหลังของเขายังไม่จบแค่นั้น ตอนที่ลิฟต์ร่วง เขาดึงเธอออกไปก่อนแล้วทิ้งให้ฉันร่วงลงไป ตอนที่โคมระย้าถล่มลงมา เขาใช้ตัวเองบังร่างเธอแล้วก้าวข้ามฉันที่นอนจมกองเลือดไป เขายังขโมยของขวัญชิ้นสุดท้ายที่พ่อผู้ล่วงลับทิ้งไว้ให้ฉันไปให้เธอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเรียกฉันว่าคนเห็นแก่ตัวและไม่รู้จักบุญคุณ โดยไม่เคยรู้เลยว่าพ่อของฉันจากไปแล้ว ฉันจึงเซ็นใบหย่าเงียบๆ แล้วหายตัวไป วันที่ฉันจากมา เขาส่งข้อความมาหาฉัน "ข่าวดีนะ ผมหาผู้บริจาคคนใหม่ให้พ่อคุณได้แล้ว เราไปนัดวันผ่าตัดกันเถอะ"

งานวิวาห์ของฉัน ไม่ใช่กับเธอ

งานวิวาห์ของฉัน ไม่ใช่กับเธอ

โรแมนติก

5.0

ห้าปีที่แล้ว ฉันช่วยชีวิตคู่หมั้นของฉันไว้บนภูเขาที่เชียงใหม่ อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้สายตาของฉันเสียหายอย่างถาวร—เป็นเหมือนเครื่องเตือนใจที่พร่าเลือนอยู่เสมอถึงวันที่ฉันเลือกเขาแทนที่จะเป็นดวงตาที่สมบูรณ์แบบของตัวเอง เขาตอบแทนฉันด้วยการแอบเปลี่ยนสถานที่จัดงานแต่งงานของเราจากเชียงใหม่ไปเป็นภูเก็ต เพราะแอนนี่ เพื่อนสนิทของเขาบ่นว่าที่นั่นหนาวเกินไป ฉันได้ยินเขากับหูตัวเองว่าเขาเรียกการเสียสละของฉันว่า “เรื่องดราม่าน้ำเน่า” และเห็นเขากับตาว่าเขาซื้อชุดราคาเกือบสองล้านบาทให้หล่อน ขณะที่ดูถูกชุดของฉัน ในวันแต่งงานของเรา เขาทิ้งให้ฉันรอที่แท่นพิธีเพื่อรีบไปอยู่ข้างๆ แอนนี่ที่เกิด “อาการแพนิค” ขึ้นมาได้ถูกจังหวะพอดิบพอดี เขามั่นใจเหลือเกินว่าฉันจะให้อภัยเขา เขามั่นใจแบบนั้นเสมอ เขาไม่ได้มองว่าการเสียสละของฉันคือของขวัญ แต่เป็นเหมือนสัญญาที่ผูกมัดให้ฉันต้องยอมจำนนต่อเขา ดังนั้น เมื่อในที่สุดเขาโทรเข้ามายังสถานที่จัดงานที่ว่างเปล่าในภูเก็ต ฉันจึงปล่อยให้เขาได้ยินเสียงลมภูเขาและเสียงระฆังโบสถ์ ก่อนที่ฉันจะเอ่ยปากพูด “งานแต่งของฉันกำลังจะเริ่มแล้ว” ฉันบอกเขา “แต่ไม่ใช่กับคุณ”

คู่หมั้นที่ทิ้งเธอให้ตาย

คู่หมั้นที่ทิ้งเธอให้ตาย

โรแมนติก

5.0

สัญญาณแรกที่บ่งบอกว่าฉันกำลังจะตาย ไม่ใช่พายุหิมะ ไม่ใช่ความหนาวเหน็บที่กัดกินลึกถึงกระดูก แต่มันคือแววตาของคู่หมั้นของฉัน ตอนที่เขาบอกว่าเขายกผลงานทั้งชีวิตของฉัน ซึ่งเป็นหลักประกันเดียวที่จะทำให้เรารอดชีวิตไปให้ผู้หญิงคนอื่น “เค้กหนาวจะตายอยู่แล้ว” เขาพูดเหมือนกับว่าฉันกำลังไร้เหตุผล “คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญนี่ คุณรับมือได้อยู่แล้ว” จากนั้นเขาก็เอาโทรศัพท์ดาวเทียมของฉันไป ผลักฉันลงไปในหลุมหิมะที่ขุดไว้อย่างลวกๆ แล้วทิ้งฉันไว้ให้ตายตรงนั้น เค้ก แฟนใหม่ของเขาปรากฏตัวขึ้น เธอห่มผ้าห่มอัจฉริยะผืนที่เป็นประกายของฉันไว้อย่างอบอุ่น เธอยิ้มขณะที่ใช้ขวานน้ำแข็งของฉันเอง กรีดทำลายชุดของฉัน ซึ่งเป็นเกราะป้องกันพายุชั้นสุดท้าย “เลิกดราม่าสักที” เขาพูดกับฉัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรังเกียจขณะที่ฉันนอนรอความตายอย่างหนาวเหน็บ พวกเขาคิดว่าได้เอาทุกอย่างไปจากฉันแล้ว พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายชนะ แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องสัญญาณฉุกเฉินลับที่ฉันเย็บซ่อนไว้ในแขนเสื้อ และด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่มี ฉันได้เปิดใช้งานมัน

ไม่เป็นตัวแทนอีกแล้ว ราชินีกลับมา

ไม่เป็นตัวแทนอีกแล้ว ราชินีกลับมา

โรแมนติก

5.0

ห้าปีเต็มที่ฉันเป็นคู่หมั้นของเจตน์พัฒน์ วงศ์วิริยะ ห้าปีที่ในที่สุดพี่ชายของฉันก็ปฏิบัติต่อฉันเหมือนน้องสาวที่พวกเขารัก แล้วฝาแฝดของฉัน หทัย—คนที่ทิ้งเขาไว้หน้าแท่นพิธี—ก็กลับมาพร้อมกับเรื่องโกหกว่าเป็นมะเร็ง แค่ห้านาที เขาก็แต่งงานกับเธอ พวกเขาเชื่อทุกคำโกหกของเธอ ตอนที่เธอพยายามจะฆ่าฉันด้วยแมงมุมพิษ พวกเขาก็หาว่าฉันดราม่า ตอนที่เธอใส่ร้ายว่าฉันทำลายงานเลี้ยงของเธอ พี่ชายก็เฆี่ยนฉันจนเลือดอาบ พวกเขาเรียกฉันว่าตัวแทนไร้ค่า เป็นแค่คนคั่นเวลาที่มีใบหน้าเหมือนเธอ ฟางเส้นสุดท้ายขาดลงตอนที่พวกเขาจับฉันมัดกับเชือกแล้วปล่อยให้ห้อยต่องแต่งอยู่ริมหน้าผา รอวันตาย แต่ฉันไม่ตาย ฉันปีนกลับขึ้นมา จัดฉากการตายของตัวเอง แล้วหายตัวไป พวกเขาอยากได้ผีนักใช่ไหม ฉันก็จะจัดให้

หนังสือที่คุณอาจชอบ

สามีเป็นถึงเศรษฐีพันล้าน

สามีเป็นถึงเศรษฐีพันล้าน

Davin Howson
5.0

ในวันแต่งงาน เจ้าบ่าวของเฉียวซิงเฉินหนีไปกับผู้หญิงอีกคน เธอโกรธมาก จึงสุ่มหาชายคนหนึ่งมาแต่งงานด้วยทันที "ตราบใดที่คุณกล้าแต่งงานกับฉัน ฉันก็ยอมเป็นเมียคุณ" หลังจากแต่งงาน เธอได้ค้นพบว่าสามีของเธอคือลูกชายคนโตของตระกูลลู่ที่ขึ้นชื่อว่าไร้ประโยชน์ ชื่อลู่ถิงเซียว ทุกคนเยาะเย้ยว่า "เธอยนี่ช่วยไม่ได้จริงๆ" และผู้ชายที่ทรยศเธอก็มาเกลี้ยกล่อมว่า "ไม่เห็นต้องทำร้ายตัวเองเพราะฉันหรอก สักวันเธอต้องเสียใจแน่ๆ" เฉียวซิงเฉินหัวเราะเยาะและโต้ตอบว่า "ไปให้พ้น ฉันกับสามีรักกันมาก" ทุกคนต่าก็คิดว่าเธอเป็นบ้า ไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อตัวตนที่แท้จริงของลู่ถิงเซียวถูกเปิดเผย ที่แท้เขาเป็นคนรวยอันดับต้นๆในโลก ในการถ่ายทอดสดทั่วโลก ชายคนนี้คุกเข่าข้างเดียว ถือแหวนเพชรมูลค่าหลักพันล้าน และพูดช้าๆ ว่า "คุณภรรยา ชีวิตที่เหลือนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ"

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ